ตอน ค่อยๆเริ่มทีละนิด

บริษัทxxx

เมื่อมีทัชมาถึงก็ขึ้นไปยังชั้นที่อานันท์อยู่ทันที เลขาหนุ่มที่อยู่หน้าห้องลุกขึ้นยืนทำความเคารพทัช ก่อนจะเคาะประตูห้องทำงานของอานันท์แล้วเปิดเข้าไป

"ท่านมีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ" ทัชยืนเอามือประสานกันไว้ตรงกลางแล้วถามด้วยถ้อยคำสุภาพ

"เจ้าเด็กคนนี้นี่ อาบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกห่างเหินนัก" อานันท์พูดดุ

"ขอโทษครับ" ทัชก้มหน้าลงนิดๆด้วยความรู้สึกผิด

"เอาล่ะๆช่างมันก่อน มานั่งตรงนี้มา อามีเรื่องจะพูดด้วยสักหน่อย" อานันท์พยักหน้าไปยังเก้าอี้ที่อยู่ด้านหน้าของตน ทัชนั่งลงตามที่ชายชราบอก ก่อนจะมองหน้าอานันท์ด้วยความสงสัย

"คุณอามีอะไรหรือเปล่าครับ"

"พอดีน้าของเราพึ่งบอกกับอาเมื่อคืนว่าเรายินดีที่จะแต่งงานกับกิมเหรอ"

เมื่อสิ้นสุดคำพูดของอานันท์ ทัชก็นิ่งไป ดวงตาของทัชไหววูบเล็กน้อย

"ครับ"

"เราแน่ใจแล้วใช่ไหม?"

"แน่ใจครับ" ทัชตอบออกไปอย่างมั่นใจ แววตาของเขาจ้องมองอานันท์ไม่วางตา

"ทัชรู้ใช่ไหมว่าถ้าทัชอยู่กับความรักที่ถูกบังคับแบบนี้..มันจะเจ็บปวดมากแค่ไหน และมันอาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต" อานันท์พูดด้วยความเป็นห่วง

"ผมทราบครับ..แต่ผมเต็มใจ"

"คงรักเจ้ากิมมากสินะ" อานันท์ถอนหายใจออกมาเบาๆ

ทัชหลบสายตาของอานันท์ที่มองมา

"แล้วตอนนี้กิมมันอยู่ที่ไหน" อานันท์เอ่ยถาม นั่นจึงทำให้ทัชเผลอนึกถึงเรื่องที่เขาได้เจอมาจากห้องของร่างสูงอีกครั้ง

"คุณกิมอยู่ที่บ้านของคุณภัทรครับ" ทัชพูดโกหก พลางเอ่ยถึงเพื่อนสนิทของกิม

"ทัช.." อานันท์เรียกชื่อทัชเสียงนิ่ง

"ครับ"

"อย่าโกหกอา"

ทัชเบิกตากว้างนิดๆด้วยความตกใจ พลางหลบสายตาของอานันท์ที่มองมา

"ผม.."

"คนของอารายงานมาว่ากิมมันกลับมาที่บ้านแล้ว แถมยังเอาผู้หญิงเข้ามานอนถึงในห้องอีกตางหาก"

"คือผม.."

"ถ้าทัชยังรักแล้วเคารพอากับน้าอยู่ล่ะก็..อย่าโกหกพวกเราแบบนี้อีก" อานันท์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่น้อย

"ผมขอโทษครับคุณอา"

"ไม่เป็นไร แค่วันหลังเราอย่าโกหกแทนเจ้านั่นก็แล้วกัน"

"ครับ"

"ทัช อามีเรื่องอีกอย่างนึงที่จะต้องคุยกับทัช"

"เรื่องอะไรเหรอครับ" ทัชถามกลับไปด้วยความสงสัย

"ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ อาอาจจะให้ทัชขึ้นมานอนที่บ้านใหญ่นะ"

สิ่งที่อานันท์พูดมันทำให้ทัชนิ่งอึ้งไปทันที เขาชะงักค้างแล้วจ้องมองไปที่ชายสูงวัยอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"คะ..คุณอาพูดว่าอะไรนะครับ!?"

"อาจะให้ทัชมานอนที่บ้านใหญ่"

"คือคุณอาครับ ผมว่าคุณอาใจเย็นๆแล้ว.."

