ตอนที่ 3

เช้ามาชมพูนุชก็ตื่นอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานตั้งแต่เช้าและพอเย็นก็กลับบ้านเหมือนเช่นเคย แต่ที่แปลกไปคือวันนี้เกวลินกลับมาถึงบ้านก่อนเธอ

“กลับเร็วจัง” ชมพูนุชถามเพื่อนอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินไปหาน้ำดื่มที่ตู้เย็น

“เปล่า ฉันไม่ได้ไปทำงานนะ” เกวลินตอบพลางยักไหล่ วางจานผลไม้ที่เพิ่งออกไปซื้อมาแล้วนั่งลงหยิบกินขณะที่สายตานั้นจ้องอยู่กับจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าอย่างสบายใจ

“เมื่อคืนนอนดึกละสิ” ชมพูนุชถามอย่างไม่รู้เรื่อง คิดแค่ว่าเมื่อคืนทั้งเกวลินและแทนไทอยู่คุยกันจนดึก และเธอเองก็ไม่ได้คิดจะรอ เก็บของอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบเสร็จก็เข้านอนเลย

“ก็มั้ง” เกวลินตอบพลางอมยิ้มใบหน้านวลแดงระเรื่อ เมื่อคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน ไม่ใช่ว่านอนดึกแต่เมื่อคืนเธอแทบไม่ได้นอนเลยต่างหาก จริงๆ แล้วเธอเพิ่งตื่นเมื่อตอนบ่ายนี้เอง

“งั้นเย็นนี้เรากินอะไรกันดี”

“ขอโทษด้วยนะ มื้อเย็นฉันมีนัดกับคุณแทนจ้ะ” เกวลินบอกพร้อมกับยักคิ้วให้เพื่อนรักยิ้มๆ อย่างมีเลศนัย จนชมพูนุชรีบเดินมานั่งลงข้างๆ แล้วถามอย่างอยากรู้

“อย่าบอกนะว่า เธอกับคุณแทนตกลงคบกันแล้วน่ะ”

“แหม...ยังหรอก เขาแค่ชวนไปกินข้าวนอกบ้านนะ” เกวลินอ้อมแอ้มตอบอย่างไม่เต็มปากนัก ก็ใครจะกล้าบอกละว่าของเธอนั้นมันลัดขั้นตอนไปไกลแล้ว

“เหรอ นึกว่าคบกันแล้ว เมื่อวานดูกระหนุงกระหนิงกันดี”

“ถ้าเขาขอฉันจะรีบตกลงเลยละ”

“งั้นวันนี้ก็ขอให้โชคดีแล้วกัน ฉันขอไปหุงข้าวก่อน” ว่าแล้วชมพูนุชก็คว้ากระเป๋าเดินเข้าห้อง ก่อนจะออกมาที่ห้องครัวเพื่อหุงข้าวเตรียมอาหารเย็นสำหรับตัวเอง ส่วนเกวลินนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวรอไปดินเนอร์กับหนุ่มรูปหล่อข้างบ้าน

ไม่เกินคาดเท่าไหร่แม้คืนนั้นเกวลินไม่ได้ถูกแทนไทขอเป็นแฟน แต่หลังจากนั้นสามวันชายหนุ่มก็ขอคบกับหญิงสาวอย่างเป็นทางการ และนั่นคือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบคู่รักของทั้งคู่ที่พบว่าต่างเข้ากันได้ดี โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์

“อรุณสวัสดิ์ครับ” แทนไทก้มลงหอมแก้มแฟนสาวที่งัวเงียตื่นเพราะตนเปิดไฟเพื่อแต่งตัวไปทำงาน

“จะไปทำงานแล้วเหรอคะ”

“ครับ ถ้าคุณไปไม่ไหวก็ไม่ต้องไปนะ ลาออกเลยก็ได้”

ได้ยินอย่างนั้นทำให้คนที่งัวเงียรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วถามอย่างตกใจ “จริงเหรอคะ แทนจะให้ลินลาออกจริงๆ เหรอคะ”

