ตอนที่ 1 เด็กสาวผู้คลั่งรัก (3)

เขมิกายืนเกาศีรษะมองชุดนอนลายการ์ตูนหรือไม่ก็สีพื้นของตัวเองอย่างขัดใจ ไม่ว่าชุดไหนมันก็ดูเด็กน้อยไร้ซึ่งความดึงดูดและเสน่ห์ไปเสียหมด แต่ท้ายที่สุดก็ต้องเลือกมาสักชุด

“นี่ก็ได้” เธอหยิบเอาชุดสีพื้น แขนกุดกางเกงขาสั้นที่เหนือเข่าขึ้นมาพอสมควร ออกมาจากตู้แล้วจัดการเปลี่ยนมันทันที

จากนั้นก็มายืนหมุนซ้ายหมุนขวาที่หน้ากระจกบ้านใหญ่ แม้จะไม่พอใจมากนัก แต่ก็คิดว่ามันน่าจะดึงดูดความสนใจของชายหนุ่มได้มากกว่าทุกชุดในตู้ ร่วมถึงชุดเดิมที่เธอถอดทิ้งลงตะกร้าไปแล้ว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังรัวๆ แล้วหยุดไปเฉยๆ เป็นวิธีการเคาะที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ และค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ ดังนั้นไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใคร

เขมิกามองไปที่โต๊ะทำการบ้าน สิ่งที่นำมาอ้างยังไม่ถูกเอาขึ้นมาเลย เธอจึงรีบวิ่งไปเปิดกระเป๋าเอาการบ้านขึ้นมาวางและเปิดค้างเอาไว้ ประหนึ่งว่ากำลังทำอยู่ จากนั้นก็รีบวิ่งไปเปิดประตูห้อง

“ชักช้า” ชายหนุ่มบ่นพลางเดินเข้าในห้อง กวาดสายตามองไปรอบๆ แวบหนึ่ง ก่อนจะไปหยุดยืนกอดอกพิงขอบหน้าต่างใกล้ๆ โต๊ะทำการบ้านของเด็กสาว

“เปิดประตูค้างเอาไว้” ไตรทศสั่งเสียงเข้มเมื่อหันกลับไปพบว่า หญิงสาวกำลังจะปิดมัน นั้

“ทำไมคะ” เขมิกามองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

“เธอเป็นผู้หญิง และโตพอที่จะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร หัดเรียนรู้อะไรดีๆ บ้าง ไม่ใช่เรียนรู้แต่อะไรที่พาตัวเองให้ตกต่ำ”

“ค่ะ” เขมิกาไม่อยากต่อปากต่อคำจึงเปิดประตูค้างเอาไว้ และคิดว่ามันน่าจะจบ แต่เปล่าเลย เพราะสิ่งต่อมาคือชุดนอนที่เธอกำลังใส่อยู่นี่แหละ

“ทำไมต้องเปลี่ยนชุด” ไตรทศมองชุดนอนผ้าลื่นสีพื้นแขนกุดแต่คอค่อนข้างลึก และกางเกงขาสั้นที่ไม่ได้สั้นมากแต่ก็ไม่ได้ยาวมาก โชว์เรียวขาเล็กขาวเนียนของอีกฝ่ายมากจนเกินไป

“กะ...ก็ ไปเข้าห้องน้ำ น้ำมันกระเซ็นใส่เลยเปียกค่ะ”

ไตรทศถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของหญิงสาว จากนั้นก็เลือกชุดนอนชุดใหม่โยนให้เธอพร้อมกับสั่งเสียงเข้มอีกครั้ง “ไปเปลี่ยนซะ”

เขมิการับมาและยังคงยื่นนิ่ง เขาจึงเดินเข้าไปจับไหล่บอบบางนั้น พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปกระซิบข้างหู “เป็นเด็กเป็นเล็กใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยหน่อย ไปเปลี่ยน! ” ไม่เพียงแค่พูด เขายังลากเธอโยนเข้าไปในห้องน้ำปิดประตูดังปัง จนเขมิกาถึงกับสะดุ้งโหยง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากล็อกกลอนแล้วรีบเปลี่ยนป็นชุดนอนแขนยาวขายาวลายการ์ตูน

“ค่อยน่ามองหน่อย” ชายหนุ่มบอกเมื่อเขมิกาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ก่อนจะพยักพเยิดหน้า “ไหนอะไรที่จะให้ฉันสอน”

เขมิกาเปิดการบ้านแล้วชี้ไปที่โจทย์ปัญหา “สามข้อนี้ค่ะ” ไตรทศขยับตัวยื่นมือมาหยิบหนังสือไปยืนพิงขอบหน้าตาดูครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมาวางหนังสือเล่มนั้นลงที่เดิม

จากนั้นก็เริ่มอธิบายวิธีการคิดและวิธีการทำ ตอนแรกเขากะจะอธิบายรวดเดียวสามข้อเลย แต่ดูจากสีหน้างงๆ เอ๋อๆ ของหญิงสาวแล้วคงจะไม่รอด

“ทำข้อแรกก่อน แล้วฉันจะมาตรวจ”

“แล้วที่เหลือล่ะคะ” เขมิกาถามอย่างกลัวว่าเขาจะหนีไปกลางคัน เรื่องที่เอาการบ้านมาอ้างเพื่อใกล้ชิดชายหนุ่มนั้นมันก็ใช่ แต่เรื่องที่เธอโง่คณิตศาสตร์มันก็ใช่ยิ่งกว่า

“ฉันก็ค่อยจะอธิบายไปทีละข้อไง หรือจะให้ฉันอธิบายรวดเดียว ก็ดีฉันจะได้รีบกลับไปนอน” ว่าแล้วชายหนุ่มที่กำลังจะเดินผละออกไป ก็เดินกลับมาที่เดิม ทำเอาเขมิกาต้องรีบหยิบหนังสือขึ้นมากอดเอาไว้พร้อมกับส่ายหน้า

“ทีละข้อดีกว่าค่ะ”

ไตรทศมองหน้าเด็กสาวเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไร ในขณะที่เขมิกาเอี้ยวตัวมองตามแล้วเผลออมยิ้ม

“คนอะไรโกรธยังหล่อ ฉันต้องเป็นพวกมาโซคิสม์แน่ๆ โดนเขาเกลียดและด่าขนาดนี้ยังหลงรักเขาไปได้” เขมิกายกมือกุมแก้มที่ร้องผ่าวแล้วส่ายไปมา จากนั้นก็ตบมันเบาๆ เรียกสติสตังที่เพ้อไปไหนต่อไหน และเริ่มลงมือทำการบ้าน เพราะขืนอ้อยอิ่ง ไตรทศกลับมายังไม่เสร็จ เขาต้องหนีกลับห้องแน่ๆ