ปลาวาฬซ่อนรัก

จุดเริ่มต้นของความผิดหวัง

" เอ้า...มอคค่า..ไปเก็บลูกบอลมาเร็ว " พูดจบฉันก็ปาลูกบอลสีแดงไปข้างหน้าสุดกำลัง เจ้ามอคค่าลูกหมาตัวเล็กของฉันก็วิ่งดุ๊กดิ๊กไปทางที่ฉันขว้างลูกบอลไป

ฉันและเจ้ามอคค่าจะวิ่งเล่นด้วยกันแบบนี้ทุกเย็นที่สวนหลังบ้าน พอมันได้ยินเสียงรถลุงแช่มที่ไปรับฉันกลับจากโรงเรียน มันจะวิ่งมารอรับและพอเห็นหน้าของฉันมันจะเห่าพร้อมกระดิกหางแสดงความดีใจทุกครั้งไป

" เอ...ทำไมไม่กลับมา? " ฉันปาลูกบอลไป ปกติเจ้ามอคค่ามันจะคาบกลับมาให้ฉันตลอดเลยนี่

" มอคค่าา " ฉันตะโกนเรียกพร้อมกับก้าวขาวิ่งออกตามหามัน

" มะ มอค " เสียงของฉันขาดหายไปทันทีที่ได้เห็นภาพตรงหน้า ภาพของเด็กผู้ชายสวมชุดนักเรียนกำลังยื่นลูกบอลให้กับเจ้ามอคค่า มันกระดิกหางพร้อมกับเอาปากงับลูกบอลจากคนตรงหน้า เขายิ้มพร้อมทั้งเอามือลูบบนหัวของมัน ปกติมอคค่าเวลาเจอคนแปลกหน้ามันจะเห่าไม่ยอมหยุด แต่กับเขาคนนี้....แปลกจัง

ฉันยืนมองดูอยู่สักพัก เขาคนนั้นก็หันมาหาฉันคงเพราะรู้สึกตัวว่ามีคนแอบมองอยู่

" หมาของเธอเหรอ ?"

" ชะ ใช่ "

" ชื่ออะไรอ่ะ ? "

" มอคค่า มันชื่อมอคค่าหน่ะ "

" น่ารักดี " เขาว่าพลางลูบหัวมันอีกครั้ง แล้วยันกายลุกขึ้นยืน

" เอ่อออ " ฉันที่กำลังจะเอ่ยปากถามเขาออกไป ว่ามาหาใครนี่

ติ๊ดดดด...เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

" เอออ....ว่าไงนะ " เขากดรับสาย

" รอก่อน...กูรอคุณป้าอยู่นี่ มึงบอกน้องแพทรอก่อน เออๆ รออยู่นั่น กูกำลังไป " เขากดวางสายพร้อมกับหมุนตัววิ่งไปยังรถคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้านฉัน

เขาวิ่งถึงรถยนต์คันหรูและก้มหัวชะโงกเข้าไปคุยกับคนขับรถและสะพายกระเป๋าวิ่งออกจากบ้านของฉันไป

ฉันยืนมองดูเด็กหนุ่มคนนั้นจนเขาวิ่งลับตาไป ขณะที่หัวใจของฉันกำลังเต้นแรง ภาพที่เขายิ้มและเอามือลูบหัวเจ้ามอคค่ายังติดอยู่ในใจของฉัน ฉันอุ้มเจ้ามอคค่าขึ้นพร้อมกับพามันเดินเข้าบ้าน

" ยัยลดา...มานี่มาลูก มาสวัสดีคุณป้าจิตตาก่อน " ขณะที่ก้าวเท้าเข้ามายังห้องโถงรับแขก เสียงคุณป้าก็เอ่ยเรียกฉัน

" สวัสดีค่ะ " ฉันวางมอคค่าลงและยกมือไหว้บุคคลตรงหน้า

" สวัสดีจ้ะ... นี่ลดาเหรอลูก ไม่เจอกันแป็บเดียว โตเป็นสาวซะแล้ว " ท่านรับไหว้ฉันพร้อมกับเอ่ยขึ้น

" อายุเท่าไหร่แล้วเนี้ย "

" 17 ค่ะ..."