"อากับน้าของทัช เราสองคนตัดสินใจกันดีแล้ว ว่าจะให้ทัชมาอยู่กับเราที่นี่"

"แต่นี่มันไม่กะทันหันไปเหรอครับคุณอา คือ..คุณกิมอาจจะอึดอัดที่ผมเข้ามาที่นี่ก็ได้นะครับ ผมว่าผมอยู่ที่เดิมดีกว่าครับ"

"ทัช..ทัชอยากให้น้ากับอารู้สึกไม่ดีเหรอ ทัชถึงได้กล้าปฎิเสธออกมาแบบนี้" อานันท์ถามทัชด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง นั่นทำให้ทัชหลบสายตาของอานันท์ที่มองมาทันที สีหน้าของทัชฉายความลำบากใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"มันไม่ใช่แบบนั้นเลยนะครับ ผมไม่ได้อยากให้คุณอากับคุณน้ารู้สึกไม่ดีเลยสักนิด แต่ที่ผมปฎิเสธก็เพราะกลัวคุณกิมจะอึดอัดก็เท่านั้น"

"ตากิมมันไม่อึดอัดหรอก เชื่ออาสิ..อาเป็นคนเลี้ยงเจ้านั่นมาทำไมอาจะไม่รู้"

"คือ..." ทัชอึกอัก เขาคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้าดี

"ทัช..ตกลงใช่ไหม" อานันท์มองหน้าทัชด้วยความหวัง

ทัชถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไป

"ผมตกลงครับ"

..

..

"ห๊ะ! มึงว่าอะไรนะทัช" กิมที่เรียกทัชให้ขึ้นไปหาบนห้อง ร้องลั่นออกมาด้วยความตกใจกับสิ่งที่ทัชบอก

"วันพรุ่งนี้คุณอาจะให้ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านใหญ่ครับ" ทัชก้มหน้าลงนิดๆ เขาไม่อยากเห็นสายตาที่ดูตื่นตะหนกของกิมเท่าไหร่ เพราะไม่รู้ว่ากิมกำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้

"เห้อออ นี่พ่อกับแม่กูตั้งใจเอามึงมาเป็นไม้กันหมาชัดๆ" กิมบ่นออกมาเล็กน้อยแล้วนั่งลงบนเตียงกว้าง

"แต่ถ้าคุณกิมอึดอัดที่ผมอยู่ด้วย..ผมจะไปคุยกับท่านให้ใหม่ครับ" ทัชบอกกิมเสียงนิ่ง ทั้งๆที่ในใจเขาแทบจะร้องไห้ออกมา

"ไม่ต้องๆ กูไม่ได้อึดอัดอะไร แค่ตกใจเฉยๆเท่านั้นแหละ" กิมโบกมือปฎิเสธ นั่นทำให้ทัชรู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย

"แล้วนี่พ่อกูให้มึงนอนห้องไหน" กิมหันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"ห้องใกล้คุณกิมครับ ตรงนั้นเป็นห้องว่างที่ไม่ได้ใช้"

"ได้ไง! ทำไมพ่อไม่ให้มึงนอนที่ห้องกูอ่ะ เตียงกูก็กว้าง นอนสองคนได้อยู่แล้ว" กิมโวยวายออกมาเสียงดัง

"คือ..ผมเป็นคนขอคุณอาท่านเองครับ ผมกลัวว่าคุณกิมจะอึดอัดที่ผมนอนด้วย ก็เลย.."

"ปัญญาอ่อนปะวะไอทัช! มึงกับกูอยู่ด้วยกันมาตั้งกี่ปี มึงจะให้กูมาอึดอัดเชี้ยอะไร แม่ง! ทำไมมึงคิดจะทำอะไรถึงไม่ปรึกษากูก่อนเลยวะ" กิมพูดด้วยความโมโห ก่อนจะลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่มือของทัชกลับคว้าแขนแกร่งเอาไว้ก่อน

"คุณกิมจะไปไหนครับ"

"กูเบื่อที่จะคุยกับคนที่คิดเองเออเองแบบมึงแล้ว ทำเชี้ยอะไรไม่ปรึกษากูสักนิดเลย เอาแต่ตัดสินใจเองคนเดียวตลอด ถ้ามึงจะเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องมาบอกกูหรอก อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ!" ใบหน้าของกิมบึ้งตึงแล้วทำท่าจะสะบัดแขนออกจากมือเล็ก แต่ด้วยแรงของทัชที่มีไม่ต่างจากร่างสูง จึงทำให้พอที่จะฉุดรั้งกิมไม่ให้เดินออกไปได้

"กิม..ใจเย็นๆก่อน" ทัชเรียกกิมเสียงเครียด กิมหยุดชะงักตามเสียงเรียกของทัช แต่ไม่ได้หันกลับมามองหน้าเหมือนอย่างเคย

"ฟังทัชอธิบายก่อนได้ไหม" ทัชกระตุกแขนของร่างสูงให้กลับมานั่งปลายเตียงอีกครั้ง ซึ่งกิมเองก็ยอมที่จะนั่งลงตามเดิม แต่สีหน้ายังไม่คลายความโกรธ

