บท
ตั้งค่า

บทที่ 2-1

คุณไม่มีสิทธิ์

ภาพผู้หญิงที่นอนอยู่นั้นเหมือนฉันไม่ผิดเพี้ยน แต่เป็นฉันที่ไม่เคยมีอยู่ในความทรงจำ ภาพโคลสอัปไปที่ใบหน้า เห็นแพขนตางอนกะพริบ ฉันบิดตัว เผยอริมฝีปากเปล่งเสียงครวญครางน่าละอาย

“อ๊ะ...อ๊า...”

กล้องขยับถอยออกมา เผยให้เห็นภาพหน้าอกของฉันกระเพื่อมขึ้นลงเหมือนกำลังถูกใครขย่มอยู่ แต่ในคลิปไม่เห็นหน้าผู้ชาย ไม่มีเสียงเขา มีเพียงภาพฉันที่กำลังเริงสวาทคาวโลกีย์

มือฉันกำโทรศัพท์แน่นจนสั่น

“ถ้าเธอเขวี้ยงมัน...” เขาร้องทักเมื่อเห็นฉันยกโทรศัพท์ขึ้นเตรียมปาทิ้ง “ฉันจะทำให้แน่ใจว่าคลิปนี้จะถูกโพสต์เข้าเว็บมหา’ลัย”

“เลว...” ฉันตวัดสายตาไปมองเขา ไม่เคยคิดว่าในชีวิตจะเกลียดใครได้มากเท่านี้

ผู้ชายคนนั้นขยับริมฝีปากอีกครั้ง ดวงตาที่จ้องมองฉันเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ขยะแขยง “คงไม่เท่าเธอ แต่ถ้าเธออยากลองดีกับฉันก็เอา เขวี้ยงทิ้งสิ เวลามันพังฉันจะได้เอาไปซ่อม คลิปหวิวของเธอจะได้ว่อนอยู่บนเว็บโป๊ มันคงจะหลุดออกไปไวยิ่งกว่าฉันปล่อยเอง แล้วไม่ต้องกลัวนะว่าร้านซ่อมจะกู้ข้อมูลไม่ได้ ฉันมีสำรองไว้อีกเยอะ จะให้ส่งเข้ามือถือเธอไว้ใช้ช่วยตัวเองไหม...”

แกรกๆ ๆ

โทรศัพท์มือถือลอยละลิ่วออกจากมือทันทีโดยไม่ทันยั้งคิด เฉียดหน้าผากของผู้ชายคนนั้นแล้วกระแทกเข้ากับผนังด้านหลัง

“สงสัยจะอยากเป็นนางเอกหนังโป๊ไวๆ” เขายักไหล่ไม่ทุกข์ร้อน ตอนนั้นสติฉันหลุดไปพร้อมกับร่างที่โถมเข้าใส่เขา หมัดหนึ่งพุ่งเข้าใส่หน้ากวนๆ แต่ไอ้บ้านั่นหลบได้ทัน ฉันซัดไปอีกหมัด เขากลับรวบมือฉันไว้ เมื่อหมดหนทางจึงหันมายกเข่าใส่ ใช้เท้าถีบ แต่เขาขยับหลบได้ไวมาก ฉันที่เหมือนหมาบ้าไม่รู้เอาแรงมาจากไหน ทั้งๆ ที่เมื่อเช้ายังปวดร้าวระบมไปหมด แต่ตอนนี้มีแรงเท่าไหร่ก็งัดใส่เพื่อหวังจะได้เอาเลือดหัวมันออก

แต่สุดท้าย... กลายเป็นถูกเขารวบตัวไว้ได้แล้วฉุดกระชากลากไปทางห้องนอนใหญ่ ฉันกรีดร้องตะโกนด่า ทั้งเตะทั้งถีบทั้งกัดอย่างบ้าคลั่ง ลำแขนแกร่งรัดเอวฉันไว้แน่น ดึงไปทางตู้เสื้อผ้า ฉันยังโวยวายเสียงดังเพื่อหวังให้ห้องข้างๆ ได้ยิน

