บทที่ 7 แค่เริ่มต้น 1.3

คนที่กำธรกำลังออกตามหา ตอนนี้กำลังนั่งดื่มบรั่นดีมองดูดวงดาวที่กระจายเต็มท้องฟ้าอยู่บนโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในหาดป่าตอง จังหวัดภูเก็ต กล้าตะวันหลบหนีปัญหาที่รำคาญใจและสร้างความเจ็บปวดให้กับตัวเองตั้งแต่วันนั้น แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะลามือจากเรื่องนี้ง่ายๆ ข่าวคราวที่ได้รับมาทำให้เกิดความพอใจไม่น้อยที่รู้ว่า กำธรออกตามหาเขาไปทั่ว ไปทุกที่ที่เขาจะไป กล้าตะวันรู้ทุกอย่างแต่ไม่คิดจะกลับบ้าน เขากำลังรอเวลา เวลาที่จะเชือดเหยื่ออย่างนิ่มๆ แต่สะใจ

กล้าตะวันยิ้ม แววตาคมกริบเปล่งประกายความเจ้าเล่ห์เมื่อนึกถึงอัลลิยา น้องเลี้ยงสุดสวย เจ้าของริมฝีปากหวานหอมที่เขาไม่เคยลืม รสชาติของจุมพิตยังติดอยู่ปลายลิ้น มันซาบซ่านไปทั้งทรวงยามนึกถึง ร่างกายก็ร้อนรุ่มตามไปด้วยอย่างน่าแปลกใจ เขาไม่คิดว่าจะนึกถึงลูกสาวของคนที่ตนเกลียด นึกถึงร่างอันนุ่มนิ่มยามที่ได้กอดรัด นึกถึงกลิ่นหอมสะพรั่งของกลิ่นกายสาวที่โชยเข้ามาในจมูก ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งฟุ้งซ่าน ปรารถนาจะทำเช่นคืนนั้นอีกครั้งและอีกครั้ง แล้วจะทำมากกว่าจูบด้วย

“มันยังไม่จบแค่นี้หรอก ฉันจะทำให้แม่ของเธอเสียใจ จะทำให้เธอกับแม่รู้ว่า การมีชีวิตอยู่อย่างเจ็บปวดใจมันเป็นยังไง”

เขาเอ่ยเสียงเข้ม มองแก้วเหล้าที่อยู่ในมือ ก่อนจะกระดกดื่มมันไปพรวดเดียวหมดแก้ว มันถึงเวลาที่กล้าตะวันจะเริ่มแผนการของตนเต็มรูปแบบเสียที คราวนี้เขาจะทำให้คนที่ตนเองเกลียดได้รับความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเจ็บมาก่อน ให้สาสมกับที่ทำไว้กับมารศรี มารดาสุดที่รัก

...............

อัลลิยาเดินออกจากบ้านวรพิมุขในตอนสายเพื่อเดินทางไปยังโรงเรียนที่ตนสมัครเป็นครู อาชีพตามความฝันตั้งแต่เยาว์วัย คราแรกกำธรจะให้คนขับไปส่ง ทว่าอัลลิยาค้านความหวังดีของพ่อเลี้ยง เนื่องจากคิดว่าไปเองน่าจะสะดวกกว่า อีกทั้งเธอตั้งใจจะแวะไปสักการะเทวรูปท้าวมหาพรหม ที่แยกราชประสงค์ ขอพรให้การสัมภาษณ์ในวันนี้ราบรื่นไปได้ด้วยดี จากนั้นจึงเดินทางไปยังโรงเรียนแห่งนั้น ซึ่งกำธรก็ไม่ได้ขัดความตั้งใจของเธอ

หญิงสาวเดินมาตามริมถนนภายในซอย ระยะทางจากบ้านวรพิมุขไปถึงหน้าปากซอยประมาณหนึ่งร้อยเมตร ซึ่งน้อยกว่าระยะทางจากบ้านเช่าหลังเก่าที่อาศัยอยู่ถึงถนนใหญ่ถึงสามเท่า ฉะนั้นระยะทางแค่นี้เธอจึงเดินได้สบายๆ ระหว่างทางที่เดินเธอไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้างมากนัก เพราะมัวแต่คิดเรื่องการสัมภาษณ์งานครั้งแรกในชีวิต จึงไม่รู้ว่ามีรถยนต์หรูคันหนึ่งแล่นผ่านไป และรถคันนั้นก็วกรถกลับมาหาเธอ