"ทัชขอโทษที่คิดเองเออเองแบบนั้น ทัชแค่กลัว..กลัวว่ากิมจะรู้สึกไม่ดี" ทัชพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จนกิมหันกลับไปมองใบหน้าที่ดูเครียด ราวกับว่ามีเรื่องราวในใจอะไรมากมายอยู่ในแววตาคู่นั้น

"ตั้งแต่ที่มึงรู้จักกับกูมา เคยมีสักครั้งไหมที่กูรำคาญมึงทัช เรื่องแค่มึงจะมาอยู่ที่นี่ นอนที่นี่ กูไม่เคยไม่พอใจหรืออึดอัดเลยสักนิด กูก็แค่บ่นไปงั้นแหละ เพราะกูรู้ดีว่าพ่อกับแม่กูเขาต้องการอะไร และกูก็รู้ว่ามึงเองไม่ได้เต็มใจเหมือนกัน"

"ผมเต็มใจครับ" ทัชพูดสวนตอบกลับไปทันที ซึ่งนั่นมันทำให้กิมชะงักไป

"ผมแค่รู้สึกกังวล กลัวนั่นกลัวนี่ไปเอง จนทำให้คุณกิมรู้สึกไม่ดี" ทัชพูดด้วยความรู้สึกผิด

"กูยังไม่หายโกรธนะ ทำไมถึงยังเรียกว่าคุณอีก" กิมถามด้วยสีหน้าบึ้งๆ

"ขอโทษครับ"

"เอาเป็นว่ากูไม่ได้อึดอัด ไม่ได้โกรธแล้วก็ไม่ได้ไม่พอใจอะไรทั้งนั้น..โอเคนะ" กิมเลิกคิ้วมองใบหน้าของทัช

"อื้ม" ทัชพยักหน้ารับงึกงัก

"เฮ้อออ แต่ถ้ามึงมาอยู่ใกล้ๆก็ดี เวลากูออกไปเจอหญิงกูจะได้ลากมึงไปด้วย แล้วให้มึงคอยกันพ่อกับแม่ให้..ยิ่งถ้าเขาเห็นมึงออกไปไหนมาไหนกับกูบ่อยๆนะ เขาก็จะตายใจแล้วเลิกจับผิดกูสักที" กิมพูดด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม นั่นจึงทำให้ทัชอีกที่จะยิ้มตอบกลับไปไม่ได้

แค่เพียงเขาเห็นคนที่เขารักมีความสุข..เพียงเท่านี้เขาก็ยอมที่จะทำทุกอย่างแล้ว

"มึงไปเก็บเสื้อผ้าได้แล้ว มีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่ากูจะไปหาพวกไอ้ชาญที่คลับ ยังพอที่จะจัดเสื้อผ้ามึงเข้าตู้ได้อยู่" กิมลุกขึ้นแล้วพูดบอกอย่างกระตือรือร้น ทัชเองก็รีบลุกขึ้นแล้วพยักหน้าให้กับกิม ก่อนจะเดินออกจากห้องของกิมไปด้วยความรู้สึกที่เศร้าไม่น้อย เพราะต่อให้เขาจะไม่อยากเห็นภาพของกิมกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วยกันมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากทำตามที่อีกฝ่ายสั่งเท่านั้น

หลังจากที่ทัชเก็บเสื้อผ้าของตัวเองเอามาไว้ที่ห้องของร่างสูงแล้ว ทัชก็หยิบกระเป๋าไปวางไว้ที่หน้าตู้

"มึงไปจัดแปรงสีฟันยาสีฟันในห้องน้ำไป เดี๋ยวเสื้อผ้ามึงกูจัดเอง" กิมพูดบอก แล้วดึงกระเป๋าออกจากมือทัช

"เดี๋ยวผมจัดการเองครับ" ทัชพยายามยื้อแย่งกระเป๋าเสื้อผ้าคืนมาจากมือหนา แต่กิมเบี่ยงตัวหลบก่อน

"กูบอกว่าจะทำให้ มึงอยู่เฉยๆดิ๊" กิมพูดเสียงเข้ม นั่นทำให้ทัชหยุดแรงที่ดึงกระเป๋าอยู่ทันที

"แต่คุณกิมครับ.."

