๓ ธรรมดาที่แสนพิเศษ (๓)

จนตอนนี้แทบไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเหล่านั้นแล้ว...

แต่ตอนนี้เธอเริ่มตื่นเต้นกับคำถามนั้น ไม่รู้ว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองได้หรือเปล่าว่าอีกฝ่ายกำลังจะขยับสถานะของเรา...

แฟนเหรอ...ตรีภพชอบหล่อนอย่างนั้นหรือ

เหมือนจะเกินที่ฝันเอาไว้ด้วยซ้ำ เธอพยายามเม้มปากแน่นไม่ให้เผยรอยยิ้มกว้าง จดจ้องคนที่กำลังขับรถดวงตาเป็นประกาย ค่อยตอบเสียงเบาอย่างเอียงอาย แก้มนวลซับสีเลือดจนแดงซ่าน ร้อนผ่าวตามร่างกายขึ้นมาดื้อๆ

“ยัง ยังค่ะ” ตอบเสียงสั่นเบาหวิวแทบไม่ได้ยิน เขาพยักหน้าแล้วยิ้มกว้าง เธอเห็นเช่นนั้นก็คิดฝันไปไกลก่อนที่ฝันนั้นจะดับลงพร้อมความจริงที่พุ่งเข้าชนไม่ทันตั้งตัว

“เพื่อนพี่ก็โสด! พี่นัดให้เอาไหม เพื่อนพี่มันหน้าตาดีนะ ฐานะก็มั่นคงแถมยังรักจริงอีก ลองคุยดูก่อนได้” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่เธอใจห่อเหี่ยวลงอย่างเห็นได้ชัด ผินหน้าออกนอกหน้าต่างไม่ได้สนใจในคำพูดของเขา เหมือนเข้าหูซ้ายก็ออกหูขวาทันที

“เพื่อน...พี่เหรอคะ”

ความนัยของคำถามคือเป็นเพื่อนของเขาไม่ใช่เขาอย่างนั้นหรือ...

ทั้งที่หล่อนหวังว่าชายหนุ่มจะเสนอตัว แต่ความจริงก็ตีแสกหน้าเข้าอย่างจังว่าตรีภพคิดกับตนแค่น้องสาว ซึ่งมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ

ทำไมหัวใจถึงห่อเหี่ยวได้ล่ะ

“ใช่ เพื่อนสนิทสมัยเรียนนี่แหละ มันเป็นคนดีไม่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ รักใครรักจริงแน่นอน ถ้าบุ้งคบกับมันจะมีแต่ความสุขเชื่อพี่สิ”

เขาเป็นคนดี...แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหล่อนจะรักสักหน่อย

“อ้อ บุ้งยังไม่อยากมีแฟนค่ะ อยู่กับญาดาก็สนุกดี” ปฏิเสธในทันทีจนชายหนุ่มนึกเสียดาย เข้าใจว่าหล่อนคงยังไม่ลืมแฟนเก่าจึงไม่ได้เซ้าซี้ เลือกพยักหน้ารับตามใจหญิงสาว ขับรถถึงบ้านก็อุ้มลูกสาวขึ้นบนห้อง ส่วนตนก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

พอออกจากห้องก็ได้กลิ่นอาหารหอมกรุ่น ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนใช้ครัวที่บ้านของเขา ตอนนี้เราสนิทสนมจนเลศยาสามารถเข้านอกออกในบ้านเขาได้อย่างสบาย บางวันหล่อนมาทำข้าวเช้าไว้คอยท่าสองพ่อลูกด้วยซ้ำ

หล่อนแสนดีจนเขาอยากหาแฟนหนุ่มที่ดีให้เธอเพื่อเป็นการตอบแทน...

“ทำอะไรกินเหรอ”

“กะเพราหมูสับกับไข่ดาวค่ะ พี่น่าจะชอบ” ของในตู้เย็นเขาก็เป็นหล่อนที่ซื้อมาไว้ เมื่อก่อนเขาก็ซื้อของใส่ตู้เอง ทว่าพอมีหญิงสาวก็ไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้เลย หล่อนมักจำนำวัตถุดิบของสดเข้าตู้เสมอ ไหนจะพวกเครื่องดื่ม ของกินเล่นและผลไม้

ซึ่งทุกอย่างล้วนเป็นประโยชน์กับตัวของเด็กหญิงดลญาดา เหมือนกับว่าหล่อนคิดเพื่อนลูกสาวของเขามาอย่างดี

ถ้าวันหนึ่งเธอเป็นแม่คน คงเป็นแม่ที่ดีมากแน่ๆ

“ขอบคุณครับ”

