ตอนที่ 2

วันต่อมาโอเว่นคริสก็ขนข้าวของเข้ามาอยู่ในไร่แม็กไคล์ชาสในฐานะสามีของไอรีนได้ตามที่ชายหนุ่มต้องการ เเถมยังเที่ยวไปบอกคนงานในไร่ให้นับถือตนให้เหมือนกับเจ้านายของที่นี่อีก  ทำเอาไอรีนอยากตบหน้าเขาให้คว่ำเลยจริงๆ แต่เย็นไว้ก่อน ถ้าเธอใช้หนี้ได้เมื่อไรเหอะ แม่จะข่วนทั้งตัวเลย

"อยู่นี่นี่เอง ปล่อยให้ผมตามหาตั้งนาน"

โอเว่นคริสขับรถกอลฟ์คันเล็กมาจอดอยู่ที่หน้าโรงบ่มไวน์เพราะหญิงสาวเดินออกมาจากในนั้นพอดี

"ตามหาฉัน?"

ไอรีนชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เขาจะตามหาเธอทำไม ในเมื่อเธอก็ไม่ใช่คนรักของเขาจริงๆสักหน่อย

"ก็คุณนั่นแหละ แล้วนั่นจะทำอะไร"

"ฉันก็รีบทำงานหาเงินมาใช้หนี้คุณไง ถามได้"

ไอรีนพูดเสียงดัง ไอ้ผู้ชายบ้าเอ้ย ความสงสารไม่มีสักนิดเลยหรือไง เงินก็ไม่รู้จักลดให้ เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆยังกล้ามายัดเยียดความเป็นสามีของเธออีก คิดแล้วฉุน!

"ผมถามดีๆน่ะคุณ หึ ไหนไอ้ไวน์ที่โด่งดังนักหนา ขอชิมสักแก้วซิว่าพอจะกลืนลงคอได้หรือเปล่า"

พูดจบโอเว่นคริสก็ปราดตัวเข้าไปในห้องบ่มไวน์โดยไม่ขออนุญาติเจ้าของไร่

"นี่คุณอย่าเข้าไปรบกวนไวน์ของฉันน่ะ เดี๋ยวจะเสียรสชาติ"

ไอรีนวิ่งไล่หลังเขาไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นความเป็นมืออาชีพของชายหนุ่มเขารู้ว่าจะต้องทำยังไงอะไรบ้าง ทำหยั่งกะผู้เชี่ยวชาญ จนทำให้ไอรีนอดหมั่นไส้ไม่ได้   ไอรีนยืนดูร่างสูงที่กำลังชิมไวน์อยู่อย่างจริงจังแบบเพลินๆ

"อื้ม ผมคิดว่ามันเกือบจะดีแล้วล่ะ"

โอเว่นคริสหันมาตอบไอรีน แต่ไอรีนมัวแต่ยืนจ้องเขานิ่ง

"ไอรีน!"

"ห๊ะๆ  อะไรน่ะ เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรน่ะ"

ไอรีนหลุดจากภวังค์ทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกกังวานของเขา

"ผมบอกว่ามันเกือบจะดีแล้วแต่ว่าผมคิดว่าคุณน่าจะปรับอุณหภูมิลงอีกนิดหน่อยรสชาติไวน์มันจะได้เข้าที่กว่านี้"

โอเว่นคริสเอ่ยเหมือนผู้เชี่ยวชาญ จนทำให้ไอรีนสงสัยว่าเขารู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร ผู้ชายหน้าผีดิบแบบนี้เหมาะสำหรับจะนั่งกินกาแฟในออฟฟิศมากกว่าจะมาเดินชิมไวน์ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ขัดอะไรกับคำแนะนำของเขา

"ทำเหมือนกับรู้เรื่องพวกนี้มากนักแหละ"

