บทที่ 6 แค่เริ่มต้น 1.2

ตกค่ำ

“กลิ่นห๊อมหอมค่ะคุณยา ต้องอร่อยแน่ๆ เลย” นกน้อยที่ยืนดูอัลลิยาทำข้าวต้มปลาพูดขึ้น สูดดมกลิ่นอาหารที่หอมเตะจมูกจนเธอน้ำลายสอ

“นกน้อยอยากกินไหมล่ะ” อัลลิยาเอ่ยถามขณะที่ตักข้าวต้มปลาใส่ชาม

“อยากกินค่ะ” นกน้อยตอบโดยไม่ลังเล

“ถ้าอยากกินก็ตักกินได้เลยนะฉันทำเผื่อไว้เยอะเลย ใครหิวหรืออยากกินก็มาตักกินได้นะ เดี๋ยวฉันเอาข้าวต้มไปให้คุณลุงทานก่อน”

วันนี้กำธรออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนสาย เธอคิดว่าคงออกไปตามหากล้าตะวันเพื่อปรับความเข้าใจดังเช่นทุกวัน พอกลับมาก็ขึ้นไปบนห้องทันที อัลลิยาจึงทำข้าวต้มปลาไปให้พ่อเลี้ยงทาน เพราะคิดว่ากำธรคงยังไม่ได้ทานอาหารเย็น

“ขอบคุณค่ะคุณยา นกน้อยขอฟาดก่อนก็แล้วกัน คนอื่นเอาไว้ทีหลัง” อัลลิยายิ้มก่อนจะเดินถือถาดอาหารออกไปจากห้องครัวมุ่งหน้าตรงไปยังห้องนั่งเล่น

ปลายเท้าเล็กของอัลลิยาหยุดลงที่หน้าห้องนั่งเล่น เธอกำลังยกมือเพื่อเคาะประตูตามมารยาท ทว่าจังหวะที่จะเคาะประตู บานประตูที่ปิดไม่สนิทขยับเปิดจนมองเห็นสองร่างที่นั่งอยู่บนโซฟา และมีเสียงสนทนาที่ดังเข้ามาในหู ทำให้ความตั้งใจของอัลลิยาที่จะเคาะประตูต้องชะงักลง

“ผมไม่รู้จะตามหากล้าที่ไหนแล้ว ผมตามหาจนทั่ว โทรศัพท์หาเป็นร้อยๆ ครั้งแต่ก็ยังไร้วี่แวว ผมจนปัญหาจริงๆ”

สุ่มเสียงของกำธรมีแต่ความเหนื่อยอ่อนใจ ใบหน้าก็ฉาบไปด้วยความทุกข์และความเหนื่อยล้า สิ้นหวัง เพราะความรัก ความเป็นห่วงที่กำธรมีต่อกล้าตะวันนั้นมากมายนัก ทำให้เขาไม่คิดจะหยุดตามหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวน อีกทั้งยังมีความรู้สึกผิดที่ตบหน้าบุตรชาย ส่งผลให้เขาไม่เคยละความตั้งใจ แม้ว่าจะท้อและเหนื่อยมากเพียงไรก็ตาม

“คุณกล้าคงไม่อยากกลับมาที่นี่ หากวลัยกับยายังอยู่ในบ้านหลังนี้” นารถวลัยรู้ถึงสาเหตุสำคัญที่ลูกเลี้ยงขาดการติดต่อได้ดี แล้วนางก็มีทางออกในเรื่องนี้แล้วด้วย “ทางเดียวที่จะทำให้คุณกับคุณกล้าปรับความเข้าใจกันคือให้วลัยกับยาออกไปจากที่นี่ วลัยคงอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขได้หรอกค่ะถ้าหากเห็นคุณทุกข์และไม่สบาย แถมยังเป็นต้นเหตุให้คุณกับคุณกล้าผิดใจกันอีก วลัยคิดว่า ทางนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดค่ะ”

“คุณคิดผิดนะที่คิดว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุด ไม่เลย มันไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก เพราะถ้าคุณกลับไปอยู่บ้านเดิม ผมก็ต้องไปหาคุณอยู่ดี แล้วกล้าก็ยังคงไม่พอใจผมเช่นเดิม ทางออกที่ดีที่สุดคือให้กล้ายอมรับในตัวคุณมากกว่านะ เรื่องทุกอย่างมันก็จะจบลงด้วยดีไปโดยปริยาย” กำธรค้านความคิดของภรรยา

“มันก็จริงของคุณ” นารถวลัยเอ่ยเสียงเบา “หรือไม่คุณกับวลัยเลิกกัน ตัดตัวปัญหาสำคัญออกไป คุณกับคุณกล้าจะได้เข้าใจกันเสียที วลัยไม่สบายใจเลยที่เห็นคุณอมทุกข์อยู่อย่างนี้”