" เท่ากับกวินหลานป้าเลยนี่ ตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วเหมือนกัน รออยู่ข้างนอกแหนะ เดี๋ยวป้าไปตามดีกว่าจะได้รู้จักกันไว้ "

" เอ่อ...คุณป้าคะ ถ้าเป็นเด็กผู้ชายที่มากับรถที่จอดอยู่หน้าบ้านหนูเห็นเค้าออกไปแล้วค่ะ " ฉันเอ่ยขึ้นเพราะไม่อยากให้ท่านเสียเวลาเดินออกไป

" อ้าว...ตาวินนี่ ไหนป้าโทรถามซิ แอบหนีกลับก่อนป้าเหรอ " ว่าแล้วท่านก็กดโทรศัพท์ออกแล้วพูดคุยกับคนปลายสาย

" เฮ้อ....แอบกลับก่อนจริงๆด้วย ตาวินนะตาวิน " ท่านพูดพลางถอนหายใจ

:

:

หลังจากวันนั้นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนคนนั้นก็เข้ามาอยู่ภายในใจของฉัน เขามักจะมาที่บ้านของฉันกับคุณป้าของเขาเสมอๆ แต่มาทีไรเขาก็จะนั่งอยู่แต่บนรถหรือเข้ามาสวัสดีคุณป้าของฉันแล้วก็กลับไปนั่งรอที่รถเหมือนเดิม

ขณะที่ฉันเองเวลาเห็นรถคุณป้าของเขาจอดอยู่หน้าบ้านฉันก็จะแอบมองเสมอๆ คอยมองว่าเขาคนนั้นมาด้วยรึเปล่า บางครั้งหากเห็นว่าเขานั่งอยู่ในรถฉันจะแกล้งเดินผ่านหน้าบ้านเพื่อจะได้เห็นเขาใกล้ๆ แต่กระนั้น....ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะเงยหน้ามองฉัน

=================

ปัจจุบัน

" มอคค่าาา.....อยู่ไหน ออกมาเร็ว " ฉันตะโกนส่งเสียงร้องเรียกเพื่อนเล่นของฉัน ปกติเวลาเย็นๆแบบนี้มันมักจะมานั่งรอฉันอยู่หน้าบ้านนี่

" ไปไหนนี่..เจ้ามอค " ฉันพูดเบาๆ พร้อมกับตะโกนเรียกมันอีกครั้ง

แฮ่กๆๆ.... พอได้ยินเสียงเรียกครั้งที่สองเจ้ามอคค่าก็วิ่งออกจากพุ่มไม้ริมกำแพงตรงเข้ามาหาฉัน

" ไปวิ่งซนที่ไหนมา เลอะหมดเลยดูซิ " ฉันอุ้มมอคค่าขึ้นพลางเอามือลูบหัวของมัน ขณะที่มือเล็กๆของฉันลูบหัวเจ้ามอคค่าไปมาอยู่นั้น พลันในใจก็แอบนึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาในทันที

' เขาคนที่อยู่ในใจของฉัน......ตลอดระยะเวลา 2 ปีมานี่ ฉันเฝ้าแอบมองเขาอยู่ห่างๆ แม้บางครั้งอยากจะรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปคุยกับเขาเวลาที่เขามากับคุณป้าจิตตา แต่พอเอาเข้าจริงๆขามันก็ก้าวไม่ออก '

ฉันอุ้มเจ้ามอคค่าเดินเข้าไปในบ้านหลังจากพามันอาบน้ำล้างตัวเสร็จเรียบร้อย

" วันเสาร์เหรอ...ชั้นไม่ว่างหน่ะสิเธอ " เสียงคุณป้าของฉันคุยโทรศัพท์ขึ้น ขณะที่ฉันเองก็อุ้มเจ้ามอคค่าเดินเข้าไปนั่งข้างๆท่านพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดขนให้เจ้ามอค