“ว้าย!” อัลลิยาร้องตกใจเมื่ออยู่ๆ รถหรูก็แล่นมาปาดหน้า และยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นหน้าเจ้าของรถที่ก้าวเดินมาหาตนด้วยท่าทางคุกคาม ดวงตาของเขาผู้นั้นประสงค์ร้ายกับเธอเต็มที่

“คุณกล้า”

เธอเรียกชื่อเจ้าของรถ แล้วยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นทั้งที่อยากจะขยับเท้าหนี ทว่าเหมือนมีอะไรมายึดติดเท้าเอาไว้ ไม่ให้มันขยับเขยื้อนไปไหน ได้แต่มองหน้ากล้าตะวันอย่างอกหวั่นขวัญแขวน

“ว้าย!” เสียงเล็กร้องออกมาอีกครั้ง เสียงร้องในครั้งนี้เกิดจากแรงกระชากร่างเต็มแรงของเขา ร่างงามปะทะกับอกกว้างที่แข็งแกร่งดุจหินผา ด้วยสัญชาตญาณเธอจึงใช้มือดันร่างสูงใหญ่แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล ไม่เพียงแค่นั้นเธอตั้งท่าจะกรีดร้องให้คนอื่นช่วยเหลือ หากแต่มือใหญ่ก็ยกสูงขึ้นมาปิดปากเล็กไว้อย่างรู้แกว

“อย่าแหกปากนะ ไม่งั้นฉันจะเผด็จศึกเธอตรงนี้แน่ ฉันไม่ได้ขู่นะ ฉันทำจริงเพราะฉะนั้นขอเตือนว่าอย่าเสี่ยง”

เขากระชากเสียงข้างใบหูนุ่มที่ทำให้เธอร้อนวูบไปทั้งกาย จากคำขู่และลมหายใจอุ่นร้อนที่กระทบกับใบหู อาการดิ้นรนของอัลลิยาจึงหยุดลงในวินาทีนั้น เธอไม่กล้าเสี่ยงขัดขืน กล้าตะวันกระตุกยิ้มกับท่าทางอ่อนลงของน้องเลี้ยงสุดสวย เขาจึงขยับตัวมาใกล้บานประตูรถด้านข้างคนขับ ใช้มือเปิดมันออกกว้าง ก่อนจะยัดร่างแน่งน้อยเข้าไปนั่งในรถ

ถือว่าวันนี้โชคเข้าข้างกล้าตะวันเสียเหลือเกิน หลังจากที่เมื่อคืนนี้เขาตัดสินใจกลับบ้านเพื่อชำระหนี้แค้นที่มีต่อนารถวลัย โดยใช้อัลลิยาเป็นสะพานให้นารถวลัยเกิดความเจ็บปวด พอเข้าเลี้ยวรถเข้ามาในซอยก็เห็นร่างเป้าหมายที่เดินมาให้เขาเชือด มีหรือที่กล้าตะวันจะปล่อยให้โอกาสดีงามเช่นนี้หลุดมือไป

“เข้าไป แล้วนั่งเฉยๆ ห้ามร้องเด็ดขาด ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ”

กล้าตะวันกำชับเสียงเข้ม ดุดัน คนถูกสั่งกลัวหงอทำตามอย่างไร้ข้อโต้แย้ง แม้ว่าหัวใจจะเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ กลัวจนสุดหัวใจ กอดกระเป๋าสะพายไว้แน่นราวกับว่ามันจะปกป้องเธอได้

“ปัง!” เจ้าของรถปิดประตูรถเสียงดังสนั่นอย่างไม่กลัวว่ามันจะหลุด และนั่นทำให้สาวร่างเล็กถึงกับสะดุ้งสุดตัว นั่งตัวลีบก้มหน้ามองดูเท้าของตัวเอง จากนั้นเขาเดินอ้อมมาด้านฝั่งคนขับรถเมื่อนั่งประจำที่เรียบร้อย กล้าตะวันทะยานรถออกไปทันที