ตอนที่ 2. สาวน้อยกลอยใจ..

“ก้ไม่ใช่ปัยหาสักหน่อย ขอให้อยู่ด้วยกันนานๆ หากเกรงใจผมก็ช่วยทำบางอย่างให้ผมหน่อยสิ” เอียนพูดเสียงแผ่วๆ แต่ระยะใกล้อานิลาได้ยินชัดเต็มสองหู

“คะ คุณอยากให้ฉันทำอะไรให้คุณเหรอคะ?” อานิลาย้อนถาม

“ว่างๆ ช่วยไปทำอาหารให้ผมกินหน่อยแค่นั้นแหละ”

อานิลาขมวดคิ้ว คฤหาสน์หลังนั้นเต็มไปด้วยบริวารของเขา หน้าที่ที่เขาพูดถึง น่าจะมีคนทำให้อยู่แล้ว แต่ทำไมเขาถึงเรียกร้องแบบนั้นหับเธอ

“ผมอยากลองสัมผัสการกินของคนระดับเธอดูน่ะ”

เอียนรีบบอกก่อนที่อานิลาจะเข้าใจผิด

“อ้อ...ฉันไม่ค่อยได้กินดีนักหรอกค่ะ มีอะไรก็กินๆ ไป ฉันแค่กินกันตายเอง คุณเถอะ จะกินแบบที่ฉันกินได้เหรอคะ”

“งั้น เอาแบบนี้ไหม เธอลองมาสัมผัสสิ่งที่ผมคุ้นเคยทุกวัน หรือไม่ก็ลองสลับกันดู” เอียนแนะนำ อานิลาย่นปลายจมูก เธอไม่ค่อยเข้าใจนัก ชายผู้นี้ว่างหรือไงนะ ไหนคนรอบๆ ตัวเธอมักจะพูดถึงเขา เอียนเป็นคนที่แทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย ทุกนาทีของเขามีค่ากว่าทองคำ

“ท่าคุณต้องการแบบนั้นก็ได้ค่ะ”

อานิลาคิดคำตอบไม่ออก เธอเลยตอบแบบขอไปที เธอกับเขาคงผูกติดกันอีกนาน หนี้ที่เขาชดใช้แทน มันมีมูลค่ามหาศาสนี่นา

เอียนนิ่งมองสภาพห้องโทรมๆ เก่าแต่สะอาด ตัวอาคารสีซีด สีที่ผนังกะเทาะร่อนเป็นหย่อมๆ เขาแอบเบ้ปาก ปล่อยให้อานิลาอยู่ที่นี่นานกว่านี้ไม่ได้แล้ว เขาควรพาเธออกไปจากสถานที่เสื่อมโทรมนี่สักที

“คุณรออยู่ข้างนอกเถอะค่ะ ห้องมันแคบ ฝุ่นก็เยอะด้วย ฉันใช้ซุกหัวนอนอย่างเดียว” เธอเปิดประตูและรีบห้ามเอียนไว้ แต่เอียนไม่ฟัง เขาเดินตามไปติดๆ ปิดงับประตูห้องลงหน้าตาเฉยๆ

อานิลาสะดุ้ง ห้องแคบทำให้ใกล้ชิดกันเกินเหตุ แค่ขยับตัวก็เกือบจะสัมผัสกันแล้ว เธอจึงพยายามบีบตัวให้เล็กลงอีก รีบเก็บข้าวของของตัวเองใส่ลงในกระเป๋าผ้า พยายามโฟกัสแต่งานที่ตัวเองทำ พยายามไม่สนใจผู้ชายคนเดียวในห้อง ที่ยืนอยู่เยื้องๆ...

เอียนมองเลยที่นอนยับยุ่งตาปรอย ลมหายใจเขาแรงขึ้นๆ เมื่อเห็นอานิลาก้มๆ เงยๆ บั้นท้ายส่ายยั่วไปมา เขาขยับเข้าไปใกล้อีกนิด มองหาโอกาส และจังหวะเหมาะๆ ก็มาถึง อานิลาเก็บของเสร็จเรียบร้อยก็หมุนตัวกลับมา

“โครม!!”

เพราะห้องแคบและเอียนขยับเข้ามาใกล้มากเกินไป เธอไม่รู้ เมื่อหมุนตัวเร็วๆ กลับมา จึงชนกันจัง แถมล้มคมำลงไปบนที่นอน เหมือนที่เอียนกะไว้ ร่างหนาหนักของเขาคร่อมทับเรือนกายผอมบางของเธอเข้าเต็มลัก!! จมูกโด่งๆ ซุกอยู่ข้างแก้มพอดี เอียนจึงไม่รอช้า เขากดปลายจมูกลงบนผิวแก้ม รีบสูดกลิ่นสาบสาวเข้าปอดเต็มลัก!!

“อุ้ย!!” อานิลาสะดุ้งโหยง เธอยกมือดันเขาออกไป แต่มันทำได้ยากเย็นนัก เมื่อลำตัวหนาหนักทับทาบแนบทุกพื้นที่ เธอได้แต่ทำตาปริบๆ จะดิ้นหนีก็ทำไม่ได้

“อืม...” จังหวะเหมาะ ท่าให้ เอียนไม่รอช้าที่จะสานต่อ

“อย่าค่ะ...เอ่อ...อืม...” เสียงห้ามที่ฟังเหมือนเสียงกระซิบไกลๆ เอียนหมดความสนใจ เขาเร่งทำตามใจตัวเอง มือแข็งแรงดึงเสื้อเชิ้ตตัวนอก เขาสอดมือเข้าไปใต้เสื้อ เมื่อไม่สามารถถอดเสื้อออกไปได้ เนินอกอวบอิ่มกลมกลึงนุ่มหยุ่นขนาดพอดีมือ เขาเคล้นคลึงช้าๆ จนคนตัวเล็กกว่าครางฮือ อานิลาขนลุกเกลียว!! ร่างกายสั่นเทา ความเสียดเสียวแผ่กระจายตามผิวเนื้อที่เต้นพล่าน...ร่างกายเธอเกร็งกระตุก กระสันเสียวจนอดไม่ได้ที่จะคราง

เอียนสูดความหอมหวานจนชุ่มปอด เขารู้สึกเหมือนตัวเองกลับเป็นหนุ่มอีกครั้ง ความกระชุ่มกระชวยและฮึกเหิมลุกโพล่ง ร่างกายบริสุทธิ์สะอาดของแม่สาวตรงหน้ากระตุ้นให้เขาเดินหน้าต่อ อานิลาเหมือนน้ำค้างยามรุ่งอรุณ ที่บริสุทธิ์และหอมหวาน เขาดื่มชิมด้วยความสุขเต็มที่ กลิ่นหอมหวานก็อบอวลเต็มจมูก

หัวใจของเธอเต้นถี่เร็ว มันตื่นเต้นและซ่านเสียว มือหนาหนักโลมลูบตลอดลำตัว เขาล้วงเขาขยำบีบขยี้ บีบบี้สิ่งสงวนของเธอด้วยความย่ามใจ ร่างกายไม่รักดีของเธอก็ดันเบ่งบานรับสัมผัสเต็มที่...เธอแอ่นหยัดลำตัวแนบชิดแผงอกแน่นตึง และสะบัดส่ายใบหน้าเพราะความเสียวสยิวที่รุมเร้า