บทที่ 3 : วันนี้ก็มาถึง
…หนึ่งปีต่อมา…
06:40 น.
"ทานข้าวคนเดียวไปก่อนนะ"
"แม่จะไปไหนแต่เช้าหรอคะ" อลิซถาม เมื่อเห็นเนตรนภากำลังจะออกไปข้างนอกท่าทางรีบร้อน
"แม่มีอะไรต้องไปจัดการก่อน อย่าลืมเก็บของให้เสร็จก่อนฉันกลับมา…อาจดึกหน่อยไม่ต้องรอนะ" พูดจบเนตรนภาก็ปิดประตูห้องปล่อยให้อลิซยืนงงอยู่
อีกสามวันก็จะถึงวันที่เราสองคนจะต้องย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่ ซึ่งเธอก็ไม่รู้สึกดีใจสักนิด แต่กลับมีความรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยอยู่ในใจ เพราะเท่าที่เธอรู้มา แม่ของเธอเข้าไปเป็นมือที่สาม ทำให้ภรรยาของคุณธนากับคุณธนาเกิดทะเลาะและหย่าร้างกัน แต่เรื่องนี้มันก็ผ่านมาได้ตั้งเกือบ 2 ปีแล้ว ซึ่งเธอเองก็พึ่งจะรู้เรื่องนี้เมื่อไม่นาน และอีกเรื่องนึงที่สำคัญคือเรื่องคุณธนาเขามีลูกชายคนนึง แต่ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง เธอได้แต่ภาวนาขอให้ครอบครัวนั้นยอมรับแม่ของเธอ รวมไปถึงพวกแม่บ้านที่นั่นด้วย
20:00 น.
"ทำไมยังไม่กลับอีกนะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว"
อลิซบ่นถึงเนตรนภา เธอนั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะอาหาร สายตาจ้องมองเวลาที่แสดงขึ้นตรงหน้าจอโทรศัพท์ เป็นเวลาเริ่มจะดึกแล้ว
ติ๊ดดด ติ๊ดดด ติ๊ดดดด
ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของอลิซดังขึ้น และปลายสาย…
"แม่อยู่ไหนคะ ทำไมยังไม่กลับ" ยังไม่ทันที่จะให้ปลายสายได้พูดอลิซก็ซักถามเนตรนภาด้วยความเป็นห่วง
[ วันนี้แม่ติดธุระด่วนที่ต่างจังหวัด กะจะค้างที่นี่เลย โทษทีที่ไม่ได้บอก ]
"แล้วแม่ไปที่ไหนคะ ไปกับใคร แล้วไปยังไงคะ กุญแจรถก็วางอยู่ นึกว่าแม่ขับรถลิซไปซะอีก"
[ นี่ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน โทรมาบอกแค่นี้ จะได้ไม่ต้องรอ ]
"ดูแม่…อารมณ์ไม่ดีเลยนะคะ"
[ เอ่ออ…ฉันยุ่งนิดหน่อย ]
"…..."
[ อย่าห่วงเลยนะอลิซ ทานข้าวแล้วก็เข้านอนซะนะ ]
"ลิซเป็นห่วง…"
[ อืม อืม แค่นี้นะ ]
"ดะ ดะ เดี๋ยวค่ะแม่!"
[ ว่าไง ]
"แล้วแม่กลับตอนไหนคะ"
[ ไม่บ่ายก็เย็น ไม่ต้องรอแม่ …ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ]
"ค่ะ ฝันดีนะคะแม่"
ตู้ดดดๆๆๆ
ส้นเสียงของอลิซปลายสายก็ตัดสายทันที
"เห้อออออออ" อลิซนั่งถอนหายใจยาว ด้วยความเหนื่อยใจ
เธอนั่งคิดว่าทุกครั้งที่เนตรนภาจะไปไหน ทำอะไร เธอไม่เคยรับรู้เลย ผิดกับเรื่องของเธอไม่ว่าเธอจะไปไหน ทำอะไร เนตรนภาจะต้องรับรู้ทุกอย่าง ในใจเธอก็อดเป็นห่วงเนตรนภาไม่ได้ เพราะไม่รู้เลยว่าเธอไปไหนกับใคร แล้วก็ไปค้างคืนที่ไหนด้วย
และ…วันนี้ก็มาถึง…
07:30 น.
