CHAPTER 6

ไม่นานมุกตาภาก็ถูกพามาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง

จนกระทั่ง... ร่างบางแต่สมส่วนถูกเหวี่ยงร่างลงไปนอนเกลือกกับพื้นทราย

“อึก” เธอจุกและเจ็บ แม้พื้นทรายขาวละเอียดมีเพียงแสงสลัวจากคบไฟไม่กี่อัน ตอนนี้มุกตาภามองเห็นชัดเต็มสองตา ว่าตนไม่ได้อยู่ริมหาด ที่รีสอร์ตที่ตนเคยอยู่

“ที่นี่ที่ไหน ที่นี่ที่ไหน พาฉันกลับบ้านนะ พาฉันไปส่งบ้านเดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงหวาดกลั่น เริ่มลนลาน

“เอาเลย อยากแหกปากกรีดร้องยังไงก็เชิญ เพราะที่นี่เป็นเกาะที่ไม่มีใครเขาสนใจเธอหรอก จงใช้ชีวิตที่เหลืออยู่สำนึกความผิดที่ทำกับน้องชายฉันไว้” เขาตาแดงก่ำ

“ฉันไม่เคยทำอะไรผิดต่อ แดน... เขากับฉันเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น แดนแค่โชคร้าย” นึกถึงข่าวที่ได้รับ เขาขับรถตกเขา

“แดนไม่มีลมหายใจแล้ว กระดูกของเขาอยู่ในนี้” เขาแผดเสียงใหญ่ ก้มลงมาตะโกนที่ใกล้ใบหูของมุกตาภา ดวงตาที่มีน้ำพราวใสกลบเต็มม่านตา

“หา! แดน... คุณ... นี่... แดนเขาตายแล้วหรือ ฉันยังไม่ได้ไปเยี่ยมเขาเลย แดนตายแล้วเหรอ” น้ำเสียงสั่น มือที่แตะลงไปที่แท่นซีเมนต์อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“คุกเข่าดี ๆ และเชิญล่ำลาแดนเสีย!” เขาตวาดดังเหมือนโกรธแค้นกันมาสิบๆ ชาติ

ด้านหน้าคือแท่นปูนทรงเหลี่ยม ยื่นออกมาจากดอนดิน มุกตาภากะพริบตาถี่ รวบรวมสติ ‘ฮวงซุ้ย’

“ฮวงซุ้ยของแดนหรือ ฉันเพิ่งได้ข่าวว่าเขาถูกรถชน”

แสงจันทร์เต็มดวง พร้อมกับไฟฉายที่อยู่ในมือของชายคนนั้น

ภาพถ่ายของแดนใบใหญ่ มีตัวหนังสือระบุชาตะมรณะของลาดิศร์ ทำให้มุกภาตาช็อก

ฮวงซุ้ยที่บรรจุโกฏอัฐิของลาดิศร์

“นี่มัน... แดน นี่คุณทำอะไรน่ะ ทำไมล้อเล่นกันแบบนี้ แดนยังไม่ตาย หยาบคายสิ้นดี มันตลกร้ายนะ อย่าแกล้งฉัน

“ล้อเล่นงั้นเหรอ การตายของน้องชายฉัน เป็นการล้อเล่นสำหรับเธอใช่ไหม แหกตาดูให้ดี น้องชายของฉัน เขาตายแล้ว ตายตั้งแต่วันที่เธอบอกว่าจะไปแต่งงานกับไอ้เศรษฐีแก่นั่น”

ย้อนกลับไปเมื่อสามสัปดาห์ก่อน ลาดิศร์สารภาพรักกับเธออีกครั้ง และครั้งนี้เธอก็ยืนกรานว่า ขอรักษาสถานะที่ให้กับเขาได้แค่เพื่อนเท่านั้นเหมือนเดิม เขาเสียใจกับคำตอบที่ได้รับมาก แม้จะพยายามเพียงใด มุกตาภาก็ให้ได้แค่เพื่อน

ทั้งที่รู้แก่ใจว่าลาดิศร์เป็นคนน่ารักอ่อนโยน นิสัยใจคอเป็นคนโอบอ้อมอารี มีน้ำใจ หากไม่ใช่เพราะความเด็ดเดี่ยวที่ไม่อยากจะข้องแวะกับผู้ชายคนไหน

เธอเห็นพ่อที่เมื่อก่อนแสนดี แต่ตอนหลังทั้งติดเหล้า การพนัน ทำให้ขยาดไม่อยากมีคู่ และอีกอย่างแม่มักพูดเสมอว่า ให้เธอดูแลตัวเองดี ๆ แม่อยากให้แต่งงานกับคนรวย ๆ เพื่อพ่อกับแม่จะสบาย ‘ลูกกตัญญู’ คำที่เธอบัญญัติขึ้น และจะต้องทำให้ได้

แล้วยิ่ง ‘สารุต’ บิดาของเธอติดการพนัน จนทำให้เสี่ยรุ่งเรืองมาบีบบังคับให้ตนต้องแต่งงานด้วย มุกตาภาผลัดผ่อนขอให้เธอเรียนจบปริญญาตรีเสียก่อนแล้วจะแต่งงานกับเสี่ย เหตุผลข้อนี้ทำให้เธอรับรักใครไม่ได้

“ไม่จริง นี่มันอะไรกัน ไม่จริงแน่ ๆ คุณโกหก แดนยังไม่ตาย ทำไมเขาเป็นแบบนี้ บอกมาสิ ทำไม? แดนยังไม่ตายสักหน่อย คุณแกล้ง...” เป็นเรื่องที่เธอไม่อยากจะเชื่อ

เขานั่งลงใกล้ๆ แล้วใช้ปลายนิ้วจิ้มเข้าไปที่หน้าผาก กระแทกนิ้วเฉดศีรษะของมุกภาตาอย่างแรง จนเธอหน้าหันไปตามแรงดัน

“โอ๊ย” คอแทบเคล็ด

“เจ็บเหรอ ตอนน้องฉันนอนรอความตาย เขาเจ็บปวดมากกว่าที่เธอแสร้งร้องออกมาอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า คร่ำครวญถึงแต่ชื่อของเธอ ไม่หยุดปากจะเรียกหาแม่สักคำยังไม่มี… นังผู้หญิงปิศาจ ใจยักษ์มาร”