เที่ยวทะเล

จินฉือ ได้ยินคำที่ซิงเยียนพูดก็รู้สึกสงสารและเอ็นดู ด้วยความน่ารัก และการออดอ้อนของเธอช่วงเวลาเมานี้ด้วย เพราะปกติไม่ค่อยเห็นเธอในสภาพนี้มาก่อน ส่วนมากก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจเธอด้วย แต่ตอนนี้ในใจของเขาเริ่มรู้สึกอ่อนไหวกับเธอขึ้นมา

จินฉือพาเสี่ยวโยเข้ามาจนถึงห้องนอน ห้องนอนของเธอดูเรียบๆ สะอาดสะอ้าน ไม่ค่อยมีของเท่าไหร่ ในห้องมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาว เขาวางเธอลงไปบนเตียงเบาๆ อย่างทะนุทะนอมเธอ แต่เธอไม่ยอมปล่อยมือออกจากคอเขาเลย เขาพยายามแกะมือออกแต่ซิงเยียนก็ร้องไห้ละเมอออกมาอีก

“พ่อขา พ่ออย่างทิ้งหนูไป พ่ออยู่กับหนูน่ะค่ะ ฮือ ฮือ”

“ได้ๆ ไม่ไป ไม่ไป นอนน่ะเด็กดี ถอดเสื้อข้างนอกออกก่อนน่ะจะได้นอนสบายๆ” จินฉือพูดปลอบเบาๆ

จินฉือให้เธอหนุนแขน นอนกอดเธอและลูปหัวให้กับเสี่ยวโยด้วยความเอ็นดู จ้องมองใบหน้าที่หวานคม คิ้วดกกำและหนานั้น ทำให้ใบหน้าของเธอดูมีมิติ จมูกที่โด่งเป็นสัน คางแหลมๆ ของเธอทำให้เขาต้องเอามือจับคางของเธอและเชยขึ้นมองใกล้ๆ เขารู้สึกหวั่นไหว

จู่ๆ เขาก็หยุดชะงัก และลุกขึ้น ปล่อยให้เธอนอนคนเดียวต่อ แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป

“เอ้า พี่ฉือ พี่เข้าไปทำอะไรในห้องนั้นหรอ” จินฟานน้องชายเอ่ย แล้วทำท่าตกใจ ที่จู่ๆ จินฉือ ก็ผลักประตูเดินออกมา

“จินฟานเองหรอ นายกลับมาเมื่อไหร่”

“กลับมาถึงเมื่อตอนเย็น แล้วพี่เข้าไปในห้องนั้นทำไม ย้ายห้องแล้วหรอ หรือเข้าผิดห้อง”

“ไม่มีไรหรอก ส่งเด็กในอุปการะของพ่อเข้าห้องน่ะ เธอเมา ฉันไปนอนก่อนน่ะ ไม่ไหวล่ะ พรุ่งนัค่อยคุยกัน”

“โอเครครับพี่ ฝันดีน่ะครับ”

จินฟานที่พึ่งกลับมาจากเรียนในต่างประเทศ และตอนนี้ก็เรียนจบแล้ว จึงกลับมาช่วยงานในบริษัท

07.30 น.

“อรุณสวัสดิครับทุกคน วันนี้มีอะไรกินบ้างเอ่ย” จินฟานกล่าว

“อืม มาก็ดีแล้ว นั่งลง ฉันจะแนะนำให้รู้จัก นี่เสี่ยวโยเป็นลูกของหัวหน้าจิ้นเซียง พ่อรับไว้เป็นลูกสาวบุญธรรม ลูกกลับมาอยู่บ้านแล้วก็ดี จะได้เป็นเพื่อน และพาเธอออกไปเที่ยวบ้าง เพราะพี่ชายแกมัวแต่สนใจอยู่กับเรื่องงานอย่างเดียว พ่ออยากให้เสี่ยวโยได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง” หนิงเฉิงเอ่ย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณท่าน เดี๋ยวอีก 4 วันหนูก็จะต้องฝึกงานแล้ว คงไม่ค่อยมีเวลาเที่ยวแล้วล่ะค่ะ” เสี่ยวโยยิ้ม และเอ่ยแบบนอบน้อม

“งั้นแปลว่า 4 วันนี้เธอก็ว่างน่ะสิ” จินฟานเอ่ย

“ค่ะ”

“ ‘งั้น ก็ 4 วันนี้แหละ เราไปเที่ยวทะเลกัน ไปพรุ่งนี้เลยแล้วกัน” จินฟานเป็นคนทะเล้น ร่าเริง เป็นคนอัธยาศัยดี ไม่เหมือนกับจินฉือที่ไม่ค่อยยิ้ม พูดน้อย

“กลับมาแกก็คิดจะเที่ยวเลยหรอ” จินฉือเอ่ย

“เอาน่าพี่ เดียวอาทิตย์หน้าผมก็ต้องทำงานแล้ว คงไม่ค่อยมีเวลาแล้วล่ะ ขอเที่ยวก่อนละกันน่ะ”

“ทำตัวเหมือนเด็กไปได้”

