CHAPTER 7

“ไม่จริง นี่มันอะไรกัน ไม่จริงแน่ ๆ คุณโกหก แดนยังไม่ตาย ทำไมเขาเป็นแบบนี้ บอกมาสิ ทำไม? แดนยังไม่ตายสักหน่อย คุณแกล้ง...” เป็นเรื่องที่เธอไม่อยากจะเชื่อ

เขานั่งลงใกล้ๆ แล้วใช้ปลายนิ้วจิ้มเข้าไปที่หน้าผาก กระแทกนิ้วเฉดศีรษะของมุกภาตาอย่างแรง จนเธอหน้าหันไปตามแรงดัน

“โอ๊ย” คอแทบเคล็ด

“เจ็บเหรอ ตอนน้องฉันนอนรอความตาย เขาเจ็บปวดมากกว่าที่เธอแสร้งร้องออกมาอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า คร่ำครวญถึงแต่ชื่อของเธอ ไม่หยุดปากจะเรียกหาแม่สักคำยังไม่มี… นังผู้หญิงปิศาจ ใจยักษ์มาร”

“ฉันไม่เคยเสแสร้งนะ ฉันเสียใจจริง ๆ ที่เขาตาย อีกอย่างหลังจากวันนั้น ฉันกับเขาก็ไม่เคยได้พบกันอีก ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะมาด่วนจากไปแบบนี้”

“เพื่อน ๆ ไม่ส่งข่าวให้เหรอ” ตอนนั้นเธอเปิด ๆ ปิด ๆ มือถือ เพราะการโทรมาของเสี่ยรุ่งเรือง

“เขาเป็นน้องชายเพียงคนเดียวของฉัน ที่ฉันรักมาก แต่อนาคตของเขา ชีวิตของเขาไม่ควรมาจบเพราะผู้หญิงแบบเธอ ฉันได้สาบานต่อหน้าหลุมศพของแดน ว่าสักวันฉันจะให้เธอมากราบขอขมาเขาให้ได้ และก็ถึงวันนี้เสียที”

“โธ่! แดน มุกขอให้แดนไปสู่สุขคตินะ ชาติหน้าฉันท์ใดให้เราสองคนมาเจอกันอีก มาเป็นเพื่อนกันอีก”

“หา! แค่เพื่อน โธ่! แดน แกมันหน้าโง่ ดูผู้หญิงที่แกรักสิ เธอให้ได้แค่เพื่อน นี่มุกตาภาเธอคิดจะปกปิดความจริงของตัวเอง ก็คงจะมีแค่ผู้ชายหน้าโง่ใสซื่อแบบแดนเท่านั้นล่ะที่หลงเชื่อและตกอยู่ในคารมของเธอ”

“ถ้าอย่างนั้นการที่คุณปรักปรำว่า ฉันทำให้เขาตายล่ะ การเสแสร้งเพื่อใส่ความคนอื่นแบบนี้ มันยุติธรรมแล้วหรือไง อีกอย่างตัวคุณเองก็ไม่ได้ชื่อว่าเป็นลูกผู้ชาย แน่จริงทำไมไม่สอบถามความจริงจากคนอื่น ๆ ดูบ้าง คุณจับตัวฉันมาแบบนี้ ทรมานกันชัด ๆ คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”

“ฮึ... ฉลาดพูดนี่ ผู้หญิงแพศยาแบบเธอ ฉันก็อยากรู้จริง ๆ ความสาไถมารยาหรือว่าลูกไม้ของเธอ มีอะไรก็งัดออกมาได้เลยนะ ฉันจะรอชม” เขากระชากร่างของเธอขึ้น ตัวเล็ก ๆ ของมุกตาภาปลิวติดจนร่างบางกระแทกเข้ากับทรวงอกเป็นแผงของเขา สายตาของชายหนุ่มมองอย่างชิงชัง

“ปากดีนี่ นอกจากจะกุเรื่องให้เพื่อนสนิทหลงเชื่อ แล้วพูดเออออเป็นห่อหมกตามกัน ฉันขอเดาว่าผู้หญิงจอมปลอมแบบเธอจะสามารถเอาฤทธิ์เดชอะไรโชว์ออกมาอีก และไม่ต้องคิดว่าสองสาวเพื่อนของเธอจะให้คนตามมาช่วยได้นะ ยายอวบอ้วนเป็นหมูนั้น กับยายกางไม้เสียบผี ฝันไปเถอะ”

“อย่าลามปามไปว่าคนอื่น คุณไม่พอใจอะไรฉันพูดมาให้หมด พูดจบแล้วก็ปล่อยฉันไป เพราะถึงอย่างไร คนอย่างคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำตัวเป็นศาลเตี้ยตัดสินคนอื่นตามอำเภอใจแบบนี้” แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นรอง แต่เธอก็คือผู้หญิงที่ห้าวหาญคนหนึ่ง

ทว่าในตอนนี้นัยน์ตาของมุกตาภาร้าวราน เธอไม่ทำอะไรผิดกันแน่

“อย่ามาปากดี ตีหน้าเศร้า ผู้หญิงหิวเงินแบบเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะน้องชายฉันเป็นคนจนก็คงไม่สลัดหนี จะบอกอะไรให้รู้อย่าง แดนไม่ได้จนอย่างที่เธอคิด ฉันชื่อนายเหมราชที่เป็นคนมีอำนาจที่สุดบนเกาะแห่งนี้”

“ฮึ... มันน่าตลกนัก แดนที่น่ารักน่าคบหา ไม่น่าจะมีพี่ชายแบบคุณเลย แดนออกจะนิสัยดี มีแต่ความอ่อนโยน แต่ดูตัวคุณสิ ใจยักษ์ ใจมาร เที่ยวปรักปรำคนอื่น และยังทำตัวไม่มีการศึกษา คนแบบคุณมันน่าจะเกิดมาจากคนละพ่อละแม่มากกว่า ไม่น่าเป็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายของแดนด้วยซ้ำ”

เหมราชไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แค่นี้ เมื่อถูกเขาต้อนจนมุม จะลุกขึ้นสู้เถียงเขาแบบสู้ยิบตา ความดันทุรังอีกทั้งความโกรธที่พลุ่งพล่าน ชายหนุ่มมีหรือจะยอมให้หล่อนมายืนเถียง

“ดูท่า การที่ฉันพาเธอมาที่นี่ เธอคงจะไม่สำนึกสินะ ก็ได้ ในเมื่ออยากจะท้าทายคนอย่างฉัน ฉันจะทำให้เธอรู้ฤทธิ์เดชว่าอย่ามาปากดีกับเหมราช”

ไม่รู้เหตุผลกลใด ทั้งที่ปากบอกว่าชิงชัง แต่ใบหน้าเข้มของเขากับคลุกลงไปในซอกคอขาว ๆ ของเธอ ฝ่ามือหนาตวัดขจับสะโพกกลมมนและดึงตัวของมุกตาภาเข้าหาตัว