เธอผละจากร่างสูงเพื่อไปล้างกระทะ ปล่อยให้เขาคดข้าวใส่จานแล้วกินเพียงลำพัง “ไม่กินด้วยกันเหรอ” แต่พอหล่อนเดินออกมากลับผ่านเลยไปจนต้องรีบถาม

“ไม่ล่ะค่ะ อิ่มแซนวิชที่กินกับญาดาแล้ว พี่ภพกินเลยเดี๋ยวบุ้งขอตัวไปพักก่อนดีกว่า ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ เพิ่งเคยไปสวนสนุกครั้งแรกไม่คิดว่าจะสนุกขนาดนี้” มาอยู่เมืองหลวงหลายปีไม่เคยสักครั้งที่จะไปสวนสนุก

แต่คราวนี้ได้ไปเป็นครั้งแรก พร้อมกับจินตนาการที่พรั่งพรูตอนอยู่บนเครื่องเล่น อยากเขียนนิยายใจจะขาดจึงอยากรีบไปทำงานของตัวเอง เขาส่งยิ้มให้อ่อนให้เธอ

“ถือว่าพี่ตอบแทนที่บุ้งช่วยดูแลญาดา”

“บุ้งเต็มใจค่ะ อยู่คนเดียวเหงาจะตาย พอมีหลานก็พอให้คลายเหงาบ้าง พี่ภพตามสบายนะคะ ถ้าน้องตื่นจะให้มาเล่นบ้านบุ้งก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรพี่ว่าง บุ้งทำงานของตัวเองดีกว่า เสาร์อาทิตย์นี้พี่ดูแลลูกเอง”

เขาเกรงใจหญิงสาวที่หนูน้อยไปกวนบ่อยครั้ง กลัวว่าจะทำให้เธอเสียการเสียงานซะเปล่า “บุ้งทำงานช่วงกลางวันอยู่แล้วค่ะ เช้ากับเย็นว่าง...ถ้างั้นบุ้งกลับแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ” บอกลาเจ้าของบ้านแล้วเดินกลับเข้าเรือนชานของตน

ไม่นึกไม่ฝันว่าจากอดีตที่เป็นแค่คนแอบมองแอบชอบรุ่นพี่หนุ่มหล่อ ตอนนี้จะกลายเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นของลูกสาวเขา ทั้งยังได้พูดคุยสร้างความสนิทสนมแก่กันอีก แต่ก็ยังมีเส้นบางๆ กั้นเราทั้งสองคนเอาไว้

เส้นที่เธอเองก็ไม่กล้าข้ามไปเหมือนกัน...

ชีวิตของเธอดำเนินไปอย่างปกติแบบที่ควรเป็น แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือหล่อนไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหนเหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่ว่าโดนรั้งเอาไว้แต่เป็นเพราะใจไม่อยากไปต่างหาก เริ่มติดหลานสาวตัวน้อยที่ขยันหาเรื่องมาทำให้เอ็นดูได้ทุกวัน

อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอนั่งฟังดลญาดาคุยเรื่องเพื่อนในห้องเรียน บรรยายแต่ละคนได้ออกมาเห็นภาพ ทำเอาอดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ ก่อนชะงักกับคำขอร้องที่ตอบรับลำบาก

“น้าบุ้งไปเป็นแม่ให้หนูได้ไหม”

“คะ...”

ไม่คิดว่าคำขอร้องจะออกมาจากปากของหลาน ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะปรับสีหน้าให้แต้มรอยยิ้มที่มุมปากทั้งสองข้าง

“หมายความว่ายังไงลูก ให้น้าเป็นแม่ของหนู...อย่างนั้นเหรอ” ตะล่อมถามขณะที่ใจเริ่มเต้นรัวขึ้นเรื่อยๆ จะดูร้ายกาจไปไหมนะถ้าลึกในใจก็แอบดีใจ ทว่าดึงตัวเองกลับเข้าสู่ความเป็นจริงก็ไม่กล้าไปแทนที่ของเพื่อนสนิท

แม่ของดลญาดาควรมีแค่นลินลิดาคนเดียวเท่านั้น

“วันแม่ที่โรงเรียน...น้าบุ้งไปได้ไหมคะ พ่อไม่ว่างแล้วหนูก็ไม่อยากให้พ่อไปด้วย คนอื่นพาแม่ไปหมดเลย หนูไม่อยากโดนล้อว่าไม่มีแม่”

“ใครจะล้อหนู ไม่มีเพื่อนคนไหนล้อหรอก...”