" เอางั้นเหรอ....งั้นชั้นถามยัยลดาก่อนนะว่าจะไปรึเปล่า เดี๋ยวชั้นโทรบอกเธออีกทีละกัน " พูดจบคุณป้าก็กดวางสายแล้วมองมาทางฉัน

" ลดา..ป้าจิตตาเค้าชวนป้ากับลดาไปกินข้าวที่บ้านของเค้าเสาร์นี้ แต่ป้าไม่ว่าง เค้าเลยจะชวนลดาไป ลดาไปคนเดียวได้มั้ยลูก "

" เอ่อ...."

" ถ้าลดาไม่กล้าไปคนเดียว เอาไว้คราวหลังก็ได้นะ รอให้ป้าว่างก่อน งั้นเดี๋ยวป้าโทรบอกจิตตา ดีกว่า "

" ไม่เป็นไรค่ะ...ป้าจิตตาอุตส่าห์โทรมาชวน ลดาไปได้ค่ะ "

ฉันตอบตกลงคุณป้าไปด้วยหัวใจที่เบิกบาน ฉันจะได้ไปบ้านของเขาซะที บางทีคราวนี้เราสองคนอาจจะได้พูดคุยกัน ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นก็ได้นะ คิดไปฉันก็แอบยิ้มไป วันนี้ถือเป็นวันที่ดีที่สุดของฉันเลยล่ะ

วันเสาร์

วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัว วันนี้เป็นวันที่ฉันรอคอยมาตลอดทั้งอาทิตย์ ความรู้ตื่นเต้นทำให้ฉันไม่อาจข่มตาให้นอนหลับลงได้

" สวยแล้วรึยังนี่ลดา " ฉันพูดกับตัวเองพลางมองไปยังบานกระจกตรงหน้า หญิงสาวผมยาวที่อยู่ในชุดเดรสกระโปรงสีฟ้า ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อย ฉันยืนมองและยิ้มให้กับตัวเอง

ก๊อกๆ ...." ลดา..ป้าจิตตามาแล้ว เสร็จรึยังลูก " เสียงคุณป้าเอ่ยเรียก

" เสร็จแล้วค่ะ ๆ " ฉันรีบเปิดประตูห้องลาคุณป้าและรีบวิ่งลงบันไดเพื่อไปหาผู้ใหญ่ที่รออยู่ข้างล่าง

ฉันและคุณป้าจิตตานั่งรถมาถึงบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง พอรถจอดสนิทท่านก็จูงมือของฉันเดินเข้าไปภายในบ้าน

" ไปรอที่ห้องอาหารดีกว่าลูก เผื่อจะได้ช่วยดูว่าเค้าจัดอาหารกันเสร็จแล้วรึยัง "

" ค่ะ " ฉันและคุณป้าเดินตรงมายังห้องอาหารที่อยู่อีกด้านของห้องโถงใหญ่

" ตาวิน..มานี่สิลูก " ท่านเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่กำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตรงมุมโต๊ะอาหารโดยมีป้าแม่บ้านยืนจัดโต๊ะอยู่ด้วย

" ครับ " เขาหันขวับมาทางที่ฉันและคุณป้ายืนอยู่

" ลดาจ๋า...นี่กวินหลานชายป้าจ้ะ รู้จักกันไว้สิจ๊ะเผื่อมีเรื่องได้ช่วยเหลือกัน "

" หวัดดี " คนตรงหน้าเอ่ยทักทายฉัน

" หวัดดี....เราเคยเห็นกวินบ่อยๆนะที่มหาลัยหน่ะ" ฉันรวบรวมความกล้าเอ่ยทักทายเขาไป ใช่...มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฉันมักจะเดินผ่านคณะของเขาบ่อยๆ บางครั้งก็ไปกินข้าวกลางวันที่โรงอาหารของคณะวิศวะ ฯ .....เพียงเพื่อได้เจอเขา....เท่านั้น

