บทที่ 4

รินทร์รญาร้องเสียงหลง กับสภาพของเจ้าของบ้านไม้ซุงชั่วคราวที่มาเปิดประตูให้เธอ ร่างเพรียว กำยำ สมส่วน ยืนเกือบเปลือยมีแค่ผ้าขนหนูพันหมิ่นเหม่ เธอทำตาโต มองเขาอย่างลืมตัว มองกวาดไปตามบ่าไหล่ เรือนกายแกร่ง ตาสะดุดตรงไรขนสีเข้มที่มีตั้งแต่แผงอก แล้วกระจายหายไปในขอบผ้าขนหนู เห็นแบบนี้เข้าก็หูอื้อตาลาย หน้าแดงแปร๊ดเหมือนลูกเชอรี่ เพราะจินตนาการดันก้าวไกลไปกว่าภาพที่เห็น

“มาแล้วเหรอ”

ธีรัชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขายืนเอามือไพล่หลังเสียด้วย เหมือนเจตนาให้เธอเห็นร่างกายเขาชัดๆ เขาเต็มใจจะอวดอย่างคนโรคจิตเลยก็ว่าได้เอ้า...ก็เนื้อตัวเขาไม่ได้น่าเกลียดอะไร ชวนให้ผู้หญิงน้ำลายไหลเสียด้วย

“อื้อ...”

หญิงสาวเมินหน้าหนี หน้าหวานแดงก่ำ มือไม้สั่นอย่างห้ามไม่ไหว โอย...จะมายืนล่อแหลมอะไรตรงนี้กันนะ อีตาบ้า! ไอ้แผนการที่คิดไว้ว่าจะมาแกล้งเขา มันกระโดดหายไปหมดแล้ว สมงสมองไปหมดแล้วนาทีนี้

“ไปดูก๊อกน้ำให้หน่อย”

“หา!”

รินทร์รญาอุทาน หันขวับกลับมามองหน้าเขา หายเขินไปชั่ววูบ ชายหนุ่มกอดอก แล้วยักไหล่

“ในห้องน้ำมันเสีย พี่จะอาบน้ำ”

“นี่ฉันไม่ใช่คนซ่อมก๊อกน้ำนะยะ”

เสียงเขียวๆ นั่นยิ่งทำให้คนที่แกล้งเพลิดเพลินมากยิ่งขึ้น เขาทำหน้านิ่ง แล้วเอ่ยซ้ำอีกรอบ

“ลูกหนูมาเป็นคนรับใช้พี่ พี่ก็ต้องใช้สิ ต้องทำได้ด้วย”

“แล้วถ้าฉันไม่ทำ” ใบหน้างามเชิดอย่างถือดี

“จะไปฟ้องพ่อหรือไง”

“ไม่ฟ้องหรอก”

ธีรัชมองหน้าหวานนั่น มองปาก มองตา มองคิ้ว คาง ระเรื่อยเหมือนลูบไล้ไปตามวงหน้าเนียน เล่นเอาคนถูกมองหน้าแดงขึ้นอีกหน อะไรบางอย่างในสายตาเยิ้มหวานนั่น มันทำให้หัวใจสาวกำลังเต้นสะดุดแปลกๆ

“แต่พี่จะลงโทษเธอเอง”

“ละ...ลง...” ติดอ่างไปชั่วคราว แต่ก็ยังทำใจสู้ ทำตาวาวมองหน้าเขา

“จะลงโทษบ้าอะไร”

“อยากรู้เหรอ”

ร่างสูงนั้นย่างสามขุมเข้ามาใกล้ เล่นเอารินทร์รญากระโดดโหยง พลางเดินก้าวเร็วๆ เหมือนจะวิ่ง หนีเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อเห็นคนอวดเก่งลนลานหนีแบบนั้นเข้า ก็อยากจะหัวเราะเสียงดังๆ ให้สะใจ โธ่เอ๋ย...กลัวเขาเหมือนกันหรือนี่

“อีตาบ้า ไอ้ผู้ชายทุเรศ ไม่มีอายเลย”

เธอพึมพำด่าเขาไป มือก็ลองขยับก๊อกตรงหน้าไป จำได้ว่ามันยังดีๆ อยู่นี่ตอนที่เธอมาใช้ครั้งล่าสุด แต่ตอนนี้มันไม่ยักกะทำงาน คนสั่งมายืนกอดอก มองดูเธอทำงานอยู่ตรงประตูห้องน้ำ ร่างสูงพิงขวางประตูไว้

