บทที่ 2 ราชสีห์หรือแค่หมาป่า

ณิชามีความสุข ดวงตาเปล่งประกายตลอดเวลา พวงแก้มขาวประดับด้วยเลือดฝาดจางๆ ท่าทางนั้นทำให้นึกถึงณิชาคนเก่าเมื่อเริ่มรู้จักกัน ครั้งที่สองคนเพิ่งใช้ชีวิตการเป็นนักศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัย

บัวบูชาเคยนึกสงสัยว่า ถ้าณิชาไม่เจอกับวิกฤตในชีวิตเมื่อครั้งพ่อและแม่เลี้ยงเสียชีวิตอย่างกะทันหัน จนทำให้ฐานะความเป็นอยู่ต้องเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แล้วเธอสองคนจะมาเป็นเพื่อนสนิทที่เข้าใจและรู้ใจกันจนถึงวันนี้ได้ไหมนะ

คุณหนูณิชาที่มีชาติตระกูลดี พรั่งพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติ ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังใหญ่ จะได้พบเจอและคบหากับเธออย่างทุกวันนี้ไหม

กระนั้นถ้าเลือกได้ บัวบูชาก็ไม่ต้องการให้ณิชาต้องเจอกับความลำบากสักช่วงชีวิต เพราะมันหนักหนาจนแทบไม่เชื่อว่าเจ้าตัวจะกลับมามีชีวิตที่สมบูรณ์อย่างเดิมได้อีก

ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นเพราะณิชาเป็นคนมีจิตใจดี อีกทั้งมีความเข้มแข็งจนเกินตัว ถึงทำให้ได้เจอกับคู่ชีวิตอย่างไรวินท์ ผู้ชายที่มักดูแลและปกป้องเพื่อนของเธอทั้งต่อหน้าและลับหลัง

บัวบูชารู้ว่าไรวินทร์ทำหลายสิ่งให้ณิชามานานแล้ว ตั้งแต่เขาเริ่มเข้ามาในเชียงราชด้วยซ้ำ ทำโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนด้วย เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ทีไร เธอก็ดีใจไปกับเพื่อนด้วยทุกที

แล้วสายตาของหญิงสาวก็กวาดมองรอบตัว มองทุกสิ่งที่คุ้นเคย เธออาศัยอยู่ที่นี่มานานจนรู้สึกผูกพัน...นานจนเผลอคิดว่าตึกแถวให้เช่ารายปีแห่งนี้เป็นบ้านของเธอไปเสียแล้ว

“ถ้าไม่อยู่ที่นี่แล้วเราจะย้ายไปที่ไหน”

พลันนึกถึงสถานที่อีกแห่งที่เธอกลับไปปีละครั้ง เธอยังพยายามกลับไปแม้รู้ว่าคนที่เธอไปหาจะอึดอัดใจก็ตาม

ชะอำ...สถานที่สวยงามในจังหวัดเพชรบุรีเป็นบ้านเกิดของเธอ พ่อกับแม่รู้จักกันที่นั่น จนเมื่อเธอถือกำเนิดขึ้นมาไม่ทันครบขวบปี พ่อกับแม่ก็เลิกรากัน แล้วพ่อก็หายไป ตัดขาดการติดต่อจากแม่และเธอนับตั้งแต่นั้น

บัวบูชาอยู่ในการดูแลของยายตลอดมา จนเมื่อเรียนปีที่สองในมหาวิทยาลัย ยายก็เสียชีวิตลง จากนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะมีใครยินดีกับการได้เห็นเธอกลับไปที่บ้านเกิดอีก

‘ถ้าอยู่เชียงราชได้ก็อยู่ที่นั่นแหละ ไม่ต้องกลับมาที่นี่บ่อยๆ’

นั่นเป็นถ้อยคำที่แม่บอกกับเธอ ในวันที่ส่งเธอขึ้นรถตู้ไปยังกรุงเทพฯ เพื่อเดินทางกลับมายังเชียงราชในช่วงใกล้เปิดเทอม

แม่บอกโดยไม่มองหน้า...แต่บัวบูชาทันเห็นความเศร้าและความละอายใจเจือในแววตาคู่นั้น

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น หลับตาลงเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ของสองแม่ลูกห่างเหินกัน มันคงเป็นปัญหาโลกแตกที่ต่อเนื่องมาจากการเลิกร้างของพ่อแม่ เมื่อต่างฝ่ายต่างมีครอบครัวใหม่ ลูกอย่างเธอก็กลายเป็นส่วนเกิน

