บทที่ 15 หน้าที่

“พี่จันทร์ ถามหน่อยสิ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ มีพี่เป็นแม่บ้านคนเดียวเหรอ ไม่มีใครช่วยเลยเหรอพี่”

“มี แต่ว่าไม่ได้ค้างในบ้าน คุณนุให้แม่บ้านที่โรงแรมมาช่วยทำความสะอาดอาทิตย์ละสองครั้ง ส่วนต้นไม้น้าไหวแกดูแลทั้งหมดแต่แกพักบ้านคนงานเลยจากบ้านนี้ไปร้อยเมตรน่าจะได้ เมียแกเป็นแม่บ้านทำงานในโรงแรมที่มาช่วยพี่นี่แหละ”

หญิงสาวพยักหน้ารับฟังเงียบๆ ร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว เขาได้ยินการสนทนาของคนในครัวชัดเจน รอยยิ้มเมื่อครู่จางหายไป ปรายชลฉลาดมาก หล่อนทำความรู้จักคนในบ้านผ่านทางจันทร์ หล่อนต้องไม่หยุดแค่คนรับใช้ ตัวเขา ภานุรุจและแม่ของเขา หล่อนก็อยากรู้และคนที่จะบอกหล่อนได้ทั้งหมดคือแม่บ้านคนเดียวเท่านั้น เขาเปิดประตูก้าวเข้าไปด้านใน จันทร์หันมามอง

“คุณชิสส์ ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ จะรับกาแฟเลยรึเปล่าคะ เดี๋ยวจันทร์ให้ยายปรายชงให้ค่ะ”

“ฮื่อ..เอาไปที่ห้องทำงานของฉัน”

เขาสั่งเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตาที่มองปรายชลนั้นไม่เฉยเมยเหมือนหน้า ดวงตาของเขาไหววับชอบกล หญิงสาวสบตาเขาไม่หลบ เขาเป็นฝ่ายเมินหนีแล้วเดินออกไป หล่อนมองตาม ย่นหัวคิ้วอย่างใช้ความคิด

“ปรายชงกาแฟเร็วๆ กาแฟสองช้อน น้ำตาลสอง ครีมสี่ จำสูตรนี้ไว้เลยนะคุณชิสส์ชอบรสขมนำส่วนคุณนุสูตรเดียวกับคุณชิสส์แต่เพิ่มน้ำตาลเป็นห้า คุณนุชอบหวาน”

“รับทราบค่ะ จะจัดให้อย่างสุดฝีมือเลย”

หญิงสาวยิ้มรับคำสั่งของแม่บ้านสาว ความตั้งใจของหล่อนทำให้จันทร์อมยิ้ม ครู่เดียวกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นก็โชยมาเข้าจมูกจันทร์ แม่บ้านเอ่ยชมเปาะ

“กลิ่นหอมใช้ได้แต่รสชาติต้องให้คุณชิสส์ตัดสิน แกเอาไปเสิร์ฟได้แล้ว”

“พี่จันทร์นั่นแหละไป ฉันจะหั่นผักต่อ”

“หน้าที่ของแก อย่าเลี่ยงให้ยาก จัดน้ำเปล่าไปด้วย เร็วๆ เลย”

น้ำเสียงจันทร์ไม่ล้อเล่น ปรายชลเบ้ปากยื่นหน้าล้อเลียนแม่บ้านใหญ่แล้วหันมาทำหน้างอใส่แก้วกาแฟควันกรุ่นตรงหน้า น้ำเปล่าวางข้างแก้วกาแฟในถาดไม้กลมขัดมันเป็นเงา ปรายชลสนใจของแต่งบ้านที่เป็นไม้เกือบทุกชิ้น ของใช้เล็กๆ น้อยๆ ก็ทำจากไม้ อยากรู้ว่าใครชอบเฟอร์นิเจอร์ไม้ คุณผู้หญิงหรือคุณผู้ชายหรือลูกชายของบ้านหลังนี้

ไฟในห้องด้านตะวันออกเปิดอยู่และไฟในห้องนอนภาวินีก็เปิดเช่นกัน ปรายชลมองห้องภาวินี เดินเลยไปถึงห้องทำงานภูชิสส์ เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป ไม่มีใครอยู่ในห้องสักคน หล่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องแล้วก้าวไปยืนหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ยกแก้วกาแฟวางบนโต๊ะตามด้วยแก้วน้ำ สายตามองโต๊ะทำงานอย่างสนใจ แฟ้มงาน 2 กองสูงเกิน 1 ฟุต หล่อนถอยออกมาเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะทำตัวอยากรู้อยากเห็นเกินหน้าที่สาวใช้