ไอรีนเอ่ยขณะเดินออกมาจากข้างใน

"ก็ผมเคยมีแฟนทำธุรกิจเกี่ยวกับไวน์ ผมก็เลยไปช่วยเขาทำอยู่บ่อยๆ จึงรู้ว่าควรทำอะไรบ้าง"

โอเว่นคริสใช้มือล้วงกระเป๋าพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี  แต่ไอรีนนี่สิกำลังทำปากขมุบขมิบว่าร้ายให้คนข้างๆอยู่

"เอ้อ! แล้วนี่คุณจะไปไหนต่อ"

โอเว่นคริสหันมาถามคนตัวเล็ก

"ฉันจะไปทานข้าวเที่ยงกับพวกคนงานหน่ะ"

ไอรีนเอ่ยตอบ

"แล้วทำไมต้องไปกินกับพวกคนงาน"

"ฉันก็กินแบบนี้ของฉันทุกวัน หรือว่าคุณมีปัญหา"

"มีสิ! ผมก็อยากทานข้าวกับเมียสองต่อสองบ้าง"

โอเว่นคริสพูดอย่างกวนๆ แต่ใจจริงเขาก็แค่อยากทานข้าวกับเธอสองคนจริงๆแบบที่ปากว่า

"ใครเป็นเมียคุณ เราก็แค่เล่นละครตบตาคนงานในไร่ ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น"

ไอรีนสวนกลับ บางทีเขาก็เยอะเกินจนทำให้เธอแอบหวั่นในใจ

"แล้วคุณอยากมาเป็นเมียผมจริงๆมั้ยล่ะ"

คำถามนี้ทำเอาไอรีนขนลุกซู่ไปเลยทีเดียว

"บ้า! ฉันเคยบอกไปแล้วว่าไม่มีวันเอาคุณมาเป็นสามี"

ไอรีนตอบโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้ เหอะ! หลงตัวเองมากเกิ๊น

"หรอ?  งั้นก็มาลองดูว่าในระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันผมจะสามารถทำให้คุณอยากได้ผมเป็นสามีหรือเปล่า"

โอเว่นคริสยักไหล่  เขาไม่ได้จริงจังอะไรกับเธอหรอก ก็แค่อยากลบคำสบประหม่าเท่านั้นเอง

"ก็ลองดู แต่ฉันยังเชื่อว่าจะไม่มีวันนั้น"

"คุณหนูครับ ไปทานข้าวกันเถอะครับ"

ราเชนที่ขับรถผ่านมาโบกมือไม้ชวนไอรีนให้ไปทานข้าวพร้อมกัน

"ดีเลยกำลังหิว"

ไอรีนกำลังจะวิ่งเข้าไปหารถราเชนต้องชะงักเมื่อถูกมือหนาคว้าแขนเอาไว้

"ผมไม่อนุญาติให้ไปกับหมอนั่น"

โอเว่นคริสเอ่ยเสียงเรียบ หน้าตาบ่งบอกความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

"คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน"

ไอรีนเอ่ยออกมาโดยไม่ทันคิด  และแล้วคำพูดของเธอได้ไปกระตุกต่อมโกรธของโอเว่นคริสเสียแล้วด้วย

"ทำไมจะไม่มี   สิทธิ์ของความเป็นสามีไง เอาสิ! ถ้าคุณก้าวไปหนึ่งก้าวผมได้จูบคุณต่อหน้าไอ้บ้านั่นแน่ อยากเอาก็ลอง"

ไอรีนกัดฟันกรอด หยาม! นี่เขาหยามเธอชัดๆ  ทำไมเธอตกมาอยู่ในสภาพนี้ด้วย บ้าเอ้ย  เมื่อพยายามระงับอารมณ์ได้แล้ว ไอรีนจึงหันกลับไปบอกให้ราเชนไปก่อนโดยที่ไม่ต้องรอเธอ

"อย่าคิดน่ะว่าฉันจะยอมคุณตลอดไป"

