บ่วงแค้น บ่วงรัก

ค่ำคืน

ร่างกายของหญิงสาวถูกพลิกกลับไป ชายร่างสูงใหญ่กดทับจากด้านหลังเหมือนเช่นที่ผ่านมา มือใหญ่ที่กระดูกข้อมือเด่นชัดจุดประกายไฟ！

ชมพูแพรตื่นจากฝัน ตั้งสติแล้วคว้ามือของชายหนุ่ม น้ำหนักและอุณหภูมิที่คุ้นเคยทำให้ร่างกายของเธอตึงแน่น

กลิ่นเหล้าอีกแล้ว！

นึกถึงคำพูดของชมพูนุชในวันนี้ เธอขยับตัวไปมา ขัดขืนอย่างรุนแรง

"คณิน！" เธอบิดตัวหันหลัง มองค้อนไปที่เขา "คุณกดหน้าฉันลงไปในหมอนทุกครั้ง เป็นเพราะกลัวจะเห็นว่าผู้หญิงที่นอนกับคุณคือฉัน ไม่ใช่น้องสาวของฉันใช่ไหม！”

หน้าอกของชมพูแพรกระเพื่อมไปมา เธอคิดว่าตนเองกลายเป็นคนเข้มแข็งนานแล้ว แต่คำพูดของชมพูนุชในวันนี้ทำลายเกราะทั้งหมดของเธอ หลอมละลายกลายเป็นเหล็กร้อนที่ลวกตนเอง

คณินไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ากับเธอเวลามีสติมาก่อน อีกทั้งเขามีอะไรกับเธอแค่ด้านหลังเท่านั้น และระหว่างที่ร่วมรักกันเขาก็ไม่เคยมองหน้าเธอมาก่อน

คณินกำลังจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เขาที่เพิ่งขยับตัว ชมพูแพรแอ่นตัวขึ้นแล้วกอดคอของเขา ดึงเขาเข้าหาตน "คุณห้ามออกไป！มองให้ชัดๆว่าฉันเป็นใคร！ฉันคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ！"

"คณิน！ผู้หญิงที่คุณขึ้นคร่อมคือชมพูแพร！ คือพี่สาวของชมพูนุช！ สองปีก่อน ฉันไม่ได้บีบให้คุณแต่งงานกับฉัน คุณปู่ทนแรงกดดันจากสังคมไม่ได้ จึงบีบให้คุณแต่งงานกับฉันพี่สาวชมพูนุช！"

เรื่องเมื่อสองปีก่อนถูกหยิบขึ้นมาพูด คณินสร่างเมาไปกว่าครึ่ง！ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเยือกเย็น นิ้วมือเรียวยาวบีบกรามของชมพูแพรอย่างแรง ใช้แรงที่มากพอจะทำให้กรามของเธอแหลกละเอียด "ถ้าไม่ใช่เพราะคุณวางแผนชั่วๆ คนที่ต้องแต่งงานกับผมคือชมพูนุช！"

"ฉันไม่เคยวางแผนอะไรมาก่อน！เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่！"

"คุณไม่ได้วางแผน?" คณินหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะของเขาเคล้าไปด้วยความดูถูกและความเศร้า "คืนวันนั้นคุณทำให้ชมพูนุชเมา ไม่อย่างนั้นผมจะนอนกับคุณได้ยังไง? แล้วจะถูกนักข่าวขวางเอาไว้ที่โรงแรมได้ยังไง? ถ้าไม่ใช่เรื่องครั้งนั้น คุณปู่ของคุณก็ไม่มีวันบีบให้ผมแต่งงานกับคุณเพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูลเอาไว้หรอก！”

ชมพูแพรชอบคณินมาสิบเอ็ดปี ใครในเมืองเมืองจาซาบ้างที่ไม่รู้?

