เหตุผลของคนผิดหวัง 2

เหตุผลของคนผิดหวัง 2

" ชมพูเสร็จแล้วชั้นไปเลยนะ " คนที่นั่งอยู่ข้างๆของผมเอ่ยกับเพื่อนของเธอ

" อ้าวทำไมรีบ ? ยังไม่ถึงเวลาเรียนไม่ใช่เหรอ"

" จะไปขอลายเซ็นรุ่นพี่หน่ะ เดี๋ยวถึงวันครบกำหนด แล้วได้ไม่ครบต้องเเย่แน่ๆเลย " เธอพูดไปพลางรวบช้อนวางลงจานข้าว

" นี่วันนี้ไม่รู้จะโดนอะไร...เมื่อวานโดนให้รำรอบต้นไม้ อายคนจะแย่ " เธอเอ่ยขึ้นอีก

" เราว่า คนสวยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอก " ไอ้นิวที่นั่งอยู่ข้างชมพูอีกฝั่งชะโงกหน้ามาพูดกับเธอ

ผมเองก็เห็นด้วยกับมัน เธอทำอะไรก็คงไม่น่าเกลียดหรอก ผมเองก็นึกอยากจะเห็นเธอรำเหมือนกันนะ คงน่ารักน่าดู ขนาดเวลาพูดยังน่ามองเลย ...พูดไปยิ้มไป

" โอ้...ก็ไม่ไหวนะ แล้วคิดดูเมื่อวานคนเยอะมาก แต่ดีที่มีเพื่อนรำด้วยไม่งั้นไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน "

" ก็เอามาไว้ในใจเรานี่ไง ..."

ป๊าบบ....... โอ้ยยยย !!!! เสียงไอ้นิวร้องดังขึ้นจนหลายคนที่นั่งกินข้าวที่โต๊ะอื่นอยู่หันมองมา

" เจ็บอ่ะ....ตีมาได้ " มันพูดพร้อมกับหันไปมองค้อนชมพู

" นี่เพื่อนชั้น อย่าเต๊าะ " ชมพูพูดพร้อมกับถลึงตาใส่ไอ้นิว

" โอเค..เราไปก่อนนะทุกคนไว้วันหลังจะมากินข้าวด้วยใหม่ " เธอพูดพร้อมกับหยิบหนังสือเดินออกจากโต๊ะไป ผมเห็นสายตาหลายคู่จ้องมองมาทางเธอระหว่างที่เธอเดินออกไป

" ไอ้วินมันไปไหนวะ..นิวมึงโทรหามันดิ๊ เผื่อได้สั่งข้าวไว้รอมัน " เสียงไอ้หมอกเอ่ยขึ้น

หลังจากที่ไอ้นิวโทรหากวินเพื่อนอีกคนในกลุ่มของเรา ไม่นานมันก็เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดี

" เดี๋ยวกูไปสั่งข้าวก่อน " มาถึงมันก็วางหนังสือแล้วเดินไปสั่งกับข้าว

" อ้าวไอ้ห่า...ไหนบอกไม่กิน ไม่หิว " ไอ้นิวว่า

" เดินมาไกลตอนนี้หิวแล้ว " เสียงของเหล่าเพื่อนๆพูดโต้ตอบกันไปมา แม้จะดังอยู่มิใช่น้อยแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจว่าพวกมันพูดอะไรกัน

พวกเรานั่งกินข้าวข้าวจนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงพากันขึ้นห้องเรียน ชีวิตปกติของพวกเราก็เป็นแบบนี้ทุกวัน เรียน...เที่ยว....กลับบ้าน ....แต่มาวันนี้สิ่งที่มันผิดปกติไปก็คือใจของผมนั่นเอง...หัวใจของผมมันชุ่มชื่น ซ้ำยังเหมือนจะเต้นผิดจังหวะ....แค่เพียงเพราะวันนี้ได้เจอเธออีกครั้ง

หลายวันต่อมา

นี่ก็ผ่านมาหลายวันที่ผมเฝ้ารอจะได้เจอเธอ ผมตื่นแต่เช้าแต่งตัวมาเรียนและมารอเพื่อนที่โรงอาหารเป็นคนแรกเพื่อหวังว่าเธอจะมากินข้าวกับชมพูด้วย แต่จนแล้วจนรอด...ผมก็รอเก้อทุกวัน

" ฮัลโหล...อ้าวเหรอแล้วแกเป็นอะไรมากมั้ย ไปหาหมอรึยัง " เสียงชมพูคุยโทรศัพท์ในระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร

" ใครเป็นอะไรวะ " ไอ้นิวเอ่ยถามหลังจากที่ชมพูกดวางสาย

" พิชชาหน่ะ...ล้มขาแพลง "

" อ้าวแล้วเป็นอะไรมากมั้ย " ไอ้นิวว่า

" บวมหน่ะ คงมากอยู่เห็นมันว่าพยาบาลที่ทำแผลสั่งห้ามเดิน ไม่งั้นจะบวมมากกว่าเก่า "

