บทที่ 9 หลับลึก

หล่อนถามตัวเอง ชี้มือไปทางซ้ายและหันมาทางขวาก่อนจะเดินไปทางซ้าย ห้องครัวอยู่ริมสุดก่อนจะถึงครัวเป็นมุมทานอาหาร โต๊ะไม้สี่เหลี่ยมล้อมรอบด้วยเก้าอี้ไม้เนื้อเดียวกัน แจกันใบย่อมเสียบดอกพุทธรักษาสีเหลืองสดแซมดอกสีชมพู โชว์ใบยาวสองใบเพิ่มความสดชื่นให้กับโต๊ะอาหารไม่น้อยทีเดียว หล่อนเดินผ่านไปถึงครัว เปิดประตูก้าวเข้าไปด้านใน

อุปกรณ์ภายในห้องครัวล้วนแล้วแต่เป็นไม้ไม่เว้นกระทั่งซิ้งเก็บของในครัว โต๊ะไม้ตัวใหญ่วางกลางห้อง ผักผลไม้วางอยู่ข้างๆ กัน จันทร์หันมามองปรายชล ชี้มือไปที่ผักในกะละมังพลาสติกสีขาว

“ล้างผักแล้วก็หั่นด้วย พี่จะผัดผักรวมมิตรให้คุณชิสส์ ปอกผลไม้ด้วยนะ”

“ปกติพี่ทำงานบ้านคนเดียวเหรอ” ปรายชลทำตามคำสั่งของจันทร์ ปากก็ถามเรื่อยๆ

“มีคนมาช่วย พองานบ้านเสร็จก็กลับไปทำงานที่รีสอร์ทต่อหรือไม่ก็ที่โรงแรม เขาเป็นแม่บ้านประจำอยู่ที่นั่น”

“เจ้านายให้พี่อยู่ประจำที่บ้านนี้เหรอ”

“ใช่ ทำทุกอย่าง ดูแลคุณผู้หญิงด้วย เออปราย อาหารของคุณผู้หญิงต้องกรอกทางสายยางนะเดี๋ยวพี่จะสอนให้” จันทร์หันมามองปรายชลเหมือนกับเพิ่งนึกขึ้นได้

“คุณผู้หญิงเป็นอะไรเหรอพี่จันทร์ ถึงได้นอนเป็นเจ้าหญิงนิทรายังงั้น นอนมานานหรือยัง”

“ตั้งแต่คุณผู้ชายตาย คุณผู้หญิงช็อคแล้วก็ไม่ตื่นอีกเลย คุณชิสส์เสียใจมาก เธอกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน ใครทำอะไรไม่ถูกใจก็ไล่ออกแต่คุณนุน้องชายคุณผู้หญิงช่วยพูดให้ ไม่อย่างนั้นพนักงานออกไปหลายคนแล้ว”

“คุณพ่อเขาเป็นอะไรตาย”

“รถคว่ำ ไม่ต้องถามแล้ว ทำงาน รีบหั่นผักมาเร็วๆ ปอกผลไม้จัดใส่จาน เอาเกลือป่นใส่ในน้ำก่อนแช่นะมันจะได้ไม่ดำ”

“ค่ะคุณพี่ ฉันว่าพี่น่าจะเป็นเจ้านายฉันอีกคนนะเนี่ย สั่งจังเลย”

หล่อนประชดด้วยคำพูดแต่ทำตามคำของจันทร์ทุกอย่าง จันทร์หันมามองแล้วยิ้ม หล่อนถูกชะตากับแม่สาวใช้คนใหม่ของบ้านและในขณะเดียวกันก็สงสัยว่า ทำไมปรายชลจึงต้องมาเป็นคนใช้ ภูชิสส์บอกให้หล่อนจัดห้องสำหรับสาวใช้ เขาจะไปรับจากกรุงเทพฯ ไม่คิดว่าสาวใช้คนนี้จะสวย น่ารักและท่าทางรู้ทันคน เสียด้วย