" อ่อ..แล้ว พิชๆ มา ม่ะ วินช่วย " เขามองหน้าของฉันแล้วเอ่ยขึ้น และก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ หญิงสาวใบหน้าสวยก็เดินถือชามใบใหญ่เข้ามา

หญิงสาวผู้มีใบหน้าคุ้นตา ฉันเคยเจอเธอที่ไหนกันนะ ระหว่างที่ในหัวคิดตีรวนกันอยู่นั้น คุณป้าจิตตาก็จับที่ต้นแขนของฉันพามานั่งเก้าอี้ที่อยู่ติดกับตัวที่กวินกำลังจะนั่ง

" ป่ะ หนูลดาไปนั่งกันดีกว่านะจ๊ะ นี่ๆ มานั่งข้างพ่อวินเค้านี่มา "

" เอ่อ...คุณป้าครับ ผมจะนั่งข้างพิชชาครับ " ฉันก้มหน้าลงต่ำทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของคนด้านข้าง

" ก็ให้เค้ามานั่งข้างป้านี่มา วินกับลดาพึ่งรู้จักกัน จะได้คุยและทำความรู้จักกันไปด้วย กับเพื่อนเราหน่ะคุยกันบ่อยแล้วนี่ อ่ะ... เธอมะ มานั่งข้างชั้นนี่มา " เสียงของป้าจิตตาเอ่ยกับหลานชายตัวเอง

" คุณป้าครับ .... เอ่อ "

ในหัวของฉันตอนนี้มันสับสนว้าวุ่น แม้คุณป้าของกวินจะเอ่ยสิ่งใดหรือพูดคุยอะไรกับฉัน ฉันเองทำเพียงแค่พยักและยิ้มตอบท่านไปเท่านั้น หัวใจอันแสนเบิกบานก่่อนหน้าตอนนี้กลับเหี่ยวเฉาเหมือนต้นไม้ที่กำลังรอวันตายเท่านั้นเอง

" วันนี้บ้านเราคึกคักนะครับคุณพี่ คนเยอะเชียว " เสียงทุ้มของบุคคลผู้มาใหม่ดังขึ้น

" สวัสดีครับพ่อ พิช ... นี่พ่อวิน " กวินที่นั่งอยู่ข้างฉันหันไปหาผู้หญิงคนนั้น

" พ่อครับ...นั่นพิชชาแฟนวินเองครับ " เขาพูดพลางหันไปหาและส่งยิ้มให้เธอ

คำพูดที่เขาพึ่งเอ่ยบอกพ่อตัวเองไปเหมือนมีดกรีดลงมาที่กลางหัวใจของฉัน ความฝันที่จะได้ใกล้ชิดกับเขาต้องพังทลายลง ฉันกุมมือตัวเองไว้แน่นเพื่อบังคับไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ระหว่างที่เรารับประทานอาหารกันนั้นป้าจิตตาก็ชวนฉันพูดคุยนั่นนี่หลายเรื่อง ฉันเองก็พยายามข่มใจทำตัวให้ปกติที่สุด

" เดี๋ยวป้าจะให้ตาวินไปส่งหนูนะจ๊ะ " คุณป้าจิตตาเอ่ยขึ้น หลังจากที่เรารับประทานอาหารกันเสร็จท่านพาฉันไปนั่งคุยกับพ่อแม่ของกวินสักพัก ท่านก็ปล่อยให้ฉันนั่งเล่นคนเดียวที่ห้องโถงรับแขกโดยบอกว่าจะไปตามกวินมาคุยเป็นเพื่อน

ท่าทีของคุณป้าทำให้ฉันรู้ได้ในทันทีว่าท่านต้องการที่จะทำอะไร ท่านอยากจะแยกหลานชายของตัวเองออกจากผู้หญิงคนนั้นโดยคนที่จะช่วยท่านได้คงเป็นฉัน .... ฉันคือคนที่ป้าจิตตาเลือกให้หลานชายของท่าน