ตอน ความเจ็บปวดของทัชพาย

“มึงก็ลองคิดดีดีสิ ว่ามันมีวิธีอะไรบ้างที่มึงเคยใช้แล้วกูหายโกรธ” กิมแกล้งหันหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับใบหน้าที่เรียบนิ่งเหมือนเดิม ทัชนิ่งคิดไปสักพัก และเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ทัชจึงขึ้นไปนั่งคร่อมที่ตักของกิมแล้วใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบคอของกิมเอาไว้

“ผมขอโทษครับ” กิมสบตาหวานของคนตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกถึงมือของกิมที่ประคองบั้นท้ายของเขาอยู่

“พูดแค่นี้กูไม่หายโกรธหรอกนะ”

“แล้ว..คุณกิมจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ” ทัชถามด้วยความไม่เข้าใจ เพราะเขานึกวิธีไหนไม่ออกแล้วจริงๆ นอกจากต้องอ้อนอีกฝ่ายเท่านั้น

“มึงต้องแทนชื่อตัวเองก่อน กูถึงจะยกโทษให้”

ทัชยกยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะขยับเข้าไปใกล้กิม จนใบหน้าของทั้งคู่อยู่ไม่ไกลจากกันเท่าไหร่ สิ่งที่กิมให้เขาทำมันช่างง่ายดายเหลือเกิน เพราะทัชเคยใช้วิธีนี้มาแล้วและใช้แค่กับกิมเพียงคนเดียวเท่านั้น

“กิมยกโทษให้ทัชเถอะนะ ทัชขอโทษนะครับ”

“……………” กิมแกล้งทำหน้านิ่ง ทั้งที่ในใจของเขามันอ่อนยวบลงตั้งแต่ที่อีกฝ่ายอ้อนเขาแล้ว

“กิมครับบ ทัชขอโทษนะครับ อย่าโกรธทัชเลยนะ”

น้ำเสียงหวานๆที่กิมไม่เคยได้ยินจากอีกฝ่ายมานาน มันทำให้เขาต้องยอมหลุดยิ้มเพื่อยอมแพ้ให้กับความน่ารักของคนตรงหน้า

“กิมยิ้มแล้ว” ทัชระบายยิ้มอ่อนๆแล้วใช้ปลายนิ้วสัมผัสที่ปลายจมูกเล็กของอีกฝ่ายเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ

“ก็มึงทำตัวน่ารักนี่หว่า..แบบนี้กูจะไม่หายโกรธได้ยังไง” กิมพูดชมออกมาตรงๆ ทัชอมยิ้มน้อยๆก่อนจะผละลงจากตักแกร่งของกิมแล้วกลับมายืนที่เดิม พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ถ้าคุณกิมรู้เรื่องแบบนี้แล้ว..งานแต่งงานของคุณกิม ยังคงเป็นผมอยู่หรือเปล่าครับ?” ทัชถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งตามฉบับของตน พร้อมกับมาใช้สรรพนามเดิมเรียกอีกฝ่าย

กิมถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาทัช พลางจับมือเล็กของอีกฝ่ายเอาไว้

“ยังไงก็ต้องเป็นมึงอยู่แล้วทัช มึงคือคนสำคัญของกูนะ..”

ทัชชะงักกึก แววตาไหววูบหลบสายตาของกิมที่มองมา ก่อนจะหันกลับมาอีกครั้งเมื่อประโยคต่อไปของกิมได้พูดขึ้น

“เพราะมึงคือคนเดียวที่จะช่วยกูเรื่องนี้ได้ ไม่อย่างนั้นชีวิตกูจะต้องวุ่นวายเพราะผู้หญิงพวกนั้นแน่ๆ กูไม่มีใครแล้วนอกจากมึงนะ..ถ้ากูได้แต่งงานกับมึง ชีวิตโสดที่สดใสของกูก็จะคงอยู่ตลอดไป”

ทัชเม้มปากตัวเองนิดๆก่อนจะพยักหน้าอย่างช้าๆ

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปบอกคุณหญิงท่านให้นะครับ”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวมึงเข้าไปในห้องแม่พร้อมกับกูเลยนี่แหละ” กิมพูดบอก ก่อนจะจับมือของทัชให้เดินตามตนเองไปนอกห้อง

เมื่อเข้ามาถึงห้องของนิพภา ทั้งกิมและทัชก็เริ่มพูดคุยถึงเรื่องที่ได้ตกลงกันเอาไว้

