บทที่ 4 อยากจะให้เธอตาย

ผู้หญิงร้ายกาจที่แท้จริง คือชมพูแพร！

เขาครุ่นคิด แล้วยิ่งลงโทษเธอรุนแรงกว่าเดิม！"ผมรักใคร คุณไม่มีสิทธิ์มาพูด！" ชมพูแพรกัดฟันแน่นอดทนกับความบ้าคลั่งของชายหนุ่ม

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นของคณิน ภาพตรงหน้าจอโทรศัพท์เป็นชื่อของภาสกร

คณินกดทับอยู่บนตัวชมพูแพร รับโทรศัพท์ เสียงของชายวัยกลางคนที่อยู่ปลายสายเคล้าไปด้วยน้ำตา "คณิน！คณิน！นุชฆ่าตัวตายแล้ว เธออยากจะเจอหน้านายเป็นครั้งสุดท้าย！"

นี่เป็นครั้งแรกที่คณินหยุดการกระทำโดยที่ยังไม่ถึงจุดสุดยอด

รถขับกลับเข้าไปในเมืองด้วยความเร็วสูง ชมพูแพรเล่นนิ้วมือแล้วพูด： “ถึงเวลาชมพูนุชไม่ตาย พวกเราสองคนตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคู่รักผีที่สงบก็ได้นะคะ"

คณินเห็นรอยยิ้มมุมปากของชมพูแพร จุดประสงค์ของผู้หญิงคนนี้บรรลุแล้วเหรอ?

น้องสาวของเธอจะตายแล้ว การแก้แค้นของเธอจบลงแล้วเหรอ?

"หุบปาก！"

"เป็นห่วงแล้ว? กลัวแล้ว? กลัวว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เจอเธออีกใช่ไหมคะ?"

"ชมพูแพร คุณมันเลือดเย็นจริงๆ！นั่นเป็นน้องสาวของคุณนะ"

"แม่มีฉันเป็นลูกสาวแค่คนเดียว แล้วฉันจะมีน้องสาวได้ยังไง?"

ชมพูแพรรู้ดี ชมพูนุชไม่มีวันฆ่าตัวตาย ผู้หญิงแผนสูงแบบนั้น แม้แต่ผู้ชายที่ตนรักก็ยอมยกให้ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น ยังจะมีอะไรที่ทำไม่ได้ เธอยังอยากจะได้ตัวคณินอยู่เลย

ฆ่าตัวตาย แค่บีบให้คณินหย่าเท่านั้น

ชมพูแพรไม่ได้ไปโรงพยาบาล คณินไปคนเดียว

คณินไม่ได้กลับบ้านสามวัน ทว่าสามวันนี้ชมพูแพรกลับอาเจียนไม่หยุด เธออ้วกจนรู้สึกขมปาก เจ็บคอ จึงทำได้เพียงไปหาหมอ

สุดท้ายก็ยืนยันว่าเธอท้องลูกแฝด

ลูกแฝด！

พระเจ้าเล่นตลกกับเธอจริงๆ

เธอกับคณินเข้ากันไม่ได้ขนาดนี้ การตั้งครรภ์ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีเหรอ?

ชมพูแพรถือผลตรวจเอาไว้ เดินไปมาบนโถงทางเดินในโรงพยาบาล ไม่รู้จะไปที่ไหน หัวใจของเธอล่องลอย ไม่หยุดนิ่งสักที ในหัวของเธอมีแต่คำว่า "ทำยังไง? ทำยังไง?"

เธอไปหาหมอสูตินารีดูผลตรวจ

ข้างๆมือหมอเต็มไปด้วยประวัติการรักษากองโต ไม่แม้แต่จะเงยหน้า "ท้อง จะเก็บเด็กเอาไว้ไหม? ถ้าไม่เก็บก็รีบทำแท้งซะ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวเยอะเวลาทำตอนที่โตแล้ว"

ชมพูแพรได้ยินคำว่า "ทำแท้ง" สองคำ ด้วยความสั่นเทา รีบวิ่งออกมาราวกับเห็นผี หนีออกมานอกโรงพยาบาล นั่งลงบนบันไดหินอ่อนเอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้

ถ้าแฝดคู่นี้เป็นการชดใช้ช่วงสองปีที่ผ่านมาของเธอ เธออยากจะทิ้งทุกอย่าง แล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

เธอสงบสติอยู่นาน กว่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาคณิน "คณิน วันนี้กลับบ้านมากินข้าวนะคะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ"

"ร่างกายของเธอยังไม่หายดี"

"ฉันมีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า"

"คุณจัดการเองเถอะ"

"ฉันจะรอคุณ ถ้าคุณไม่มา ฉันจะไปโรงพยาบาลแล้วถอดสายออกซินเจนของชมพูนุชทิ้ง！”

ชมพูแพรพูดด้วยความโมโห วางสาย

ตอนกลางคืนเธอทำอาหารสามอย่างน้ำซุปหนึ่งอย่าง แต่งงานมาสองปี ไม่เคยกินข้าวด้วยกันดีๆสักมื้อ ต่อจากนี้มีลูกแล้ว ควรจะมีความเป็นครอบครัวให้มากขึ้น

อาหารเพิ่งวางลงบนโต๊ะยังมีไอร้อนลอยขึ้นมา เสียงกดรหัสประตูดังขึ้น ชมพูแพรวิ่งไปเปิดประตู ยิ้มให้กับชายหนุ่ม เห็นใบหน้าหล่อเหลาของคณินเปี่ยมไปด้วยความอิดโรย และเย็นชา

ร่างสูงใหญ่ของคณินเดินผ่านชมพูแพรไป เคล้าไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาล เขาเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับพูด "ผมจะอาบน้ำ เดี๋ยวต้องไปโรงพยาบาล พรุ่งนี้ผมมารับคุณ ไปเอาหลักฐานการหย่า"

อาหารมื้อวิเศษแปรเปลี่ยนเป็นคำพูดเย็นชา

ชมพูแพรยืนอยู่ชั้นล่าง เธอสวมรองเท้าใส่ในบ้าน ใส่ผ้ากันเปื้อนลายดอกบัว หลายวันมานี้เธอผอมลง ทำให้ดูชัดเจนยิ่งขึ้น ตาของเธอโตขึ้นเล็กน้อย เธอมองไปที่บันได

รอคอย

คณินอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินลงมาชั้นล่าง ตอนที่เขาเดินผ่านเธอ เธอคว้าตัวเขาเอาไว้ "คืนนี้อยู่บ้านเถอะนะคะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ ที่โรงพยาบาลมีเจ้าหน้าที่คอยดูแล"

"ตอนนี้เธอไม่มีผมไม่ได้"

"ฉันเองก็ไม่มีคุณไม่ได้เหมือนกัน"

คณินดึงมือชมพูแพรออก ใช้แรงเล็กน้อย "ชมพูแพร คุณไม่ได้ตายเพื่อผมสักหน่อย"

ชมพูแพรเจ็บจนเขย่งเท้า ตาของเธอแสบไปหมด ทว่ากลับยิ้ม เขาอยากให้เธอไปตายขนาดนี้เชียวเหรอ?