"ถ้ามึงยังไม่หยุดนะทัช กูจะหนีออกจากห้อง!" กิมพูดขู่ ซึ่งมันได้ผล เพราะนอกจากทัชจะออกห่างแล้ว ยังจะหยิบแปรงสีฟันและยาสีฟัน พร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ต่างๆรีบเอาเข้าห้องน้ำไปทันที

"ดื้อด้าน" กิมขมวดคิ้วแล้วมองตามแผ่นหลังเล็กไป

กิมจัดการหยิบเสื้อผ้าของทัชมาวางเรียงไว้ที่ตู้ของตัวเองอย่างเป็นระเบียบ

"คุณกิมจะให้ผมทำอะไรต่อครับ" ทัชถามขึ้นหลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

"ไปนั่งรอเฉยๆไป" กิมบอกโดยไม่หันหน้าไปมอง ทัชที่เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินไปหากิม

"คุณกิมโกรธอะไรผมครับ"

"โกรธที่มึงดื้อไง" กิมปลายตามองนิดๆ นั่นทำให้ทัชรู้ว่ากิมไม่ได้ตนเองโกรธมากเท่าไหร่

"ทำหน้านิ่งมากๆไม่เมื่อยหรือไง" ทัชอมยิ้มนิดๆ ในใจของอเขาก็รู้สึกดีไม่น้อยที่อีกฝ่ายอยากให้เขามานอนด้วยแบบนี้

"จะเมื่อยหรือไม่เมื่อยก็หน้ากู อย่ามายุ่ง" กิมแกล้งพูดใส่อย่างงอนๆ ทัชที่เห็นแบบนั้นก็อมยิ้มแล้วเดินเข้าไปหากิม ก่อนจะกอดทางด้านหลังอีกฝ่ายแล้วเอาหน้ายื่นเข้าไปใกล้กิมที่อยู่ด้านหน้า

"หายโกรธเถอะกิม ขี้เกียจง้อแล้วเนี่ย" ทัชมองยิ้มๆ

"ไม่" กิมสะบัดหน้าไปอีกทาง ทัชส่ายหน้าไปมาน้อยๆก่อนจะจับหน้าของกิมให้หันมามองทางตัวเองอีกครั้ง

"อะไรของมึง" กิมถามเสียงนิ่ง แต่แววตากลับมีความอ่อนโยนอยู่ในนั้น ซึ่งทัชเองก็รับรู้ได้

"หายโกรธทัชได้แล้ว โกรธบ่อยเกินไปแล้วนะ ระวังเถอะ หน้าจะแก่เร็ว" ทัชแกล้งพูดขำๆ แต่สีหน้ายังคงนิ่งอยู่

"แก่แล้วไง ถึงจะแก่แต่มึงจะกล้าทิ้งกูรึเปล่าล่ะ" กิมถามกลับไปบ้าง ทัชยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยสักนิด

"กิมก็รู้ว่าทัชไม่มีวันทิ้งกิมอยู่แล้ว ไม่ว่ายังไง..ก็ไม่มีวันทิ้ง"

ทัชมองกิมนิ่ง ทุกถ้อยคำที่เขาได้พูดออกไป มันมาจากความรู้สึกจริงๆของเขาทั้งสิ้น

"กูรู้ เพราะมึง..คือน้องชายที่กูก็จะไม่มีวันทิ้งเหมือนกัน" กิมระบายยิ้มอ่อนๆส่งไปให้ ทัชเองก็ยิ้มให้กิมเช่นกัน ถึงแม้ว่าสิ่งที่กิมพูดมันจะทำให้เขาเจ็บปวดและต้องตอกย้ำความเป็นจริงของสถานะตัวเองมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังยินดีที่อีกฝ่ายจะไม่มีวันทิ้งเขาไป

"ตกลงหายโกรธแล้วใช่ไหม" ทัชรีบเปลี่ยนเรื่องถามออกไป

"เมื่อกี้มึงง้อกูรึเปล่า"

"ง้อสิ ทำถึงขนาดนี้แล้วนะ"

"ถ้างั้นกูหายโกรธก็ได้" กิมยักคิ้วนิดๆ

"กิมหายตั้งนานแล้วเถอะ" ทัชมองขวางคนตัวสูงกว่าเล็กน้อย

"หึ"

"ถ้างั้นผมขอตัวลงไปข้างล่างก่อนนะครับคุณหนู" ทัชค่อยๆปล่อยมือออกจากเอวสอบช้าๆ และกลับมายืนข้างหลังด้วยท่าทีสุภาพ

"ไปทำไม" กิมขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

"พอดีมีเด็กใหม่เข้ามา ผมอาจจะต้องไปดูสักหน่อยว่ามีใครสอนอะไรไปแล้วหรือยัง"

"เด็กใหม่?" กิมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เพราะเขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน

"ครับ"

"ถ้างั้นกูไปด้วย"

"เชิญครับ" ทัชผายมือไปด้านหน้าเพื่อให้กินเดินนำไป

++++++++++++++

#เอาล่ะ ตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นไหมเนี่ยยย!?