บทที่ 2 : การกลับมา

ณ มหาวิทยาลัยXXX

"จะฝึกงานแล้ว แต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะฝึกงานเลยอ่า" เอวาเพื่อนสนิทของอลิซบ่นด้วยความเหนื่อยใจ

"งั้นก็ไม่ต้องจบแล้วกัน ดีมะ" เสียงของเพิร์ธเพื่อนสนิทอีกคนของอลิซพูดดักเอวา

"เอาหน่าาา อีกนิดเดียวเองนะเอวา จบแล้วก็จะสบายย" อลิซพูดตอบเพื่อน เพื่อไม่ให้เครียด

"งั้นคืนนี้เราไปผับเพิร์ธกันมั้ย" เอวามองหน้าทั้งอลิซและเพิร์ธ เพื่อชักชวนไปดื่มกันที่ผับคุณพ่อของเพิร์ธ ที่หลังจบมหาลัยเพิร์ธก็จะไปรับช่วงต่อจากคุณพ่อ

"ขอเทได้มั้ย เราไม่ค่อยอยากไปอ่ะวันนี้" อลิซโบกมือปฏิเสธ เพราะเธอไม่ค่อยชอบไปสถานที่แบบนั้น อีกทั้งวันนี้ก็เหนื่อยๆ

สิ้นเสียงสนทนา สัญญาณโทรศัพท์ของอลิซดังขึ้น……

กริ๊งงงงงงงงง~

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"

[ ยัยอลิซ... ]

"คะ คุณแม่!!!"

เมื่อเธอได้ยินเสียงคุ้นหู อลิซรีบดูหน้าจอโทรศัพท์ แล้วปรากฏว่า

"นี่เบอร์โทรของประเทศไทยนี่คะ??…หรือว่าแม่…"

[ ฉันอยู่ที่คอนโดละ รอแกตั้งนานยังไม่เลิกเรียนอีกหรอ…]

"ดะ ดะ เดี๋ยวนะคะ!!"

อลิซตื่นเต้นจนพูดไม่ออก และก็ทำอะไรไม่ถูก

"เดี๋ยวลิซรีบขับรถกลับเดี๋ยวนี้ค่ะ"

สิ้นสายอลิซก็รีบบอกลาเพื่อน วิ่งเต้นทั้งดีใจที่แม่ตัวเองกลับมาเซอร์ไพรซ์

.

.

…คอนโดอลิซ…

"คุณแม่…"

อลิซเปิดประตูพร้อมวิ่งเข้าไปกอดเนตรนภาด้วยความคิดถึง

"นี่อะไรกัน ยิ่งโตยิ่งงอแงนะยัยอลิซ" เนตรนภาปล่อยอ้อมกอดแล้วจับที่แขนทั้งสองข้างของอลิซและมองเด็กสาวที่เริ่มหน้าแดงก่ำ

"ทำไมกลับมาแล้วไม่บอกหล่ะคะ"

"แอบมาแบบนี้สิดี ฉันจะได้รู้ว่าแกแอบเอาใครมานอนด้วยหรือเปล่า"

เนตรนภาพูดพร้อมเดินมองสำรวจไปรอบๆห้อง

อลิซได้แต่ก้มหน้า ด้วยความน้อยใจ เพราะเวลาที่เนตรนภามาแต่ละครั้งจะคิดแต่ว่า อลิซจะแอบพาผู้ชายมานอนด้วยหรือเปล่า แต่ก็น่าคิดเพราะว่าอลิซเป็นผู้หญิงที่สวยและงดงาม เป็นที่หมายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ไม่เว้นแม้แต่คนที่มีภรรยาและลูกแล้ว ชายใดได้มองก็จินตนาการกันไปทั่ว คนพวกนี้มักจะชอบมาเสนอเงินและขอเลี้ยงดูอลิซอยู่บ่อยๆ ซึ่งเป็นเรื่องราวที่เนตรนภารับรู้ตลอด