“เก็บเสียงไว้ครางจะดีกว่านะ ร้องดังเท่าไหร่ก็ไม่มีใครได้ยินหรอก”

ฉันไม่สนใจ ก้มหน้าลงกัดแขนที่รัดอยู่เต็มแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด แต่ดูเหมือนไอ้ชั่วนี่จะไม่สะทกสะท้าน มันปิดตู้ดังปัง! ผลักฉันอย่างแรงจนล้มหงายหลังลงไปบนเตียงกว้างแล้วก้าวตามเข้ามา แม้ว่าฉันจะทั้งถีบทั้งเตะ แต่กลับสู้แรงมันไม่ได้ สุดท้ายก็ถูกมัดแขนมัดขาด้วยเนกไทเส้นใหญ่ นอนหอบหายใจมองมันด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ฤทธิ์เยอะแบบนี้ก็ดี ได้อารมณ์ไปอีกแบบ” มันวางเข่าลงบนเตียงเตรียมจะขยับเข้ามา

ฉันรีบคุดคู้ร่างแล้วหลบไปอีกด้านทันที

“ยะ... อย่าเข้ามานะ” น้ำเสียงสั่นพร่าอย่างไม่อาจควบคุมเหมือนหัวใจที่เต้นแรงอย่างหวาดหวั่นจนแทบหายใจไม่ทัน

“คราวนี้จะยอมเงียบแล้วฟังข้อตกลงรึยัง”

ฉันเม้มริมฝีปาก ยังได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ ของเขา

“ถ้าไม่อยากให้คลิปนี่หลุด เธอต้องออกห่างจากโซดาและพลอย”

“คุณไม่มีสิทธิ์...”

“ให้ฉันเปิดการ์ดใช้สิทธิ์ผัวเธอไหม”

“ไอ้เลว”

“มีเมียเลวขนาดนี้ ถ้าผัวไม่เลวบ้าง มันจะสมน้ำสมเนื้อกันไหม”

“ฉันไม่ทำ แกจะบังคับให้ฉันเลิกคบกับเพื่อนคนไหนไม่ได้”

“เพื่อนที่เธอแอบรักมานานปีน่ะเหรอ ฉันว่าตัดใจซะเถอะ ถ้าไอ้โซดามันชอบเธอ มันจัดให้ไปนานแล้ว ขนาดเธอเสนอจนแทบจะแบให้มันยังไม่เอา”

ฉันถลึงตาใส่มัน ทำได้แค่นี้แม้อยากจะข่วนหน้าตายียวนกวนส้นตีนแค่ไหนก็ทำได้แค่นอนหายใจฟืดฟาด

“เลิกยุ่งกับมัน และเลิกหวังลมๆ แล้งๆ ได้เลย ถ้าฉันเห็นเธอป้วนเปี้ยนข้างตัวไอ้โซดาอีก ฉันจะส่งคลิปให้มัน แล้วเรื่องพลอย ถ้ายังไม่เข็ดก็ลองดู คราวนี้เธอได้มีผัวเป็นหมู่แน่”

ฉันลืมตามองเพดาน ความฝันบ้าๆ นั่นตามมาหลอกหลอนทั้งยามนอนและยามตื่น เมื่อยกมือลูบดวงตาบวมเป่งที่ปวดแปลบจึงสัมผัสได้ถึงรอยเปียกชื้น แม้เวลามีสติอยู่จะไม่ร้อง แต่พอหลับฝันถึงทีไรน้ำตาก็ไหลอย่างห้ามไม่อยู่

