บทที่ 13 หาทางช่วย

“ปราย ฉันถามแกจริงๆ เถอะ แกเป็นใคร ทำไมคุณชิสส์ถึงโกรธแก คุณนุสนใจแกเกินหน้าเกินตาฉันยะ คุณนุไม่เคยมายุ่งในครัว ฉันจะทำอะไรให้ทานก็ทาน ไม่บ่น ไม่ร้องขอแต่วันนี้ขอให้แกทำแกงเขียวหวาน แกเป็นใครเนี่ย”

สาวใช้คนเก่ายกมือเท้าสะเอวสองข้าง ตาชั้นเดียวจ้องหน้าสาวใช้คนใหม่ไม่กะพริบ ปรายชลมองแล้วหัวเราะกับท่าทางจริงจังของจันทร์

“พี่อยากรู้จริงๆ เหรอจ๊ะ” หล่อนแกล้งให้จันทร์อยากรู้มากขึ้น

“ก็เออสิ บอกมาซะดีๆ ว่าแกเป็นใคร เป็นกิ๊กคุณชิสส์รึเปล่า แต่ถ้าเป็นกิ๊กคุณชิสส์ เขาต้องเอาใจแกบ้างสิ ไม่ใช่ตะคอกใส่อย่างนี้ แกเป็นใคร รีบๆ บอกมา เดี๋ยวจะได้ยกกับข้าวไปขึ้นโต๊ะ”

“จะให้ฉันเล่าเหรอ นานนะ สามชั่วโมงยังไม่จบเลย ยกข้าวไปให้เจ้านายกินก่อนดีกว่านะพี่”

ปรายชลหาทางเลี่ยงด้วยการยกชามอาหารออกไป จันทร์จึงต้องยกตามไปด้วย ภูชิสส์ไม่มองหน้าปรายชลแต่หางตาคอยจับผิดหล่อนกับภานุรุจ ลำแขนเนียน นิ้วยาวเรียว ยกจานชามคล่องแคล่ว แก้วน้ำ วางพอดีกับมือหยิบจับได้ง่าย ภานุรุจยิ้มไม่หุบขณะหล่อนตักข้าวใส่จานให้เขาแล้วเดินมายืนข้างภูชิสส์ หล่อนตักข้าวให้เขาจนเต็มจาน

“ทานเยอะๆ นะคะเจ้านายจะได้มีแรงด่าฉัน คุณนุทานเยอะๆ นะคะ พรุ่งนี้ฉันจะทำแกงเขียวหวานไก่ให้สุดฝีมือเลยค่ะ”

“จ้ะ ขอบใจมาก” ภานุรุจยิ้มกับคำพูดของหล่อนและแกล้งหันไปมองหน้าหลานชาย

“ตาชิสส์ แกก็ชอบไม่ใช่เหรอ แกงเขียวหวานไก่น่ะ พรุ่งนี้กลับมากินข้าวที่บ้านพร้อมน้านะ”

หลานชายไม่ตอบ เอื้อมมือตักอาหารใส่จานแต่พอเห็นข้าวเท่านั้นเขาก็ต้องหันไปมองสาวใช้ หล่อนยักคิ้ว แบมือให้เขาก่อนจะหันหลังให้แล้วก้าวเร็วๆ เข้าไปทางห้องครัว เขาขบกรามอย่างทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ หล่อนแกล้งเขา ภานุรุจหัวเราะ

“เธอน่ารักดีนะชิสส์”

“น้าอย่าบอกนะว่าชอบเธอ” เขาจ้องหน้าน้าชาย หัวใจเต้นแรงกลัวคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน

“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ แกจะทำไม”

“ไม่ได้นะน้านุ ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะสมกับน้า ไม่ว่าด้วยอายุหรือฐานะ เธอเป็นได้แค่คนรับใช้ในบ้านเราเท่านั้น ห้ามน้านุไปยุ่งกับเธอเด็ดขาด”

เขาค้านเสียงรัวเร็วและค่อนข้างดัง ใบหน้าบึ้งมากกว่าเดิม ภานุรุจขมวดคิ้วแล้วคลายออกก่อนที่ภูชิสส์จะทันรู้ตัว เขารู้วิธีช่วยปรายชลให้พ้นจากการเป็นสาวใช้แล้วละ

ปรายชลนั่งมองหน้าซีดเซียวของภาวินีอย่างใช้ความคิด หล่อนจะทำให้สาวใหญ่ตื่นจากการหลับใหลได้อย่างไร สิ่งแรกที่หล่อนต้องทำคือถามอาการจากหมอเจ้าของไข้แล้วค่อยคิดต่อว่าจะช่วยนายหญิงของบ้านอย่างไร หล่อนออกจากห้องภาวินีตรงไปห้องพักจันทร์

“พี่จันทร์ คุณหมอที่มาตรวจคุณนีพักอยู่ไหน”

“ถามทำไมวะ” จันทร์มองหน้าปรายชลกับคำถามแปลกๆ

“ฉันอยากรู้อาการของคุณนีจากปากหมอ เผื่อเราจะหาทางช่วยคุณนีได้บ้าง”

