ปลูกรักริมใจ

ในตอนเย็นหลังเลิกงานวันหนึ่งมือบางรับพัสดุกล่องหนึ่งมาจากผู้ดูแลคอนโดเล็กๆ ความสูงสิบชั้นซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยระดับกลาง พัสดุกล่องย่อมอันนั้นส่งตรงมาจากจังหวัดราชบุรี ถูกวางลงบนโต๊ะขนาดเล็กในห้องพักของนางสาวผักบุ้ง รุ่งอรุณเธอมองกล่องพัสดุที่วางนิ่งรอเปิดหลังจากหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาอีกในครึ่งชั่วโมงต่อมา กล่องนั้นยังไม่ได้ถูกเปิดขณะหย่อนก้นลงนั่งสายตาหมองมองไปยังปฏิทินตั้งโต๊ะรูปดาราที่ตนซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย

“วันนี้สินะ” ผักบุ้งครวญกับตัวเองร่างบางเย้ายวนในชุดคลุมอาบน้ำเดินไปหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะซึ่งวางอยู่บนชั้นวางหนังสือหยิบมาวางบนโต๊ะรับประทานอาหาร แล้วพลิกกลับไปกลับมา “ครบหนึ่งปีแล้วสิ” ผักบุ้งนึกถึงตัวเองวันที่หิ้วกระเป๋าออกจากบ้านโดยมีครอบครัว ประกอบด้วยบิดามารดาพี่ชายและพี่สาวขับรถมาส่งยังสถานีขนส่ง เพื่อมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ

สาเหตุที่เธอสามารถกล่อมให้บิดากับมารดาใจอ่อนยินยอมให้เธอเข้ามาทำงานเมืองหลวงได้ ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอต้องการปรับวิสัยทัศน์ในการทำงาน เพื่อนำมาปรับปรุงพัฒนางานในสวนของครอบครัว รวมทั้งกิจการร่วมกันก่อตั้งกับพี่ๆทั้งสอง ผักบุ้งรู้ว่าท่านไม่เต็มใจให้เธอจากบ้านมาอยู่เมืองหลวง ทว่าพี่ชายที่เข้าใจเธอดีอย่างลูกทุ่งพร้อมสนับสนุน ด้วยรู้เหตุผลอันแท้จริงทั้งหมด

มือบางค่อยๆ หยิบกรรไกรขึ้นมาตัดเชือกกล่องพัสดุที่ทางบ้านส่งมาให้ จ่าหน้าคนส่งคือมารดาของเธอเอง แต่เธอรู้ว่านั่นไม่ใช่มารดาเป็นผู้ส่งพี่ชายนั่นเองลูกทุ่งมักแอบอ้างชื่อมารดาเสอม เธอจำลายมือพี่ชายได้ดีพี่น้องกันทำไมจะจำรายละเอียดเหล่านี้ไม่ได้ อย่าคิดหลอกกันให้ยากเลยไอ้พี่ชาย หญิงสาวกดยิ้มขณะเปิดกล่องพัสดุด้วยอาการเบามือเกรงของด้านในได้รับความเสียหาย

ของด้านในปรากฏโฉมต่อหน้าผักบุ้ง หญิงสาวหยิบกระปุกพลาสติกจากกล่อง พบว่านั่นคือน้ำพริกนรกกุ้งที่เธอชอบเป็นชีวิตจิตใจจำนวนสามกระปุกรับประทานไปร่วมเดือนเชียวล่ะ จริงๆเธอไม่ต้องประหยัดอะไรให้มากนักหรอก แต่ถ้าอยากโตเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ต้องร้องขอความช่วยเหลือจากสมาชิกในบ้าน ต้องรู้จักคำว่าประหยัดและจัดทำบัญชีส่วนตัวในการใช้จ่ายเมื่อเงินเดือนออก แบ่งใช้แบ่งออมและแบ่งไว้สำหรับส่งประกันชีวิต

ผักบุ้งหยิบโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะขึ้นมากดเบอร์พี่ชาย รอจนปลายสายส่งเสียงทักทาย

“ได้ของแล้วค่ะพี่ทุ่ง” กรอกเสียงหวานบอกพี่ชาย

“ถึงไวนะสองวันเอง” ฝ่ายนั้นก็ตอบกลับมาเสียงอบอุ่นในแบบพี่ชายรักน้องสาว ค่อยส่งนั่นนี่ให้น้องสาวไม่เคยขาด รู้ว่าผักบุ้งชอบทานน้ำพลิกนรกกุ้งก็สันหาซื้อและบางทีก็อ้อนให้มารดาทำ แล้วก็จัดลงกระปุกส่งมาถึงคนอยู่เมืองหลวง

