ตอนที่ 3.

ตอนที่ 3 จะรักหรือจะร้าย

หลังจากที่วิ่งหนีน้ำพริกปลาทูมาจากโรงอาหารคนงาน โอเว่นคริสก็หลบเข้ามารอไอรีนในบ้านหลังงามที่เจ้าตัวย้ายมาอยู่อย่างอารมณ์เสีย ดูเหมือนไอรีนจะไม่ใช่ผู้หญิงแบบคนทั่วไปที่เป็นอยู่แต่เธอร้ายกว่าเป็นร้อยเท่า เห็นทีเขาต้องใช้บทโหดเสียแล้วล่ะ   โอเว่นคริสนั่งมองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่านี่จะหกโมงเเล้วเจ้าของไร่คนสวยยังไม่ยอมกลับมาบ้านอีก ตอนนี้เขาเริ่มจะหิวแล้วด้วยสิ

"ยังอยู่หรอ นึกว่าหนีกลับบ้านแล้ว"

ไอรีนเดินเข้ามาก็พูดแดกดันเขาเลย  ก็แหง๋ละ กลับมาคิดว่าจะหนีกลับกรุงเทพไปซะแล้ว

"ไปไหนมา กลับซะค่ำเลยนะ หรือมัวแต่ไปเจ๊าะแจ๊ะกับไอ้ราเชนนั่นอยู่ล่ะ"

โอเว่นคริสปากร้ายไม่แพ้กับเธอ มีหรือเขาจะยอมโดนแดกดันอยู่ฝ่ายเดียว

"เหอะ กรุณามองฉันในแง่ดีหน่อยสิ ฉันไม่ใช่คุณที่มัวแต่ไปมั่วผู้หญิงจนไม่มีเวลาทำงาน"

ไอรีนลอยหน้าลอยตาพูดแล้วก็เดินถือถุงกับข้าวที่หิ้วมาจากโรงอาหารคนงานเข้าไปในครัว แต่ก็ถูกโอเว่นคริสดึงแขนไว้เสียก่อน

"รู้ก็ดีแล้วนี่  ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลัง  รีบๆไปหาข้าวมาให้ผมกินด้วย"

พูดจบโอเว่นคริสก็ปล่อยแขนเล็กลงแล้วก็เดินดุ่มๆเข้าไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ส่วนไอรีนก็ยืนเม้มปากแน่นอยู่หลายนาที เธอจะไม่มีวันรักผู้ชายจอมมั่วแบบเขาเด็ดขาดไม่มีวัน  ประมาณสิบนาทีกับข้าวก็วางลงข้างหน้าใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหิวโหย แต่ชายหนุ่มก็ต้องผงะเมื่ออาหารที่วางอยู่ข้างหน้าเขานั้น เขาไม่เคยทานมันเลยตั้งแต่เกิด

"นี่อะไรของคุณเนี่ย มันกินได้ด้วยหรอ"

โอเว่นคริสมองหน้าไอรีนถามด้วยความโมโหหิว

"มันก็กินได้หมดนั่นแหละ อย่าเรื่องมากได้มั้ยคุณ มีอะไรก็กินๆไปเหอะ"

ไอรีนบ่นเด้วยความเหน็ดเหนื่อย ที่วันนี้กลับบ้านช้าเพราะมัวแต่ไปช่วยคนงานเก็บองุ่นไร่สุดท้าย

"เขาเรียกว่าอะไร ผมไม่เคยกิน"

"นี่ผัดหมี่โคราช คุณมาอยู่โคราชก็ควรจะกินมันเข้าไป ส่วนนี่น้ำพริกกะปิกินกับหน่อไม้ต้มอร่อยมาก เครื่องเคียงก็มีแค็บหมู "

ไอรีนอริบายยาวเหยียด ปกติเธอจะกินข้าวกับคนงานทุกมื้อ จะได้ไม่สิ้นเปลือง แต่วันนี้เห็นว่าคุณเจ้าหนี้มาอาศัยอยู่ด้วยจึงห่อกลับมากินที่บ้าน