ไอรีนตะเบ่งเสียงใส่หน้าโอเว่นคริสอย่างโกรธเคือง  โอเว่นคริสไม่ตอบโตด้วยคำพูดแต่ชายหนุ่มนั้นส่งลิ้นร้ายๆเข้าไปในปากสีชมพูน่ามองนั้นอย่างรวดเร็วโดยที่ไอรีนไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มดูดดึงเอาความหวานจากปากร้ายๆของไอรีนไปจนหมด ส่วนไอรีนก็ได้แต่หน้าแดงเเจ๋พูดไม่ออก เมื่อถูกผู้ชายคนแรกประทับจูบที่ไม่น่าจดจำให้เธอ

"คุณ! "

ไอรีนรีบเช็ดปาก ใช้สายตามองเขาอย่างตำหนิ

"ทำไม !  จะหวงทำไมนักหนาแค่จูบ ผมไม่อยากทำนักหรอก แต่ก็ต้องจำใจทำ! จะได้สั่งสอนให้คุณรู้ซะบ้างว่าอย่ากล้าขัดคำสั่งผม เพราะตอนนี้ผมเป็นจ้าวชีวิตคุณ"

พูดเสร็จโอเว่นคริสก็เดินดุ่มๆขับรถออกไปโดยที่ไม่รอไอรีน คำพูดเมื่อกี้ช่างสวนทางกับความรู้สึกนิดคิดของเขานัก  เขาอยากแตะต้องเธอ ยิ่งเธอปากดีเขายิ่งอยากจับเธอกระโจนขึ้นไปบนเตียงยิ่งนัก

ร่างบางเดินอ้อนเเอ่นตั้งแต่โรงบ่มไวน์มาจนถึงโรงอาหาร เพราะว่าไม่มีรถให้ขึ้นมาด้วย  ในใจก็ด่าทอโอเว่นคริสต่างๆนานา เขาทำให้เธออัปอายและโกรธโมโหได้มากที่สุดในชีวิต แถมจูบแรกเขาก็ยังได้มันไปอีก บ้า บ้าที่สุด

"อ้าวทำไมเดินมาล่ะครับคุณหนู ผมก็นึกว่าจะมากับคุณคริสเสียอีก"

ราเชนเดินมารับไอรีนที่เดินมาหน้างอง่ำ

"ช่างมันเถอะ ฉันหิวข้าวแล้ว"

ไอรีนไม่อยากได้ยินชื่อเขา  ตอนนี้เธอรู้สึกเกลียดเขาเข้าเส้น

เมื่อหญิงสาวเดินมานั่งโต๊ะก็รีบตักข้าวเข้าปากอย่างหิวโหย   ยิ่งโมโหก็ยิ่งหิวเสียด้วย

"คุณหนูไม่ได้เป็นอะไรกับคุณคริสใช่มั้ยครับ"

ราเชนที่กำลังสงสัยเอ่ยถาม ทำเอาไอรีนสำลังข้าวเป็นการใหญ่ รีบหยิบน้ำขึ้นมากินอย่างไม่รีรอ

"เป็นสิ"

ไอรีนโกหกไปแบบนั้น ทั้งๆที่ในใจก็รูดีว่ายังไงราเชนก็จับพิรุจเธอได้ เพราะเขากับเธออยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ

"แต่ผมว่ามองยังไงก็ไม่เหมือนคู่รักกันเลยน่ะครับ"

"หนีผัวมาอยู่นี่นี่เองน่ะแม่ตัวดี"

ยังไม่ทันที่จะได้ตอบคำถามของราเชนไอรีนก็ต้องได้ยินเสียงที่เธอไม่อยากได้ยิน

"คุณมาที่นี่ทำไม"

ไอรีนเอ่นอย่างอารมณ์เสีย คิดว่าจะหนีเธอไปแล้วเสียอีก

"ก็มากินข้าวกับเมียสิ รักเมียก็ต้องอยากอยู่กับเมียเป็นธรรมดา"

