บทที่ 5 ยังคงเกลียดคุณ

การรักเขาเรื่องที่ยากขนาดนี้เธอยังผ่านมันมาได้ แล้วทำไมเธอต้องรนหาที่ตายด้วย? "ฉันไม่มีวันไปตาย ฉันตายไปแล้ว ผู้หญิงคนอื่นจะมานอนบนเตียงฉัน มีลูกกับคุณ ทั้งยังจะตีลูกของฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันก็ตายได้น่าอนาถมาก แม้แต่เป็นผีก็ยังไม่มีความสุข"

คณินสะบัดมือชมพูแพรทิ้ง "ถอยไป！"

คณินไปถึงโรงพยาบาลสิบนาที ชมพูแพรก็ไปถึงโรงพยาบาลเหมือนกัน

เธอยังคงแต่งตัวเหมือนตอนอยู่บ้าน ใส่ผ้ากันเปื้อน แม้แต่รองเท้าก็ไม่ได้เปลี่ยน ดูไม่เหมาะกับโรงพยาบาลอย่างมาก

เธอยืนอยู่ตรงข้างเตียงของชมพูนุช มองคณิน "คุณกลับบ้านกับฉันเถอะค่ะ เธอไม่มีวันยอมตายจริงๆหรอก"

คณินชี้ไปยังผู้หญิงที่นอนหลับตาบนเตียง พูดเสียงเบา "ชมพูแพร！นี่คือน้องสาวของคุณ！"

"คุณเป็นสามีของฉัน！เธอมีพ่อกับแม่คอยดูแล！คุณอยู่ที่นี่ทำไม！"

ชมพูแพรไม่สามารถควบคุมอารม์ของตนเองได้ เธอกำหมัดแน่น！

คณินหัวเราะเย้ยหยัน "ทำไมอย่างนั้นเหรอ? หรือว่าคุณไม่รู้?"

ชมพูแพรกัดฟันแน่น แน่นอนว่าเธอรู้ รู้ว่าผู้หญิงที่ผู้ชายคนนี้อยากจะแต่งงานด้วยคือชมพูนุช！

ที่แต่งงานกับเธอเพราะความจำเป็นเท่านั้น

เดิมทีเธอสามารถยอมแพ้ได้ แต่ตอนนี้เธอตั้งครรภ์แล้ว เธอต้องสู้ สู้เพื่อให้ลูกได้มีพ่อ！นับตั้งแต่นี้ คณินต้องทำหน้าที่พ่อ！

"ฉันไม่สนใจว่าคุณรักเธอรึเปล่า รักเธอมากแค่ไหน แต่ว่าคุณคือสามีของฉันชมพูแพร！คุณควรจะอยู่ข้างกายฉัน！"

"ชมพูแพร การได้ครอบครองผมมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่ให้ชมพูนุชมีความสุขมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"สำคัญ！" ครอบครองเขาเอาไว้ ลูกก็จะมีพ่อ มีครอบครัวที่สมบูรณ์

คณินได้ยินคำตอบของชมพูแพร หัวใจหล่นวูบลงไป ชมพูแพรเห็นเขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น แล้วทำไมเขาต้องทำให้เธอมีความสุข? "ผมไม่มีวันทำให้คุณได้สิ่งที่ต้องการหรอก ชมพูแพร คนที่ผมรักคือชมพูนุช รอให้ชมพูนุชหายดี ผมจะหย่ากับคุณ และแต่งงานกับชมพูนุช！ต่อให้คุณไม่ยอมก็ต้องยอม！ในเมืองจาซา ชมพูแพรสู้กับชมพูนุชได้ แต่สู้กับผมคณินไม่ได้！"

พูดจารุนแรงออกไป ในที่สุดคณินก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เขาไม่มีวันปล่อยให้ตนเองกลายเป็นเครื่องมือ！

ชมพูแพรสูดลมหายใจเข้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในออกซิเจนมีเศษแก้ว ทิ่มแทงปอดของเธอ การสูดลมหายใจเจ็บปวดมากจริงๆ......

