ปรารถนาแสนพยศ

รถโฟวิลคันใหญ่สีเทา แล่นมาจอดในบริเวณฟาร์มภูมิทอง ซึ่งกินอาณาบริเวณพื้นที่หลายพันไร่ ในจังหวัดเชียงใหม่ เจ้าของเป็นคนค่อนข้างมีอิทธิพล คนรู้จักกันทั้งจังหวัด ไม่มีใครไม่รู้จัก โตมร ภูมิไพบูลย์ หนุ่มใหญ่อายุสี่สิบห้าปี เจ้าของฉายาโตปืนใหญ่ โจษจันไปทั่วว่าเขาดุนักดุหนาและเป็นคนจริง

วันนี้ใบหน้าที่มักจะตีขรึม ทำให้ชวนผวากับสายตาคนมอง กลับยิ้มกริ่มรื่นเริง เมื่อมายืนต้อนรับชายหนุ่มร่างสูงเพรียว ที่เดินลงมาจากรถยนต์ เขายกมือไหว้โตมร แล้วเอ่ยทักทายเสียงสดใส

“สวัสดีครับลุงโต”

“ไหว้พระ ไหว้พระ”

มือใหญ่ตบบ่าเอาดังป๊าบ เล่นเอาเขาแทบจะไหล่ทรุด โตมรมือหนักแบบไม่ยั้งกันเลยทีเดียว กับแรงตบแบบทักทายเบาะๆ นั่น นัยน์ตาสีเข้มมองกวาดใบหน้าคมสันของชายหนุ่มที่มีศักดิ์เป็นหลานชาย ใบหน้าเรียวได้รูป นัยน์ตาคมกริบสีน้ำตาล คิ้วเข้ม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางสวย ผิวของเขาขาวจัดแบบหนุ่มที่ไม่ใคร่จะโดนแดดลมนัก มองไล่มาจนถึงการแต่งตัว ที่อยู่ในเสื้อยืดสีเข้ม กางเกงยีนง่ายๆ แต่กระนั้น ก็ยังดูสะดุดตาเพราะรูปร่างหน้าตาของเจ้าตัว

“หล่อเหมือนเดิมนะ เจ้าธาม ลุงให้คนปัดกวาดบ้านพักอีกหลังไว้แล้ว เราคงไม่ค่อยอยากอยู่บ้านใหญ่นัก เพราะเจ้าที่แรง”

คำหลังโตมรขยิบตา ธีรัชอมยิ้มก่อนจะพยักหน้า สายตาคมกริบเริ่มมองหาใครบางคน ผู้เป็นลุงกระแอม แล้วเอ่ยขึ้นลอยๆ

“เจ้าตัวแสบไม่อยู่หรอก ออกไปเฮ้วๆ อยู่แถวๆ แปลงผักใหม่ที่ลุงเพิ่งลงไว้ทางท้ายไร่โน่น ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”

“อ้อ...ครับ”

ธีรัชหัวเราะเบาๆ โตมรรู้ใจเขาดี ถึงได้จัดแจงอะไรไว้ให้แบบนี้ เมื่อเขาขอมาฝึกงานที่นี่ ไม่ให้เขาอยู่บ้านหลังเดียวกับเจ้าหล่อน แม่ตัวแสบที่ลุงเขาเอ่ยถึง

ภาพของหญิงสาวหน้าหวานจิ้มลิ้ม ผุดพรายขึ้นในความทรงจำ ใบหน้าเรียวรูปหัวใจ ปากนิด จมูกหน่อย นัยน์ตาสีนิลที่แพรวพราวระยับเหมือนนัยน์ตายิ้มได้ รินทร์รญา ภูมิไพบูลย์ ลูกบุญธรรมของผู้เป็นลุง ตัวแสบประจำฟาร์มแห่งนี้ ไม้เบื่อไม้เมากับเขามาตั้งแต่สมัยเด็กๆ

ธีรัชและรินทร์รญาอายุห่างกันไม่มากนัก และนั่นเองทำให้ไม่ใคร่จะชอบขี้หน้ากัน ธีรัชมาเที่ยวที่ฟาร์มของผู้เป็นลุงประจำในช่วงปิดเทอม ก็มีอันต้องโคจรมาเจอกับสาวน้อยตัวเล็ก ผูกเปียสองข้าง ที่มองหน้าเขาอย่างหวงถิ่น ไม่เป็นมิตรอย่างรินทร์รญา

น้ำเข้ากับน้ำมันไม่ได้แบบไหน ธีรัชกับรินทร์รญาก็แบบนั้น เด็กทั้งสองหาวิธีต่างๆ นานามาแกล้งกัน สร้างความปวดหัวให้กับโตมรยิ่งนัก แต่คนหนึ่งก็หลาน คนหนึ่งก็รักเป็นลูก ไม่รู้จะเลือกทางไหนดี เข้าข้างใครก็ถูกหาว่าไม่ยุติธรรม โตมรเลยเลือกที่จะหนีเสีย เวลาเด็กทั้งคู่ทะเลาะกัน

ทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก จนมาถึงรุ่นวัยหนุ่มสาวเลยก็ว่าได้ สำหรับธีรัชและรินทร์รญา จนป่านนี้ก็ยังไม่ใคร่จะถูกชะตากัน นี่พอธีรัชขอมาฝึกงานที่นี่ เขาเลยจับแยกที่พัก เพราะเกรงว่าบ้านจะแตกเอาได้ แม่ตัวดีเฮ้วหยอกเสียที่ไหน นี่ไม่รู้จะตั้งแง่หาเรื่องอะไรธีรัชอีกไหมหนอ ทั้งที่มีห้ามปรามไว้แล้วบ้าง แต่เชื่อแน่ว่ายัยตัวแสบจะต้องแหกกฏ

เขาวางกระเป๋าลงพื้นพรมข้างเตียง มองสำรวจห้องนอนที่ผู้เป็นลุงพามาส่งอย่างชอบใจ บ้านพักของเขาเป็นบ้านทำจากไม้ซุงท่อนใหญ่ ตกแต่งแบบเรียบง่ายด้วยเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นเน้นการใช้งาน ส่วนใหญ่ทำมาจากไม้ ห้องของเขามีเตียงและตู้ และโต๊ะหนังสือจัดไว้ให้ โตมรสอบถามความต้องการเพิ่มเติมจากหลานชาย ธีรัชพอใจแล้วกับสภาพห้อง เขามีไอแพดและโน้ตบุ๊คส่วนตัวติดมาไว้ใช้งาน ที่นี่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตพร้อม แค่นี้ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว

เขาเอนกึ่งนอนกึ่งนั่งบนเตียงนุ่ม เปิดใช้งานไอแพด เพื่อเช็คข้อมูลออนไลน์ต่างๆ เปิดดูเว็บไซต์เกี่ยวกับฟาร์มเลี้ยงม้า รอยยิ้มผุดพรายที่ริมฝีปากได้รูป นี่แหละสิ่งที่เขาต้องการจากโตมร เขาอยากจะมีฟาร์มม้าเป็นของตัวเอง ธีรัชชอบม้ามาก เขาชอบสัตว์ที่สง่างามและปราดเปรียวแบบพวกมัน การที่ได้ม้าเป็นของตัวเองเมื่อวัยเด็กทำให้เขารักและประทับใจสัตว์ชนิดนี้ ตอนช่วงที่เขาหนีการหมั้นหมายกับหญิงสาวที่ตอนนี้มีศักดิ์เป็นอาสะใภ้ไปฝรั่งเศส ทำให้เขาได้ไปคลุกคลีกับฟาร์มที่หลบไปทำงานอยู่ มันยิ่งทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับพวกสัตว์สวยงามเหล่านี้ ยิ่งหลงรัก และอยากเอาอาชีพนี้กลับมาทำที่เมืองไทย

ฟาร์มภูมิทองนี้ถือว่าเป็นฟาร์มขนาดใหญ่ ส่วนใหญ่เลี้ยงวัวพันธุ์เนื้อ พันธุ์นม ม้า ทำไร่กาแฟ ปลูกผักหลายชนิดโดยระบบปลอดสารพิษ และยังริเริ่มที่จะมีกิจกรรมเปิดแบบการผจญภัยกับธรรมชาติ ให้นักท่องเที่ยวอีกด้วย แต่เพิ่งจะเป็นโครงการต้นแบบ ยังไม่ได้ลงมือทำ คนที่คิดทำเรื่องนี้คือรินทร์รญา โตมรยังค้านอยู่เพราะไม่ต้องการจะเปิดฟาร์มให้กับคนข้างนอกได้เข้ามา

เงินที่เขาได้มาจากส่วนการปันมรดก กรดลผู้เป็นอาแบ่งให้ตามพินัยกรรมถือว่ามากพอสมควรเลยทีเดียว กับการเริ่มอาชีพที่เขารัก ธีรัชเคยทำตัวเป็นคนไม่เอาอ่าว เที่ยวร่อนไปทั่ว ไม่เอาการเอางาน น่าเป็นห่วง และก็ไม่ยอมสืบทอดคิดทำกิจการงานของครอบครัวต่อ กรดลถึงเคยจะจับเขาแต่งงาน แต่ตัวเองดันหลงรักสาวเจ้าเสียเอง เจ้าสาววัยห่างจากเขาเป็นรอบ บัวบูชาสาวน้อยคนสวย ตอนนี้ครอบครัวของผู้เป็นอาดูจะเปี่ยมสุขนัก เพราะมีครบครันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก

เขาวางไอแพดลงข้างๆ ตัวแล้วนอนลงบนหมอน นัยน์ตาคมเปล่งประกายวาวโรจน์ นึกถึงความฝัน สิ่งที่ตนอยากจะมุ่งมั่นทำ เขาคือธีรัช ภูมิไพบูลย์ และจะพิสูจน์ตัวเองว่าเขาก็ลงมือทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้เหมือนภูมิไพบูลย์คนอื่นๆ ในครอบครัว เขาจะล้างภาพของธีรัชเพลย์บอยไม่เอาอ่าวคนนั้นทิ้งไปเสีย เป็นธีรัชคนใหม่ที่จะทำให้ใครๆ ทึ่งกับความสามารถของเขา