“จริงสิ เมียคนเดียวผมเลี้ยงได้” ชายหนุ่มหันมาบอกยิ้มๆ ขณะที่กลัดกระดุมเสื้อ

“แต่ลินไม่อยากเป็นภาระของคุณ” หญิงสาวบอกเสียงอ้อนขณะลุกจากเตียงเดินเข้าไปกอดร่างสูงจากด้านหลัง

“ภาระอะไรกัน เอาเป็นว่าผมเต็มใจ และมีอีกเรื่อง”

“อะไรคะ” เกวลินคลายอ้อมแขนเมื่อร่างสูงขยับและหมุนตัวมาเผชิญหน้ากัน “คุณย้ายมาอยู่กับผมไหม”

เกวลินที่อึ้งไปครู่หนึ่งเปิดยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะทำหน้าสลด “ลินดีใจนะคะทีคุณชวน ลินอยากมาแต่ลินเป็นห่วงชมพู่”

“คุณนี้ห่วงคนนั้นคนนี้อยู่เรื่อย บ้านเราก็ใกล้กันแค่นี้เอง”

หญิงสาวทำทาคิดตามก่อนอมยิ้มแล้วพยักหน้า “ตกลงค่ะ แต่วันไหนนั้นลินค่อยบอกอีกทีนะคะ”

“ครับผม” รับคำเสร็จชายหนุ่มก็ได้รางวัลเป็นจูบที่ดูดดื่มจนเกือบจะไม่ได้ไปทำงาน

“ยัยลินอย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้ไปทำงานอีกแล้ว” ชมพูนุชที่เพิ่งเลิกงานถามเพื่อนที่นอนดูโทรทัศน์อย่างเป็นห่วง เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้เกวลินขาดงานบ่อยมากแทบจะวันเว้นวัน กลัวเหลือเกินว่าจะโดนไล่ออก

“อืม...ว่าจะลาออกแล้วละ”

“เธอว่าอะไรนะ!” ชมพูนุชถามอย่างตกใจ “จะลาออก ได้งานใหม่เหรอ”

“เปล่า”

“เปล่า แล้วจะลาออกมาเพื่อ...” ชมพูนุชเริ่มออกอาการโวยวายอย่างไม่เห็นด้วย

“อย่าเพิ่งโวยวายเป็นป้าแก่สิคะคุณเพื่อน ฟังที่ฉันพูดก่อน” เกวลินปรามเสียงกลั้วหัวเราะ “ที่ฉันยอมลาออกจากงานเพราะคุณแทนบอกให้ลาออก และเขาจะเลี้ยงฉันเอง ที่สำคัญฉันจะย้ายไปอยู่กับเขาแล้วนะ”

“อื้อ” ชมพูนุชตอบรับด้วยท่าทีสงบผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ ทำให้เกวลินถึงกับแปลกใจ “ไม่ตกใจเลยเหรอ ฉันว่าเธอควรจะตกใจกว่านี้ไหมอะ”

“ไม่ละ เพราะแกเล่นไม่นอนที่บ้านเลยสักคืน”

“รู้ด้วยเหรอ” เกวลินอ้อมแอ้มถามอย่างอายๆ เพราะตอนที่เธอออกจากบ้านแน่ใจว่าเพื่อนรักเข้านอนแล้วทุกครั้ง

“อื้อ...แต่ถึงอย่างนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ นะ เรื่องย้ายไปอยู่กับคุณแทนไม่เท่าไหร่ถึงในอนาคตจะมีอะไรเกิดขึ้น เธอยังกลับมาพักกับฉันได้ แต่เรื่องลาออกจากงานนี้สิ งานไม่ใช่หากันง่ายๆ นะ” ชมพูนุชบอกอย่างเป็นกังวล เรื่องอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน ตอนนี้รักกันปานจะกลืนกินแต่นานๆ ไปล่ะ ใครจะการันตีว่าจะไม่เปลี่ยนไป