“ขอบคุณที่ส่งมาให้ค่ะพี่ชายสุดที่รัก ของชอบเลยล่ะเย็นนี้มีกับข้าวแล้ว” หญิงสาวยิ้มหน้าบานกับโทรศัพท์ส่งเสียงร่าเริงบอกพี่ชาย

“อย่าประหยัดให้มากนักล่ะเรา ผอมเป็นกุ้งเสียบไม่รู้ด้วยนะ” เตือนน้องสาวที่หุ่นสะคราญเป็นที่หมายตาของบรรดาหนุ่มๆ

“จะหุ่นดีไว้ให้ใครดูล่ะ” นึกถึงตรงนี้ใบหน้าของไอดินกับเด็กสาวล่องลอยเข้ามาในความคิด ผักบุ้งถามตัวเองเสมอป่านนี้ยังลืมไอดินไม่ได้จริงๆ อย่างนั้นหรือ ความจริงเธอลืมได้ แต่เมื่อนึกถึงวันนี้ในปีที่แล้วหัวใจดวงน้อยก็ฝ่อขึ้นมาทันที

วันนั้นไอดินเดินมาบอกต่อหน้าเธอว่าเขารักเธอ แต่ต้องรับผิดชอบใครอีกคน ให้ตาย !! รักภาษาอะไร ทำไมถึงต้องไปรับผิดชอบอีกคน และใครอีกคนที่เขาว่าคือเด็กข้างบ้านของเธอ เด็กสาวรั้วติดกันที่ยังเรียนไม่จบมัธยมปลายด้วยซ้ำ ไอดินบอกกับเธอว่าเด็กสาวกำลังท้องได้ร่วมสามเดือน พ่อแม่ของเด็กสาวไม่ยอมปล่อยเรื่องน่าขายขี้หน้านี้ผ่านไปง่ายๆ

ดังนั้นครอบครัวของไอดินจึงย่องมาคุยกับครอบครัวข้างบ้านเงียบๆ เพื่อตกลงจัดการแต่งงานระหว่างแก้วตากับไอดิน ไอดินหาโอกาสมาบอกเธอ หรือเรียกง่ายๆตัดสัมพันธ์กันอย่างถาวรนับจากนั้น หัวใจผักบุ้งราวกับถูกกรีดด้วยมีดแหลมคม เมื่อคนรักกับเด็กข้างบ้านแอบเล่นเสียวลับหลังเธอจนยัยแก้วตาป่องกลาง

ไม่ว่าผักบุ้งจะพยายามทำใจอย่างไร เธอก็ไม่สามารถจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้โดยง่าย ไม่กี่วันต่อมาบ้านรั้วติดกันได้มีโอกาสจัดเตรียมงานแต่งด้วยสายตาหยามเหยียดของเด็กแก้วตา ที่เชิดหน้าด้านๆ เย้ยหยันในการแย่งแฟนของเธอไปเป็นพ่อของลูก ในวัยไม่ประสาของหล่อนได้ ผักบุ้งบอกตัวเองไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อไป การทนเห็นไอดินเดินเข้าเดินออกบ้านที่มีเพียงรั้วกั้น คงไม่ดีแน่แล้วยัยเด็กเวรนั่นก็หึงหวงจนอยากฉีกร่างเธอเป็นหลายส่วน ด้วยการหอบท้องที่ยื่นวันยื่นคืนมายืนด่าเธอหน้าบ้านปาวๆ ทุกครั้งที่ติดต่อไอดินไม่ได้ หล่อนก็มักคาดเดาว่าสามีของหล่อนแวะมาวนเวียนกับเธอ

ตอนนั้นผักบุ้งเรียนจบมหาวิทยาลัยร่วมปี ช่วยงานที่บ้านกิจการไร่นาสวนผสมซึ่งกำลังเจริญรุ่งเรือง รวมทั้งวางแผนร่วมทำโฮมสเตย์ครบวงจรกับพี่ๆทั้งสอง โดยระดมทุนสามหุ้น ลูกทุ่ง กุ้งนาง และเธอเอง โครงการกำลังไปได้สวย เธอทำหน้าที่ออกแบบตกแต่ง ส่วนพี่สาววางแผนการตลาดด้วยการจ้างทำเว็ปไซต์ โปรโมตภาพในแฟนเพจเป็นระยะๆ รวมไปถึงจัดพิมพ์ใบปลิวประชาสัมพันธ์ ‘โฮมสเตย์สามพี่น้อง’ โครงการดำเนินไปอย่างงดงามหากไม่มีเรื่องบ้าบอนี้เข้ามาบั่นทอนจิตใจผักบุ้งซะก่อน