โอเว่นคริสจงใจพูดให้ราเชนได้ยิน เพราะเขาไม่ไว้ใจไอ้น่าอ่อนนี่เท่าไร ชอบทำตัวสนิทสนมกับไอรีนเกินความจำเป็น ส่วนคนงานก็โห่ฮิ้วขึ้นมา ทุกคนต่างชื่นชอบเจ้านายคนใหม่อย่างโอเว่นคริสยิ่งนัก เพราะว่าเขาเป็นคนใจดีหล่อเหลาดูดีมีชาติตระกูล

"แหวะ อะแฮ็กๆ โอ้ยจะอ้วก"

ไอรีนทำตาลอยให้ถ้อยคำที่แสนเสแสร้งของชายหนุ่ม

"ผมขอตัวน่ะครับคุณหนู"

ราเชนลุกออกจากเก้าอี้หันไปจ้องตากับโอเว่นคริส อย่างลูกผู้ชาย ท่ามกลางคนงานนับยี่สิบคนโอเว่นคริสนั่งลงทำท่าอ้อนเมียอย่างน่าชัง

"ป้อนผัวหน่อยสิจ้ะ หิวจะแย่อยู่แล้ว"

โอเว่นคริสทำเสียงอ้อน พร้อมกระซิบบอกหญิงสาวว่าให้เล่นตามแผนคนงานจะได้ไม่ต้องสงสัย ส่วนไอรีนก็ยิ้มร้ายกาจ หึหึ! แม่จะเล่นให้ตีบทแตกเลย

"ได้สิค่ะสามีขาาาา อ้าปากเลยค่ะ อ้ามมมม"

โอเว่นคริสหลับหูหลับตากินข้าวในช้อนที่ไอรีนป้อนให้และใบหน้าหล่อก็ต้องแดงปลั่งเพราะพิษความเผ็ดเล่นงานเขาแล้ว

"ไอรีน คุณให้ผมกินอะไรทำไมมันเผ็ดแบบนี้เนี่ย อะแค่กๆ"

โอเว่นคริสพูดพรางหยิบแก้วน้ำมาดื่มกินอย่างกระหาย

"ก็น้ำพริกปลาทูสูตรป้าน้อยหน่ะสิ ทำไม อร่อยใช่มั้ยสามีขาาา มาๆ อีกคำเร้วว"

ไอรีนพูดพร้อมทำท่ายื่นช้อนให้โอเว่นคริส

"ไม่ๆ ผมอิ่มแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้น่ะไอรีน เอาออกไป ผมไม่กิน"

โอเว่นคริสเข็ดขยาดโดยแท้ เขากินเผ็ดไม่ได้ ดูสิแต่แม่ตัวดีก็คะยั้นคะยอให้เขากินอยู่นั่น

"อีกนิดนะคะๆ คำเดียวเอง"

ไอรีนหัวเราะสะใจให้กับคนตรงหน้า

"ไม่ไอรีน ผมไม่กิน"

โอเว่นคริสพูดพร้อมปัดมือไอรีนออก แล้วก็วิ่งกระเจิงหนีไปเลยทำเอาไอรีนกับคนงานหลายๆคนหัวเราะมีความสุขไปตามๆกันกับท่าทางกลัวน้ำพริกปลาทูของโอเว่นคริส

"สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ"

ไอรีนหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

"คุณหนูก็ ไปแกล้งคุณคริสแบบนั้นได้ยังไงคะกลัวจนวิ่งกระเจิงไปแล้ว"

ป้าน้อยเจ้าของน้ำพริกปลาทูถ้วยเด็ดเดินออกมาจากข้างในตามมาดูเสียงหัวเราะ

"ช่างเขาสิคะ ชอบแกล้งรีนดีนัก แค่นี้ยังน้อยไปค่ะ"

ไอรีนพูดพลันนึกถึงใบหน้าเหยเกของชายหนุ่มเเล้วก็ขำออกมาอีกพักใหญ่ๆ