ทัณฑ์รัก !!รงแค้น บทที่2.คนที่ไม่คิดว่าจะเจอ!! 1/2

เมื่อบริษัทสหกิจรุ่งเรือง เป็นบริษัทขนาดใหญ่ ทำธุรกิจส่งออก และนำเข้าสินค้าจากทั่วโลกมาจำหน่าย มีบริษัทมากมายวิ่งเข้าหาเพราะของเขาดีและมีคุณภาพ แถมราคายังถูกกว่าการนำเข้ามาด้วยตัวเอง เมื่อบริษัทแห่งนี้แทบจะเป็นเจ้าในการจัดจำหน่าย เขามีเครือข่ายเกือบทั่วโลก

“มารอนานแล้วเหรอคะ?”

หญิงสาวรีบผูกมิตรกับคนที่มาก่อน เธอส่งยิ้มให้พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งด้านข้าง แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่อยากผูกไมตรีด้วย หญิงสาวนางนั้นสะบัดหน้าใส่เธอเสียอีก

“หล่อนเป็นเด็กเส้นน่ะ เลยไม่อยากเสวนากับพวกเรา ยังไงหล่อนก็ได้ทำงานที่นี่แน่ๆ แต่คนอื่นๆ ในที่นี้ต้องรอฟังผล” ชายหนุ่มผู้หนึ่งเอียงตัวมากระซิบกระซาบกับมิรินทร์ เขาแอบเบ้ปากให้หญิงสาวนางนั้น ปลายตามมองหมิ่นๆ ทั้งหมั้นไส้และรำคาญ

“อ๋อ เหรอ!!” มิรินทร์พยักใบหน้ารับรู้ เธอหมดความสนใจหญิงสาวผู้นั้น หันไปคุยกับคนอื่นๆ ที่ดูจะเป็นมิตรมากกว่าแทน “มานานยังคะ มีใครได้เข้าไปแล้วมั้ง รินพึ่งมาครั้งแรก นึกว่าแห้วแล้วด้วยซ้ำ สมัครมาตั้งแต่ปีมะโว้ พึ่งจะเรียกตัวมาสัมภาษณ์วันนี้เอง”

“ยังเลยครับ เห็นว่าคนเรียกพวกเรามาคุยยังไม่มา เขารับแค่5 ตำแหน่ง เสี่ยงมาอย่างนั้นเอง ถ้าได้ก็ถือว่าโชคดีไป”

หญิงสาวก้มมองจดหมายเรียกตัวในมือ เขาระบุเวลาช่วงเช้า และเธอลางานมาแค่นั้นไม่ได้เพื่อเวลาหากมันคลาดเคลื่อน “โห แย่จัง รินลางานมาแค่ช่วงเช้า ถ้าเลยกำหนดรินก็คงต้องถอนตัว แหม... อดเสียดายไม่ได้นะคะ ที่นี่เงินดีด้วย...อยากได้แต่จะทำไงได้ เราเลือกไม่ได้นี่เนอะ” เธอพูดพร้อมกับยิ้ม ไม่ได้กดดันตัวเอง เพราะมีงานประจำทำอยู่แล้ว ได้ก็โชคดี ไม่ได้ก็ถือเป็นประสบการณ์

“แม่นั่นตัวเต็ง1 ที่เหลือก็อีก4 ตำแหน่ง ใครจะได้น้อ?”

มีเสียงรำพึงพร้อมกับปลายตามองหญิงสาวที่มิรินทร์ทักครั้งแรก หญิงสาวเลิกปลายคิ้ว “รู้ได้ไงคะว่าเธอเป็นเด็กเส้น?” มันอดไม่ได้จริงๆ มิรินทร์จึงขยับปากพะงาบๆ ถามออกไป

“ก็เมื่อสักครู่ก่อนที่เธอจะมา มีพนักงานในนี้เดินมาคุยด้วยนะสิ เห็นบอกว่าแม่นั่นรู้จักกับผู้จัดการใหญ่ สนิทกันมากด้วย และอยู่ในแวดวงเดียวกัน”

มิรินทร์เบ้ปาก ไมว่าจะหน่วยงานไหน ล้วนแต่มีระบบเส้นสายเกือบทั้งนั้น...เธอเห็นมาจนชิน และคิดในใจเซ็งๆ หน่วยงานไหนก็แล้วแต่หากมีพวกพ้องอยู่ในนั้น ดึงๆ กันมา...มันจะมีปัญหาคอยให้ตามแก้ไขตลอด เพราะพวกเขาอ้างการมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น ทำตัวข่มเพื่อนร่วมงาน คนที่ไม่มีทางไปก็ทนอยู่ คนไหนมีที่ใหม่ที่ดีกว่าก็ชิ่งหนี...โชคดีที่ทำงานเก่าของเธอไม่ค่อยมีกลุ่มคนพวกนี้ เพียงแต่เป็นบริษัทเล็กๆ ผลตอบแทนไม่เท่าบริษัทใหญ่ๆ อย่างบริษัทสหกิจรุ่งเรือง

กลุ่มคนมาใหม่ มีผู้ชายรูปร่างหน้าตาสะดุดตาเดินนำ มีสาวสวยเอวบางร่างน้อยเดินจ้ำๆ ตามหลัง โดยที่คนเดินนำหน้าไม่ได้คิดจะรอ เธอผละมาจากชายหนุ่มผู้นั้น เดินมาทักทายหญิงสาวที่นั่งเชิดหน้าคอแข็งอยู่ตรงหน้าเธอ

“เป็นไงบ้างคะคุณปริม มานานหรือยัง? คุณภูมิติดประชุมอยู่น่ะเลยมาช้า...เดี๋ยวพี่บอกท่านให้ ใจเย็นๆ นะ”

“ค่ะพี่พราว...ขอบคุณค่ะ ปริมไม่เจอภูมินานมาก ไม่รู้ว่าจะยังจำปริมได้หรือเปล่า” มิรินทร์แอบเบ้ปาก เธอกับพวกที่นั่งอยู่ทำเหมือนดอกพิกุลจะร่วงหากปริปากพูด แต่คนมาใหม่หญิงสาวที่ชื่อ... ปริม...กลับพูดจาปราศรัยด้วยทีท่าอ่อนหวาน

“ใครจะจำไม่ได้เล่า ปริมา หัสกิจ สาวสังคมชื่อดัง แต่นึกยังไงคะ อยากทำงานที่เครือสหกิจรุ่งเรือง? คุณพ่อน้องปริมไม่ว่าเอาหรือไง เอะๆ หรือว่าอยากรื้อฟื้นความหลัง!!”

“พี่พราวก็” ดวงตาพราวระยับ จริตจะกร้านน่าหมั้นไส้ คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างพากันเบือนหน้าหนี รู้เลาๆ ว่าเจ้าหล่อนเคยมีนอกมีในกับคนที่เรียกทุกคนในที่นี้มาสัมภาษณ์

“พี่ไปก่อนนะคะคุณปริม เดี๋ยวคุณภูมิดุเอา ขานั้นนะระเบียบเปะ!!”