บทที่ 7 คนรับใช้คนใหม่

ภูชิสส์ก้าวนำปรายชลขึ้นบนบ้าน หล่อนมองไปรอบ ๆ แล้วก้าวตาม สาวใช้หน้าตาเกลี้ยงเกลาเดินเข้ามาส่งยิ้มให้เจ้านายและเลยมาที่หญิงสาวยืนอยู่ด้านหลังนายหนุ่ม

“จันทร์ พาคนรับใช้คนใหม่ไปที่ห้องได้แล้ว”

ภูชิสส์สั่งจันทร์แล้วเดินเข้าไปในบ้าน สาวใช้มองตามนายหนุ่มก่อนหันมามองหญิงสาวที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง หน้าตาอย่างนี้ รูปร่างเพรียวอย่างนี้ ผิวพรรณผุดผ่องอย่างนี้นะหรือที่นายของจันทร์บอกว่าเป็นสาวใช้คนใหม่ ถ้าบอกว่าเป็นคนรักหรือเป็นผู้ช่วยนาย จันทร์จะไม่สงสัยสักนิด

ปรายชลยืนนิ่งกับคำสั่งของภูชิสส์ หล่อนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ปรายฟ้าบอกกับหล่อนว่าฝากงานในโรงแรมแล้วทำไมภูชิสส์จึงให้มาเป็นสาวใช้ของเขา หล่อนฟังพี่สาวผิดหรือว่าภูชิสส์หลงลืม สมองสับสนจึงพูดออกมาอย่างนั้น

“คุณคะเอ่อ..เธอ..ตามมาจ้ะ” จันทร์ยังเกรงกับหน้าตาและท่าทางเป็นนายของหญิงสาว

“ไม่..ฉันมาทำงานในโรงแรม ไม่ใช่มาเป็นคนรับใช้”

ความโกรธเร่งฝีเท้าให้ก้าวยาวๆ ตามชายหนุ่มที่เพิ่งเดินหนีเข้าบ้าน จันทร์ตามมาติดๆ

“เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวเธอ หยุดก่อน”

จันทร์เรียกอย่างไรปรายชลก็ไม่ยอมหยุดเท้าที่ก้าวเร็วขึ้นจนเป็นวิ่งตามทันภูชิสส์ตรงหน้าประตูห้องปีกขวาของตัวบ้าน หล่อนกระชากแขนเขาแต่ถูกเขาสะบัดจนร่างบางเซไปชนกับผนังห้อง

“อย่ามาทำอวดดีที่บ้านฉัน ไปห้องพักของเธอแล้วมาพบฉันที่ห้องนี้ จันทร์พาไป”

“ไม่ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะพูดกับคุณให้รู้เรื่อง คุณให้ฉันมาเป็นสาวใช้ที่บ้านนี้ หมายความว่ายังไง พี่ฟ้าบอกกับฉันว่า ฝากงานในโรงแรมแล้วนี่อะไร”

ปรายชลไม่ออมเสียง สีหน้าบึ้งโกรธของหล่อนบอกให้ภูชิสส์รู้ว่าหล่อนไม่ยอมทำตามที่เขาสั่งอย่างแน่นอน เขาคว้าข้อมือนุ่มบีบแรงจนหล่อนร้อง

“โอ๊ย..ปล่อยนะ” หล่อนแผดเสียงสั่ง

“หุบปาก ถ้าไม่อยากถูกหักคอตรงนี้”

เขาชี้นิ้วมือมาที่หน้าของหล่อนแล้วเปิดประตูห้องดึงหล่อนตามเข้าไปด้วย จันทร์ก้าวตามสีหน้างุนงงมากกว่าเดิม เจ้านายจะทำอะไรกับผู้หญิงหน้าตาดีคนนี้

“ปล่อยฉัน โอ๊ย. ฉันเจ็บนะ ปล่อยฉันสิ ไอ้บ้า”

หญิงสาวไม่หยุดส่งเสียง มือแกะมือแข็งราวกับคีมเหล็กหนีบข้อมือนุ่มของหล่อนอยู่ กระเป๋าเป้หลุดจากไหล่ทุลักทุเลจนจันทร์ต้องเข้าไปขอกระเป๋ามาถือไว้

