เหตุผลของคนผิดหวัง 1

เหตุผลของคนผิดหวัง 1

ติ๊ดๆๆ .... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ชายหนุ่มกำลังขับรถอยู่

' กวิน ' ชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์ ชื่อของคนที่เป็นเพื่อนรักและเสมือนหนึ่งเป็นคนในครอบครัวของเขา หลังจากคลอดลูกแล้วทั้งแม่ของเขาและกวินต้องเข้าบริษัทเพื่อทำงานช่วยพ่อ ดังนั้นทั้งสองจึงถูกเลี้ยงโดยคุณป้า เขาทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันด้วยเพราะคนเป็นป้าเป็นเพื่อนรักกันนั่นเอง

" อึ้ม....มีไร " เขากดรับสาย

" มึงอยู่ไหน " เสียงกวินเอ่ยถาม

" ขับรถอยู่ "

" มาหากูหน่อย "

" ขี้เกียจไป " เขาตอบสั้นๆ เพราะกำลังขับรถอยู่ วันนี้วันเสาร์เขาคิดจะขับรถไปเรื่อยๆ หากเจอที่ที่ถูกใจเขาอาจจะแวะพักสักคืนแล้ววันอาทิตย์ค่อยกลับ

" ไม่ได้...มาหากูที่บ้าน กูมีเรื่องให้มึงช่วย "

" อึ้ม " เขาตอบพร้อมกับกดวางสาย พวงมาลัยรถสปอร์ตสุดหรูถูกหมุนกลับโดยจุดมุ่งหมายคือบ้านของกวินนั่นเอง

ปกติหากไม่มีเรื่องอะไรที่เกินกำลัง เพื่อนรักของเขาคนนี้จะไม่เอ่ยปากเด็ดขาด นี่แสดงว่าวันนี้มีเรื่องที่ทำให้เพื่อนคนนี้หนักอกหนักใจมากแน่ๆ

ระหว่างทางที่ขับรถไป เขาครุ่นคิดเรื่องที่ผ่านมาแม้มันจะพึ่งผ่านมาได้ไม่นานแต่เรื่องนี้ก็ยังอยู่ในความทรงจำของเขาและยังทำให้ตัวของเขาเป็นทุกข์มากอยู่ในขณะนี้

3เดือน ก่อนหน้านี้

" นายเอาห้องไหนครับ " เลขาคนสนิทของคุณพ่อเอ่ยถามผมขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ตรงห้องโถงรับแขกของคอนโด

คอนโดนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวเรา หลังจากสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ผมจึงขอพ่อย้ายมาอยู่คอนโดนี้เพราะมันใกล้กับมหาวิทยาลัย

" เอาห้องนี้ละกัน " ผมดูผังของคอนโดและชี้มือไปยังห้องห้องหนึ่งที่รู้สึกว่าห้องนี้บรรยากาศดี

ผมรู้รายละเอียดของห้องต่างๆดีทุกห้องเพราะระหว่างที่สร้างผมเข้ามาช่วยคุณพ่อดูงานการก่อสร้างเป็นประจำ

" เอ่อ..ห้องนี้พึ่งมีลูกค้าจองไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเองครับ "

" ..... " ผมเงียบเพราะรู้สึกขัดใจที่ไม่ได้ห้องที่ต้องการ

" แต่ถ้าคุณปลาวาฬอยากได้ ผมจะคุยกับลูกค้าให้ วันนี้เธอจะเข้ามาเซ็นสัญญาพอดีเลยครับ "

" อึ้ม " ผมตอบสั้นๆ

" โอ๊ะ!!...นั่นเธอมาพอดีเลยครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ " เลขาคุณพ่อเอ่ยขึ้น ขณะที่ผมเองก็เงยหน้ามองตามหลังท่านไป

หญิงสาวผมยาวในชุดเสื้อยืดรัดรูปธรรมดากับกางเกงยีนส์ขายาว ในความธรรมดาของเธอมันกลับไม่ธรรมดาในสายตาของผม

เธอเดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้เลขาคุณพ่อซึ่งคงเป็นเพราะท่านมีอายุมากกว่า ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องกระจกด้านในสุด ผมเห็นเลขาคุณพ่อหยิบแผ่นกระดาษยื่นให้เธอพร้อมกับก้มหัวและเตรียมจะยกมือไหว้ แต่เธอคนนั้นกลับป้องมือของท่านไว้พร้อมกับโบกมือส่ายไปมา

เลขาคุณพ่อคงบอกเธอเกี่ยวกับห้องที่ผมอยากได้ ปกติหากเป็นลูกค้าคนอื่นต้องโวยวายเรียกร้องให้ทางคอนโดชดเชยให้ แต่จากภาพที่เห็นเธอคนนี้ไม่แสดงกิริยามารยาทไม่ดีใดๆใส่เลขาคุณพ่อเลย เธออ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ ยิ้มแย้มแจ่มใสเวลาพูด

รอยยิ้มของเธอสะกดสายตาของผมให้จับจ้องอยู่อย่างนั้น

" ครับ...คุณปลาวาฬ " เลขาคุณพ่อรับสายของผมขณะที่เธอคนนั้นกำลังก้มมองดูภาพห้องชุดอยู่

" ผมไม่เอาแล้วนะ....คืนห้องให้เธอไปเถอะ "

" เอ่อ...ครับๆ "

ผมกดวางสายพลางก้าวเท้าเดินออกจากห้องโถงที่ยืนอยู่เพื่อเดินไปยังรถที่จอดอยู่ด้านหน้า ผมชอบคอนโดนี้มากเพราะนอกจากห้องที่ใหญ่โตหรูหราแล้ว เรายังมีสวนหน้าคอนโดที่เราออกแบบไว้ให้ผู้ที่อยู่อาศัยได้เดินผ่อนคลายชื่นชมบรรยากาศที่รื่มรื่นอีกด้วย

:

:

" อึ้ม .... กำลังจอดรถ...เดี๋ยวเดินไปหา สั่งข้าวเผื่อด้วย " ผมวางสายจากชมพูที่โทรเข้ามาถาม ซึ่งมักจะเป็นเรื่องปกติ...ชมพูเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มของเราที่มีกันอยู่ 5 คน เธอดูแลใส่ใจพวกผมดีทุกคนและทุกเรื่อง ไม่ว่าจะอาหารการกิน ใครชอบอะไรยังไงชมพูจะรู้ดีทุกอย่าง หากไม่มีเธอการเรียนของพวกผมคงแย่อยู่มิใช่น้อย

ผมจอดรถและเดินมายังโรงอาหารของคณะวิศวะฯ ซึ่งเป็นคณะที่ผมและเพื่อนเลือกเรียน โรงอาหารเป็นสถานที่ที่พวกเราจะมาเจอกันในทุกๆเช้า ชมพูบอกว่า อาหารเช้าสำคัญที่สุดเพราะฉะนั้นเธอจึงบังคับให้พวกผมทุกคนกินข้าวเช้าก่อนเข้าเรียน

" วาฬ " ชมพูตะโกนพร้อมกับโบกมือให้

" อ่ะ...นั่นข้าวของแกที่สั่ง " เธอเอ่ยพร้อมกับชี้บอก

" นี่พิชชาเพื่อนชั้นที่เคยเล่าให้ฟัง / พิชนี่ปลาวาฬเพื่อนอีกคนในกลุ่ม "

" หวัดดี....เรียกเราว่าพิชเฉยๆก็ได้ "

' ใจของผมมันเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมาเมื่อมองเห็นใบหน้าเธอชัดๆ เธอคนนั้น...คนที่ผมเจอที่คอนโด '