"โอเคจ้ะ ยกไปให้หมดเลย"
เสียงเนตรนภาบอกให้คนยกของ ยกกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอกับอลิซไปขึ้นรถ เนตรนภาหันมาเจออลิซยืนเหม่ออยู่ตรงกระจกระเบียง
"รีบๆอำลาซะนะ ต่อไปเราก็จะไปอยู่ในที่ที่มันกว้างกว่านี้หลายร้อยเท่า รับรองแกจะลืมที่นี่ไปเลยแหละ" เนตรนภาพูดแบบอารมณ์ดี
"ถ้าลิซไม่โอเคกับที่นั่น ลิซจะกลับมาที่นี่…จะได้ไหมคะ" อลิซพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า
"จะกลับมาที่นี่อีกก็ได้ …" เนตรนภาบอกกับอลิซ
"งั้นลิซขอเก็บกุญแจกับคีย์การ์ดห้องไว้นะคะ" อลิซแบมือยื่นไปหาเนตรนภา
"จะกลับมาที่นี่ก็ต่อเมื่อฉัน เป็น คน อนุญาต เท่านั้น…"
อลิซเก็บมือช้าๆ พร้อมก้มหน้าหลบเนตรนภา เหมือนจะร้องไห้
"หยุดงอแง" เนตรนภาเดินมากอดปลอบอลิซ "ที่แม่ทำทุกอย่าง ทั้งหมดก็เพื่อให้ลูกแม่คนนี้สบายนะอลิซ" อลิซกอดตอบ
"เอาหล่ะ…เราไปกันเถอะ เดี๋ยวคุณธนาจะรอเอานะ…สัญญากับแม่ด้วยว่าห้ามงอแงแบบนี้ให้ใครเห็น" เนตรนภาจับที่แขนอลิซ
"อย่าแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นแบบนี้อีก ต้องเข้มแข็งนะอลิซ"
อลิซพยักหน้าตอบตกลง พร้อมกับเดินตามเนตรนภาไปที่หน้าลิฟต์ สลับกับหันมองประตูห้องคอนโดตัวเองที่คุ้นเคย กำลังปิดลง
…คฤหาสน์คุณธนา…
"คุณธนาาาา" เนตรนภาลงจากรถ พร้อมวิ่งมากอดคุณชายธนาด้วยอารมณ์ร่าเริง คุณชายธนาก็กอดตอบ
"คุณเนตร …ไหนหล่ะ หนูอลิซ" คุณชายธนาปล่อยกอดและเอ่ยถึงอลิซ
อลิซเดินลงจากรถ และหยุดยืนตรงประตูรถพร้อมกับยกมือไหว้คุณชายธนาอย่างอ่อนน้อม
"สวัสดีค่ะ คุณ…ลุงธนา"
"สวัสดีครับหนูอลิซ หน้าตาน่ารัก เหมือนกับคุณเนตรที่สุดเลยนะครับเนี่ย" คุณชายธนาหยอกล้อกับเนตรนภา
"คุณเนตร พาหนูอลิซเข้าข้างในบ้านดีกว่าครับ" คุณชายธนาโอบเนตรนภาเข้าในบ้าน
"แล้วนี่คุณชายอคิณไปไหนเหรอคะคุณ" เนตรนภาถามถึงลูกชายของธนา
"ผมขอโทษแทนลูกชายด้วยนะครับ ที่เสียมารยาทไม่ลงมาต้อนรับคุณกับหนูอลิซ" ธนากล่าวขอโทษ
"ไม่เป็นไรค่ะคุณ เนตรเข้าใจว่าคุณชายอคิณคงไม่โอเคเรื่องเนตรย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่น่ะค่ะ" เนตรนภาพูดจบธนาก็สั่งให้แม่บ้านไปเรียกอคิณลงมาต้อนรับทั้งคู่
ทันทีที่แม่บ้านกำลังจะไปเรียก ชายหนุ่มได้เดินลงมาจากห้องนอนพอดี
"ไม่ต้องให้ใครไปตามหรอกครับ ยังไงผมก็ต้องลงมาดูหนังหน้าผู้หญิงชั้นต่ำสองคนนี้อยู่แล้ว"
เมื่อได้ยินเสียง ทุกคนต่างหันไปมองหน้าคนที่พูดประโยคเมื่อสักครู่ ที่กำลังก้าวขาลงจากบรรไดบ้านช้าๆ รูปร่างของชายหนุ่มมีความเซ็กซี่ในความเป็นผู้ชาย สายตาเฉียบคม ลูกตาดำกลมโตด้านนัยตาสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาวเนียนเหมือนไม่เคยโดนแดดมาก่อน หน้าตาหล่อเหลาดุจเจ้าชายในเทพนิยาย เมื่ออลิซเห็นครั้งแรกเขาก็สะกดสายตาเธอไว้นิ่ง
