บทที่ 4

“ปวดหัวจังเลย โอยยย”

เสียงครวญดังขึ้นจากโซฟาที่กางไว้เป็นเตียงชั่วคราว เจียรนัยค่อยๆ พลิกตัวนอนคว่ำ แต่แล้วก็หล่นลงบนพื้นตุบ! เพราะพื้นที่คับแคบของเตียงชั่วคราว เจ้าสุนัขพันธ์ปอมเมเรียเนียนสีน้ำตาลอ่อนขนฟูนุ่ม วิ่งมาหาเขาทันทีแล้วเริ่ม ‘ล้างหน้า’ ให้ โดยการเลียไปรอบ ๆ จนชายหนุ่มต้องรีบห้าม

“เฮ้ย! ไอ้กังฟูไม่ต้องล้างหน้าให้ ไม่เอา”

“ฉันต้มโจ๊กไว้ให้แกกับไอ้วิน ลวกไข่ด้วยคนล่ะสองใบ บำรุงกำลังหน่อย”

เจียรนัยเอาเจ้าหมาหนีบไว้ที่แขน แล้วเดินโซเซมาตามเสียงใสๆ ที่ได้ยินมาจากในครัว เพราะเริ่มหิว ฉัตรธิดารวบผมไว้กลางกระหม่อม สวมเสื้อและกางเกงขาสั้น คาดทับด้วยผ้ากันเปื้อนกำลังขะมักเขม้นทำอาหารอยู่ เจียรนัยวางเจ้าหมาลง พอวางปุ๊ปมันก็วิ่งไปหานายสาวของมัน แล้วตะกุยตะกายทันที จนหญิงสาวต้องจุ๊ปากห้าม ก่อนจะรินนมสดใส่ชามขนาดเล็กแล้ววางลงให้มัน

“วินยังไม่ตื่นเหรอ?”

“น็อคหมดสภาพ เมื่อคืนฉันพามันไปอ้วกมาตั้งหลายรอบ แล้วเจ้าตัวนี้มาเมื่อไหร่วะ”

เขาหมายถึงเจ้าหมาขนฟูของเพื่อนรัก ที่เมื่อคืนไม่เห็นมันเลย

“เพิ่งไปรับกลับมาจากคลีนิก มันไม่สบาย หมอเลยขอตัวไว้ดูอาการคืนหนึ่ง แต่นี่ก็หายดีแล้ว”

“ขอนอนอีกสักหน่อยนะเพื่อน ไม่ไหวว่ะ กลับบ้านไม่ได้มึน”

ฉัตรธิดาหัวเราะ แล้วยกชามโจ๊กร้อนๆ มาวางตรงหน้าเพื่อน พร้อมกับกาแฟดำอีกหนึ่งแก้ว

“เอ้า...กินกาแฟดำแก้แฮงค์ก่อน แล้วค่อยกินโจ๊ก”

“เมื่อคืนทำไมแกทำเหมือนหนีอะไรวะไอ้ดา”

เจียรนัยถามถึงเรื่องที่สงสัยอยู่ทันที เพราะท่าทีเร่งร้อนของเพื่อนสาว ที่ลากเขาออกมาจากผับเมื่อคืนมันแปลก แม้จะเดินตามต้อยๆ ไม่ถามอะไรสักคำเมื่อคืนเพราะเมาก็เถอะ แต่ตอนนี้สร่างแล้วเลยอดสงสัยไม่ได้

ฉัตรธิดากระแทกช้อนที่กำลังใช้คนโจ๊กให้เย็นอยู่อย่างอารมณ์เสีย เมื่อนึกถึงคนเมื่อคืนนี้

เหอะ...คงนึกว่าตัวเองหล่อนัก แล้วนึกยังไงมาว่าหล่อนเป็นเด็กเก็บแต้ม แค่ตบหน้ามันยังน้อยไป น่าจะเอาแก้วเหล้าขว้างหน้าให้โดนตรงปากเสียๆ นั่นสักที ชายหนุ่มมองเพื่อนที่หน้างอลง ก่อนจะเลิกคิ้ว

“ใครกวนแกหรือเปล่าวะไอ้ดา”

“คนปากหมาน่ะ อย่าพูดถึงเลย พูดแล้วก็โมโห”

“ใครว่าอะไรแก” เจียรนัยถลกแขนเสื้อ ก่อนจะเบ่งกล้ามเหมือนขู่

“บอกมา พ่อจะไปกระทืบให้”

ฉัตรธิดารีบโบกมือห้าม อดนึกถึงคนร่างสูง หน้าตาหล่อสะบัดคนนั้นไม่ได้ คนอะไรหน้าตาดีแต่จิตใจไม่ยักกะดีเหมือนหน้าตา ปากก็ไม่ดี ความคิดก็เลวสุดๆ ดูถูกผู้หญิงเอามากๆ เสียด้วย แต่จะว่าไป ถ้าเจียรนัยไปสู้กับหมอนั่น ก็สงสัยจะแพ้แน่ๆ เพราะตัวใหญ่ยังกับยักษ์ขนาดนั้น

“ไม่ต้องพูดถึงหรอกน่า บอกแล้วว่ายิ่งพูดยิ่งโมโห”

“เฮ้อ...อย่างนี้สิน่ะแกถึงไม่อยากแต่งงานนะไอ้ดา เจอแต่คนแย่ๆ ไอ้ฉันจะรับภาระปลดเปลื้องความโสดให้แกแต่ใจก็ไม่สู้ว่ะ มันรักแกแบบเพื่อนมากกว่า”

เจียรนัยแกล้งว่า เลยโดนเพื่อนเอาเล็บแหนบเอาอย่างอดไม่ได้ แล้วหัวเราะกิ๊ก

“ไอ้บ้า!”