ผักบุ้งวอนทางบ้านเพื่อยอมให้เธอก้าวออกมาจากวังวนของความเจ็บปวดและความหึงหวงของแก้วตา และที่สำคัญหนีห่างจากไอดินที่ไม่มีทีท่าจะตัดความสัมพันธ์กับเธอได้อย่างเด็ดขาด แต่เหตุผลที่เธอขอกับบิดามารดากลับไม่ใช่เหตุเบื้องต้นนั้น มีเพียงพี่ชายและพี่สาวเท่านั้นที่เข้าใจ สนับสนุนให้เธอจากไปเพื่อห่างจากปัญหาหนักสมอง ใครไม่เจอไม่รู้หรอกปัญหารักคุด ตุ๊ดเมิน ฉะนั้นหนีไปทำใจดีกว่าทนนอนฟังเครื่องไฟให้ปวดใจทำลายสมองเปล่าๆ

“พี่ทุ่งทางนั้นเป็นไงบ้าง” ตอนที่เธอจากมาแก้วตาตั้งครรภ์ได้สี่เดือน ห้าเดือนต่อมาก็คงครบกำหนดคลอด และตอนนี้ร่วมปีแล้วที่เธอย้ายตัวเองมาอยู่เมืองหลวง กลับบ้านบ้างเดือนละครั้งโดยเฉลี่ย บางครั้งติดงานก็ไม่ได้กลับ กลับไปทุกครั้งไอดินก็ยังส่งสายตาหยาดเยิ้มตลอดเหตุนี้ผักบุ้งจึงไม่อยากกลับสักเท่าไหร่ ไม่ใช่ทำใจไม่ได้แต่เพราะไม่ต้องการทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก การคิดจะแย่งไอดินกลับคืนช่างง่ายดาย ทว่าคนคุณธรรมสูงอย่างผักบุ้งทำไม่ได้และไม่คิดทำ ไม่ชอบสายตาจิกกัดของว่าที่คุณแม่อายุน้อยท้องโย้ จากวันนั้นถึงวันนี้เด็กน้อยพยานรักของไอดินกับแก้วตาอายุเกือบหนึ่งขวบแล้ว

“ทางนั้นคือทางไหน” พี่ชายแกล้งเย้าทั้งที่ทราบดี

“เอ่อ...พ่อกับแม่น่ะสบายดีไหม” ผักบุ้งเบี่ยงประเด็นตรงข้ามกับสิ่งที่หัวใจเก็บกัก

“ไม่ได้อยากถามถึงพ่อกับแม่ใช่ไหม เพราะเราโทรหาแม่ทุกวัน” พี่ชายรู้ทัน

“รู้ทันอีกแล้วไม่รู้สักเรื่องที่อยู่ในใจน้องได้ไหมพี่ชาย” ต่อว่าพี่ชายอย่างน่ารัก พี่ชายคนนี้ใส่ใจเธอเสมอ

“ถ้าไม่รู้ใจน้องจะเป็นพี่ชายน้องได้ไง” ฝ่ายพี่ชายก็หยอดได้น่ารัก สามพี่น้องรักกันกลมเกลียวตัดไม่ตายขายไม่ขาด ที่สำคัญไม่มีเรื่องให้ตัดด้วย

“เออ...นั้นล่ะทางนั้น” ผักบุ้งยอมจำนนต่อความรู้จริงของพี่ชาย

“ไม่ค่อยดีระหองระแหง ยัยแก้วมันงี่เง่าแว้ด ๆ ได้ทุกวันคงเพราะยังเด็ก ไม่ควรเป็นแม่ตั้งแต่แรกแล้ว คนที่เลี้ยงหลานส่วนใหญ่ก็พ่อแม่ยัยแก้วตานั่นล่ะ ส่วนเจ้าดินอยู่ไม่ติดบ้านเที่ยวเตร่ทุกคืน บางคืนไม่กลับยัยแก้วตาก็เดือดเร่ตามหาผัว ตามไม่เจอก็แวะมาแว้ดที่บ้านเรา” พี่ชายบอกนั่นกลายเป็นเรื่องปกติของบ้านนั้นไปซะแล้ว