“อ้อ เสี่ยวโยอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ” จินฟานถาม

“เดือนหน้านี้ก็ 21 ปี แล้วค่ะ”

“ดูจากหน้าตาและหุ่นเล็ก ๆ ของเธอแล้วดูเด็กมากเลยน่ะ คิดว่ายังไม่ถึง 18 ปีซะอีก ไม่เป็นไรสาวน้อยของพี่ พี่จะดูแลเธอเองน่ะโยโย” ซินฟานเอามือจับหัวเธอและขยี้ผมเธอเบาๆ ด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู เพราะจินฟานนั้นอายุ 25 ปีแล้ว

“ฉันอิ่มแล้ว ไปทำงานก่อนน่ะ” จินฉือเอ่ย

“แล้วพี่จะไปกับพวกเรามั้ย”

“ไม่ว่าง”

“หนูชวนเพื่อนไปด้วยคนหนึ่งได้มั้ยค่ะ” เสี่ยวโยถามจินฟาน

“ได้สิ”

“พรุ่งนี้ฉันจะไปดูงานที่จีนเดือนหนึ่งน่ะ ที่นี่ก็ฝากพวกแก 2 พี่น้องดูด้วยแล้วกัน” หนิงเฉิงเอ่ย

“โอเครครับพ่อ งานที่นี่ไม่ต้อง” จินฉือเอ่ย

ตระกูลมู่ทำธุรกิจหลายอย่าง ทั้งการเงิน อสังหาริมทรัพย์ และซอฟต์แวร์ ตระกูลมู่เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ ที่เป็นธรุกิจชั้นนำของโลก โดยเฉพาะผลิตภัณฑ์ทางด้านซอฟต์แวร์ ตระกูลมู่มีทายาท 2 คน คือจินฉือและจินฟาน

“ไปกันเถอะโยโย แล้วเราต้องเพื่อนของเธอที่ไหนล่ะ” จินฟานถาม

“หน้ามหาลัยค่ะ”

ทะเล…

“ว๊าว วิลล่าที่นี่สวยงามมากเลย บรรยากาศก็ดี เป็นบุญของฉันจริงๆ เลยโยโย” หลิวหยางเอ่ย พร้อมกับเดินชมวิว

“ไปดูห้องพักกันเถอะ” จินฟานบอก

ทั้ง 3 คนเก็บของเข้าห้องพักกันแล้วก็พากันออกมาเดินเล่นริมทรายหาด โดยมีจินฟานเป็นคนนำเที่ยว

ทำไมต้องคิดถึงแม่เด็กสาวคนนั้นน่ะ จินฉือเริ่มคิดถึงเสี่ยวโย คิดถึงใบหน้าที่สวยหวานของเธอ ทำไมกัน ก่อนหน้านี้ก็เจอกันบ่อยยังไม่คิดถึงขนาดนี้ หรือจะเป็นเพราะคืนนั้น

จินฉือเริ่มมีความรู้สึกหวั่นไหวกับเสี่ยวโย หลังจากที่เธอเมาและละเมอในวันนั้น เขาจึงเริ่มรู้สึกถึงจิตใจที่อ่อนแอของเธอ และความน่าสงสารของเธอ และไปเที่ยวกันแบบนั้นไม่มีบอดี้การ์ดไปด้วย มีแต่จินฟานคนเดียวจะปลอดภัยมั้ยน่ะ จินฟานก็พึ่งกลับมา ผู้บงการเหตุลอบทำร้ายหนิงเฉิงก็ยังหาตัวไม่ได้

“เฉิงเฉิง ประชุมรายงานผลกำไรพรุ่งนี้เลื่อนไปก่อนเป็นสัปดาห์หน้า และวันนี้เลิกงานแล้ว ไปวิลล่าเขาหลีเจียง นายก็ไปเตรียมตัวเถอะ 5 โมงเย็นก็มารับฉัน” จินฉือบอก และนั่งทำงานต่อ

“เรามาเล่นเกมกันเถอค่ะ” หลิวหยางเอ่ยชวนหลังจากกินปิ้งย่างกันเสร็จแล้ว

“อืม ดี งั้นเล่นไพ่นกกระจอกกัน” จินฟานบอก

“แพ้อีกแล้ว ฉันเล่นไม่เป็นค่ะ คุณจินฟาน” เสี่ยวโยเอ่ย

“คุณ เคิน อะไรกัน ต่อไปให้เรียกฉันว่าพี่ฟาน”

“ค่ะ พี่ฟาน ฉันเล่นไม่เป็น แพ้ตลอดเลย พี่เล่นกับหยางหยาง 2 คนน่ะ เดี๋ยวฉันจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนค่ะ”

“เล่นไม่เป็นก็ไม่คิดจะฝึกหรอ” จินฉือเอ่ยขึ้นพร้อมเดินเข้ามานั่งข้างๆ เสี่ยวโย

“อ้าว พี่ มาด้วยหรอ นึกว่าจะทำแต่งาน โอกาสแบบนี้หายากน่ะเนี๊ย ที่ท่านประธานของเราจะทิ้งงานมาเที่ยวแบบนี้ได้” จินฟานเอ่ย พูดประชดประชันจินฉือ เพราะนอกจากงานแล้วจินฉือไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเลย หลังจากที่คนแฟนสาวของเขาหนีไปก่อนงานหมั้นของตัวเองเมื่อ 3 ปีที่ผ่านมา

