บ่วงรักแรงแค้น

ทัณฑ์รัก !!รงแค้น

วรดร/กัญนิชา นักเขียน

บทที่1.ปฐมบทของผู้หญิงอาภัพ

‘มันแปลกมากหรือไง? หากเธอจะมีมารดาเป็นแค่ภรรยาอีกคน ของผู้ชายที่มีเมียแล้ว’

นั่นคือความคิดที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัวสำหรับคนอื่นๆ แต่ในมุมมองของมิรินทร์ เธอมีมารดาแค่คนเดียว ส่วนบิดานะเหรอ เหอะ!! เขาทิ้งเธอกับแม่ไปตั้งแต่เธอยังไม่ทันลืมตาด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังตั้งครรภ์... เคว้งคว้าง... ไม่มีแม้แต่งานทำ ไม่มีเงินกินข้าว จะยอมรับความช่วยเหลือของผู้ชายคนหนึ่งไม่ได้เชียวเหรอ? เมื่อเธอเองก็รักตัวเองและลูก แล้วก็ไม่ได้ต้องการทำลายชีวิตคู่ของใคร... มันเป็นเพราะความลำบากของตัวเอง มินตรายอมมีอะไรกับทศ ก็หลังจากที่มิรินทร์อายุได้2 ขวบแล้ว เพราะความดีของเขาที่มีเสมอต้นเสมอปลายโดยที่เธอไม่รู้นี่ว่ามันเป็นสันดานของผู้ชายคนหนึ่ง เวลาอยากได้ใครอีกคนเข้ามาในชีวิต... ข้อเสียของทศมีข้อเดียว... คือทศมีภรรยาตบ ภรรยาแต่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว มันอาจจะเป็นเพราะความเหงา บวกกับการห่างไกลครอบครัว...มันจึงทำให้ทศปันใจให้กับผู้หญิงอีกหนึ่งคน แต่นั่นมินตราคิดผิด!!

มิรินทร์เห็นมารดาใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง วันที่เธออายุสิบหกปี มีคนแปลกหน้ามาเยี่ยมถึงบ้าน!! ผู้หญิงแต่งตัวดีคนหนึ่ง มาพร้อมกับเด็กชาย...อาจจะรุ่นเดียวกับเธอ แต่ทั้งสองคนมาพร้อมกับความโกรธ โกรธที่มินตราเข้าไปแทรกแซงเป็นมือที่สามในครอบครัวของหล่อน

ผู้หญิงคนนั้นชื่อ...ณัชชา...กับภูมิ บุตรชายของเธอ...

“อีหน้าด้าน!! ไม่มีปัญญาหาผัวแล้วเหรอไงหะ ถึงได้มาแย่งผัวฉัน!!” ใบหน้าหล่อนแดงกล่ำในขณะที่ตะโกนด่ามินตราเสียงดังลั่น มิรินทร์ทำได้แค่โอบกอดแม่ไว้ในอ้อมแขน เมื่อมินตราร่ำไห้อย่างหนัก เธอไม่ตอบโต้สักคำ ในเมื่อตัวเองผิดจริง

“อย่ามาสำออย...ไม่ต้องมาบีบน้ำตาเสแสร้งให้ฉันเห็นฉันไม่สงสารแกหรอก มีแต่สมเพชกับทุเรศ แกจะเอาไง? จะเลิกกับผัวฉันไหม?” เสียงแหวดังลั่น จนเพื่อนบ้านข้างๆ โผล่หน้าออกมาดูกันสลอน...จนเป็นกลุ่มย่อมๆ อออยู่หน้าบ้านเช่าหลังน้อย

“แม่...พอเถอะครับ กลับบ้านกันเถอะ” เสียงเด็กผู้ชายคนนั้นร้องเรียกมารดาของเขา ตัวเขาเองก็พยายามยื้อยุดให้มารดาตัวเองกลับออกไปจากที่ตรงนี้ เมื่อชาวบ้านใกล้ๆ เริ่มออกมามุงดูกันแน่นขนัด

“อย่ามายุ่งนะตาภูมิ แม่จะจัดการกับอีหน้าด้านที่มาแย่งพ่อของลูกไปกก”

“แม่หนู อื่อๆ ไม่ได้แย่งสามีของคุณป้านะคะ แม่ไม่ได้ทำแบบนั้น” มิรินทร์แก้ตัวแทนมารดา เธอพูดเสียงปนเสียงสะอื้น น้ำตาไหลอาบใบหน้า ลุงทศที่แสนดีจะทำตัวเช่นนั้นหรือ เขามีเมียแล้ว แล้วเขามายุ่งเกี่ยวกับแม่เธอทำไม?

“หุบปากอีเด็กเวร!! แม่มึงนะตัวดี แย่งผัวฉันเห็นๆ ไอ้ที่กินใช้อยู่ทุกวันนี้ก็เงินผัวฉันทั้งนั้นแหละ แทนที่จะเอาไปให้ลูกเมียกลับเอามาปนเปรอเมียน้อย...น่าทุเรศสิ้นดี”

“แม่ครับ กลับเถอะครับ เราไปรอคุณพ่อที่บ้านดีกว่า ทำแบบนี้อายเขา”

“อายอะไรกันตาภูมิ...มันสองแม่ลูกสิต้องอายชาวบ้านชาวช่อง...ที่มันคอยเป็นปลิงสูบเลือดสูบเนื้อคุณพ่อของแก”

ณัชชาด่ากราด เธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามินตราไม่ได้ปริปากเถียงสักคำ หล่อนเอาแต่ร่ำไห้ ก้มหน้าหลบสายตาโกรธแค้นของตัวเอง...

“แม่จ๋า ลุงทศเขามีเมียแล้วเหรอจ้ะ? ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของลุงทศเหรอจ้ะแม่” มิรินทร์กอดมารดาแน่น เธอกระซิบถามพร้อมกับหยดน้ำตาที่ร่วงริน สงสารมารดาอย่างที่สุดหากมันเป็นความจริง แม่ของเธอจะเป็นผู้หญิงชั่วชาติที่ไปยุ่งเกี่ยวกับคนมีภรรยาอยู่ก่อนแล้วงั้นหรือ?

มินตรายกมือผ่ายผอมขึ้น ปลายนิ้วแห้งกร้านยกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าของลูกสาว เธอกัดริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงสะอื้น แต่น้ำตาร้อนๆ ก็ยังคงไหลรินไม่หยุด มันเป็นตำตอบอย่างดีโดยไม่ต้องปริปากพูด