ตอนนั้นฉันสติแตกไปเกือบครึ่งวัน กว่าจะรู้ตัวและสำนึกได้อีกทีก็เกือบค่ำ ฉันตรงดิ่งไปร้านขายยา ขอซื้อยาคุมฉุกเฉินเพราะไม่รู้ว่ามันป้องกันไหม ต้องอยู่อย่างหวาดผวาไปเกือบหนึ่งสัปดาห์จนประจำเดือนมา แต่เรื่องก็ไม่จบแค่นั้นเมื่อคิดได้ว่ามันอาจมีโรคติดมาด้วย ตราบใดที่ฉันยังเป็นเสาหลักของครอบครัว ฉันไม่มีสิทธิ์ป่วยไม่มีสิทธิ์ตาย พอถึงวันหยุดก็หาซื้อหน้ากากอนามัยกับหมวกมาใส่ ถ้าได้แว่นตาดำอีกนี่แค่เดินผ่านร้านทองอาจจะรีบโทร.แจ้งตำรวจ

ทว่าที่ฉันทำทั้งหมดนี้ก็มีแค่เหตุผลเดียว คือการไปตรวจเลือดที่คลินิกนิรนามเท่านั้น...

โชคดีที่ไอ้ชั่วนั่นไม่แถมโรคมาให้ฉันด้วย

ฉันสลัดหัวแรงๆ เจ็บแค่ไหนชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ฉันรับปากว่าจะเลิกยุ่งกับโซดาและพลอย แต่จะให้ตัดขาดคงไม่ได้ ในเมื่อเขาคือเพื่อนสาขา คือบัดดี คือเพื่อนที่ต้องทำงานร่วมกันอีกหลายโปรเจกต์ เพราะฉันสนิทกับโซดาแค่คนเดียว ทุกวิชาจึงลงเรียนเหมือนกัน ทำงานด้วยกันมาตลอด ถ้าจู่ๆ ถอนตัวออกมาทั้งฉันและเขาได้แดก F แน่ และเด็กทุนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องกิน (F) Fish ฉันมีสิทธิ์กินได้แค่ (A) Ant และ (B) Boy

ห้องพักของหอในไม่กว้างนัก มีแค่พื้นที่ตรงกลาง สองฝั่งมีเตียงนอนสลับกับโต๊ะและตู้เล็กๆ ไร้เงาร่างของรูมเมท เมื่อเหลือบไปมองนาฬิกาก็เห็นว่าเกือบเก้าโมง เมื่อคืนฉันทำงานดึกไปหน่อย กว่าจะได้นอนก็เกือบตีห้า พอได้สติแล้วจึงลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาอาบน้ำในห้องน้ำรวม กลับมาสวมชุดนักศึกษา เสื้อพอดีตัว กระโปรงพลีตยาวครึ่งหน้าแข้ง หยิบเอกสารใส่กระเป๋าลวกๆ แล้วเดินออกมาหยิบรองเท้าผ้าใบสีซีดก็พอดีกับมือถือในกระเป๋าร้องเตือน

Soda_Za : มารอรับหน้าหอ

ฉันอ่านข้อความพลางถอนหายใจ หากเป็นเมื่อก่อนคงยิ้มหน้าบาน แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอาจยืนรอพร้อมกับใครบางคน

Phoon.Phong : ไม่ต้องรอหรอก เดี๋ยวไปเอง

Soda_Za : เป็นไรว้า ช่วงนี้มารับก็ไม่ค่อยไป รีบๆ ลงมา อย่าลีลา เราถามนุ้ยแล้วว่าฝุ่นยังไม่ตื่น

Phoon.Phong : เอ่อ... เพิ่งตื่น แกอย่ารอเลย อีกนาน

Soda_Za : นานห่าไรล่ะ อีกสิบห้านาทีก็จะได้เวลาเรียนแล้ว ถ้าฝุ่นช้าเช็กชื่อไม่ทัน รับรอง A ได้ปลิวแน่

ฉันกลอกตา ช่วยไม่ได้ที่ไอ้บ้านี่จะรู้จักฉันดีที่สุด

Phoon.Phong : อืมๆ รู้แล้ว กำลังลงไป

Soda_Za : ก็แค่นี้

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel