บทที่ 5 รักหวาน

ธีรเมธให้โอกาสหล่อน เขาดึงหล่อนออกมาจากผับที่หล่อนทำงานอยู่ ให้ความรักหล่อนอย่างที่ไม่เคยมีใครให้กับหล่อนได้เท่ากับเขา หัวใจทั้งดวงของหล่อนจึงมอบให้เขาครอบครองเพียงผู้เดียว อดีตอันขมขื่นและเจ็บปวดค่อยๆ กลืนหายไปกลับกาลเวลา หล่อนจะไม่คิดถึงมันอีก สิ่งที่หล่อนต้องคิดถึงทุกวินาทีของลมหายใจคือผู้ชายที่แสนดีคนนี้ ผู้ชายที่หล่อนรักมากที่สุด

ความฝันของไอริณอยู่ที่ท้องทะเลลึก หล่อนเรียนดำน้ำจากแฟนของเพื่อนที่ทำงานในผับด้วยกันหลายครั้งในสระน้ำขนาดใหญ่ หล่อนไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับคลื่นและกลิ่นอายของทะเลจริงๆ สักครั้ง เพื่อนร่วมงานของหล่อนขอให้คนรักพาเที่ยวทะเล เขาขอเวลาเคลียร์งานซึ่งนั่นเป็นข้ออ้างมากกว่าเพราะไอริณรู้มาว่าชายหนุ่มมีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วเพื่อนของหล่อนเป็นเพียงคนที่เขาปันเวลาให้ได้เป็นบางวันเท่านั้นผู้หญิงทำงานกลางคืนเช่นพวกหล่อนใครจะจริงใจด้วย ยกเว้นเสียแต่ว่าผู้ชายคนนั้นไม่สนใจอดีตและไม่รังเกียจผู้หญิงกลางคืน เขาคบกับพวกหล่อนด้วยหัวใจเท่านั้น

ไอริณไม่ได้ดำน้ำกับทะเลก็จริงแต่หล่อนก็แวะเวียนไปดำน้ำในสระใหญ่บ่อยครั้ง ความชอบในการดำน้ำทำให้หญิงสาวตื่นเต้นที่จะได้ลงสัมผัสกับท้องทะเล ธีรเมธพาหล่อนไปพบกับความฝันที่หล่อนเคยฝันถึงขณะนอนหลับมาหลายคืนซึ่งมันเป็นเรื่องน่าแปลกที่หล่อนอยากไปดำน้ำดูปะการังเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ธีรเมธพาหล่อนไปพักที่รีสอร์ทบนเกาะหลีเป๊ะ บ้านหลังเล็กปลูกสร้างด้วยเสาไม้ยกสูงจากพื้นที่เป็นทรายเนื้อละเอียดเพียง 1 เมตรเท่านั้น ตัวบ้านเป็นไม้ไผ่ทั้งหลังแต่ดูแข็งแรง หลังคามุงด้วยหญ้าคาช่วยให้บ้านพักเย็นสบาย

ไอริณเก็บเสื้อผ้ายังไม่เรียบร้อยธีรเมธก็เดินเข้ามาในห้อง รอยยิ้มของเขาทำให้ไอริณต้องจ้องมอง

“มีอะไรเหรอคะ หายไปไหนมาตั้งนาน”

“เดินดูรอบๆ นี่แหละ ที่นี่เงียบมากเหมือนไม่มีคนมาเที่ยวงั้นแหละ”

เขานั่งลงข้างหล่อน สายตากวาดไปทั่วห้อง ที่นอนวางราบกับพื้นห้องมีเสื่อน้ำมันลายปะการังปูรองไว้ ตู้ไม้สำหรับเก็บเสื้อผ้าวางชิดผนังห้องติดกับประตูห้องน้ำ ห้องทั้งห้องแต่งด้วยเปลือกหอยหลากหลายชนิดและซากปะการังเขากวาง