"อคิณ!!!" ธนาตวาดลูกชายของเขาที่พูดจาไม่ดี "ขอโทษคุณหญิงกับคุณหนูเดี๋ยวนี้นะ!!" ธนาเดินไปคว้าแขนอคิณทันที
อลิซเห็นเหตุการณ์แบบนี้แล้วก็ตกใจ เดินไปหลบข้างหลังของเนตรนภา สลับกับโผล่หน้าออกมามองสองพ่อลูกพูดจากันรุนแรง
"มิน่าหล่ะคุณพ่อถึงหลงไหลขนาดนี้ เพิ่งจะได้เห็นสภาพจริงๆก็วันนี้แหละ เหอะ!!" อคิณแสยะยิ้มมุมปากแล้วต่อว่าเนตรนภาต่อ
"ไม่ต้องถามว่าใช้ท่าไหนถึงได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณหญิงคุณหนู …คงจะใช้หลายท่ามากเลยสินะ เหอะ!!" อคิณพูดพร้อมหันสายตามองทะลุไปตรงหญิงสาวร่างบางที่หลบอยู่ด้านหลังของเนตรนภา
"พอได้แล้วอคิณ!! พ่อเคยคุยกับแกเรื่องนี้แล้วนะ …และคิดว่าแกคงโตพอที่จะรู้เรื่องแล้วด้วย" ธนาพูดพร้อมสงบสติอารมณ์ แต่อคิณก็ไม่ฟัง
"ถ้าพวกเธอคิดว่าที่นี่คือสวรรค์บนดิน ฉัน!!…จะทำให้มันเป็นนรกบนดินให้ดู!!" อคิณพูดพร้อมกับเพ่งสายตามองไปที่อลิซ จนทำให้อลิซต้องหลบตาเพราะความน่ากลัวของชายหนุ่มทันที
ก่อนที่จะมาเจออคิณ อลิซวาดฝันไว้ว่า ถ้าเมื่อได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้วเธอคงจะมีพี่ชายเหมือนกับที่เธอเคยฝันว่าอยากมีพี่น้องมาตั้งแต่เด็ก ครั้งแรกที่อลิซได้เจอหน้าก็ทำให้เธอเกิด…รู้สึกชอบผู้ชายคนนี้ขึ้นมา เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้าตาอลิซสักคน และก็ไม่มีคนไหนที่สะกดสายตาเธอได้อย่างเขาด้วย
แต่ทว่า…ถ้าเขาไม่แสดงกิริยาแบบเมื่อสักครู่นี้ออกมา อลิซคิดว่าเธอกับเขาคงได้เริ่มความสัมพันธ์พี่น้องที่ดีแน่ และตอนนี้แม้แต่พี่ชายกับน้องสาวหรือคนรู้จัก คงจะไม่เกิดขึ้นแน่นอนในสิ่งที่อลิซฝันไว้…
"นี่แกจะไปไหน อคิณ!!" ธนาร้องเรียกถามชายหนุ่มเมื่อท่าทีของเขากำลังจะเดินออกจากบ้าน
"ถ้าพ่อยังจะให้นังพวกผู้หญิงนี่อยู่ในบ้าน ผมจะไปเอง" อคิณหันหลังกลับพร้อมเดินออกจากบ้านทันที
"อคิณ!!กลับมาคุยกับพ่อก่อน" ธนาเดินตามอคิณไปหยุดคุยที่ประตูบ้าน
"ผมไม่มี!"
"หยุด!! หยุดแล้วกลับเข้าไปคุยกับฉันที่ห้องทำงาน"
"…..." อคิณแกล้งทำเป็นหูทวนลม แล้วเดินไปต่อ
"ถ้าแกไม่อยากเสียใจทีหลังก็เชิญ!!!"
"…..." อคิณหยุดชะงักเมื่อได้ยินที่ธนาพูดไป พร้อมหันหลังกลับมามองหน้าธนาด้วยอารมณ์ที่โกรธมาก แต่ทำอะไรไม่ได้
.
.
.
"เอ่อคุณผู้ชายจัดห้องให้พวกคุณแล้ว เชิญด้านบนค่ะ" หัวหน้าแม่บ้านบอกกล่าวกับสองแม่ลูกที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ห้องโถงกลางบ้าน
"ขอบคุณนะคะ" อลิซยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน หมุนตัวเดินขึ้นบรรไดบ้านอย่างเก้ๆกังๆ
"ต่อไปนี่ก็คือบ้านของเราาาาา"
เนตรภาพูดขึ้นระหว่างเดินขึ้นบ้าน ด้วยอารมณ์ดูมีความสุขที่สุด