“คิดมากไปได้ ผู้ชายดีๆ อย่างคุณแทนไม่มีทางทิ้งฉันไปไหนหรอก เขารักฉันจะตาย จะไปทำงานยังอาลัยอาวรณ์อยากอยู่ด้วยกันตลอด”

“ก็ขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปแล้วกัน” ชมพูนุชเออออตามอย่างไม่อยากจะขัดคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งรัก

“งั้นฉันย้ายไปอยู่กับคุณแทนเธอก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“ฉันจะว่าทำไม ว่าแต่จะย้ายวันไหนล่ะ”

“พรุ่งนี้เลยได้ไหม” เกวลินถามทีเล่นทีจริง ถ้าชมพูนุชไม่ว่าอะไรเธอก็จะย้ายทันที เพราะตอนนี้เธออยากจะใช้ชีวิตร่วมชายคาเดียวกับคนรักจะแย่

“ได้สิ พรุ่งนี้วันอาทิตย์พอดีเดี๋ยวฉันช่วย”

“ขอบใจนะ ถึงจะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันแต่มีอะไรก็ไปเรียกได้นะไม่ต้องเกรงใจ ส่วนตอนนี้ฉันขอไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน คุณแทนคงใกล้มาถึงแล้ว”

“นี้จะออกไปกินข้าวนอกบ้านอีกแล้วเหรอ”

“จ้ะ”

“ทำไมเธอไม่ลองทำอาหารให้คุณแทนกินดูบ้างล่ะ” ชมพูนุชบอกอย่างหวังดี เพราะเชื่อว่าเสน่ห์ปลายจวักของผู้หญิงอย่างไรมันก็สามารถมัดใจชายได้อยู่เสมอ

“ไม่ละขี้เกียจ อีกอย่างทำแล้วไม่รู้จะกินได้หรือเปล่า สู้ไปกินข้างนอกในร้านบรรยากาศดีๆ โรแมนติกๆ ดีกว่า” พูดจบเกวลินก็เดินนวยนาดฮัมเพลงเข้าห้องไปอย่างอารมณ์ดี

การมาใช้ชีวิตร่วมชายคาเดียวกันเป็นความสุขมากมายของคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ตื่นเช้ามาได้เจอหน้าคนที่รัก กลับจากทำงานก็เจอคนรักยืนยิ้มรอรับคอยเอาอกเอาใจ เรียกได้ว่าแทนไทตอนนี้มีความสุขมาก แม้เกวลินจะไม่เก่งเรื่องงานบ้านงานเรือน แต่หญิงสาวก็มีดีที่ช่างออดอ้อนเอาอกเอาใจเก่ง เรื่องบนเตียงไม่มีขาดตกบกพร่องตอบสนองเขาได้ดีเยี่ยม

“วันนี้เงินเดือนออกอย่าลืมสัญญานะคะ” เกวลินที่เอาน้ำเย็นๆ มาเสิร์ฟเอ่ยเตือนแฟนหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน

“ไม่ลืมอยู่แล้ว เอานี้ส่วนของคุณ” ชายหนุ่มยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับแฟนสาว ที่เขาได้ตกลงเอาไว้ว่าจะให้เงินใช้จ่ายกับหญิงสาวทุกเดือน

“ขอบคุณค่ะ น่ารักที่สุดเลย” เกวลินรับเงินแล้วเข้าไปกอดและหอมแก้มแฟนหนุ่มอย่างเอาใจ

“วันนี้ผมซื้อของมาเยอะเลย เดี๋ยวเรามาทำอะไรกินกันดีกว่า ไปชวนคุณชมพู่มากินด้วย” แทนไทบอกพร้อมรอยยิ้มอย่างพอใจกับการออดอ้อนของแฟนสาว

“ไม่เอาอะ ลินขี้เกียจทำ เงินเดือนออกทั้งที่เราออกไปหาอะไรๆ อร่อยๆ กินนอกบ้านดีกว่านะคะ” เกวลินที่ยังกอดเอวสอบช้อนตามองแฟนหนุ่มอย่างออดอ้อน

“แล้วของที่ซื้อมาล่ะ”