“ถือโอกาสมาพักผ่อนด้วย แกก็พึ่งกลับมา เลยต้อนรับแกหน่อย เพราะหลังจากนี้ไปแล้วแกคงหาเวลาเที่ยวแบบนี้อยากแล้วละ”

“อย่าโหดร้ายกับผมไปเลยน่ะพี่ อย่างน้อยเดือนล่ะครั้งก็ได้” จินฟานทำหน้าสงสาร

“หรือจะไปดูแลงานที่ไต้หวันล่ะ”

“โธ่ พี่ ร้ายกาจมาก ผมจะรับฟังพี่ทุกอย่างเลยครับ ท่านประธานมู่” จินฟานพูดและทำหน้าทะเล้น

“ไหนๆ พี่ก็มาแล้ว งั้นพี่สอนโยโยเล่นแล้วกัน”

“นี่โยโย ฉันแพ้เธออีกแล้ว ฉันกินน้ำผลไม้จนท้องจะแตกตายอยู่แล้วเนี่ย” หลิวหยางเอ่ย

“พี่ออมมือหน่อยเถอะ ผมรู้ว่าพี่เล่นเก่ง แต่อย่าจริงจังไปเลย มันใช่ธุรกิจสักหน่อย” จินฟานเอ่ย เพราะไพ่นกกระจอกนี้หากจินฉือเป็นที่ 2 ก็ไม่มีใครกล้าเป็นที่ 1 ได้

“อะไรกันพี่ฟาน ฉันเป็นคนเล่นต่างหากพี่ฉือ เออ…เออ..คุณจินฉือแค่สอนเท่านั้นเอง พี่กับหยางหยางอย่ามาพาลกันสิ”

“ไม่เป็นไร เรียกฉันพี่ฉือก็ได้ ไม่ต้องเกร็งไปหรอก ไหนๆ เธอก็เข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”

“แปลก ปกติไม่เคยเห็นพี่พูดแบบนี้เลย แล้วเวลาพี่พูดกับผม ทำไมไม่พูดอ่อนโยนแบบนี้บ้างล่ะ” จินฟานทำท่าน้อยใจ แล้วยิ้มไปทางเสี่ยวโย ที่เห็นว่าเสี่ยวโยนั้นได้รับความเอ็นดูจากพี่ชายตนเอง และรู้สึกดีใจกับเสี่ยวโย เพราะจริงๆ แล้วจินฉือไม่เคยอ่อนโยนแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน นอกจากแฟนของเขา

ทั้ง 4 คน เล่นไพ่นกกระจอกกันจนถึงเที่ยงคืน จินฉือก็บอกทุกคนให้ไปนอนพักผ่อน

“ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้ไปดำน้ำดูปะการังกัน” จินฉือบอก

หลังจากที่ทุกคนไปเที่ยวดำน้ำกันแล้วก็กลับมาที่วิลล่า เป็นเวลา 4 โมงเย็นแล้ว

“ท่านประธาน เมื่อตอนเที่ยงคนของเราเห็นคนน่าสงสัยมาส่องดูที่นี่ 2 คน” เฉิงเฉิงบอก

“จับตาดูไว้ แล้วเพิ่มคนคุ้มกันด้วย ส่วนเรื่องนี้ไม่ต้องให้จินฟานรู้”

“ครับ”

จินฉือไม่อยากให้น้องชายตัวเองต้องมากังวล เรื่องความแค้นนี้ และเขาอยากจบเรื่องนี้ให้ได้โดยเร็ว เพราะห่วงความปลอดภัยของคนในครอบครัว

เสี่ยวโยนั่งรับลมอยู่ข้างชายหาดคนเดียว เธอนั่งเหม่อเพราะคิดถึงพ่อ และน้ำตาก็ไหลออกมา เธอคิดอยู่เสมอว่า หากเธอเรียนจบมีงานดีๆ ทำแล้ว เธอจะพาพ่อออกมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้บ้าง เพราะตั้งแต่ที่พ่อมาเป็นบอดี้การ์ด ตอนนั้นเธออายุเพียง 5 เดือนเท่านั้น พ่อจึงให้ป้าจางเป็นคนดูแลเธอ พอเธออายุได้ 5 ปีแล้ว พ่อก็ส่งให้เธอเข้าโรงเรียนประจำ และป้าจางก็เข้ามาทำงานที่ตระกูลมู่ เธอได้พอพบแค่เดือนละครั้งเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่ได้ร่วมฉลองด้วยกันเลย

“ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะ” จินฉือถาม

“พี่ฉือ ฉันแค่มานั่งชมวิวค่ะ เมื่อคืนหลิวหยางตื่นเต้นจึงนอนไม่ค่อยหลับ เลยนอนดึก ตอนนี้ยังไม่ตื่น ฉันจึงมาเดินเล่นคนเดียว”

“แล้วร้องไห้ทำไมล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า คิดถึงพ่อเหรอ”