CHAPTER 4

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง จึงรู้ว่าเขาเป็นชายแปลกหน้า ที่มีดวงตาดุคมกริบแบบฉบับของคนใต้แท้ ๆ และที่แน่ ๆ มุกตาภาไม่รู้จักเขา

ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่มีความสูงเพียงระดับอกของตน ผิวเนื้อแก้มสีชมพูอ่อนละมุน ประกอบกับดวงตากลมโต วินาทีแรกเขาเชื่อสนิทใจว่าความสวยไร้เดียงสานี่ คือเปลือกนอกที่สามารถล่อหลอกผู้ชายอ่อนประสบการณ์ได้อย่างไม่ยากเย็น

“คุณเป็นใครคะ? ฉันมั่นใจว่า ฉันไม่รู้จักคุณมาก่อน แต่คุณเรียกชื่อฉัน” ดวงตาฉงนและแปลกใจ หัวใจเริ่มหวั่น ๆ เธอนึกกลัว แม้ว่าคนตรงหน้าจะดูหน้าตาดี หล่อเข้าขั้น แถมบึกบึน

“คนที่เธอควรต้องรู้จักนับจากนี้ไป”

มุกตาภาเห็นท่าทางขึงขัง ดวงตาดุดังเสือ และน้ำเสียงยังเข้มจัด ทำให้หัวใจนึกหวาดกลัว หญิงสาวทำท่าจะเดินถอยห่าง แต่เมื่อหมุนกายก้าวเท้าเตรียมออกวิ่ง

หมับ.... โปะ... มีอะไรบางอย่างส่งเข้ามาปิดปากและจมูก เธอหายใจเข้า มุกตาภารับรู้ได้ถึงกลิ่นฉุนบางอย่างที่เธอได้สูดเข้าไป

‘กลิ่นยา!’ ผ้าเช็ดหน้าชุบยาสลบแบบดม ได้ผลทันทีภายในเวลาไม่กี่นาที ร่างเล็กของมุกตาภาร่วงลงสู่อ้อมกอดของเขา ราวกับลูกนกถูกยิงร่วงตกจากรัง

ดวงตาของชายหนุ่มวาวโรจน์มองอย่างนึกเดียดฉันท์รังเกียจร่างที่ไร้สติในอ้อมแขนของเขา

“เธอมันแพศยา และน่าขยะแขยงเหลือเกิน ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินคนนี้ จะต้องได้รับบทลงโทษอย่างสาสม!”

เขาช้อนร่างของเธอเข้าสู่วงแขน และพาไปยังพาหนะที่จอดรออยู่ ก่อนจะขับพาตัวเธอไปยังจุดหมายปลายทางของตัวเอง

แผนร้ายที่อยากทำลายผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ ผู้หญิงที่ทำให้น้องของเขาไม่เหลือลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้