" อ่อ...งั้นๆ เย็นนี้เดี๋ยวกลับด้วย อยากไปเยี่ยมพิชชาหน่ะ พวกมึงไปด้วยกันมั้ย " ไอ้นิวหันมาถามพวกผมที่นั่งกันอยู่

ผมไม่รอช้าที่จะตอบตกลงไปกับพวกมัน ผมอยากเจอเธอ...อยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง

( เรื่องราวในช่วงนี้สามารถติดตามอ่านได้ใน นิยายเรื่องแอบรัก กวิน พิชชา ได้นะคะ )

ปึก....เสียงไอ้วินวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะหลังจากที่มันรินใส่แก้วแล้วยกดื่มรวดเดียวจนหมด อาการที่มันเป็นอยู่นี่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันไม่เคยเป็นแบบนี้

หลังจากที่ไปเยี่ยมพิชชาที่คอนโดของเธอ...ไม่สิ คอนโดของผมที่เธอซื้อไป ผมก็โทรหาไอ้วินและหลังจากที่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนผมก็ขับรถตามมันไป

" มึงเป็นอะไร "

" ....... " มันเงียบ ไม่ตอบ ไม่มองหน้า ไม่สนใจผม เอาแต่นั่งดื่มเหล้า .....จนกระทั่ง

" กูคิดว่ากูรักเค้าว่ะ...." นานเป็นชั่วโมงกว่าที่มันจะตอบคำถามของผม มันดื่มจนตอนนี้แม้จะนั่งก็ยังลำบาก

" รักใคร... ? " ผมเอ่ยถามมัน

" กูเฝ้ามองเค้ามาตั้งนาน ไปจอดรถหน้าตึกเรียนเค้าเพราะอยากเจอเค้า อยากรู้จัก ....กูชอบเค้าจริงๆนะ " มันพูดพร่ำละเมอไปมือก็ยกแก้วเหล้าดื่มไป

ท่าทางวันนี้ผมคงได้หิ้วปีกมันกลับคอนโดแน่ๆเลย จะให้ขับรถกลับเองคงจะไม่ไหว

แอ๊ดดด.....ผมแตะคีย์การ์ดเปิดประตูห้องของไอ้วินห้องที่ยังไม่มีเพื่อนคนไหนได้มา ผมใช้เท้าถีบประตูค้างไว้พลางใช้แขนอีกข้างพยุงเพื่อนรักไว้ไม่ให้ล้มลงนอนไปกับพื้น หลังจากที่ตะล่อมอยู่นานกว่าที่มันจะยอมกลับมากับผม ....

ตุ๊บ....ผมทิ้งตัวไอ้วินให้นอนลงบนเตียงเพราะทนแบกมันต่อไม่ไหว มันสูงพอๆกับผม ผมแบกมันกลับมาได้นี่ก็ถือว่าตัวเองแข็งแรงใช้ได้อยู่เหมือนกัน

" ท่าทางจะหนักเอาการนะมึง " ผมพูดพร้อมกับเอามือเท้าเอวมองเพื่อนรักที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงนอน

" เฮ้ยย.." ผมส่ายหน้ามองคนที่นอนอยู่เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นเสือผู้หญิงอย่างมัน ...เมาเหมือนหมาแบบนี้

ขวับ....ผมหมุนตัวเตรียมจะเดินไปเปิดประตูห้อง เพื่อกลับคอนโดของตัวเอง แต่!!!... พลันสายตาเจ้ากรรมก็เผอิญได้เห็นแผ่นภาพใบใหญ่ที่ถูกแปะไว้บนกระดานวาดภาพ

หัวใจของผมกระตุกและเจ็บแปล๊บทันทีที่ได้เห็นมันชัดๆ ภาพของเธอ....พิชชา

' นี่ไอ้วินมันชอบเธอหรอกเหรอ....ผู้หญิงที่ทำให้มันเมาเหมือนหมา...คือเธอเองหรือนี่ '

ผมขับรถพาร่างกายที่อ่อนล้าและจิตใจที่สับสนว้าวุ่นกลับมาที่คอนโดของตัวเอง ภาพของพิชชาที่อยู่ในห้องไอ้วินยังคงอยู่ในใจของผม ภาพหลายภาพที่ถูกแปะไว้บ่งบอกว่ามันแอบถ่ายเธออยู่ห่างๆ นี่คงเป็นเหตุผลที่ไอ้นิวเฝ้าถามมัน ว่าทำไมมันถึงไปจอดรถที่ตึกคณะบริหารทุกวัน คำตอบที่ผมได้รับวันนี้มันชัดเจนมาก ..... กวินแอบรักพิชชา

และหากจะถามว่าผมจะทำอย่างไรต่อไป....คำตอบของผมก็คงแน่ชัดเช่นกัน