“ก็เอาไว้ทำกินคราวหน้าหรือไม่ก็เอาไปให้ยัยชมพู่ทำกินเองไงคะ” หญิงสาวเสนอความคิด

“งั้นคุณช่วยเอาไปให้คุณชมพู่ละกัน” ที่เลือกยกให้ชมพูนุชเพราะรู้ว่าต่อให้เก็บก็คงเสียเปล่า สุดท้ายอย่างไรเกวลินก็มีความสุขกับการไปกินข้าวนอกบ้านอยู่ดี

“ได้ค่ะ รีบอาบน้ำแต่งตัวนะคะ กลับมาเราจะได้ออกไปกันเลย คือลินว่าจะไปซื้อมือถือก่อนนะคะ”

“ครับ” แทนไทรับคำอย่างว่าง่าย เมื่อแฟนสาวเดินออกจากบ้านเขาก็ไม่รอช้ารีบไปอาบน้ำแต่งตัว

“ชมพู่...ชมพู่...อยู่ไหม” เกวลินตะโกนเรียก ไม่นานชมพูนุชที่ยังอยู่ในชุดฟอร์มก็โผล่ออกมา

“อ้าว ลินมีอะไร”

“ฉันเอามาให้” หญิงสาวยกของในมือให้อีกฝ่ายดู แล้วเดินขึ้นไปนั่งที่ระเบียงหน้าบ้าน “อะไรน่ะ เยอะแยะเชียว” ถามพลางเดินเข้าไปเปิดถุงพลาสติกดู

“ไม่รู้เหมือนกัน แทนเขาซื้อมาบอกว่าจะทำอะไรกินกัน แต่ฉันอยากออกไปหาอะไรกินนอกบ้านน่ะ เลยเอาของพวกนี้มาให้เธอ”

“แล้วทำไมไม่เก็บเอาไว้ทำวันหลังล่ะ”

“ไม่ละ เก็บไว้ก็เสียของเปล่าๆ เพราะฉันชอบกินข้าวนอกบ้านมากกว่า”

“นี่อย่าบอกนะว่าตั้งแต่ย้ายไปอยู่บ้านโน้นเธอไม่เคยกินข้าวเย็นที่บ้านเลย”

“ก็ฉันไม่ชอบทำกับข้าวนี่นา และอีกอย่างไปกินนอกบ้านมันก็ดีจะตาย ได้กินอาหารหลากหลาย ไม่ต้องเหนื่อยทำกินเอง ซื้อมาทำกินเองเสียเงินซื้อแล้วยังต้องมาเสียแรงทำกินเองอีก” เกวลินผู้ที่ไม่ชอบทำงานบ้านงานเรือนเอาเสียเลยบ่นอุบ ทุกวันนี้เธอกวาดบ้านถูบ้านก็พอแรงแล้ว

“แต่มันก็ช่วยประหยัดได้มากเลยนะ ยิ่งคุณแทนทำงานคนเดียวด้วย เธอน่าจะช่วยเขาประหยัดดีกว่าไหม” ชมพูนุชเตือนอย่างเป็นห่วงและหวังดี แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วย

“แทนเขายังไม่เดือดร้อนเลย เธอจะเดือดร้อนทำไมเนี่ย ไปละ วันนี้เงินเดือนแทนออก เราจะไปหาอะไรๆ อร่อยๆ กินกัน และฉันก็จะไปซื้อมือถือใหม่ด้วย”

ชมพูนุชที่กำลังจะอ้าปากเตือนเพื่อนรัก ต้องเปลี่ยนใจเมื่อคิดว่าพูดไปก็ไร้ประโยชน์ พูดมากก็เดี๋ยวจะโดนว่ามาอีก ก็จริงตัวผู้ชายเองเขายังไม่เดือดร้อนเลยแล้วเธอเป็นใครจะไปเดือดร้อนแทนเขาทำไม