“ไม่ต้องบ่น ทำงานไป” จันทร์ยิ้มขำๆ กับคำประชดนั้น

สองสาวเตรียมอาหารให้เจ้านายหนุ่ม ครู่ใหญ่ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย จันทร์ยกอาหารไปวางบนโต๊ะทานอาหารโดยมีปรายชลยกจานผลไม้และแก้วน้ำดื่มตามออกมา หล่อนไม่ขัดเขินกับการทำงานอย่างนี้เพราะหล่อนเคยเข้าไปช่วยแม่บ้านในครัวบ่อยๆ และทำอาหารทานเองบ่อยเช่นกัน งานครัวเล็กๆ น้อยๆ หล่อนทำได้แต่ถ้าให้อยู่ทุกวัน หล่อนจะทนได้หรือ

ภูชิสส์เดินมายืนมองสาวใช้คนเก่ากับสาวใช้คนใหม่จัดโต๊ะอาหารให้กับเขา ปรายชลหยิบจับจานชามคล่องแคล่ว รินน้ำใส่แก้วเลื่อนมาตั้งข้างจานข้าว ตักข้าวในชามกระเบื้องใส่ในจานข้าวให้เขาแล้วถอยออกไป เขาเดินมานั่ง มองไปที่จันทร์

“จันทร์ พาไปดูแลคุณแม่”

“ค่ะ”

จันทร์รับคำสั่งนายหนุ่มแล้วหันมาพยักหน้ากับปรายชล หญิงสาวมองหน้าคนสั่งสายตาไม่พอใจก่อนจะสะบัดหน้าเดินตามจันทร์ เขามองตามร่างเพรียว ยิ้มพอใจ หล่อนจะโกรธเกลียดเขามากกว่านี้ หากต้องทำหน้าที่บำเรอความใคร่ของเขา

รอยยิ้มของชายหนุ่มจางหายไปในทันทีเมื่อคิดถึงคำพูดของตัวเอง เขาจะให้ผู้หญิงน่ารักคนนี้เป็นนางบำเรอจริงหรือ เขาจะบังคับให้หล่อนยอมเป็นของเขาได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ ผู้หญิงอย่างปรายชลไม่ยอมพลีกายเพื่อไถ่หนี้สินให้พี่สาวอย่างแน่นอน หล่อนต้องหาวิธีใช้หนี้ทางอื่น เขาเชื่ออย่างนั้น รอยยิ้มคลี่กระจายบนใบหน้าเข้มอีกครั้ง

เพียงแค่ได้สัมผัสมือของคนหลับอยู่บนเตียง ปรายชลก็อดสงสารไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้คงรับไม่ได้กับการสูญเสียจึงไม่ยอมตื่นมารับรู้ความเปลี่ยนแปลงในบ้าน ไม่รับรู้เรื่องใดๆ อีก จันทร์เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณผู้หญิงของหล่อนแล้วถอยออกมายืนมอง

“ทำอย่างที่พี่ทำทุกวัน บีบนวดแขนขาด้วย คุณหมอจะเข้ามาดูอาการคุณผู้หญิงตอนสิบโมง แกต้องเข้ามาอยู่ด้วย คอยฟังคุณหมอว่าอะไรบ้าง”

“ทำไมคุณภูชิสส์ไม่พาไปอยู่โรงพยาบาลล่ะจะได้ใกล้หมอ ถ้าคุณผู้หญิงของพี่เป็นอะไรไปจะได้แก้ไขทัน” ปรายชลยังคงมองร่างบนเตียง

“คุณชิสส์อยากให้คุณผู้หญิงกลับมาอยู่บ้าน หมอบอกว่าไม่มีไข้ ไม่มีโรคอะไรแทรกซ้อนแต่ว่าคุณผู้หญิงเหมือนคนนอนหลับลึก”

“หลับลึก” ปรายชลทวนคำของจันทร์เบาๆ

“ใช่ หลับลึก คุณหมอบอกกับคุณชิสส์ว่าคนไข้ไม่มีกำลังใจ ไม่อยากตื่นก็เหมือนกับอยากตายตามคุณผู้ชายไปอย่างนั้นแหละ”

จันทร์อธิบายตามที่ได้ยินหมอคุยกับภูชิสส์ ปรายชลพยักหน้าช้าๆ หล่อนเข้าใจที่จันทร์พูดและคิดหาวิธีปลุกภาวินีให้ตื่นจากการหลับลึก หล่อนจะทำให้คุณผู้หญิงของบ้านตื่นมาพูดคุยกับทุกคน ตื่นมารับความจริงให้ได้