ด้วยความที่มีผู้ชายพยายามเข้าหาอลิซตลอดจึงทำให้เนตรนภาไม่ค่อยไว้ใจอลิซ กลัวว่าจะเป็นเด็กใจแตก เธอจึงได้หาคนมาคอยตามติดชีวิตในแต่ละวันของอลิซเสมอ คอยมารายงานว่าอลิซไปทำอะไรกับใครที่ไหนบ้าง จนถึงตอนนี้อลิซก็ยังไม่รู้ว่าใครคือสายข่าวของเนตรนภา ที่ชอบเอาเรื่องเธอไปรายงานให้เนตรนภารับรู้ตลอด

"แม่กลัวว่าลิซจะเป็นเหมือนที่คนอื่นๆเขาพูด...ว่าแม่เป็นแบบอย่างว่าหรอคะ" อลิซพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแพ่วเบา

เนตรนภาหันขวับมาในทันที พร้อมเดินตรงมาหาอลิซ

"แกว่ายังไงนะ!!" เนตรนภาขึ้นเสียงถามอย่างเอาเรื่อง

"ลิซ…"

"อย่างว่าที่แกหมายถึงคือแม่เล้าจน์อย่างนั้นใช่มั้ย!"

"ลิซขอโทษนะคะที่ทำให้แม่อารมณ์ไม่ดี" อลิซยกมือไหว้พูดจาอ้อนวอน เพราะดูท่าเนตรนภาแล้วท่าทางไม่ค่อยดี

"ฉันตั้งใจทำงานที่สุจริตของฉัน ก็เพื่อแกนะนังอลิซ"

"…..."

"แต่แกก็ไปฟังอีพวกชอบนินทาคนอื่นพวกนั้น มากกว่าที่แกฟังฉัน …จะต้องให้ฉันรู้สึกยังไง"

"…แม่"

"การที่แกอยู่สุขสบายแบบนี้ มันไม่พอสำหรับแกก็ให้มันรู้ไปนะอลิซ"

เนตรนภาพูดพร้อมกับเอื้อมมือข้างนึงจับแขนอลิซไว้และบีบแรงๆ

"มะ แม่…"

"ใครที่มันพูดจาใส่ร้ายฉัน ก็เลิกๆคบมันไปซะ ไม่ต้องไปคบไปคุย …อีกเรื่อง ฉันรู้มาว่าแกชอบไปที่ผับเพื่อนแก ต่อไปนี้ก็เลิกไป จะนัดเจอกันที่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ที่อโคจรแบบนั้น"

"แต่แม่คะ…"

"ฉันห้ามอะไร แกต้องทำตามฉันทุกอย่าง อย่าคิดแม้แต่จะขัดคำสั่งของฉัน…"

เนตรนภาพูดด้วยอารมณ์โมโหท่าทางจริงจัง เมื่อมองหน้าอลิซแล้วเห็นว่าอลิซเจ็บ เนตรนภาก็ดึงสติแล้วปล่อยแขนอลิซ พร้อมกับหลับตารวบรวมอารมณ์โกรธให้เย็นขึ้น

"เอาล่ะ…ที่แม่กลับมา แม่แค่มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วย"

อลิซมองเนตรนภาด้วยความสงสัย เอียงคอขมวดคิ้ว

"เรื่องอะไรหรอคะ?" เนตรนภาเดินไปนั่งลงตรงโซฟา พร้อมกับปัดสายตาให้อลิซตามไปนั่ง

"ต่อไปนี้ฉันจะกลับมาอยู่ที่ประเทศไทย"

อลิซทำหน้าตกใจ ตื่นเต้นกับสิ่งที่เนตรนภาบอก ยิ้มดีใจและเดินไปนั่งข้างๆเนตรนภา

"นี่เรื่องจริงหรอคะ"

"แต่…" เนตรนภาหยุดมองหน้าอลิซ "จะไม่ได้มาอยู่ที่นี่…"

"หมายความว่ายังไงคะ ลิซไม่เข้าใจ" อลิซคั้นถามด้วยความสงสัย

"ฟังแม่นะ…ตอนนี้แม่กำลังคบหากับคุณชายธนา เจ้าของธุรกิจการค้าที่ยิ่งใหญ่ในอิตาลี แกน่าจะคุ้นหูอยู่บ้างนะ"