“เสร็จหรือยัง”

“อะไรยะ เพิ่งจะมาดู จะให้เสร็จเลยหรือยังไงล่ะ ฉันไม่ใช่โดราเอมอนนะ จะได้มีของวิเศษมาเสกทำงานให้นายไวขนาดนี้”

“เรียกพี่ว่าพี่”

เสียงเข้มนั้นสั่งอีกหน รินทร์รญาหันขวับ อ้าปากจะท้าทายเขา แต่ลูกกะตาวาวๆ ที่กำลังมองจ้องเธอ ทำให้หนาวเยือกอย่างประหลาด

ไม่เอาดีกว่า ไม่ปลอดภัย ก็หมอนั่นมายืนล่อๆ แหลมๆ อะไรอยู่ตรงประตูนี่ล่ะ ยังไงก็ผู้ชาย ตัวใหญ่ยังกะยักษ์ สถานการณ์แบบนี้ เธอไม่เสี่ยงจะท้าทายเขาหรอกน่า

“คือว่า...ต้องเปลี่ยนก๊อกน่ะค่ะพี่ธาม”

ประโยคหลังเน้นเสียง ก่อนจะเมินมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้า ของคนที่เธอกำลังหมั่นไส้สุดๆ

“จัดการด่วนเลย ภายในห้านาที”

“คือ...”

แม้จะอยากเอาอะไรทุ่มใส่หัวเขา แต่รินทร์รญาผู้แสนฉลาด ก็ต้องเอาตัวรอดไว้ก่อน เธอยิ้มหวานให้เขาแล้วพยักหน้า

“ได้เลยค่ะ”

ร่างบางเล็กเดินชนเขาแรงๆ ขณะที่เบียดออกไปจากประตูห้องน้ำ เดินตึงๆ กลับไปหาอุปกรณ์เปลี่ยนก็อกน้ำที่มีสำรองไว้ในตู้เก็บของ แล้วเอามาจัดการให้เขาอย่างว่องไว

ธีรัชมองแม่ตัวแสบทำงานอย่างทึ่งๆ ใครจะนึกว่าหล่อนจะเปลี่ยนก็อกน้ำได้ เขาแกล้งใช้ไปอย่างนั้นแท้ๆ แถมนี่เขาก็เป็นคนทำให้มันพังไม่ทำงาน เขายืนกอดอดมองเธอทำงานอย่างเพลิดเพลิน ไม่นานนักก็เรียบร้อย

“เสร็จแล้วค่ะ...พี่ธาม”

เรียกอย่างไม่เต็มใจนัก ธีรัชยิ้มน้อยๆ แล้วทำท่าจะกระตุกผ้าขนหนูออก เล่นเอารินทร์รญาหน้าเสียง เดินแกมวิ่งหนีเขาออกไปเลยทันที

“หึๆ”

มองตามหลังแม่ตัวแสบ แล้วอดหัวเราะไม่ได้ ยกนี้เขาชนะสินะ อา...ช่างเป็นเช้าที่มีความสุขเสียจริงๆ

….

รินทร์รญาต้องมีอันหน้าบูดหนักขึ้น แถมหงุดหงิดมากขึ้น เมื่อธีรัชทำเหมือนแกล้ง เรียกเธอมารับใช้เสียทั้งวัน นี่เธอก็กำลังปัดกวาดฝุ่นแดงๆ ที่เขาไปเหยียบมาจากไร่ข้างนอก คนทำกำลังนอนผิวปากสบายใจ กระดิกขาอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา เห็นแล้วก็นึกอยากจะแกล้งแรงๆ สักที ร่างบางจึงค่อยเข้าไปใกล้ แล้วหันหลังให้ ทำทีเป็นว่ากำลังถูบ้านเพลิน

“โอ๊ย!”