“หุบปาก ไม่อย่างนั้นเจอดีแน่”

เขาดึงแขนหล่อนมาหยุดข้างเตียงกว้างแล้วสะบัดมือปล่อยแขนหล่อนให้เป็นอิสระ ปรายชลจ้องหน้าเขาด้วยสายตาขุ่นขวาง เขาพาหล่อนเข้ามาในห้องนี้ทำไม หล่อนมองไปบนเตียงแล้วก็ต้องกะพริบตาเร็วก่อนจะถอยห่างจากเตียง หล่อนส่งเสียงรบกวนคนนอนแต่ทำไมผู้ที่นอนเหยียดยาวอยู่กลางเตียงจึงไม่ตื่นมาดุว่าหล่อนหรือมองหล่อนกับภูชิสส์ ทำไมยังหลับเหมือนไม่รู้สึกตัวอย่างนั้น

“หน้าที่ของเธอคือทำงานบ้านทั้งหมด รวมทั้งดูแลคุณแม่ฉันด้วย ห้ามมีปัญหาแม้แต่นิดเดียว ถ้าเธอดื้อกล้าตอบโต้ฉันเหมือนเมื่อกี้อีก ฉันจะส่งตัวเธอกลับแล้วบอกพี่สาวเธอรอรับข่าวร้ายได้เลย จันทร์พายายบ้านี่ไปห้องพัก ถ้ามีปัญหา มาบอกฉัน”

“ค่ะ”

“ฉันจะไม่ออกจากห้อง ถ้าคุณไม่อธิบายเรื่องนี้ให้ฉันเข้าใจ พี่จันทร์ใช่มั้ย” หล่อนหันมามองจันทร์

“จ้ะ”

“เอากระเป๋าฉันไปเก็บก่อน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเจ้านายพี่”

จันทร์ทำตามคำของปรายชลอย่างเชื่อฟัง ภูชิสส์ถึงกับขมวดคิ้ว สาวใช้ยอมรับฟังคำสั่งของผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร เขามองตามจันทร์แล้วหันมาจ้องหน้าปรายชล

“เธอไม่มีสิทธิ์สั่งคนของฉัน”

“ถ้าไม่อยากให้สั่งก็บอกมาสิว่าคุณทำแบบนี้ทำไม ฉันมาทำงานที่โรงแรม ไม่ใช่ที่บ้าน”

“เธอไม่มีสิทธิ์เลือกงาน ในเมื่อเธอตัดสินใจทำงานช่วยพี่สาวใช้หนี้แล้ว ก็ต้องทำหน้าที่ของเธอให้ดี ดูแลแม่ฉัน ทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าวให้ฉัน ซักเสื้อผ้าของฉัน ทำให้เหมือนที่จันทร์ทำ เสร็จงานในบ้านแล้วฉันจะพาไปทำต่อที่โรงแรม”

“ฉันไม่ทำ”

“ตามใจ ฉันจะให้ทนายจัดการเรื่องยึดบ้านกับสปาของพี่เธอพรุ่งนี้”

“ไม่ได้นะ”

หล่อนร้องค้านเสียงหลง เขายิ้มเป็นต่อ คำขู่ของเขาได้ผล เขามองเห็นวิธีทำให้ปรายชลยอมจำนนต่อเขาทุกเรื่องแล้ว เวลาแก้แค้นมาถึงแล้ว

“เธอห้ามฉันไม่ได้หรอกปรายชล ถ้าฉันจะทำให้ธุรกิจของพี่สาวเธอย่อยยับไปกับมือของฉันวันนี้ ฉันก็สามารถทำได้ ส่วนเธอ ถ้าฉันจะทำอะไรละก็ เธอไม่รอดหรอก”

เขาจ้องหน้าหล่อน สายตาที่มองมานั้นไม่เป็นมิตรสักนิด มันเหมือนกับมีเปลวไฟลุกอยู่ในดวงตาสีเข้ม เขาโกรธแค้นอะไรหล่อนนักหนา เขาหันหน้าหนีใบหน้าเกลี้ยง ก้าวเข้าไปนั่งบนเตียงจับมือคนหลับใหลไม่ได้สติ มากุมไว้