บทที่ 4 ปลดหนี้

ปรายชลยิ้มระรื่นเข้ามาในบ้าน สิ่งแรกที่หล่อนอยากเห็นคือพี่สาวคนสวย พี่ที่หล่อนรักมากที่สุด หล่อนกวาดสายตาไปทั่วบริเวณห้อง ไม่มีใครอยู่สักคน เดินผ่านห้องรับแขกไปทางห้องนั่งเล่น

ปรายฟ้านั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวยาว ดวงตาจับนิ่งที่แจกันใบเตี้ยบนโต๊ะกระจกตรงหน้า ในมือถือมีนามบัตรของภูชิสส์อยู่ หล่อนถอนหายใจเฮือก พอดีกับประตูห้องนั่งเล่นถูกผลักเข้ามา

“พี่ฟ้าอยู่นี่เอง ปรายมีข่าวดีจะบอกค่ะ” หญิงสาวเดินยิ้มเข้ามานั่งข้างพี่สาว

“ข่าวดีอะไร” ปรายฟ้าหันมามองหน้าเกลี้ยงเกลาของน้องสาว

“ปรายสอบผ่านแล้วค่ะ อาทิตย์หน้าลงทะเบียนค่ะ ปรายกำลังจะเป็นนิสิตปริญญาโทแล้วนะคะพี่ฟ้าดีใจกับปรายมั้ยคะ”

ปรายชลโน้มตัวกอดพี่สาวไว้เต็มอ้อมแขน อิงศีรษะกับไหล่ของพี่ หล่อนดีใจจะได้เรียนต่อปริญญาโทตามที่ฝันไว้ ปรายฟ้าถอนหายใจยาว จับตัวน้องสาวดันออกห่าง สบตากลมโตสุกใสของน้องแล้วยิ้มบางก่อนจะเอ่ยออกมา

“พี่ดีใจด้วย น้องสาวพี่เก่งเสมอแต่พี่มีเรื่องจะบอกปราย”

“มีอะไรหรือคะ” ปรายชลเพิ่งสังเกตสีหน้าพี่สาวตอนนี้เอง ใบหน้าหม่นเศร้าดวงตาที่มองมาไร้ซึ่งความสุข พี่สาวของหล่อนเป็นอะไร

“พี่ฟ้า มีเรื่องอะไรร้ายแรงหรือคะ บอกปรายมาเถอะค่ะ” หญิงสาวเขย่าแขนพี่สาว รอยยิ้มเมื่อครู่จางหายไปจนหมดสิ้น

“พี่กำลังจะถูกฟ้องล้มละลาย”

“อะไรนะพี่ ถูกฟ้องล้มละลาย” ปรายชลร้องเสียงไม่เบานัก มันเป็นข่าวร้ายวิ่งแซงข่าวดีของหล่อนจนนำหน้าไปไกล หล่อนจับมือพี่สาวบีบแน่น

“ปราย พี่ไม่มีเงินส่งปรายเรียนต่อโท ปรายเสียใจมั้ย” ปรายฟ้าเสียงเบาขณะถามน้องสาว

“ไม่ค่ะพี่ฟ้า ปรายเห็นแก่ตัวมากเกินไปที่ไม่คิดถึงพี่ คิดแต่จะเรียนอย่างเดียว ความจริงปรายหางานทำช่วยพี่ฟ้าได้แล้วแต่ปรายไม่ทำ ปรายขอโทษค่ะ”

“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก ปรายไม่ได้ทำอะไรผิด พี่ตั้งใจจะส่งให้ปรายเรียนอยู่แล้วแต่ช่วงนี้ปรายหยุดไว้ก่อนให้พี่แก้ปัญหาเรื่องหนี้ให้เสร็จก่อน ปรายค่อยเรียนต่อ”

“ไม่ค่ะ ปรายไม่เรียนแล้ว ปรายจะทำงานช่วยพี่ พรุ่งนี้ปรายจะไปสมัครงาน”

หญิงสาวจ้องหน้าพี่สาว สายตาของหล่อนมุ่งมั่น ปรายฟ้ารู้ดีว่าหากน้องสาวตั้งใจทำอะไรแล้วต้องทำให้ได้แม้ว่าสิ่งนั้นจะยากเย็นเพียงใดก็ตาม นิสัยสู้ไม่ถอยของน้องสาวมีมากกว่าหล่อนหลายเท่านัก หล่อนถอนหายใจจับมือปรายชลมากุมไว้ สบตาน้องแล้วว่า

“ปรายไม่ต้องไปสมัครงานให้เหนื่อยหรอก ถ้าปรายจะทำงานจริงๆ พี่จะฝากให้แต่ปรายต้องไปทำที่ต่างจังหวัด ปรายไปได้มั้ย”

