ทัณฑ์รัก !!รงแค้น บทที่1.ปฐมบทของผู้หญิงอาภัพ 2/2

มินตราไม่ได้รบกวนเงินทศอีกเลยหลังจากที่มิรินทร์เดินได้ เมื่อเธอเปิดร้านอาหารตามสั่งในบ้านเช่าที่อาศัยมานานปีเพื่อทำมาค้าขาย ไม่รับความช่วยเหลือจากทศแม้เขาจะคะยั้นคะยอให้ เธออายที่แอบเบียดเบียนภรรยาเขาอยู่เป็นปีๆ จึงมุทำงานหนัก เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด เพื่อส่งบุตรสาวเรียนหนังสือ แต่มันเป็นความภาคภูมิใจของเธอเมื่อเงินทุกบาททุกสตางค์มันมาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง

หากย้อนเวลากลับไปได้ มินตราจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด...แต่มันสายไปแล้ว ทุกสิ่งที่ภรรยาของทศด่ากราดเป็นความจริง เธอเป็นภรรยาอีกคนของทศ ผู้หญิงที่เป็นเบอร์สอง!!

ภูมิมองสองแม่ลูกที่นั่งกอดกันกลมด้วยสายตาเกลียดชัง ผู้หญิงสองคนนั้นทำให้มารดาที่เคยสงบเสงี่ยมของเขา กลายเป็นผู้หญิงเจ้าอารมณ์โกรธเกรี้ยว ณัชชาเสียใจมากเมื่อมีมือดีส่งข่าวให้รู้ บุคคลลึกลับอ้างว่าหวังดี ไม่อยากให้เมียแต่งกลายเป็นควาย ถูกสนตะพายอยู่แต่ในบ้าน มันจึงเป็นสาเหตุให้เกิดความบาดหมางกัน... ทศกับณัชชาทะเลาะกันอย่างรุนแรงที่สุด!! เท่าที่ภูมิเคยเห็น พ่อ แม่เถียงกันหน้าดำหน้าแดง ด่าทอ ขุดเอาคำศัพท์ที่ฟังแทบไม่ได้ขึ้นมาด่ากราดใส่กัน หลังจากนั้นบิดาก็หายออกไปจากบ้าน ณัชชาแม่ของเขาจึงคลั่งแค้น เธอสาปแช่งผู้หญิงคนใหม่ของบิดา แล้วพยายามสืบค้นจนพบเจอที่อยู่ จากนั้นแม่ก็พาเขามานี่แหละ

มิรินทร์น้ำตาร่วง เธอเสก้มหน้าหลบสายตาจงชังของเด็กชายผู้นั้น นึกอายในใจ ทำยังไงได้ล่ะ เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว จะแก้ไขยังไงได้ อย่างมากก็ทำได้แค่ก้มหน้าทน

“แกเอาผัวฉันไปซุกไว้ไหน? ไอ้ผัวเฮงซวยของฉันมันไปหลบอยู่ตรงไหนกันหะ ทำไมไม่ออกมาพูดกันให้รู้เรื่อง เอาแต่หลบหน้าหลบตา จะเอายังไงก็ไม่เอาสักอย่าง ฉันไม่ทนหรอกนะ มันทุเรศตัวเอง สามคนผัว เมีย!!”

ณัชชาด่าแล้วด่าอีก เธอหันรีหันขวางมองหาสามีตัวดี ซึ่งไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน

“คุณทศไม่ได้มาที่นี่นานแล้วค่ะ...ฉันนึกว่าอยู่กับคุณเสียอีก” มินตราบอกเสียงเครือ เธอกอดลูกสาวไว้แน่นๆ ป้องกันการเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด เมื่อภรรยาของสามีมาพร้อมกับความโกรธ ยิ่งหาตัวเขาไม่พบเธอยิ่งบันดาลโทสะ

“อย่าบอกนะว่าไอ้นั่นไปมีใครอีกคนนอกจากหล่อน!!” ณัชชาตัวสั่นเทิ้ม เธอระแวงไปหมด ยิ่งควานหาตัวทศก็ไม่เคยเจอ เขาหายลับหลบเข้ากลีบเมฆ

“มะ ไม่รู้สิคะ? ฉันไม่รู้อะไรเลย นานๆ เขาจะมาสักที ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ที่ใหม่”

“ย้าย!! ย้ายไปอยู่ที่ไหนกัน...ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง ตาภูมิแกรู้ไหมพ่อแกย้ายไปประจำที่ไหน”

นางพูดเสียงกร้าว หันหน้าไปถามบุตรชาย ดวงตาลุกวาบ เต็มไปด้วยเพลิงโทสะ

“ไม่รู้ครับแม่...เรากลับไปรอพ่อที่บ้านดีกว่า...อยู่นี่ก็ไม่มีประโยชน์”

ภูมิพูดช้าๆ เขาเดินนำหน้ามารดา แต่ก็ยังได้ยินเสียงคนเป็นแม่ขู่อาฆาตสองคนนั่นอีก...เห้อ!! ภูมิคิดในใจ หากเขาโตเป็นผู้ใหญ่ เขาจะไม่ทำตัวเหมือนคนเป็นพ่อเด็ดขาด การดึงคนอื่นเข้ามาวุ่นวายในครอบครัว เหมือนเป็นการจุดไฟเผาบ้านตัวเองชัดๆ มีแต่ความร้อนระอุ และเดือดเนื้อร้อนใจ...เขาจะจำหน้าสองแม่ลูกนั่นไว้จนตาย จะไม่เฉียดใกล้ให้เกิดความขุ่นเคือง เมื่อทั้งสองคนทำให้ครอบครัวที่สงบมานานปีอับปางลง เพราะฤทธิ์ตันหาความอยากไม่รู้จักพอของหญิงร้าย ชายเลว...

วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก…สิบปีผ่านไปไวเหลือเชื่อ มิรินทร์เงยหน้ามองตึกสูงตระหง่านตรงหน้า เธอมาตามจดหมายเรียกตัว เพื่อสัมภาษณ์งานในตำแหน่งที่สมัครไว้ หญิงสาวยื่นจดหมายพร้อมเอกสารเพิ่มเติมให้กับประชาสัมพันธ์หน้าล็อบบี้พร้อมกับยิ้มสวยเต็มเรียวปาก

“ดิฉันมาตามจดหมายเรียกตัวค่ะ”

“อืม...เชิญทางนั้นเลยค่ะคุณ เดี๋ยวจะมีคนมาเรียกตัวขึ้นไปสัมภาษณ์ที่แผนกนั้นๆ เชิญค่ะ”

หล่อนชี้แจงให้มิรินทร์ฟัง พร้อมทั้งชี้มือไปทางเก้าอี้กลางโถงล็อบบี้ ที่มีหนุ่มสาวจำนวนไม่น้อย มานั่งรออยู่พร้อมกับความหวัง