แต่คณินชอบชมพูนุช เรื่องนี้คนทั้งเมืองเมืองจาซาก็รู้เหมือนกัน

ถ้าจะบอกว่าชมพูแพรวางแผน ทุกคนต่างก็เชื่อกันหมด

ภายในใจของชมพูแพรรู้สึกเศร้า แต่ใบหน้าของเธอกลับยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ "แล้วยังไงคะ！สุดท้ายคุณก็แต่งงานกับฉัน！”

"ผมไม่ได้รักคุณ！”

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะได้ความรักจากคุณ！ ความรักที่ฉันมีต่อคุณมันหมดไปกับชีวิตแต่งงานที่เหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้ไปนานแล้ว！" ชมพูแพรเปล่งเสียงออกมา เธอกลัวว่าเสียงของเธอจะเผยความอ่อนแอของตนเองออกมา

ความอ่อนแอทำให้ชีวิตแต่งงานที่ไม่ถูกรักดูน่าเวทนาอย่างมาก

ไม่ได้ครอบครองถึงจะอยากได้ อย่างน้อยยังรักษาศักดิ์ศรีที่น่าสมเพชและน่าสงสารของตนเองเอาไว้ได้

จู่ๆคณินก็โมโหแล้วระเบิดอารมณ์ออกมา！เขาสร่างเมาแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขาฉีกชุดนอนของหญิงสาวทิ้งในตอนที่มีสติ

"จะให้ผมมองหน้าคุณไม่ใช่เหรอ? ขอแค่คุณทนได้！”

ชมพูแพรทนไม่ได้ คณินไม่เคยรุนแรงแบบนี้มาก่อน เขาทำเหมือนกับเธอเป็นศัตรูของเขา！

"คณิน！คุณอยากให้ฉันตายหรือไง?"

"ใช่！ เมื่อสองปีก่อน ผมก็แทบอยากจะฆ่าคุณให้ตายอยู่แล้ว！”

เมื่อสองปีก่อน ก่อนวันหมั้นของเขากับชมพูนุชหนึ่งวัน เธอควงแขนเขา แล้วบอกกับนักข่าวที่บุกเข้ามา อย่างหน้าไม่อายว่า "ถูกต้อง เมื่อคืนพวกเรานอนด้วยกัน ครั้งแรกของฉันยกให้เขาไปแล้ว"

ตอนนั้นเขาอยากจะฆ่าเธอให้ตายจริงๆ！

กระดูกของชมพูแพรถูกผู้ชายที่เป็นเหมือนอสูรฉีกจนแหลก

คณินลงจากเตียงเหมือนที่ผ่านมา เขาไปอาบน้ำ หลังจากนั้นก็ไปนอนอีกห้องหนึ่ง

ชมพูแพรลุกขึ้นนั่ง นึกถึงคำพูดของชมพูนุช หวนคิดถึงชีวิตคู่ของพวกเขาตลอดสองปีที่ผ่านมานี้ที่ไร้ความรัก "คณิน เราหย่ากันเถอะ"

เธอดึงผ้าห่มขึ้นปกปิดร่างที่เปลือยเปล่า ถอนหายใจ "ความผิดทั้งหมด ฉันแบกรับเอาไว้ ต่อให้ตอนนั้นฉันไม่ได้เป็นคนวางแผนทำร้ายคุณ แต่ถ้าคุณต้องการที่จะคิดแบบนั้น ฉันก็ยอม เราหย่ากันเถอะ"

ชมพูแพรไม่เคยกล้าพูดคำว่า"หย่า"มาก่อน เหมือนว่าเมื่อไหร่ที่พูดออกมา ความรักที่บริสุทธิ์เหมือนคริสทัลก็จะแหลกละเอียด แต่เธอในตอนนี้รู้แล้วว่า เธอไม่มีวันได้ครอบครองผู้ชายคนนี้ เขาคือก้อนหิน ที่ชีวิตนี้เธอไม่มีวันทำให้รักได้

น้ำตาไม่ได้ไหลออกมา แต่น้ำตาทั้งหมดรินไหลเข้าไปในหัวใจ น้ำตามีรสเค็มเกินไป ทำให้หัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผลเจ็บปวด！

คณินหยุดฝีเท้า มองไปที่ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของชมพูแพร จู่ๆเขาก็รู้สึกเกลียดสีหน้าไม่แคร์อะไรของชมพูแพร

มุมปากของเขายกขึ้น "หย่า? คุณมีสิทธิ์อะไร?"

"ฉันสละตำแหน่งคุณนายตระกูลชลปักษาให้กับผู้หญิงที่คุณรัก ไม่ดีเหรอ?" รอยยิ้มของเธอสดใส

"ตามใจคุณ"

ตอนที่เขาเดินออกจากห้องกระแทกปิดประตูอย่างแรง ท่าทีเหิมเกริมนั้น เป็นพฤติกรรมที่คุณชายตระกูลชลปักษาควรมี