“จริงๆ นะไอ้ดา แกอย่าเอาเรื่องไม่ดีในอดีต มาตัดสินผู้ชายทั้งโลกนะเพื่อน ฉันเป็นห่วงแก บอกตรงๆ แล้วแกเองก็เอาตาหนูโอ๊ตมาเป็นภาระด้วย ฉันเป็นห่วงแกจริงๆ นะดา ฉันอยากให้แกมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นบ้าง”

“ฉันอยู่คนเดียว แล้วก็เลี้ยงตาโอ๊ตคนเดียวได้ ขอบใจมากเพื่อนที่เป็นห่วง”

ฉัตรธิดายิ้มให้เพื่อน เจียรนัยเป็นเพื่อนที่ดีของหล่อนเสมอ และรู้เรื่องเกี่ยวกับหล่อนทุกเรื่อง ถ้าไม่มีเขากับชวิน ฉัตรธิดาก็แทบจะคิดไม่ออก ว่าจะผ่านช่วงเลวร้ายที่สุดในชีวิต ซึ่งทำให้หล่อนเกิดอาการรังเกียจ จนเกือบขยะแขยงผู้ชายทุกคน นอกเหนือจากเพื่อนรักทั้งสองไปได้ยังไง

“เรื่องบ้านของแกกับ เอ่อ...”

เจียรนัยลอบมองใบหน้าของเพื่อนรัก ที่กำลังตักโจ๊กเข้าปากอยู่ หล่อนชะงักเล็กน้อย ก่อนจะป้อนโจ๊กเข้าปากตัวเองต่อ นัยน์ตาคมสวยเปล่งประกายเจ็บปวดขึ้นมาวูบหนึ่ง

“เขาก็โอนเงินมาคืนให้แล้ว แฟร์ดี เพราะบ้านเราช่วยกันส่งคนล่ะครึ่ง เขาเอาบ้านไปก็ต้องเอาเงินมาคืนฉันอยู่แล้ว”

“มีอะไรก็บอกกันได้นะดา ฉันรู้ว่าแกยังเจ็บอยู่”

“ขอบใจมากโจ๊ก”

ฉัตรธิดามองเพื่อนสนิท นัยน์ตางดงามเริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เจียรนัยเลยแกล้งพูดเรื่องอื่น ก่อนที่หล่อนจะน้ำตาหยดแหมะลงมาอีก

“ยังไงแกก็อย่างเข็ดจนขึ้นคานล่ะไอ้ดา ขี้เกียจวิ่งรอกช่วยดูแลแกตอนแก่ ตอนนี้แกก็ยี่สิบหกแล้วนะโว้ย รีบๆ หาคนมาช่วยเลี้ยงตาโอ๊ตเถอะ ทำงานคนเดียวมันจะไม่ไหวเอานา”

“พูดมากน่า ถ้าฉันขึ้นคานจริงๆ แกจะทิ้งฉันอยู่คนเดียวตอนแก่หรือไง เหอะ! ไอ้เพื่อนไม่จริงใจ ไม่เป็นไรฉันอยู่กับหลานฉันก็ได้”

ฉัตรธิดาสูดน้ำมูกใสๆ ที่กำลังจะไหลและน้ำตาเข้าไป ก่อนจะกระเซ้าตอบบ้าง เจียรนัยเห็นแล้วก็หัวเราะ

ฉัตรธิดาเริ่มเงียบอีกครั้ง เมื่อเผลอจมอยู่กับความคิดของตัวเอง หล่อนเข็ดมากจริงๆ คนที่รักกันแต่ทำกันได้ขนาดนี้ ฉัตรธิดาเม้มปาก สาปส่งไปเลยดีกว่าผู้ชาย ยังไงหล่อนก็ไม่คิดจะมีครอบครัวอีกแล้ว แม้แต่ผู้ชายคนอื่นถ้านอกเหนือไปจากเพื่อนทั้งสองจับมือ ฉัตรธิดาก็แทบอยากจะอาเจียนแล้ว เรื่องราวมันร้ายแรงจนกลายเป็นปม และกลายเป็นปราการที่ถูกสร้างขึ้นไว้รอบๆ หัวใจของหล่อน และมันจะไม่มีวันพังทลายลงมาให้กับผู้ชายคนไหนอีกต่อไปแล้ว...