“เออ แกนี่แปลก เพิ่งมาวันเดียวคิดการณ์ซะใหญ่โต คุณผู้หญิงหลับมาเป็นเดือนๆ แล้วยังไม่มีใครช่วยได้เลยแม้แต่หมอ แกเป็นใคร เทวดาหรือนางฟ้าถึงจะช่วยคุณผู้หญิงให้ตื่นได้น่ะ เลิกคิดเถอะว่ะ ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”

จันทร์ส่ายหน้า โบกมือให้ปรายชลออกจากห้องของหล่อน หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ จันทร์ไม่เชื่อว่าหล่อนช่วยภาวินีได้ ใครจะเชื่อล่ะในเมื่อหมอยังช่วยไม่ได้เลย หล่อนยิ้มที่มุมปาก ดวงตาวาววับหมายมั่น

ปรายชลนอนกระสับกระส่าย ไม่ใช่เพราะที่นอนแข็ง ห้องแคบแต่เป็นเพราะคืนนี้หล่อนไม่ได้นอนอยู่ในบ้านของตัวเอง ความแปลกของสถานที่ ทำให้หล่อนข่มตาหลับไม่ลง สุดท้ายก็ลุกขึ้นนั่งพอสายตาชินกับความมืดสลัว จึงลุกไปเปิดไฟเดินกลับมานั่งที่เตียง ล้มตัวนอน

“ตีสามแล้วเหรอ” หล่อนมองนาฬิกาบนโต๊ะหัวเตียงแล้วหลับตาถอนหายใจแรงๆ

“ฉันอยากจะบ้าตาย ทำไมไม่หลับเป็นบ้าอะไรวะแค่แปลกที่แค่นี้ทำไมไม่หลับ กลัวอะไรของแกปรายชล คนอย่างแกไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น ห่วงอะไร กังวลอะไรนักหนา”

หล่อนบ่นตัวเองและลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ก่อนที่หล่อนจะล้มตัวลงนอนเมื่อสี่ทุ่มครึ่ง หล่อนโทรศัพท์เข้ามือถือปรายฟ้า เสียงเรียกนานจนสายหลุดไปจึงโทร.เข้าบ้าน สำอางรับสายเสียงแห้ง

“สวัสดีค่ะ”

“ป้าอาง ปรายเองนะ พี่ฟ้าไปไหนทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ” หล่อนส่งเสียงออกไป

“คงหลับแล้วค่ะ คุณฟ้าเรียกหายาแก้ปวดกับยาคลายเครียดตอนหัวค่ำ บอกว่าปวดหัวค่ะ”

“เหรอ ป้าก็นอนแล้วใช่มั้ย ฉันขอโทษนะที่โทร.มาดึกไปหน่อย”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณปรายจะให้ป้าไปปลุกคุณฟ้ามั้ยคะ”

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ พรุ่งนี้ฉันจะโทร.ใหม่ ป้าไปนอนเถอะแค่นี้นะ”

หล่อนกดวางสายก่อนสำอาง คิดถึงคำพูดของแม่บ้าน “คุณฟ้าเรียกหายาแก้ปวดกับยาคลายเครียด” ปรายฟ้าเครียดเรื่องอะไร เรื่องหนี้สินอย่างนั้นหรือ หล่อนยอมมาทำงานเพื่อช่วยใช้หนี้แล้วทำไมพี่สาวของหล่อนยังเครียดจนต้องพึ่งยาด้วย พรุ่งนี้หล่อนจะถามพี่สาวว่าเครียดเรื่องอะไร

ความอยากรู้และเป็นห่วงพี่สาวทำให้ปรายชลไม่สามารถข่มตาข่มใจให้หลับลงได้และสาเหตุสำคัญที่ทำให้หล่อนนอนไม่หลับคือห้องนอน หล่อนแปลกกับห้องแคบๆ ในบ้านหลังใหญ่หลังนี้

นาฬิกาปลุกทำหน้าที่อย่างแข็งขัน เข็มยาวชี้เลข 12 เข็มสั้นชี้เลข 4 ปรายชลเบนสายตาจากผนังห้องมองมาที่นาฬิกา พอดีกับเสียงกุกกักดังอยู่หน้าประตูห้อง ครู่เดียวเสียงเคาะเบาๆ ตามด้วยเสียงเรียก

“ปราย ปราย ตื่นแล้วใช่มั้ย”

“จ้ะ มีอะไรเหรอพี่จันทร์” หญิงสาวรอฟังเสียงตอบจากด้านนอก

“ออกมาเตรียมอาหารเช้าได้แล้ว”

เสียงของจันทร์ดังเข้ามาช่วยให้ปรายชลตาสว่างมากขึ้น หล่อนหันไปมองนาฬิกาอีกครั้งแล้วเลิกคิ้วสูง

“ตี่สี่เนี่ยนะพี่จันทร์ รีบทำไปทำไม กว่าจะถึงเช้ากับข้าวก็เย็นชืดใครจะกินได้ ไม่เอา ฉันจะนอนต่อ”

“แกห้ามอู้เลยนะ คนใช้ต้องตื่นเวลานี้ไม่ใช่ทำกับข้าวอย่างเดียว ออกมาเร็วๆ เลย พี่จะรอที่ครัว”