ภาสกรและแม่ของชมพูนุชวราตรีต่างก็อยู่ที่นี่ วราตรีพูดเกลี้ยกล่อมคณินคล้ายจิตใจดี "คณิน นายอย่าโกรธเลย ถึงแม้แพรจะไม่เห็นนุชเป็นน้องสาว แต่ก็ไม่เป็นไร วันข้างหน้าโตขึ้นก็จะเข้าใจ เพราะถึงอย่างไรนุชก็มักจะบอกว่าเธอกับแพรเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ"

คำพูดโดยนัยก็คือ ชมพูนุชให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ แต่ชมพูแพรไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เหตุและผลของชมพูแพรกำลังจะหมดไป คนพวกนี้น่ารังเกียจมาก เอาหุ้นของแม่เธอไป สร้างข่าวฉาวบีบให้แต่งงาน ให้เธอรักผู้ชายที่เกลียดเธอ ตอนนี้ยังจะทำให้ลูกของเธอเสียพ่อ ถ้าชีวิตของเธอไม่มีความสุข ทุกคนก็อย่าหวังจะมีความสุข！"

ชมพูแพรพุ่งตัวไปดึงเข็มที่อยู่บนหลังมือชมพูนุช ชมพูนุชที่แสร้งหมดสติขมวดคิ้วเป็นปมแล้วคลาย

คณินผลักชมพูแพรทิ้ง "ชมพูแพร！คุณกล้าทำร้ายชมพูนุช！"

ชมพูแพรชนเข้ากับแผงกั้นปลายเตียง เธอมองสามีตนเองที่เพื่อปกป้องผู้หญิงคนอื่น มองเธอด้วยสายตาที่เหมือนมองศัตรู！

ชมพูแพรยิ้มด้วยความขมขื่น "คณิน คุณรู้ไหมว่าธาตุแท้ของผู้หญิงที่คุณชอบเป็นยังไง?"

"ธาตุแท้ของเธอดีกว่าคุณมาก！”

"หรือว่าต่อให้เธอเคยทำร้ายคุณ คุณก็ไม่แคร์? คุณก็จะรักเธออย่างนั้นเหรอคะ?"

คณินถูกชมพูแพรบีบต้อน เขาเกลียดชมพูแพรที่เป็นแบบนี้ ความแค้นอะไรที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้มีปัญหากับน้องสาวของตนเองสิบเอ็ดปีโดยไม่คิดถึงสิ่งที่ต้องเสีย?

ทั้งยังยอมที่จะเอาตัวเข้าแลก?

"ต่อให้เธอทำร้ายผมแล้วยังไง? ผมยังคงรักเธอ！ยังคงเกลียดคุณ！”

คณินสะใจอย่างมาก！เขาเห็นแสงประกายแวววับในดวงตาของชมพูแพรหม่นหมองลงช้าๆ นั่นคือความมืดของคนแพ้！

เขาชนะเธอแล้ว

ชมพูแพรถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไหล่ตก เธอแพ้แล้ว แพ้ราบคาบ เหมือนไก่ชนตัวผู้ที่แพ้การต่อสู้ ความรักของคณินกับชมพูนุชต่างหากที่เป็นความรักใช่ไหม? สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นมือที่สามอย่างที่ชมพูนุชพูด

คนที่ไม่ถูกรักต่างหาก ที่เป็นมือที่สาม

แล้วทำไมเธอต้องทำแบบนี้ ก้มหน้ารักผู้ชายคนหนึ่ง ก้มหน้าจนหลักงอไปหมดแล้ว ตอนนี้อยากจะยืดเหยียดตัว หัวใจและปอดที่ห่อเหี่ยวกลับถูกดึงรั้งจนเจ็บปวด

"อย่างนั้นเหรอคะ?" ชมพูแพรหัวเราะ "คุณรู้ไหมคะว่าเมื่อสองปีก่อนใครเป็นคนวางแผนให้เรามีอะไรกัน?"

ชมพูแพรพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของภาสกรและวราตรีเปลี่ยนไป ชมพูนุชที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงมาโดยตลอดหนังตาก็สั่นเทา！