กำธรตกใจมากกว่าการหาทางออกแรกของภรรยา แค่คิดว่านางจะกลับไปอยู่บ้านเดิม หัวใจของเขาก็สั่นและเต้นแรง นี่นางเสนอทางออกด้วยการเลิกกับเขา มีหรือที่เขาจะยอม

“ไม่ ผมไม่ยอมทำตามที่คุณบอกเด็ดขาด วิธีของคุณไม่เพียงแค่จะทำให้เราสองคนเจ็บปวด มันจะยิ่งทำให้ผมทุกข์หนักมากกว่าเดิมด้วย คุณอยู่ที่นี่กับผม อยู่ข้างกายผม อยู่เป็นกำลังใจให้ผมก็พอ ผมจะทำให้กล้ายอมรับในตัวคุณให้ได้เพื่อความสุขของครอบครัวของเรา”

เขารั้งร่างของนารถวลัยมากอดแล้วเอ่ยบอกคำพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ในชีวิตของกำธรที่เหลือ เขาปรารถนาว่าจะมีครอบครัวที่อบอุ่นกับนารถลัย สตรีที่ตอบโจทย์ของตนได้ทุกข้อ แม้ว่าจะมีอุปสรรคใหญ่คือลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เขาก็ไม่ย่อท้อและพร้อมที่จะก้าวผ่านอุปสรรคนั้นให้จงได้

“วลัยจะไม่จากคุณไปไหนค่ะ วลัยจะอยู่เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ”

“ขอบใจนะวลัย คุณทนหน่อยนะ ผมจะทำให้กล้ายอมรับในตัวคุณให้ได้ ผมสัญญา”

แม้ว่าคำสัญญาที่เอ่ยออกไปจะลิบหรี่ มองไม่เห็นทางสำเร็จเนื่องจากตอนนี้เขายังตามหากล้าตะวันไม่เจอแล้วไม่รู้ว่าจะพบเจอเมื่อไหร่ แต่ทว่ากำธรจะไม่ย่อท้อที่จะตามหาลูกรัก ปรับความเข้าใจและทัศนคติที่มีต่อนารถวลัยเสียใหม่ จะยากเย็นและต้องใช้เวลามากเพียงใด กำธรก็จะพยายามให้เต็มที่เพื่อผลอันน่าพอใจ

ด้านนอกห้อง

อัลลิยาที่ยินฟังความทุกข์ใจของพ่อเลี้ยงกับมารดาก็ถึงกับน้ำตาตื้นเขิน เป็นน้ำตาแห่งความสงสารและเห็นใจแต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยทั้งสองได้อย่างไร เรื่องนี้จะคิดโทษกล้าตะวันที่ไม่ยอมรับนารถวลัยในฐานะแม่เลี้ยงก็ไม่ได้ เป็นเพราะตอนที่กำธรกับนารถวลัยพบกรักกัน มารศรีมารดาของกล้าตะวันล้มป่วย แต่ทว่ากำธรหาได้สนใจภรรยาของตน กลับสนใจหญิงอื่นแทน มีหรือที่กล้าตะวันจะไม่โกรธ ไม่พอใจและพาลเกลียดนารถวลัย

หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับอัลลิยา เธอก็คงมีความรู้สึกเดียวกันกับกล้าตะวัน ฉะนั้นเรื่องนี้หากจะมีคนผิด ก็คงจะเป็นกำธรที่รู้ทั้งรู้ว่าภรรยาไม่สบาย ยังคิดนอกใจ และอีกคนคือแม่ของเธอเองที่รู้ทั้งรู้ว่า กำธรมีภรรยาแล้วก็รับรัก แต่เธอก็เชื่อมั่นว่า ภายในความผิดของทั้งคู่ มีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่นั่นก็คือความลับที่ทั้งคู่ไม่เปิดเผยให้ใครได้รับรู้ มันอาจจะเป็นเรื่องที่ทำให้กำธรกับนารถลัยมองข้ามความผิดทุกอย่าง มอบกายและใจให้แก่กันและกัน

“ยาขอโทษที่ช่วยอะไรคุณลุงกับแม่ไม่ได้ แต่ถ้าหากมีวิธีอะไรที่ยาช่วยได้ ยาจะทำทันทีค่ะ”

เธอพูดกับตัวเอง ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินกลับไปยังห้องครัวเพื่ออุ่นข้ามต้มปลา เสร็จสรรพจึงเดินกลับมายังห้องนั่งเล่น นำอาหารมาให้กำธรทานตามความตั้งใจ