การใช้ชีวิตอย่างสุขสบายงานไม่ได้ทำ แต่มีเงินใช้ไม่ขาดมือทำให้เกวลินใช้จ่ายอย่างสุรุยสุร่าย ผิดกับแทนไทที่เริ่มจะคิดหนัก แม้เงินเดือนของตนนั้นไม่ได้ถึงกับน้อยมาก แต่ก็ไม่ได้เยอะมากอะไร ยังอยู่ในขั้นหลักสามสี่หมื่นเท่านั้น ถึงอย่างนั้นเขาก็ขันอาสาจะเลี้ยงดูคนรักให้สุขสบาย หากเพียงว่าอีกฝ่ายไม่ใช้หนักมือจนเกินไป

“แทนขา...” เกวลินวิ่งเข้าไปกอดและหอมแก้มคนรักอย่างเช่นทุกครั้งที่อีกฝ่ายเลิกงาน “วันนี้ลินออกไปข้างนอก เห็นร้านอาหารเปิดใหม่น่ากินมากๆ วันนี้เราไปกันนะคะ”

“เอาไว้คราวหน้าดีกว่า วันนี้ผมซื้อของมาทำกับข้าวเย็นแล้ว” ชายหนุ่มยกถุงของสดในมือให้คนรักดู “ลินบอกแล้วไงคะว่าทำไม่เป็น”

“ใครบอกว่าผมจะให้คุณทำ หืม” แทนไทบอกยิ้มๆ พร้อมกับใช้มือโยกศีรษะที่ซบที่ไหล่ของตนอย่างรักใคร่เอ็นดู “ผมจะทำเอง คุณแค่เป็นลูกมือหรือไม่ก็รอกินอย่างเดียวก็ได้”

“แต่ว่า...” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ แทนไทก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“น่า...กินข้าวที่บ้านสักมื้อนะครับ รับรองอร่อยไม่แพ้ร้านอาหารร้านไหนเลยทีเดียวละ”

“ก็ได้ค่ะ” เกวลินรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้จะไม่พอใจแต่เธอก็ไม่แสดงอาการเหล่านั้นออกมามากนัก

และยิ่งเมื่อได้รับประทานอาหารที่แทนไททำในคืนนั้นแล้วเธอก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันอร่อยจริงๆ

“อร่อยมากค่ะ คราวหน้าขอเป็นสเต็กหมูได้ไหมคะ ไปกินรอบที่แล้วติดใจยังไม่หายเลยค่ะ”

“ได้สิครับ” แทนไทรับปากทันที แม้ตัวเองจะยังไม่เคยทำสเต็กหมูที่ว่านี้ก็เถอะ แต่เขาเป็นพวกชอบลอง คิดว่าแค่หาสูตรและวิธีทำจากอินเทอร์เนตก็น่าจะพอทำได้

“น่ารักที่สุดเลย...” เกวลินหันไปหอมแก้มแฟนหนุ่มฟอดใหญ่ แล้วหันมาตักข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย คนทำเห็นแล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างดีใจ

“อ้าว...สวัสดีครับ เพิ่งเลิกงานหรือครับ”

เสียงทักทำให้คนที่กำลังเปิดประตูรั้วบ้านหันมายิ้ม “ค่ะ แล้วนี้หิ้วอะไรเยอะแยะคะเนี่ย”

“อาหารเย็นน่ะครับ”

ได้ยินอย่างนั้นชมพูนุชถึงกับเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ และแทนไทก็พอจะดูออกจึงรีบพูดต่อเสียงกลั้วหัวเราะ “ช่วงนี้ลินเขาติดใจฝีมือการทำกับข้าวผมอยู่ครับ แต่ละวันเลยคิดหาเมนูมาทำไม่ให้เบื่อ” ชายหนุ่มบอกอย่างภูมิใจไม่น้อยที่สามารถทำให้แฟนสาวยอมรับประทานอาหารเย็นที่บ้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว

“ดีค่ะ ยังไงก็ฝากดูแลยัยลินด้วยนะคะ ถึงงานบ้านงานเรือนจะไม่เก่งแต่ยัยลินเป็นผู้หญิงที่น่ารักนะคะ”

“ด้วยความยินดีครับ ว่าแต่คืนนี้คุณชมพู่มากินด้วยกันสิครับ”

“เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะคะ เพราะวันนี้ต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนที่บริษัท ยังไงขอตัวก่อนนะคะ” ชมพูนุชยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็ไม่ลืมที่เอี้ยวหลังกลับมามองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มข้างบ้านแล้วอมยิ้มพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งใจ เพราะอย่างน้อยแทนไทก็สามารถเอาเกวลินอยู่ หวังว่าทั้งคู่จะไปด้วยกันรอดและมีข่าวดีในเร็ววันนี้

แต่ดูเหมือนเธอจะคาดหวังมากไปหรือไม่ เมื่อจู่ๆ เกวลินก็วิ่งโร่มาขอนอนด้วย

“มีอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับคุณแทนเหรอ” ชมพูนุชถามอย่างเป็นห่วงมากกว่าอยากรู้อยากเห็น

“ก็เขาไม่อยากซื้อมือถือใหม่ให้ฉันทำไมละ” ได้ฟังเหตุผลชมพูนุชถึงกับกะพริบตาปริบๆ “เธอเพิ่งซื้อเครื่องใหม่ไปเมื่อไม่นานนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่แล้วจะทำไม ก็ฉันอยากได้ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดนี่” พูดจบหญิงสาวก็ทำท่างอแงคร่ำครวญอย่างกับเด็กอยากได้ของเล่น

“แต่มันแพงมากนะลิน”

“แพงก็ผ่อนเอาสิ ไม่เห็นจะยาก” เกวลินแย้งอย่างไม่มีเหตุผล “ใช่สิเธอไม่ใช่คนหาเงินนี่” ชมพูนุชเลยทักท้วงกลับ

“โอ๊ย! ไม่เอาไม่พูดกับเธอแล้วไปนอนดีกว่า” ว่าแล้วเกวลินก็หอบหมอนหอบผ้าห่มเดินเข้าห้องเดิมที่ตัวเองเคยอยู่

ชมพูนุชได้แต่มองตามแล้วถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าอย่างหนักใจแทนแทนไท แต่ก็ไม่นานคนที่เธอหนักใจแทนก็ตะโกนเรียกเธออยู่ที่หน้าบ้าน

“คุณชมพูครับ...ลินอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ”

“ค่ะ เข้ามาสิคะ” ชมพูนุชเปิดประตูรั้วให้ชายหนุ่มเดินเข้ามาแล้วปิด ก่อนจะเดินนำชายหนุ่มเข้าไปในบ้าน

“มาตามยัยลินกลับบ้านหรือคะ”

“ครับ เราทะเลาะกันนิดหน่อย” แทนไทบอกเสียงแผ่วอยางกลัวเพื่อนของคนรักจะตำหนิ

“ยัยลินอยู่ในห้องเชิญตามสบายนะคะ” ชมพูนุชพาแทนไทไปหยุดที่หน้าห้องนอนของเกวลินแล้วเดินเลี่ยงออกมา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูและการพูดคุยตอบโต้ของคนทั้งสองอยู่นาน สุดท้ายเกวลินก็ยอมกลับ เพราะแทนไทยอมใจอ่อนซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้

“ชมพู่ ฉันกับคุณแทนกลับก่อนนะ ขอโทษที่มารบกวน”

“ไม่เป็นไร พวกเธอคืนดีกันก็ดีแล้ว” ชมพูนุชบอกแล้วหันไปยิ้มให้แทนไทอย่างเห็นใจ

“เอาไว้ฉันจะเอามือถือใหม่มาอวดนะ ไปละ” เกวลินบอกอย่างดี๋ด๊า

“ขอตัวนะครับ”

“ค่ะ” ชมพูนุชยืนมองคนทั้งคู่เดินกระหนุงกระหนิงกลับเข้าบ้านแล้วปิดประตูรั้ว ได้แต่หวังว่าได้ของที่อยากได้คราวนี้แล้วเกวลินคงจะไม่มีอะไรที่อยากได้จนทะเลาะกันอีกแล้วมั้ง