ทัณฑ์รัก !!รงแค้น บทที่2.คนที่ไม่คิดว่าจะเจอ!! 2/2

ภูมิ...ชื่อเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน มิรินทร์ขมวดคิ้วจนหน้าย่น แต่ก็ไม่สามารถนึกออกว่าเคยได้ยินชื่อนั้นมาจากที่ไหน...ช่างเถอะ หากคิวของเธออยู่ช่วงบ่ายก็คงไม่ได้เจอหน้ากันหรอก เขาอาจจะเคยเป็นคนที่เคยผ่านตาเธอมาบ้าง แต่...คนรวยแบบนั้นมิรินทร์มั่นใจว่าตัวเองไม่น่าจะรู้จักมักจี่

“เดี๋ยวทุกคนตามพี่กานมาทางนี้นะคะ พี่จะเรียกตามรายชื่อเพื่อเข้าพบผู้จัดการทีละคน”

สาวใหญ่รูปร่างท้วมเธอเดินมาเรียก พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ

“พี่กานคะ คิวมันจะยาวถึงช่วงบ่ายไหมคะ? รินเห็นมีเกือบ10 ท่าน รินอยู่ลำดับที่เท่าไรเอ่ย... ถ้าอยู่ช่วงบ่ายรินจะได้สละสิทธิ์ รินลางานมาได้แค่ช่วงเช้าเองค่ะ หากเกินนั้นคงไม่ไหว” ก่อนทีทุกคนจะเดินตามสาวใหญ่ไป มิรินทร์เอ่ยถามเสียก่อน สาวใหญ่ขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะเปิดแฟ้มที่ถือมาเพื่อดูลำดับของคนที่มารอสัมภาษณ์

“ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ”

“มิรินทร์ สุขเกษมค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงชัดถ้อยชัดคำ พร้อมกับยิ้มแป้น

“อืม...ลำดับต้นๆ น่ะ ตามมา...”

สาวใหญ่ปิดแฟ้มฉับ ก่อนจะหมุนตัวเดินนำหน้า เธอไม่ได้เทคแคร์เด็กเส้นสักนิด เมื่อไม่ได้เขามาทักทายหรือพูดคุย กลุ่มคนขนาดย่อมมากกว่าสิบชีวิตเดินตามการนำของสาวใหญ่ เข้าไปในบริเวณด้านใน ส่วนของผู้บริหาร บรรยากาศเย็นเยียบเพราะแอร์คอนนิชั่น กับความอึมครึมของบรรยากาศทั่วไป เมื่อทุกคนต่างก้มหน้าทำงานในหน้าที่ตัวเอง ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง มีความเป็นระเบียบอย่างมาก จนมิรินทร์ชื่นชอบ

แต่ละคนตื่นเต้นรอคอยด้วยความหวัง รวมทั้งมิรินทร์ด้วย ระหว่างนั้นมีผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง เดินฉับๆ ผ่านหน้าไป เธอเปิดประตูห้องทำงานที่ขึ้นป้ายว่าผู้จัดการ โดยไม่มีพนักงานคนไหนทักท้วง อะไรไม่เท่า!! มิรินทร์ตัวชา เธอจำณัชชาได้เป็นอย่างดี แม้เวลาจะผ่านมานานนับ10ปีแล้วก็ตาม ผู้หญิงที่เป็นภรรยาแต่งของทศ อดีตพ่อเลี้ยงของเธอ

หมายความว่าอย่างไรกัน? หมายความว่าคนในนั้นคือ...

มิรินทร์เตรียมจะลุกหนี เธอไม่อยากพบเจอผู้คนเล่านั้น แม้มินตราจะเลิกร้างจากทศนานมากแล้ว แต่มันก็ยังเป็นตราบาปในใจของเธอ เมื่อมารดาเป็นตัวแปรที่ทำให้ครอบครัวอบอุ่นครอบครัวหนึ่งแตกแยก...เธออายและกลัว กลัวว่าพวกเขาจะจำได้แล้วเหยียบซ้ำให้เธอเจ็บใจอีกครั้ง ความผิดของแม่เป็นความผิดส่วนเดียว แม่ทำเพราะไร้ที่พึ่งพิง พอตั้งตัวได้ก็พยายามแยกห่างจากทศ เพียงแต่แพ้ความดีของเขา บวกกับอยากตอบแทนที่ชายหนุ่มผู้นั้นเคยเกื้อกูล จึงเผลอตัวตกล่องปล่องชิ้นโดยง่ายดาย หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น แม่ตัดขาดทศทันทีแล้วดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นก็ยอมเลิกราง่ายๆ เพราะเขามีใครคนใหม่อีกคนนั่นเอง ผู้หญิงคนนั้นสิตัวจริง ผู้หญิงที่แยกทศออกจากครอบครัว หาใช่มารดาของเธอไม่ เพียงแต่สองแม่ลูกนั่นจะรู้หรือไม่แค่นั้นเอง

“มิรินทร์ สุขเกษมเชิญด้านในค่ะ” มิรินทร์กลอกตา อะไรจะซวยซ้ำ ซวยซ้อนแบบนี้นะ ศัตรูคู่อาฆาตพึ่งจะเดินหายลับเข้าไปในห้องนั้นเมื่อสักครู่ใหญ่ๆ แล้วก็ดันถึงตาเธอที่จะต้องเข้าไปในนั้น นั่นมันแดนประหารของเธอชัดๆ

“เร็วๆ สิยะหล่อน ชักช้าชะมัด” เสียงบ่นเหมือนรำคาญสุดขีดของสาวสวยนางนั้น มิรินทร์จึงจำใจเดินก้มหน้าเข้าไป ภายในห้อง หวังให้สองแม่ลูกนั่นจำเธอไม่ได้ เมื่อเวลามันผ่านมาเนินนานกาเล

แอร์เย็นเฉียบแต่มิรินทร์กลับเหงื่อซึม ไรผมของเธอเปียกชุ่มเหงื่อไหลซึมออกมาเพราะความร้อนจากภายใน เธอเสก้มหน้าลง พยายามไม่เหลือบสายตาไปทางณัชชา หญิงสูงวัยนั่งอยู่บนโซฟารับรองแขก ในมือของเธอมีแม็กกาซีนหัวนอก นางกำลังเปิดอ่านโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง

พราวนภาเดินมาผายมือให้มิรินทร์นั่งลง เธอส่งแฟ้มประวัติของมิรินทร์ให้กับภูมิ ก่อนจะถอยไปยืนอยู่เบื้องหลัง

ชายหนุ่มไม่ได้เงยหน้ามองมิรินทร์เลย หญิงสาวจึงผ่อนลมหายใจช้าๆ โล่งอก แต่ก็ยังไม่วายหวาดหวั่น...