“ขอโทษค่ะ”

คนแกล้งทำให้ด้ามไม้ถูพื้นเกือบจะโดนหน้าอีกฝ่ายหนึ่งเข้า แสร้งทำหน้าเหลอหลา ธีรัชลุกพรวดขึ้นมาจากท่านั่นสบายๆ เป็นนั่งตัวตรง เขาวางหนังสือลงแล้วกอดอก มองดูสิว่ายัยลูกหนูตัวแสบจะออกพิษอะไรอีก

หญิงสาวหันหลังให้เขา อมยิ้มไปทำงานตรงหน้าไป เอาละ...นิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดี ทำให้เสร็จๆ ไปจะได้รีบกลับบ้าน วันนี้เธอมีนัดเสียด้วย แก้มสาวแดงเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อคิดถึงนัดสำคัญของเธอ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้เรียบร้อยโดยไม่ได้คิดแกล้งคู่ปรับอีกเลย เปิดโอกาสให้เขาแอบมองเธอจากด้านหลังได้อย่างเต็มตา

ตัวเล็กมาก...เอวก็แค่นั้น กำได้รอบเลยหรือเปล่าหนอ แขนขาได้รูป ทำให้เป็นสาวไซซ์มินิที่น่ากอดเสียจริงๆ ผิวขาวลออผ่องเหมือนครีม นี่ขนาดว่าไปทำงานกลางแจ้ง สมบุกสมบันไม่แพ้ผู้ชาย ผิวสวยๆ ก็ไม่ได้มีตำหนิเลยสักนิด เสี้ยวหน้าด้านข้างที่เห็นกระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก แม้กระทั่งมีเหงื่อไหลซึมออกมาเพราะการทำงาน ยังดูดี...ดูเซ็กซี่ชะมัด

บ้าไปแล้วหรือไงเจ้าธาม...

เขาร้องบอกตัวเอง พลางหรี่ตาลง เป็นบ้าอะไรเห็นแม่นี่เซ็กซี่ขึ้นมาแค่เหงื่อไหลซึมตรงบริเวณขมับ จินตนาการพานชักจะเตลิด ว่าถ้าเขาเป็นคนทำให้ร้อน...จนเหงื่อซึมแบบนี้เข้า มันจะเป็นแบบไหนกันนะ นี่ร้างราห่างจากสาวๆ ไปนานหรืออย่างไรกัน ถึงได้เห็นแม่คู่กัดสวยน่ามองน่ากอดขึ้นมาเสียได้

ธีรัชสั่นหน้าน้อยๆ ไล่ความรู้สึกเลอะเทอะของตัวเองไปเสีย ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินช้าๆ เหมือนเสือย่อง ไปตรงที่รินทร์รญากำลังถูบ้านเพลินๆ อยู่ แกล้งเขาใช่ไหม...คนอย่างธีรัชน่ะยอมง่ายๆ เสียที่ไหน

เขาเดินเข้าไปจนกะระยะที่จะแกล้งเธอได้แล้ว แต่รินทร์รญาดันหันมาพอดีเลยชนกับร่างสูงเข้าอย่างจัง บ้านที่ถูไว้ค่อนข้างลื่นทำให้เธอเซถลา คนจะแกล้งรวบเอวบางไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลงไป ธีรัชก้มลงมองคนในอ้อมแขน นัยน์ตาคมกริบมองไล้สำรวจใบหน้านวลหวานในระยะประชิด ตาสองคู่มองสบกัน เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่มีโอกาสได้อยู่ใกล้กันมากขนาดนี้ นัยน์ตากลมโตนั่นก็มองหน้าเขานิ่งค้าง เผลอมองเขาเข้าอย่างสำรวจ อคติที่เคยบังตาหายไป เหมือนเปิดตามองกันและกันอย่างลึกซึ้งเป็นหนแรก

“พี่ลูกหนู พี่ลูกหนูคร้าบ แขกสำคัญมา”

เสียงตะโกนโหวกเหวกที่ดังภายนอก ทำให้สองร่างผละออกจากกัน หัวใจเต้นอย่างประหลาด แล้วหันมามองตากัน ก่อนที่จะต่างคนต่างเมินหลบ ร่างบางเดินเอาไม้ถูพื้นไปเก็บ พร้อมกับตะโกนตอบคนที่มาเรียกไปด้วย

“ใครมากัน ป่านนี้แล้วไม่รับแขก จะกินข้าวเย็นแล้วย่ะ”

“คุณหมอ”

คำตอบสั้นๆ นั้นเล่นเอารินทร์รญาหน้าแดงแจ๋ เธอดูมีท่าทีรื่นเริงมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เดินนำลูกน้องคนสนิทเหมือนกับเท้าไม่ติดพื้น ลิ่วไปราวกับจะเหาะ

“พอแฟนมาก็วิ่งลิ่วเลยนะลูกพี่เรา”