ตอน 5

“ไม่ดีกว่าผมกำลังเริ่มฝึกตัวเอง” ธงไทเลือกนั่งข้างคนขับรถประจำตัวของบิดา แทนที่จะใช้บริการเบาะด้านหลัง บางทีเขาควรเริ่มมันตั้งแต่ตอนนี้ไม่ถือยศหรือศักดิ์ “แล้วนี่ลุงสันติจะไปส่งผมที่ไหนครับ” สงสัยจึงเอ่ยถาม

“เดี๋ยวก็รู้ครับ”

“ลับลมคมในอีกคนแล้วนะลุง”

“ครับ” คนขับรถวัยกลางคนตอบได้แค่นั้น ตั้งหน้าบึ่งรถออกจากอาณาบริเวณคฤหาสน์เขมพิมุขไปตามเส้นทางที่ดูในกระดาษได้รับจากมือเจ้านาย

รถแล่นออกมาไม่นานนักจึงมาถึงอาคารที่พักรูปทรงตัวยูสูงสิบชั้นในเขตย่านเศรษฐกิจแห่งหนึ่ง สันติจอดรถนิ่งสนิทตรงที่สำหรับจอดค่อนข้างหายากยิ่งกว่าทองโชคดีเหลือเกินที่รถคันหน้าถอยออกพอดี สันติใช้ประสบการณ์และความชำนาญเข้าเสียบแทนพอดี ฝ่ายธงไทคิดว่าตัวเองไม่มีรถใช้มันช่างจุกอก แล้วอย่างนี้จะไปเที่ยวเตร็ดเตร่เหล่สาวได้อย่างไร อย่าว่าแต่รถเลยเงินที่ได้มาจะใช้ได้สักกี่วันเชียว

“ลุงสันติอย่าบอกนะว่าที่นี่คือ...” ธงไทมองรอบกายเห็นภาพตรงหน้าคือคอนโดซอมซ่อที่มองยังไงก็ไม่น่าอยู่สักนิด

“ครับที่นี่คือที่อยู่ของคุณไท”

“ให้ตายป๊าทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง” ธงไทใช้สายตาแห่งความเย่อหยิ่งทระนงในตระกูลมหาเศรษฐีของเขา สำรวจพื้นที่และสภาพโดยรอบของอาคารที่พักอาศัยแห่งนี้ กลางเก่ากลางใหม่ไม่หรูหราอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ เขาผู้มาจากตระกูลนักธุรกิจชื่อดังมาหลายรุ่นนี่นะจะต้องมาอยู่สถานที่โกโรโกโสแบบนี้

“ตามมาสิครับคุณไท” คนขับรถทำตามคำสั่งของเจ้านายมาส่งธงไท โดยได้ถูกป้อนคำสั่งห้ามพูดอะไรมากไปกว่าทำตามคำสั่งเท่านั้น สันติลากกระเป๋าเดินทางของธงไทนำเข้าไปในตัวอาคารเพื่อติดต่อกับผู้ดูแลอาคาร

“ไม่นะลุงสันติ” ธงไทชะงักเท้าพร้อมรั้งคนขับรถไว้

“หรือคุณไทมีที่อื่น บ้านเพื่อนคอนโดหรูๆของเพื่อนก็ไปไม่ได้นะครับ เจ้านายสั่งห้ามไว้หมดแล้ว”

“ป๊ารู้ขนาดนั้นเลยหรือ”

“ครับท่านดักทางคุณไทไว้หมด เพื่อนก๊วนเดียวกับคุณไทไม่ว่าคุณเล้ง คุณซ้ง หรือคุณพฤกต่างได้รับคำสั่งเดียวกันทั้งหมด ห้ามให้ความช่วยเหลือแก่คุณไทไม่ว่ากรณีใดๆ”

“โห...รอบจัดชัดจริงนายธนดลเนี่ย” ต่อว่าบิดาในน้ำเสียงไม่จริงจังนัก ทว่าเคืองสุดๆอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ คนอะไรอยากสั่งสอนลูกด้วยวิธีไม่เหมือนชาวบ้าน บอกได้คำเดียวว่าเบื่อโลกมากตอนนี้

“คุณไทต้องเข้าไปติดต่อขอเช่าห้องกับผู้ดูแลเชิญครับ หมดหน้าที่ของผมแล้ว”

