บทที่ 4 : การนั่งร่วมโต๊ะ

อลิซนั่งเหม่อมองสวนดอกไม้ตรงข้างบ้านผ่านกระจกหน้าต่างห้องนอนของเธอ

จากเหตุการณ์เมื่อเช้าที่ผ่านมา เธอรู้สึกไม่มีความสุขที่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้เลย ในใจเต็มไปด้วยความกังวล อลิซเธอไม่รู้สึกโกรธหรือเคืองคำพูดที่อคิณพูดออกมาเมื่อตอนนั้นเลยสักนิด แต่กลับเห็นใจและสงสารอคิณมากกว่า ที่เขาพูดออกมาเธอคิดว่าเขาคงโกรธและกลัวว่าเราสองคนจะมาแย่งความรักจากพ่อของเขาไป

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!…

"อลิซซซซ ...ลงไปทานข้าวกันเถอะ ยัยพวกคนใช้เตรียมของไว้รอเราละ" เนตรนภาเดินมาเรียกอลิซไปทานข้าวด้วยอารมณ์ที่ร่าเริง

"ทำไมแม่ต้องเรียกพวกเขาว่าคนใช้หล่ะคะ" อลิซทักท้วงเมื่อได้ยินคำพูดของเนตรนภาที่ใช้เรียกพวกแม่บ้านว่าคนใช้

"มันดูไม่สุภาพเลยนะคะ"

"นังอลิซ!!!!" เนตรนภาเหมือนจะไม่ใส่ใจที่อลิซพูด แต่เมื่อได้ยินคำที่อลิซเอ่ยออกมาเมื่อสักครู่นี้ ทำให้เนตรนภาหันมาตะคอกใส่อลิซอย่างดัง

"....." อลิซตกใจจึงหลบสายตาของเนตรนภา โดยไม่ตอบโต้อะไรต่อ

"เอาเถอะ จะเรียกยังไงก็ขี้ข้าเหมือนๆกันนั่นแหละ ...ลงไปกินข้าวได้แล้ว คุณธนารออยู่"

"เรากลับไปอยู่ที่บ้านเดิมของเราดีไหมคะแม่…ลิซไม่โอเคที่เราเข้ามาแบบเจ้าบ้านเขาไม่เต็มใจแบบนี้" เนตรนภามองหน้าอลิซ พร้อมเอามือข้างนึงจับที่แก้มทั้งสองข้างของอลิซแล้วบีบแรงๆ

"อย่ามาแสดงความขี้ขลาดและความอ่อนแอแบบนี้ให้ฉันเห็นนะอลิซ กว่าฉันจะทำได้ถึงวันนี้ฉันต้องเหนื่อยแค่ไหน แล้วจะต้องให้ฉันถอยกลับไปที่เดิม หึ ไม่มีวัน!!" เนตรนภาปล่อยมือจากหน้าอลิซแรงจนหน้าหันไปอีกข้าง

"จำใส่หัวไว้นะอลิซ ต่อไปนี้แกจะต้องใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้ให้มีความสุข ยิ่งลูกชายคุณธนาไม่ชอบเราเท่าไหร่ แกก็ต้องทำเหมือนว่าแกมีชีวิตที่มีความสุขต่อหน้ามันเท่านั้น!!" อลิซอึ้งกับคำพูดของเนตรนภา

"ทะ ทะ ทำไม แม่ถึงคิดแบบนี้หล่ะคะ"

"อย่าถามในสิ่งที่ฉันไม่อยากบอก… แกรู้ดี และเพราะฉันแกถึงมีชีวิตที่ดีแบบนี้ เพราะฉะนั้นทำในสิ่งที่ฉันบอกทุกอย่าง และถ้าแกขัดคำสั่งฉัน ฉันก็เตือนแกตลอดนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น…อลิซ" เนตรนภาพูดขู่อลิซเหมือนเดิม…

…ตั้งแต่เด็กจนโตอลิซถูกเลี้ยงด้วยเงินทอง ของใช้ที่มีราคาแพง และไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากเนตรนภา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้อลิซใช้ชีวิตที่ฟุ่มเฟือยเลยสักนิด กลับกลายเป็นทำให้อลิซยิ่งโตยิ่งเป็นผู้หญิงที่ประหยัดรู้จักใช้เงิน ฉลาด ไม่เสียคน เป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน รู้จักอ่อนน้อมต่อผู้อาวุธโสกว่าเสมอ ตรงข้ามกับเนตรนภาที่อารมณ์ดูแปรปรวน ตามอารมณ์แบบเดาไม่ถูก เวลาที่อลิซแย้งคำพูดเนตรนภา ถ้าคุยผ่านโทรศัพท์เธอจะถูกต่อว่าเสมอ หรือถ้าตอนที่อยู่ด้วยกันเนตรนภาก็จะใช้ความรุนแรงกับเธอตลอด เวลาที่เนตรนภาร้ายเธอจะดูร้ายมากเหมือนเป็นคนละคนที่ปกติแล้วเธอดูสวยสง่างามดูเป็นผู้ดี แต่เวลาที่เนตรนภาดีเธอก็ดีกับอลิซมากเช่นกัน คอยปกป้องดูแลอลิซไม่มีขาดตกบกพร่อง จนอลิซสับสนในบุคลิกของเนตรนภา แต่เธออยู่ได้เพราะรู้จักนิ่ง เงียบ ไม่โต้ตอบ และไม่มีความโกรธเคืองใดใด เพราะเธอคิดเสมอว่าเนตรนภาคือแม่ผู้ที่มีพระคุณต่อเธอ