บัวบูชาไม่รู้จักพ่อของตัวเองด้วยซ้ำว่าเป็นใคร รู้แต่ว่าเขาเข้ามารับจ้างทำงานในอำเภอ จนได้รู้จักกับแม่ซึ่งมีคนมาชอบพออยู่ก่อน หากแม่ก็เลือกพ่อ ถ้าจะฟังจากชาวบ้านร้านตลาดที่เคยพูดให้ได้ยิน การเลือกพ่อมาเป็นคู่ชีวิตคงเป็นการเลือกที่ผิดพลาดของแม่ เพราะเท่าที่ฟังมานั้นไม่มีใครปลื้มพ่อของเธอสักคน ไม่เว้นแม้แต่ยายที่เมตตาเธอมากกว่าใคร

บัวบูชาโตมากับยาย ความทรงจำในวัยเด็กหากจะย้อนกลับไปก็มีแต่ภาพของยายและบ้านกลางสวน เธอจดจำภาพของแม่ได้น้อยเต็มที เพราะแม้จะอยู่ในอำเภอเดียวกัน แต่นานๆ ครั้งแม่ถึงจะมาหาเธอ

‘แม่เราทำงานในตัวอำเภอ ถ้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านสวน เขาก็เดินทางไม่สะดวก บัวอยู่กับยายที่นี่แหละนะ ปล่อยแม่เขาทำงานไป’

เธอรู้เหตุผลจากยายแค่นั้น จนเข้าเรียนระดับประถมในโรงเรียนใกล้บ้านก็ได้รู้ว่าแม่กำลังจะแต่งงานใหม่กับผู้ชายที่มีการงานและฐานะมั่นคง ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นใด หากเป็นผู้ชายที่เคยชอบแม่มาก่อนที่พ่อจะเข้ามานั่นเอง

นับจากนั้นบัวบูชาก็ได้เจอหน้าแม่แทบนับครั้งได้ หลังจากมีครอบครัวใหม่ แม่ก็ห่างจากเธอยิ่งกว่าเดิม…แม้จะโหยหาอ้อมกอดแม่ แต่บัวบูชาก็ไม่อาจเรียกร้อง ยิ่งนานวันก็รู้สึกว่าแม่ไม่ใช่ของเธออีกต่อไป และบัวบูชาก็รับรู้ได้ว่าแม่ไม่อยากให้เธอเข้าไปใกล้เช่นกัน

แม่พยายามกันเธอออกห่างจากครอบครัวใหม่ ห่างจากสายตาของพ่อเลี้ยง ไม่ต้องการให้เขาเห็นเธอแล้วพานนึกไปถึงพ่อ

บัวบูชายอมรับความจริงในข้อนี้ เธอเข้าใจถึงความกระอักกระอ่วนใจของผู้ใหญ่ดี แม้จะเป็นเพียงเด็กวัยประถมก็ตาม

ความคิดของหญิงสาวสะดุดลงเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะใกล้หัวเตียงดังขึ้น เมื่อหยิบมาดูจึงเห็นว่าเป็นเบอร์ที่เพิ่งติดต่อกันเมื่อสัปดาห์ก่อน

“สวัสดีค่ะคุณบัว อ่อนโทร.มารบกวนเช้าเกินไปไหมคะ”

“ไม่ค่ะ คุณอ่อนมีอะไรหรือคะ หรือว่าจะมารับขบวนลูกหมูของแตงหวาน”

ลูกหมูที่บัวบูชาพูดถึงเป็นตุ๊กตาผ้าสีชมพูนุ่มนิ่ม เป็นงานประดิษฐ์โดยฝีมือชาวบ้าน โดยลูกค้าคนนี้ได้สั่งไว้ยี่สิบตัว เพื่อให้หลานสาวนำไปแจกในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เนื่องในวันเกิดครบรอบสามขวบ

“ใช่ค่ะ ไม่รู้ว่าคุณบัวสะดวกไหมถ้าอ่อนจะพาแตงหวานไปรับลูกหมูก่อนวันนัด เพราะวันเสาร์เจ้าตัวมีนัดกับคุณย่าไว้ทั้งวันค่ะ”

“ลูกหมูอยู่ที่ร้านแล้วค่ะ แต่บัวยังไม่เอามาวางหน้าร้าน เพราะจะให้แตงหวานมาเลือกก่อน ที่เหลือถึงจะเอาออกมาวาง ออร์เดอร์นี้ได้มาเพราะแตงหวาน บัวสั่งทำมาเกินจำนวนอีกเล็กน้อยเพื่อจะลองตลาดด้วยค่ะ”