“ที่ไหนเหรอคะ” ปรายชลเลิกคิ้วพร้อมคำถาม

“โคราช”

ปรายฟ้าตอบคำถามของน้องด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบในใจ หล่อนกำลังขายน้องสาวเพื่อแลกกับความอยู่รอดปลอดภัยของตัวเอง หล่อนยอมรับข้อเสนอของภูชิสส์เพื่อปลดหนี้สินทั้งหมด หล่อนทำเพื่อตัวเอง เห็นแก่ตัวโดยไม่คิดถึงจิตใจของน้องสาวแม้แต่น้อย หล่อนโทรศัพท์ถึงภูชิสส์ก่อนปรายชลจะเข้ามาบอกข่าวดีกับหล่อนไม่กี่นาที

“คุณภูชิสส์คะ ฉันตกลงทำตามข้อเสนอของคุณ”

“ดีครับ ผมจะโอนเงินเข้าธนาคารใช้หนี้ให้คุณทั้งหมดแต่ว่าคุณต้องเป็นหนี้ผมแทน”

“ค่ะ ฉันยอมรับ คุณส่งสัญญามาให้ฉันเซ็นได้เลย ส่งไปที่สปานะคะ ฉันไม่อยากให้ยายปรายรู้เรื่องนี้ ฉันขอให้คุณปิดเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะคะ อย่าบอกยายปราย”

“ได้ ไม่มีปัญหา หนี้สินของคุณจะหมดภายในพรุ่งนี้ ผมจะเอาสัญญาระหว่างเราไปให้คุณเซ็นเอง พรุ่งนี้เจอกัน”

“ค่ะ”

หล่อนวางสายจากภูชิสส์ได้ครู่เดียวน้องสาวก็เข้ามาบอกข่าวดีที่ทำให้หล่อนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หล่อนทำให้ความฝันของน้องพังทลายและมากไปกว่านั้น หล่อนทำลายน้องสาวตัวเองอย่างเลือดเย็น หล่อนทำได้อย่างไรกัน

“ทำไมไปไกลนักล่ะ พี่ฟ้าจะให้ปรายไปทำอะไรที่นั่น” ปรายชลจ้องหน้าพี่สาวรอฟังคำตอบ

“งานโรงแรม โรงแรมภูดาวแอนด์รีสอร์ท ไม่ไกลจากเขาใหญ่เท่าไหร่หรอก เพื่อนพี่ทำงานอยู่ที่นั่นพี่ก็เลยให้เขาฝากงานให้” ปรายฟ้าจำเป็นต้องโกหกน้อง

“เขาจะให้เริ่มงานเมื่อไหร่”

“พรุ่งนี้ คนที่โรงแรมจะมากรุงเทพฯ พี่ว่าจะฝากปรายไปกับเขา ปรายไปเก็บเสื้อผ้าเถอะ”

“พรุ่งนี้เลยเหรอคะ”

ปรายชลเลิกคิ้วสูง ทำไมทุกอย่างมันรวดเร็วอย่างนี้ หล่อนไม่มีเวลาทำใจกับความผิดหวังที่ไม่ได้เรียนต่อยังไม่พอ หล่อนต้องเร่งทำงานเพื่อช่วยพี่สาวใช้หนี้ตั้งแต่พรุ่งนี้ทีเดียวหรือ ปรายฟ้าพยักหน้าแล้วถอนหายใจยาว

“ช่วยพี่หน่อยนะ พี่ไม่อยากถูกฟ้องล้มละลาย ไม่อยากเสียบ้านหลังนี้ไป ช่วยพี่แค่ปีเดียว ปีหน้าพี่จะให้ปรายเรียนต่อ”

“ชั่งมันเถอะค่ะ ปรายจะทำงานไปเรื่อยๆ หนี้ของพี่ฟ้าหมดเมื่อไหร่ ปรายถึงจะเรียนต่อ ปรายไปเก็บของก่อนนะคะ”

ปรายชลลุกขึ้นยืนรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังฝัน อีกไม่กี่วันจะลงทะเบียนเรียนอยู่แล้ว จู่ๆ ปรายฟ้าก็บอกให้หล่อนไปทำงานต่างจังหวัดวันพรุ่งนี้ หล่อนเดินช้าๆ ไปที่ประตูห้อง

“ปราย ขอบใจมาก”

ปรายฟ้าเอ่ยออกมาก่อนน้องสาวจะเดินถึงประตู หล่อนรู้สึกผิดจนแทบจะบอกความจริงกับน้องและให้น้องเรียนต่ออย่างที่ต้องการแต่หล่อนทำไม่ได้