"แล้วตามแม่ลงมานะ…อย่าต้องให้ผู้ใหญ่รอนาน" เนตรนภาพูดด้วยอารมณ์เย็น ลูปหัวอลิซเบาๆ

…โต๊ะอาหาร…

อลิซเดินเข้าห้องอาหารอย่างเกรงใจแม่บ้านที่ยืนรอเปิดประตูให้ พอร่างบางเข้ามาถึงในห้องอาหาร สายตาปะทะกับชายหนุ่ม ทำให้เธอเกิดอาการใจเต้นแรง และทำให้เท้าหยุดชะงักในทันที

สายตาของคนตรงหน้าดูสงบนิ่งราวกับน้ำแข็งที่เยือกเย็น ผิดกับคนที่อาละวาดไปตอนนั้นเสียจริง สายตาคู่นั้นของเขาก็จับจ้องมองมาที่เธอ แต่เหมือนจะเป็นสายตาของซาตานที่กำลังหลอกฆ่าเธอให้ตายไปตรงนั้น...

"อลิซลูก…เข้ามานั่งสิ คุณคุณชายเขารอทานข้าวอยู่นะจ้ะ" เนตรนภาพูดจาหวานกับอลิซต่อหน้าอคิณกับธนา

ร่างบางยังหยุดนิ่งราวกับคนโดนสะกดจิต

"อลิซ…"

เนตรนภาเรียกอีกรอบ อลิซสะดุ้งรวบรวมสติให้กลับเข้าที่

"…คะ!! เอ่อ ค่ะ"

"นั่งข้างพี่อคิณเขาสิหนูอลิซ" ธนาพูดพร้อมผายมือไปตรงเก้าอี้ว่างข้างอคิณ

"อะ เอ่อออ…" อลิซพูดตะกุกตะกัก

"ไปนั่งข้างพี่เขาสิคะ อลิซ" เนตรนภาพูดเสริมให้ธนา

"จะเล่นตัวอีกนานมั้ย!!" อคิณพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมื่อเห็นหญิงสาวยังไม่ขยับ

ทันทีที่ร่างบางเดินมานั่งข้างๆ ก็ทำให้ชายหนุ่มรีบเลื่อนเก้าอี้ถอยห่างออกมา อลิซมองแต่ปล่อยผ่านไป เธอจึงยกมือไหว้ขอโทษคุณชายธนา

"ลิซต้องขอโทษคุณลุงนะคะ ที่ลงมาช้า ปล่อยให้ทุกคนรอ"

"ไม่มีมารยาท…" อคิณพูดเบาๆพร้อมตักข้าวเข้าปากสองสามคำ แล้วก็ลุกขึ้น

"นี่แกจะไปไหนอคิณ" ธนามองอคิณที่กำลังจะเดินออกจากโต๊ะอาหาร

"ผมทำตามที่พ่อขอร้องให้มานั่งร่วมโต๊ะกับพวกชั้นต่ำแบบนี้แล้วนะครับ …ถือว่างานผมจบแล้ว" พูดเสร็จอคิณก็เดินออกจากบ้านไป ทำให้ทุกคนในบ้านต่างเงียบสงบ ส่วนแม่บ้านที่ยืนรออยู่หน้าห้องอาหารก็ต่างพากันหัวเราะสะใจ

"นี่ อคิณ!!" ธนาลุกขึ้นแล้วตะโกนตามอคิณ

"คุณขาาา ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวคุณอคิณก็จะยอมรับพวกเราได้นะคะ" เนตรนภารีบห้ามธนาที่ดูเริ่มโมโหให้กับลูกชายของเขา

"อย่าถือสาเลยครับ ทานข้าวนะคุณเนตร หนูอลิซก็ทานเยอะๆนะ" ธนาพูดเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ

พอทานข้าวเสร็จอลิซทำเหมือนจะเก็บจานข้าวกับพวกแม่บ้าน ทำให้เนตรนภามองไม่พอใจ

"อลิซ!!นี่มันไม่ใช่หน้าที่ลูก ให้พวกคนใช้เขาทำไป ขึ้นห้องไปได้แล้ว" เนตรพูดจบก็เดินสะบัดตูดออกไป ทำให้อลิซมองพวกแม่บ้านแล้วก้มหัวขอโทษ

"อยู่สูงนักทำไมไม่ไปอยู่ในที่สูงๆล่ะเนอะป้า" พิไลที่เป็นแม่บ้านพูดขึ้นพร้อมมองหน้าอลิซ

"เนอะ ฉันก็ว่างั้นแหละ" นิ่มแม่บ้านอีกคนเสริม

"อลิซขอโทษทุกคนนะคะ ถ้าคำพูดแม่เมื่อกี้ทำให้พวกพี่ๆไม่พอใจ" อลิซยกมือขอโทษ พวกแม่บ้านก็ไหว้ตอบ และก็เบือนหน้าหนี

อลิซเดินเลื่อนลอยขึ้นห้อง เธอคิดภาพไม่ออกเลยว่าวันต่อๆไป ควรจะต้องใช้ชีวิตยังไงในบ้านหลังนี้ เมื่อแม่ของเธอเริ่มจะทำตัวเป็นใหญ่กับพวกแม่บ้าน