“ขอบคุณคุณบัวค่ะ ของที่ร้านคุณบัวน่ารักทั้งนั้น คนทำฝีมือดี ทั้งสีและรูปแบบก็น่ารัก ไม่เหมือนงานจากฝีมือชาวบ้านที่อ่อนคุ้นตาเลยค่ะ”

บัวบูชาคุยกับปลายสายอีกหลายคำ ซึ่งล้วนแต่เกี่ยวกับสินค้าในร้านของเธอ

เธอเจอญาณินและแตงหวานครั้งแรกที่ถนนคนเดินเมื่อหลายเดือนก่อน ดูเหมือนว่าลูกค้าสาวจะถูกใจสินค้าในร้านของเธอหลายชิ้น หากคราวนั้นยังไม่ทันได้พูดคุยกัน พลันก็มีบุคคลที่สามแทรกเข้ามาทำให้วงแตกเสียก่อน...คนคนนั้นก็คือพ่อเลี้ยงฉัตรฉาย

ครั้งนั้นบัวบูชายังไม่รู้จักพวกเขา แม้จะคลับคล้ายคลับคลาพ่อเลี้ยงคนดังอยู่ไม่น้อยก็ตาม

หากที่เธอจำได้แม่นยำเพราะยังมีเหตุการณ์ต่อมา เธอได้เจอสองน้าหลานคู่นี้อาศัยอยู่ในห้องพักของณิชาที่เช่าทิ้งไว้

คราวนั้นบัวบูชาถึงกับจับต้นชนปลายไม่ถูก เพราะเพิ่งมีเหตุการณ์ข่มขวัญณิชาหวังให้ย้ายออกไปจากเชียงราช ด้วยมีหลักฐานว่าคนทำเป็นผู้หญิงที่กำลังตั้งท้องอ่อนๆ แถมมีเด็กผู้หญิงอยู่ด้วยอีกคน ซึ่งพ้องกับสองน้าหลานคู่นี้นัก จึงช่วยไม่ได้ที่เธอจะสงสัยว่าอาจเป็นฝีมือของญาณิน หากก็เป็นณิชานั่นละที่ยืนยันว่าไม่ใช่อย่างแน่นอน เพราะช่วงเวลานั้นญาณินยังอยู่ที่บ้านของพ่อเลี้ยงฉัตรฉาย จึงไม่มีทางที่จะก่อเหตุที่หอพักได้

หากบัวบูชาก็ยังเคลือบแคลงกับความบังเอิญที่แสนประหลาด กระทั่งมีการสืบหาตัวคนทำจนเจอ เธอถึงโล่งใจ เคลียร์ความสงสัยในตัวสองน้าหลานได้โดยไม่มีอะไรติดค้าง

หญิงสาวปฏิเสธไม่ได้ว่าในความโล่งใจนั้นมีความดีใจปนอยู่ลึกๆ เพราะเธอถูกชะตากับญาณิน แถมยังเอ็นดูในความน่ารักน่าชังของแม่หนูแตงหวานเหลือเกิน

แล้วยังมีเรื่องที่นึกไม่ถึงต่อมา นั่นก็คือญาณินได้กลายมาเป็นลูกค้าประจำที่แสนน่ารักของเธอ เจ้าหล่อนยังคงอัธยาศัยดีอย่างคงเส้นคงวา แม้สถานะตอนนี้จะเป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงฉัตรฉายที่แสนร่ำรวยแล้วก็ตาม

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ช่วงบ่ายอ่อนจะพาแตงหวานไปรับน้องลูกหมูนะคะ รับรองว่าไปถึงก่อนเวลาที่คุณบัวจะไปเปิดร้านที่ถนนคนเดิน”

เสียงของญาณินปลุกบัวบูชาให้รู้สึกตัว หลังจากเธอปล่อยความคิดไปจนเพลิน

“ได้ค่ะ บัวจะเตรียมไว้รอ”

หลังจากกล่าวลาลูกค้าสาวสวยที่กำลังท้องแก่ บัวบูชาก็ตัดสายสนทนา แล้วจัดการธุระส่วนตัวเพื่อจะลงไปเปิดร้านค้าข้างล่างเพราะเริ่มสายแล้ว

ในเมื่อยังไม่ถึงกำหนดให้ย้ายออก บัวบูชาก็จะใช้ชีวิตในตึกแถวสองชั้นที่จัดสรรไว้สำหรับขายของและอยู่อาศัยต่อไปตามปกติ