ชายหนุ่มไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้แต่ไอริณดูจะหลงใหลเป็นปลื้มเอามากๆ หล่อนยิ้มร่าเริงตั้งแต่เรือเร็วเบนหัวเรือเข้าเทียบชายหาด ธีรเมธเช่าเรือเร็วจากท่าเรือโดยทำสัญญาเช่า 2 คืน 3 วัน เขาไม่รอเรือเช่าเป็นเที่ยวโดยต้องให้คนเต็มลำเสียก่อนจึงจะออกจากท่าได้ เขาต้องการความสะดวกสบายและความเป็นส่วนตัว เขายอมจ่ายเงินก้อนหนึ่งเพื่อความสบายครั้งนี้

“เมธคะ เราไปดำน้ำกันมั้ยคะ ริณอยากไปดูปะการัง” ไอริณเก็บสัมภาระเสร็จในไม่กี่นาที

“ไปตอนนี้เลยเหรอ ไม่นอนพักก่อนเหรอ ผมว่านอนพักก่อนดีกว่า ตอนเย็นไปเล่นน้ำ พรุ่งนี้เช้าค่อยไปดำน้ำเมื่อกี้เจ้าของรีสอร์ทเขาชวนผมไปทริปดำน้ำกับนักท่องเที่ยวฝรั่ง ผมว่าจะเอาเรือไปเอง เขาให้ขับตามเขาไปจะได้รู้แหล่ง”

“เหรอคะ งั้นเราพักก่อนก็ได้”

หญิงสาวตื่นเต้นกับข่าวใหม่ หล่อนเดินไปปิดประตูห้องพักแล้วเดินกลับมาล้มตัวลงนอนเคียงข้าง

ธีรเมธบนที่นอนนุ่ม แขนเรียวยกพาดหน้าท้องของเขา

“พรุ่งนี้ริณจะได้เห็นปะการังจากใต้ทะเลจริงๆ ต้องเจอปลาสีสวยๆ เมธเคยเห็นมั้ยคะ”

“เคย มันก็เหมือนๆ ในทีวีนั่นแหละไม่เห็นน่าตื่นเต้นเลยริณ นอนเถอะผมง่วง”

เขาหลับตาลงไม่รู้สึกยินดีเช่นหญิงสาวข้างกาย ปล่อยให้หล่อนนอนลืมตาฝันไปก่อนพรุ่งนี้เขาจะพาหล่อนไปพบกับความจริง

ไอริณนอนลืมตามองเพดานห้องยิ้มกับจิ้งจกตัวน้อย มันจ้องตอบหล่อนตาใสแจ๋ว หางกวัดไกวพร้อมเสียงร้องติดๆ กัน ไอริณขมวดคิ้วแล้วยิ้ม

“ทักทายฉันรึไง ฉันมาจากกรุงเทพฯ พรุ่งนี้ฉันจะไปดำน้ำ แกไปกับฉันมั้ยล่ะ”

หล่อนพึมพำขณะดวงตาหรี่ปรือลงและเพียงครู่เดียวรอยยิ้มระบายบนใบหน้าก็ค่อยๆ จางหายไปพร้อมกับดวงตาที่ปิดสนิท

เสียงคลื่นกระทบชายหาดดังแว่วเข้าหู ไอริณปรือเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก เสียงซ่าดังใกล้เข้ามาๆ และชัดเจนราวกับอยู่ตรงหน้า หล่อนลืมตาขึ้น ประกายดาวระยิบระยับบนผิวน้ำสีฟ้าอมเขียวใสส่องเข้าตาจนต้องหยีตาลงแล้วค่อยๆ ลืมขึ้นอีกครั้ง

“สวยจัง”

หล่อนพึมพำก่อนจะลุกขึ้นวิ่งออกไปสู่ชายหาดที่อยู่ตรงหน้า ประกายดาวบนคลื่นเล็กๆ เร่งฝีเท้าของหล่อนให้ก้าวเร็วขึ้น

ร่างเพรียวในชุดกางเกงขาสั้นสีแดงกับเสื้อสายเดี่ยวแนบลำตัวสีเดียวกันกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข รอยยิ้มสุกใสแข่งกับแสงระยิบระยับบนผิวน้ำ เท้าเปลือยก้าวลงไปในน้ำและเรื่อยลึกลงไปทุกขณะ ระดับน้ำถึงโคนขากางเกงร่างบางก็พุ่งสู่อ้อมอกของทะเลด้วยรอยยิ้มร่าเริง