ลดา

ลดา

รถสปอร์ตสีเหลืองขับเข้ามาจอดภายในบ้านกิตติไพศาล ชายหนุ่มเจ้าของรถยกโทรศัพท์กดโทรออกหาเพื่อนรักที่โทรขอความช่วยเหลือเขาก่อนหน้า

" อึ้ม " ผมเอ่ยออกไปสั้น

" มึงอยู่ไหนแล้ว " กวินเอ่ยถามผม

" อยู่หน้าบ้านมึงนี่ "

" โอเคๆ เดี๋ยวกูกับพิชเดินออกไป " ผมกดวางสายหลังจากที่กวินพูดจบ

ผมลงจากรถแล้วมองไปยังบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า บ้านที่ผมเองมาเป็นประจำ ทั้งกิน เล่น หรือมานอนค้างเป็นอาทิตย์ๆ โดยที่ไม่กลับบ้านของตัวเองเลยก็มี คุณป้าของผมและกวินเป็นเพื่อนรักกัน ท่านจึงเลี้ยงเราสองคนมาด้วยกัน เราสองครอบครัวจึงเป็นเสมือนญาติกันเลยก็ว่าได้

" สวัสดีครับคุณป้า " ผมเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้ท่าน

" สวัสดีลูก...ไม่เจอกันนานเลยนะ ไม่เห็นแวะมาหาป้าบ้างเลย " คุณป้ากวินเอ่ยกับผม

" ครับ...เรียนหนักแถมรุ่นพี่ให้ประกวดดาวเดือนอะไรนั่นอีก วุ่นวายครับ "

" ก็หลานป้าหน่ะ หล่อซะขนาดนี้หน่ะนะ "

" ผมกับพิชไปก่อนนะครับป้า เอาไว้วันหลังผมพาพิชมาหาใหม่ สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ " เสียงไอ้เอ่ยขึ้นขณะที่ผมกับคุณป้ากำลังคุยกันอยู่

ผมมองไปยังคนทั้งสองที่จับมือกันอยู่หลังจากที่ยกมือสวัสดีลาคุณป้า กวินจูงมือพิชชาเดินเข้าไปยังห้องทำงานของพ่อตัวเอง สงสัยมันคงพาเธอเข้าไปลาพ่อและแม่ก่อนเป็นแน่ ผมยืนมองจนสองคนนั้นเดินลับตาไป

" ตาวินนะตาวิน....ไปคว้าเอาผู้หญิงที่ไหนมาเป็นแฟนก็ไม่รู้ ป้าละเครียดไปเลยนะปลาวาฬ " คุณป้าว่า

" เอ่อ..คุณป้าว่าอะไรนะครับ " ผมเองก็ทันฟังว่าท่านพูดว่าอะไร

" เฮ้ยยย....ไม่มีอะไรหรอก ปัญหานี้เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีละกันนะ " ท่านถอนหายใจพร้อมกับเอ่ยขึ้น

" ป่ะ..ไปหาลดาดีกว่า ป้าทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวนานแล้ว " พูดจบท่านก็จูงมือของผมเดินตามท่านไป โดยที่ไม่รอให้ผมตอบอะไร

คุณป้าจิตตาจูงมือผมเดินเข้ามายังห้องรับแขกอีกห้องที่อยู่ถัดจากห้องอาหาร หญิงสาวรูปร่างเพรียวบางกำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่บนโซฟา เธอคนนี้เองเหรอ...ลดา ผมก็คุ้นชื่อตั้งแต่ที่คุณป้าเอ่ยชื่อตั้งแต่ก่อนเข้ามาแล้ว

" หนูลดา..ขอโทษทีจ้ะให้รอนาน เบื่อมั้ยจ๊ะ " ท่านเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่

" ไม่เป็นไรค่ะ ... ไม่เบื่อค่ะ "

" พอดีตาวินเค้าออกไปส่งผู้หญิงคนนั้นแล้ว ... แต่ยังไงป้าก็มีหลานชายอีกคนนะจ๊ะ นี่ปลาวาฬหลานชายของป้าเอง "

" ปลาวาฬ " เธอเอ่ยชื่อผม

" ลดา " และผมเองก็เอ่ยชื่อของเธอ เราสองคนมองหน้ากันอยู่สักพัก

" เรารู้จักกันแล้วค่ะคุณป้า เรียนที่เดียวกัน รู้จักกันตอนประกวดดาวเดือน " เธอเอ่ยบอกคุณป้าไป ซึ่งมันก็จริงอย่างที่เธอพูด ผมและเธอรู้จักกันมาก่อนแล้ว เธอชนะการประกวดได้เป็นดาวของมหาวิทยาลัย ส่วนผมเองก็ชนะการประกวดได้เป็นเดือนของมหาวิทยาลัยเช่นกัน

ผมเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่ผมจะมาได้ทันที ผมรู้สาเหตุที่ทำให้กวินโทรขอความช่วยเหลือจากผมแล้ว เพราะเธอคนนี้นี่เอง คุณป้าคงอยากให้หลานชายของตัวเองสานสัมพันธ์กับผู้หญิงตรงหน้ามากกว่าพิชชาเป็นแน่

" รู้จักกันแล้ว งั้นก็ดีเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำอะไรมาก งั้นปลาวาฬไปส่งลดาให้ป้าทีนะ "

" เอ่อ..คุณป้าคะ ไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ ให้ลุงคนขับรถไปส่งหนูก็ได้นะคะ " ลดาเอ่ยขึ้น

" ไม่ได้เลยๆ ...ป้าหน่ะ รับปากกับป้าเราว่าจะให้หลานชายไปส่ง ...ปลาวาฬนี่ก็หลานชายป้านะ ให้ปลาวาฬไปส่งหน่ะดีแล้วป้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง "

" เอ่อ .... ก็ได้ค่ะ "

" ไปเลยมั้ย " ผมเอ่ยถามผู้หญิงตรงหน้า

" อึ้ม " เธอตอบ

" ลดาไปก่อนนะคะคุณป้า เอาไว้วันหลังลดาจะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ " เธอพูดพร้อมกับยกมือสวัสดีลาคุณป้า

" จ้า...ยังไงมาหาป้าอีกนะ "

" ลานะครับคุณป้า "

" บุญรักษาลูก กลับกันดีๆนะ "

เราสองคนเอ่ยลาคุณป้าแล้วเดินออกจากห้องรับแขกมาที่หน้าบ้าน ผมเปิดประตูรถพร้อมกับเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ ลดาเองก็เข้ามานั่งอีกฝั่งที่อยู่ด้านข้างของผม เผอิญกับที่กวินและพิชชาก็กำลังเดินออกมาเช่นกัน กวินยกมือขึ้นโบกให้ผม แม้ผมเองจะโบกมือตอบกลับมันไปแต่สายตาของผมก็จับจ้องที่ใบหน้าของผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างของมัน ผมรู้...รู้ว่าควรห้ามใจ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเอาซะเลย

ผมหันไปมองผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเอง เธอเองก็กำลังจ้องมองไปยังคนทั้งสองอยู่เช่นกัน สายตาของเธอดูวูบไหวและดูคล้ายจะมีน้ำใสๆไหลออกมา พอเห็นว่าผมจ้องมองอยู่เธอจึงยกมือขึ้นปัดไปมาที่ใบหน้าของตัวเอง

" เธอชอบไอ้วิน ? " ผมเอ่ยขึ้น และทันทีที่ผมพูดเธอก็หันมาจ้องที่ใบหน้าผมทันที

" ใช่...ชั้นชอบกวิน นายจะทำไม ? " เธอพูดพร้อมกับสบตาผมด้วยดวงตาอันแข็งกร้าว

" เธอควรตัดใจ "

" คุณป้าเลือกชั้น ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น นายก็เห็น " คราวนี้เธอตอบแต่สายตากลับมองไปยังรถอีกคันที่กำลังจะขับออกไป

" คิดจะทำอะไร " ผมหันไปหาเธอทันที

" ..... " แต่ผมก็ได้คำตอบเป็นความเงียบ เธอนั่งนิ่ง

" เธอไม่มีทางทำสำเร็จหรอก เพราะชั้นจะเป็นคนขัดขวางเธอเอง " ผมบอกเธอพร้อมกับออกรถขับออกจากบ้านกิตติไพศาล

ระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกัน ผมและลดาต่างไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย ในหัวของผมกำลังครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดีกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอกำลังจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างคนสองคนที่ผมรัก กว่าที่กวินมันจะได้มีวันนี้...วันที่มันมีคนที่มันรักอยู่ข้างๆ และเธอคนนั้นก็รักมันเช่นกัน มันต้องผ่านความเจ็บปวดมาไม่ใช่น้อย

ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความรักของคนทั้งคู่ได้เด็ดขาด หากจะมีใครเข้ามา...คนๆนั้นต้องผ่านผมไปให้ได้เสียก่อน