"คุณธนาใช่คนที่เป็นเจ้าของธุรกิจอสังหากับโรงแรมในไทยหรือเปล่าคะ…?" อลิซเอียงคอถาม

"อื้อออ…คนนี้คือที่สุดของแม่ และเราต้องเป็นใหญ่ในตระกูลนั้นด้วยนับจากนี้…หึหึ" เนตรนภาเปรยยิ้มเจ้าเล่ห์

"แต่…เขามีภรรยา ทั้งยังมีลูกแล้วไม่ใช่หรอคะ แล้วเราจะไปอยู่ส่วนไหนของบ้านเขาหล่ะคะ" อลิซพูดคัดค้าน

เนตรนภาหันสายตามาจ้องหน้าใส่อลิซ

"จะอยู่ส่วนไหนไม่สำคัญ…เพราะตอนนี้แม่คือคนสำคัญที่สุดของเขา และอีกอย่างตำแหน่งภรรยามหาเศรษฐีก็ใกล้จะว่างแล้ว อีกไม่นาน…" เนตรนภายิ้มแบบมีเลศนัย

อลิซทำหน้าเครียด รู้สึกเหมือนจะต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรเนตรนภาต่อ ปล่อยให้เนตรนภาอยู่ในห้วงความฝันของเธอไป

"แต่…มันยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ" เนตรนภาพูดขึ้นก่อนที่อลิซจะเดินเข้าห้องนอน จนทำให้อลิซหันมาถาม

"คะ?…เมื่อกี้แม่ว่าอะไรนะคะ?"

"อีกไม่ถึงปี เราจะเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นกัน…แต่ตอนนี้ต้องเล่นตัวเพื่ออัพราคาหน่อย" เนตรนภายิ้มแบบมีความสุข จนอลิซสับสนว่าสิ่งที่เนตรนภาทำมันหมายความว่ายังไงกันแน่

"อัพราคา??" อลิซทวนคำพูด พร้อมขมวดคิ้วสงสัย

"เอ่อ หมายถึงค่าสินสอด"

"ค่ะ" อลิซตอกลับพร้อมหมุนตัวเข้าห้อง

18:00

ก๊อก!! ก๊อก!!

"แม่คะ อาหารพร้อมแล้วค่ะ"

"…"

ปลายทางไม่มีเสียงตอบรับ เมื่ออลิซเรียกเนตรนภาออกมาทานข้าว

"สงสัยหลับแน่เลย คงเหนื่อย…ไว้แม่ตื่นค่อยอุ่นให้แม่ทานดีกว่า"

อลิซเลิกเคาะแล้วหมุนตัวมานั่งทานข้าวคนเดียว

ติ๊ด ติ๊ด แอ๊ดดดดดดดด~ จังหวะเสียงประตูคอนโดถูกเปิด อลิซเลยเดินออกไปดู

"อ่าวววว…นี่แม่ไปไหนมาหรอคะ ลิซคิดว่าแม่นอนอยู่ในห้อง"

ฟึ้บบ!!

เนตรภาโยนถุงกระดาษลงโซฟา ที่ข้างในเป็นเสื้อผ้าและพวกข้าวของแบรนด์เนม

"เบื่อๆ เลยออกไปเดินเล่น โทษทีแม่คิดว่าอลิซหลับเลยไม่ได้เคาะเรียกให้ออกไปด้วยกัน"

"ไม่เป็นไรค่ะ ลิซนั่งทำโปรเจคอยู่ค่ะยุ่งๆ…แล้วทานอะไรมาหรือยังคะ พอดีลิซสั่งข้าวแล้วเขาพึ่งมาส่ง กำลังร้อนๆเลย"

"ทานเถอะ พอดีแม่ทานมาแล้ว เพลีย แม่ขอเข้าห้องก่อนนะ …อ้อ"

"คะ?"

"อีกหนึ่งปี"

"หนึ่งปี ทำไมคะ"

"เราจะเข้าไปอยู่ที่บ้านหลังนั้น แกก็เรียนจบพอดี"

"…" อลิซได้แต่มองตามหลังเนตรนภาที่พูดจบ เธอก็เดินเข้าห้องนอนไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนเดียวดายงุนงงอยู่ลำพัง

…อีกปี…งั้นหรอ…