บทที่ 3 ชมพูแพร คุณบ้าไปแล้ว

ท่ามกลางความมืด ป้ายร้านอาหารตะวันตก W ส่องสว่าง

ชมพูแพรเหยียบรองเท้าส้นสูง เดินไปยังโต๊ะของคณินและชมพูนุชโดยไม่สนใจสิ่งอื่น

ชมพูแพรเห็นรอยยิ้มท้าทายบนใบหน้าชมพูนุช สองปีแล้ว คณินไม่เคยชวนเธอกินข้าวแม้แต่มื้อเดียว

เมื่อก่อนเธออดทนเอาไว้ ตอนนี้เธอไม่มีวันทำแบบนั้นแล้ว！

เธอยื่นมือออกไปยกแก้วไวน์ของคณิน ชนแก้วกับแก้วของชมพูนุช เม้มปาก "สุขสันต์วันเกิด！”

ชมพูนุชยกแก้วขึ้นด้วยความสวยงามและอ่อนโยน "ขอบคุณค่ะพี่"

ชมพูแพรเลิกคิ้ว "ผู้ชายของฉันใช้สินสมรสเลี้ยงข้าวเธอ มีของฉันส่วนหนึ่ง เธอสมควรขอบคุณฉัน"

สีหน้าของชมพูนุชซีดขาว มองคณินด้วยแววตาร้องขอความช่วยเหลือ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับทำเหมือนมองไม่เห็น มัวแต่หั่นสเต๊กของตนเองด้วยความสง่างาม

"พี่คะ พูดแบบนี้ไม่ได้ ตอนที่พี่แต่งงานกับคณิน พี่ไม่มีสินเดิมอะไรทั้งนั้น สินทรัพย์ก่อนแต่งงานไม่ถือเป็นสินสมรสนะคะ"

"แน่นอนว่าฉันไม่มีสินเดิม เพราะต้องเก็บเอาไว้ให้เธอไม่ใช่เหรอ?"

ชมพูนุชร้อนตัว "พี่ชมพูแพร！”

"ไวน์นี้แพงมาก แต่ฉันอยากจะฟุ่มเฟือย！” พูดจบ สาดไวน์ที่เหลือในแก้วไปตรงหน้าชมพูนุช ตอกกลับรอยยิ้มท้าทายของชมพูนุช "เรียกฉันมาที่นี่ เพราะอยากจะกระตุ้นให้ฉันโมโหไม่ใช่เหรอ? คำอธิษฐานในวันเกิดของเธอเป็นจริงแล้ว ดีใจไหม?"

ชมพูนุชกรีดร้องพร้อมกับดึงทิชชูขึ้นมาเช็ดไวน์ที่เปื้อนหน้า "อ๊าก！ชมพูแพร！ เธอบ้าไปแล้ว！"

ชมพูแพรวางแก้วลง ทว่ามือของเธอกลับถูกคณินคว้าเอาไว้ เขาพูดเสียงเยือกเย็น "ขอโทษนุช"

นุช？ เรียกกันได้สนิทสนมจริงๆ！ "ไม่！"

"ขอโทษ！"

ชมพูนุชดึงมือคณินออกด้วยความน่าสงสาร "คณิน ช่างเถอะค่ะ！ไม่เป็นไร วันนี้พี่คงอารมณ์ไม่ดี"

คณินเย็นยะเยือก ทุกคำพูดของชมพูแพรล้วนเอาเขามาประชดชมพูนุช แล้วเขาจะยอมปล่อยชมพูแพรที่ทำเหมือนเขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นได้ยังไง? "ขอโทษนุช！"

ยิ่งคณินแคร์ชมพูนุชเท่าไหร่ ชมพูแพรก็ยิ่งดื้อดึงไม่ยอมทำตาม "ไม่ว่าไวน์นี้จะดื่มหรือถูกสาดออกไป ก็อยู่ในร่างกายของเธอไม่ก็นอกร่างกาย ทั้งหมดเป็นของเธอ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่จำเป็นต้องขอโทษ！"

คณินลากชมพูแพรออกไปนอกร้านอาหาร ไม่สนใจว่าคนอื่นจะว่าเขายังไง บังคับยัดเธอเข้าไปในรถ！

ปิดประตูรถ ขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง！

"คณิน！ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะคะ！"

"ชมพูแพร！เธอมันไม่มีใครคอยสั่งสอนใช่ไหม！" แต่งงานสองปี คณินไม่เคยทะเลาะกับชมพูแพรมาก่อน เป็นเพราะไม่ยี่หระที่จะทะเลาะกับเธอ

แต่ตอนนี้แค่คิดถึงตำแหน่งของตนเองในหัวใจชมพูแพร ไม่ว่าอย่างไรเปลวไฟที่อยู่ในใจก็ไม่สามารถข่มลงไปได้！

ชมพูแพรเก็บความรู้สึกด้านลบมาทั้งวันแล้ว เธอเองก็ต้องการที่จะระบายออกมา "ใช่ค่ะ！นั่นก็เป็นเพราะคุณที่เป็นสามีไม่ทำหน้าที่ของตนเอง！"

มุมปากของคณินยกขึ้น บรรยากาศอันตรายโอบล้อม！

ขับรถไปแถบชานเมือง จอดลงบนถนนที่เต็มไปด้วยต้นไม้ ชมพูแพรเริ่มรู้สึกกลัว "คณิน คุณจะทำอะไรคะ！"

ชมพูแพรจับเข็มขัดนิรภัยแน่น คณินกดตัวลงมาที่เธอ "ทำอะไร? เพื่อรักษาหน้าที่ของตนเอง และยิ่งไปกว่านั้นเพื่อไม่ให้หลังจากนี้คุณขาดคนสั่งสอน！"

รถกระเพื่อมขึ้นลงบนถนนชานเมืองที่มีต้นไม้เรียงราย เสียงร้องตะโกนของหญิงสาวดังออกมาจากในรถ ไม่มีใครได้ยิน......

"คณิน ฉันรักคุณมากขนาดนี้ คุณกลับไม่เห็น แต่คุณกลับไปรักผู้ชายร้ายกาจ！ คุณตาบอดไปแล้วใช่ไหม！"

คณินจะเชื่อชมพูแพรได้อย่างไร คำว่ารักที่เธอพูดออกมา เพื่อแก้แค้นชมพูนุชเท่านั้น！