“นี่ลุงจะกลับเลยหรือ ไม่อยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยล่ ผมเหงานะ” ชายหนุ่มตัวโตสูงหกฟุตห้าเซนติเมตรออกอาการเหงาอ้างว้างราวกับหญิงสาวตัวเล็กเพิ่งโดนแฟนทิ้งไว้กลางถนนไม่ปาน

“โตแล้วนะครับคุณไท” ลุงสันติยิ้มแบบชายสูงวัย เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นหาใช่แววตากระด้างขาดแค้นรอยยิ้มอย่างธนดลไม่

“ไม่น่าอยู่เอาซะเลยที่แบบนี้”

ขณะที่ธงไทตัดพ้อต่อว่าสถานที่พลางเผื่อแผ่ไปถึงบิดาด้วย พอดีกับมีผู้พักอาศัยเดินเข้ามาในตัวอาคารกำลังเดินไปยังประตูที่ยังอุตส่าห์มีระบบรักษาความปลอดภัยด้วยคีย์การ์ด ธงไทเงยหน้าจากกระเป๋าใบใหญ่ของตน ทันใดนั้นจึงได้เห็นหน้าผู้พักอาศัยสวยเจิดจ้าโดดเด่น เขาไล่สายตาไปทั่วร่างหญิงสาวอย่างว่องไว พบว่าหล่อนช่างมีรูปร่างสะคราญร่างงามงดเปี่ยมไปด้วย สรีระงดงามเหมาะกับชุดเดรสสั้นแค่ขาอ่อน ราวกับนางแบบก้าวลงมาจากเวทีแฟชั่นวีคที่ไหนสักแห่ง

“ที่นี่ก็น่าอยู่ไม่เลวนะ” เสียงเริงร่าเปรยขึ้นต่อหน้าคนขับรถ

“ว่าไงนะครับคุณไท” สันติได้ยินไม่ถนัดราวกับธงไทบ่นมากกว่าคุยกับตน

“ฉันว่าที่นี่น่าอยู่น่ะ” เขาว่าพลางส่งยิ้มไปตรงหน้าสันติแท้ที่จริงสายตาตามติดคนสวยหน้าใสไปทางด้านในตัวอาคารซอมซ่อแห่งนี้

“แต่เมื่อกี้...” คนเราเปลี่ยนใจง่ายจังสันติแปลกใจ

“คนเราเปลี่ยนใจกันได้ ผมจะพยายามทำตัวอยู่ง่ายกินง่ายประหยัดอย่างที่ป๊าต้องการดูสักตั้ง” ว่าไปพร้อมกับส่งสายตาตามสาวหุ่นน่าฟัดคนนั้นผ่านประตูไปจนลับตา สถานที่ไม่น่าอยู่แต่มีบางสิ่งดึงดูดมันก็น่าอยู่ได้ชั่วพริบตา

“คิดได้ไวจังคุณไท”

“เห็นไหมล่ะผมปรับตัวเก่ง อีกไม่นานหรอกลุงจะได้เห็นผมในตำแหน่งผู้บริหาร” ธงไทยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ถึงเวลาที่เขาควรเอาจริง รับรองบิดาจะได้ตาค้าง ว่าแต่แม่สาวเรียวขางามหุ่นน่าเซี๊ยคนนั้นอยู่ห้องไหนกันหว่า อยากอยู่ห้องข้างๆเธอจัง

ธงไทติดต่อขอเช่าห้องพักโดยไม่ทราบกำหนดการ ค่าเช่าที่นี่ไม่แพงเพราะเป็นที่พักระดับล่างถึงกลาง เงินที่บิดาให้มาใช้จ่ายถูกจ่ายค่าเช่าไปหนึ่งเดือนและค่าล่วงหน้าอีกหนึ่งเดือน จากนั้นเขาได้กุญแจห้องมาหนึ่งดอก ผู้ดูแลอายุราวสามสิบกว่าๆ เดินนำเขาเข้าไปในลิฟต์ กดเลขเจ็ดบนแผงลิฟต์เก่าจนแอบคิดว่ามันยังใช้งานได้อยู่หรือไม่ ปรากฏมันใช้ได้แต่อาการดึงของสลิงไม่เรียบนักกระตุกนิดๆ ภาวนาอย่าให้กล่องสี่เหลี่ยมที่มีร่างเขาโดยสารร่วงกระแทกพื้นก็แล้วกัน

อาคารหลังนี้เป็นรูปตัวยูลิฟต์มีอยู่สองจุดจุดละสองตัว ทางออกมีเพียงทางเดียว ผ่านประตูที่ถูกควบคุมด้วยแผ่นแม่เหล็กคนด้านในต้องกดปุ่มเพื่อเปิดประตู ส่วนคนด้านนอกต้องใช้การ์ดเพื่อผ่านประตู ไม่เลวร้ายนักทั้งที่คิดว่าสถานที่แบบนี้ไม่น่ามีระบบรักษาความปลอดภัย แต่ยอมรับว่าพอมี...

ระหว่างทางเดินไปยังห้องพักธงไทนึกถึงแต่หน้าสวยๆ ขาเรียวงามของสาวคนเมื่อกี้ไปตลอดทางทำให้เขาอามณ์ดีในการเข้ามาพักอาศัยที่ซ่อมซ่อไร้รสนิยมแห่งนี้ อะไรหลายอย่างบนตัวเธอดึงดูดความสนใจไปจากเขา ทำให้เขาอยากอยู่ที่นี่ขึ้นมาตงิดๆ ประตูห้องถูกไขกุญแจเปิดอ้าชายหนุ่มสำรวจภาพรวมในห้อง ห้องที่มีเพียงเตียงเก่าๆ กับที่นอนที่ยังไม่มีผ้าปู ไม่มีหมอน ตู้เสื้อผ้าวางติดผนังปลายเตียง โต๊ะวางโทรทัศน์ไม่มีโทรทัศน์ ไม่มีตู้เย็น ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก ให้ตาย...เขาจะอยู่ได้ยังไง

“ที่นี่มีบริการอินเตอร์เน็ตไหมครับ” เขาเอ่ยถามบางทีคงต้องคุยกับเพื่อนฝูงบ้าง แก้เซ็งหากมีเงินเยอะกว่านี้คงออกไปหาเพื่อนใหม่ สาวใหม่ และแสงสีเสียงเพราะวงเงินจำกัดการนั่งเริงร่าหน้าคอมฯ คงเป็นทางออกที่ดีกว่า

“มีค่ะต้องจ่ายเงินรายเดือนๆละ 400 บาท ทางเราจะมียูเซอร์เนมและรหัสผ่านไวฟายหลังจากคุณยื่นความจำนงขอใช้อินเตอร์เน็ตและจ่ายเงินเรียบร้อย” ผู้ดูแลบอก

“ยังดีที่มีอินเตอร์เน็ตใช้ไม่อย่างนั้นเหงาตาย” แต่คงไม่เหงาเพราะเขาคงไม่อยู่ห้องนี้ถึงสิบชั่วโมงในหนึ่งวัน นอกจากนอนพักนิดหน่อย

“นี่ค่ะกุญแจ” ผู้ดูแลส่งกุญแจให้กับชายหนุ่ม หล่อนตัวเล็กเลยเอวเขาไปนิดหน่อย หรือว่าเขาตัวสูงเกินไปกันคนอื่นเลยดูตัวเล็กแม้แต่สันติเองก็ตาม

“คุณไทครับ” คนขับรถเรียก

“ว่าไงครับลุงสันติ” หันไปมองคนขับรถที่รับหน้าที่มาส่งถึงที่หมายตามคำสั่งบิดา ปกติธงไทไม่ได้สนิทกับลุงสันตินัก เนื่องจากหายหน้าไปเรียนและเที่ยวเตร่ที่อังกฤษตั้งหลายปี

“นี่ครับคุณท่านฝากมา” คนขับรถคนสนิทของบิดาส่งซองเอกสารสีน้ำตาลขนาดเอสี่ไปตรงหน้าชายหนุ่ม “เปิดดูเองนะครับ ว่าแต่คุณไทอยู่ที่นี่ให้ได้เพื่อพิสูจน์ตัวเองนะครับ” เพราะสันติเชื่อว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูก ที่ท่านเจ้าสัวทำแบบนี้เพราะต้องการฝึกธงไทได้ก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำและผู้บริหารที่มีประสิทธิภาพอย่างเช่นท่านต่อไป