"คุณช่วยไปทอดไข่หรือต้มไข่ให้ผมกินหน่อยได้มั้ย ผมกินไม่เป็นจริงๆ"

นี่เป็นครั้งแรกที่คนแบบโอเว่นคริสจะยอมขอให้ใครช่วย

หลังจากนั้นไอรีนจึงยอมไปทอดไข่เจียวมาให้คนเรื่องมากทาน เมื่อทานอาหารเสร็จไอรีนก็ขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวจะปิดไฟนอน แต่ก็ต้องกลั้นความง่วงเอาไว้เมื่อคนตัวโตเคาะประตูห้องเธอเสียงดัง

"มีอะไร"

ไอรีนเปิดประตูออกมาด้วยความเซ็ง นี่เขาจะปัญหาเยอะอะไรนักหนา

"ผมก็มานอนกับคุณไง"

โอเว่นคริสกอดอกพูด หลังจากกินข้าวเสร็จเจ้าหล่อนก็ไม่สนใจเขาอีกเลย

"จะบ้าหรือไง ทำไมฉันต้องนอนกับคุณไม่ทราบ"

ไอรีนถามด้วยความไม่เข้าใจ

"เพราะเราเป็นสามีภรรยากัน  และถ้าคุณไม่ยอมให้ผมนอนด้วยผมจะไล่ไอ้ราเชนออก"

ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง เขาไม่ชอบหน้าหมอนั่นเอาสะเลย

"คุณมันบ้า เชนไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ"

ไอรีนตวาดเสียงดัง เธอชักไม่เเน่ใจว่าเขาต้องการอะไร

"ผมอยากให้เกี่ยว หรือคุณมีปัญหา"

เขาตอบแบบเอาแต่ใจ  ไอรีนไม่ตอบโต้ เพียงแต่เดินไปทิ้งตัวนอนที่เตียง เขาอยากจะนอนอะไรยังไงก็เชิญ เธอไม่อยากเถียงด้วยแล้ว มันชักจะเตลิดไปกันใหญ่  ส่วนโอเว่นคริสก็รู้สึกไม่พอใจอย่างหนักเมื่อหญิงสาวทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ชายหนุ่มจึงเดินไปยืนข้างๆคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

"คุณช่วยดูแลผมดีๆได้มั้ยไอรีน ทำตัวให้สมกับเป็นลูกหนี้หน่อยสิ"

"ฉันเหนื่อย!  ฉันคงดูแลคุณได้ไม่ดีพอหรอก ชีวิตฉัน ฉันต้องอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียวมาตลอด ฉันเหนื่อยมากคุณรู้มั้ย"

ไอรีนเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึก บางครั้งเธอรู้สึกว้าเหว่ต้องนอนร้องไห้คนเดียว เธอต้องกอดตัวเองทั้งยามทุกข์และสุข  โอเว่นคริสได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มจึงยืนนิ่งไปชั่วขณะ

"ไปดูดาวกับผมมั้ย ผมอยากดูดาว"

ไอรีนลืมตาขึ้นมา ดาว? นานเท่าไรแล้วที่เธอไม่ได้ดูดาว

ร่างบางเดินนำร่างหนามาหยุดอยู่ที่พื้นหญ้าหน้าบ้าน ทั้งสองหยุดยืนมองดาวอยู่อย่างนั้นจะมีก็แต่โอเว่นคริสที่หันหน้าไปมองใบหน้าหวานที่อมความเศร้าอยู่ เธอสวย! สวยจนเขาอดคิดไม่ได้ว่าที่เขายอมมาอยู่ต่างถิ่นแบบนี้อาจเป็นเพราะเขารักเธอไปแล้ว รักตั้งแต่เห็นรูปถ่าย

"สวยมากคุณว่ามั้ย"

โอเว่นคริสเอ่ยออกมา สิ่งที่เขาชมนั้นไม่ใช่ดาวที่อยู่บนฟ้า แต่คือคนข้างๆเขาต่างหากที่สวย

"ใช่! มันสวยมาก"

"นอนดูดาวกันมั้ย"

โอเว่นคริสเอ่ยชวน  ไอรีนหันมามองตาชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ตกลงเขาจะดีหรือร้ายกับเธอกันแน่  โอเว่นคริสตัดสินใจนั่งลงบนพื้นหญ้ากว้างแล้วจับมือคนตัวเล็กให้นั่งลง

"มันสกปรกนะคุณ"

ไอรีนเอ่ย.