ปรายชลเดินมาหยุดหน้าประตูห้องนอนนายหญิงของบ้าน ภูชิสส์ต้องอยู่ในห้องนี้ เขาคงแวะดูแม่ของเขา หล่อนเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูค่อยๆ เปิดออก โผล่หน้าเข้าไปด้านใน ภาพชายหนุ่มนั่งจับมือสาวใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมาแนบแก้มปรากฏในม่านตา

“แม่ครับ ตื่นมาคุยกับผมเสียที ผมอยากคุยกับคุณแม่นะครับ มีอะไรหลายอย่าง อยากบอกอยากเล่าให้คุณแม่ฟัง คุณแม่ลืมตาสิครับ ลืมตามาคุยกับผม ผมรักคุณแม่นะครับ ผมรอคุณแม่อยู่นะ คุณแม่รีบตื่นนะครับ วันนี้ครบหกอาทิตย์แล้วนะที่คุณแม่ไม่ตื่นมาคุยกับผม ไม่ยิ้มกับผม ไม่กอดผม คุณแม่นอนนานไปแล้วนะครับ รีบๆ ตื่นนะครับคุณแม่ ผมรออยู่นะ ผมรักคุณแม่นะครับ”

ภูชิสส์จูบมือแม่ ก้มลงจูบที่แก้มแม่ วางมือท่านลงข้างตัวแล้วลุกขึ้นยืน ปรายชลรีบถอยกลับแต่เพราะความรีบร้อนทำให้หล่อนดึงประตูปิดเสียงดัง ภูชิสส์หันขวับ ก้าวเร็วๆ ไปที่ประตูเปิดออก ร่างบางเดินกึ่งวิ่งไปทางห้องครัว เขาวิ่งตาม คว้าแขนหล่อนไว้ก่อนจะทันหนีเข้าห้องครัวไป

“มานี่”

“โอ๊ย ปล่อยนะ” หล่อนบิดมือให้พ้นจากอุ้งมืออุ่นแต่เขาบีบแน่นแล้วดึงหล่อนห่างจากประตูครัว

“เมื่อกี้ทำอะไร”

เขาถามใกล้ใบหน้าเกลี้ยงของหล่อนและไม่ยอมปล่อยข้อมือที่เขาสัมผัสได้ว่านุ่มละมุนเพียงใด ปลายนิ้วขยับแล้วคลายนิดหนึ่งเท่านั้นเมื่อรู้สึกว่าหล่อนเจ็บเพราะแรงบีบของเขา

“เปล่า ไม่ได้ทำอะไร” หล่อนส่ายหน้าเร็วๆ พยายามบิดแขนตัวเองให้หลุดจากมือของเขา

“อย่ามาโกหก เธอแอบฟังฉันใช่มั้ย” เขาก้มหน้าต่ำลงอีก ปลายจมูกเฉียดฉิวอยู่ที่แก้มเนียน

“ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง ฉันแค่จะบอกคุณว่า กาแฟไปรออยู่ที่โต๊ะแล้ว แต่เห็นคุณคุยกับคุณนี ฉันก็เลยไม่กล้ารบกวน”

หล่อนใช้ถาดไม้ผลักหน้าเขาออกห่าง เขาอมยิ้ม เช้านี้เป็นเช้าที่เขารู้สึกถึงความหนักอึ้งในสมองมลายหายไป ความสุขเล็กๆ ก่อตัวขึ้นกลางดวงใจเงียบๆ

“แล้วทำไมต้องหนี ทำไมไม่รอฉันเดินมาหาค่อยปิดประตู”

เขายังไม่หยุดหาเรื่องกับหล่อนมืออีกข้างรวบเอวคอดเข้ามาชิดตัว ตั้งใจโน้มใบหน้าเข้าใกล้หน้าผากเกลี้ยง หล่อนเบี่ยงหน้าหนีใช้ถาดกั้นจมูกโด่งออกจากใบหน้าของตัวเอง

“ปล่อยฉันนะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้แอบฟัง ปล่อยสิ”

คราวนี้หล่อนดิ้นรนสุดแรงและหากเขาไม่ยอมคลายอ้อมแขนซึ่งรัดแน่นขึ้นทุกขณะ หล่อนคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ตัวเองปลอดภัย