"ผมไม่ถือหรอก"

ชายหนุ่มพูดจบก็ล้มตัวลงไปนอนอย่างสบายใจ

"หนุนแขนผมสิ"

เจ้าหนี้เอ่ยออกคำสั่งพร้อมยื่นท่อนแขนแกร่งออกไปให้คนตัวเล็กใช้หนุนนอน

"แต่ว่า....."

"คำสั่ง...หรือคุณอยากทำอย่างอื่น"

"เอ่อ ไม่ๆๆนอนแล้วๆ"

ไอรีนทิ้งหัวหนุนไปกับแขนแกร่งอย่างไม่ต้องคิดมาก

"คุณว่าดาวกลุ่มนั้นเป็นรูปอะไร"

เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมชี้ไปบนฟ้า

"อื้มม ฉันว่ามันเหมือนรูปคุณตอนวิ่งหนีน้ำพริกปลาทูเลยน่ะ คิกๆ"

ไอรีนอดขำไม่ได้เมื่อนึกถึงตอนเที่ยงของวันนี้ ผู้ชายตัวโตๆวิ่งหนีน้ำพริกปลาทู ขำแรง

"นี่!คุณหยุดพูดถึงเลยน่ะ"

โอเว่นคริสเป็นฝ่ายหน้ามุ่ยที่ถูกล้อ

"ฉันล้อเล่นน่า แต่มันอร่อยมากๆเลยนะ"

เสียงหวานเอ่ยเจื้อยแจ้ว

"อร่อยตรงไหนเผ็ดจะตาย ไข่เจียวคุณอร่อยกว่าเยอะ"

โอเว่นคริสแย้งตามความเข้าใจ

"ขนาดนั้นเลยหรอ อื้มแล้วคุณทำงานอะไรล่ะ ฉันไม่เห็นรู้เลย เล่าให้ฟังบ้างสิ"

ไอรีนเอ่ยถามเจ้าของเเขนแกร่ง โอเว่นคริสคิดอยู่นานว่าจะตอบว่าอะไรถ้าบอกไปตามตรงว่าเขาเป็นมาเฟียมีกาสิโน่ทำงานที่ผิดกฎหมายเธอยังจะยอมนอนดูดาวกับเขาอยู่หรือเปล่า

"ผมบอกไม่ได้จริงๆว่าผมทำงานอะไร ถ้าคุณรู้คุณอาจจะไม่อยากอยู่กับผมก็ได้"

ชายหนุ่มเอ่ยออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนข้างๆ

"หลับแล้วหรอเนี่ย"

เมื่อเห็นว่าคนข้างๆหลับแล้ว ริมฝีปากอุ่นๆก็ยื่นไปประทับตราไว้ที่หน้าผากมนอย่างแผ่วเบา  การกระทำทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของราเชน  ช่วงค่ำราเชนกะว่าจะเเวะมาดูไอรีนสักหน่อยเพราะเป็นห่วง เขาไม่ชอบขี้หน้าโอเว่นคริส ชอบออกคำสั่ง และคิดว่าไอรีนกับหมอนั่นคงไม่ได้รักกัน แต่สิ่งที่เห็นมันทำให้ราเชนกำหมัดแน่นอย่างเจ็บแค้น

กลางดึกไอรีนดิ้นพล่านเมื่อรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรกำลังก่อกวนทำให้เธอตื่นสิ่งนั้นมันหนักจนทำให้เธอหายใจไม่ออก  หญิงสาวตัดสินใจลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าร่างกายของโอเว่นคริสเกยทับเธอจนแทบทั้งตัว หญิงสาวจึงพยายามผลักตัวชายหนุ่มออกแต่ก็ไม่สำเร็จเขาหนักเกินกว่าที่เธอจะยกออกไหวหญิงสาวจึงนอนตัวแข็งทื่นจนถึงเช้าปล่อยให้เขากอดราวกับเธอเป็นหมอนข้าง

รุ่งเช้าไอรีนตื่นมาก็ไม่พบยักษ์ที่นอนทับเธอเมื่อคืนนี้แล้ว ร่างบางจึงเดินย่องตามหาเขาเสียทั่วบ้าน แต่ก็ต้องชงักเมื่อได้กลิ่นข้าวต้มที่หอมยั่วน้ำลาย ไอรีนจึงเดาว่าชายหนุ่มต้องอยู่ในครัวเป็นแน่

"อ้าว ตื่นแล้วหรอคนขี้เซา"

โอเว่นคริสที่กำลังยืนตักข้าวต้มใส่ชามหันมาจ้องหมอนข้างเมื่อคืน

"ทำไมวันนี้อารมณ์ดีแปลกๆ"

ไอรีนอดสงสัยไม่ได้เมื่อเห็นแววตาของชายหนุ่มมีความสุขชอบกล

"อยากรู้จริงหรอว่าทำไม"

โอเว่นคริสเผยรอยยิ้มร้ายกาจที่มีไม่กี่คนเท่านั้นที่จะได้เห็น

"อยากสิ บอกมาเดี๋ยวนี้น่ะ ไปทำอะไรมา"

"ผมเพิ่งได้รู้ว่าปากคุณนุ่มมาก  หน้าอกก็ใหญ่น่าฟัดที่สุด ส่วนตรงนั้นก็หอมเสียจนผมแทบทนไม่ไหวแหนะ"

โอเว่นคริสเอ่ยออกมาอย่างหน้าไม่อาย นี่คือเรื่องจริงที่เขาพิสูจน์มาเมื่อคืนนี้ ตอนที่ไอรีนหลับเขาแอบสำรวจมาหมดแล้วแต่เจ้าหล่อนกลับรู้สึกตัวเสียก่อนจึงทำได้แต่เพียงกอดเธอ

"กรี๊ดดดดดด คนบ้า"

ไอรีนกรี๊ดอย่างไม่ลืมหูลืมตา ใบหน้าแดงปลั่งด้วยความอาย เกิดมายังไม่เคยมีผู้ชายหน้าไหนทำกับเธอแบบนี้ มือเล็กเอื้อมไปหยิบตะหลิววิ่งไล่ตีคนลามกจกเปรต

"เฮ้ยๆ จะทำอะไรไอรีน อย่านะ"

โอเว่นคริสเกือบวิ่งหนีไม่ทัน ผู้หญิงบ้าอะไรวิ่งเร็วหยั่งกะนักวิ่งทีมชาติ

"ไอ้คนบ้า ลามก ทะลึ่ง นี่แนะๆๆๆ"

ทั้งสองสามีภรรยาจอมลวงโลกวิ่งตีกันอ้อมคฤหาส์หลังเล็ก

"ป้า ดูคุณหนูกับคุณคริสสิ วิ่งตีกันเป็นเด็กๆเลย"

มะปรางกับป้าน้อยที่กำลังจะออกไปตลาดเห็นเหตุการณ์ต่างพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"สงสัยงานนี้จะได้เลี้ยงหลานจริงๆละเว้ย"

ป้าน้อยเอ่ยคิกคักกับมะปราง

"ป้านั่นรถใครนะไม่เคยเห็นเลย"

มะปรางหันไปเจอรถสีชมพูหวานแหววแลดูราคาคงไม่ต่ำกว่าหลักล้านขับเข้ามาราวกับรีบไปไหน  แล้วก็เบรคอย่างแรงตรงหน้าป้าน้อยทำเอาฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่ว

"เจ้าของไร่อยู่ไหน"