“ตกลงเราแน่ใจแล้วใช่ไหมทัช” นิพภาหันไปถามทัชเพื่อความแน่ใจ

“ครับคุณน้า” ทัชพยักหน้าน้อยๆ

“แกไม่ได้ไปบีบบังคับอะไรทัชใช่ไหมตากิม” นิพภาหันไปมองหน้าลูกชายแล้วถามเสียงเขี้ยว

“โธ่แม่ แม่จะให้ผมไปบังคับอะไรบอดี้การ์ดคู่ใจของพ่อได้ละครับ มันเต็มใจที่จะแต่งเองตางหาก” กิมไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหาแม่ตนเองพร้อมกับโอบเอวนิพภาอย่างอ้อนๆ

“ไม่ต้องเลย ก็แกน่ะชอบใช้วิธีอ้อนเจ้าทัชอยู่เรื่อย และทัชก็ชอบตามใจแกจนแกเสียนิสัยแบบนี้” นิพภาส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย กิมรีบกอดแม่ตัวเองให้แน่นมากยิ่งขึ้น

“เอาเป็นว่าแม่ตกลงยอมให้ผมแต่งงานกับไอ้ทัชแล้วใช่ไหม” กิมถามพร้อมกับมองแม่ตัวเองอย่างลุ้นๆ

นิพภามองหน้าทัชนิ่งๆ ทัชเองก็สบตากับนิพภาโดยไม่หลบสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“อืม ฉันตกลงจะให้แกแต่งงานกับทัช”

“โอเคเลยครับคุณหญิงแม่สุดสวย” กิมยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบหอมแก้มของนิพภาแล้วลุกขึ้น

“แล้วนี่แกจะไปไหน”

“ผมไปหาเพื่อนก่อนนะครับ จะไปบอกพวกมันว่าไอ้กิมคนนี้กำลังจะสละโสดแล้ว” กิมพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที

“ดูๆๆดูเจ้าเด็กไม่รู้จักโตนะทัช แบบนี้จะปรามไหวเหรอ” นิพภาพูดต่อว่าออกมาเล็กน้อย พลางส่ายหน้าไปมาด้วยความอ่อนใจ ทัชเองก็นิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

นิพภาเมื่อเห็นว่าทัชนิ่งไป เธอก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที เพราะถึงแม้ว่าใบหน้าของทัชจะเรียบนิ่งจนไม่มีใครดูออก แต่เพราะเธอเลี้ยงดูทัชมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เธอสามารถแยกสีหน้าและแววตาของทัชได้อย่างง่ายดาย

“ทัช..มานั่งข้างๆน้านี่มา” นิพภาพยักหน้าไปที่ข้างๆตนเอง ทัชก็รีบทำตามที่นิพภาบอก

“ครับ”

“เราแน่ใจแล้วเหรอว่าเราจะให้มันเป็นแบบนี้น่ะ” เธอถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับจับมือของทัชมากุมเอาไว้

“แน่ใจครับ” ทัชตอบกลับไปทันทีโดยไม่ลังเล

“แต่คนที่จะเจ็บที่สุดในเรื่องนี้..มันก็คือทัชนะลูก” นิพภาพูดบอกด้วยความเป็นห่วง

ทัชหลบสายตาของนิพภาที่มองมานิดๆ ก่อนจะหันกลับไปมองอีกครั้ง

“ผมไม่เป็นอะไรครับ ถ้าสิ่งเหล่านี้มันทำให้เขามีความสุขได้..ผมเต็มใจครับ”

“ต่อให้มันจะทำร้ายทัชไปตลอดชีวิตน่ะเหรอ"

“…ใช่ครับ เพราะทั้งชีวิตของผม..ผมยกให้เขามาตั้งนานแล้ว” ทัชจ้องหน้านิพภานิ่งๆเพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูดออกไปทั้งหมด

“แต่น้าว่าทัชลองไตร่ตรองดูอีกสักครั้งดีไหม”

“ความจริงน้าเองก็ดีใจนะที่จะได้ทัชเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของน้าจริงๆสักที แต่ถ้ามันต้องแลกกับการทำร้ายทัชไปตลอดชีวิตแบบนี้..น้าเองก็ไม่สบายใจหรอกนะทัช”

“แต่ผม..”

“น้าว่าทัชลองกลับไปคิดทบทวนแล้วค่อยมาบอกน้าดีกว่า เพราะครั้งนี้ที่ทัชยอมมาพูดก็เพราะเจ้ากิมมันใช้มารยาอ้อนทัช ทำให้ทัชใจอ่อนจนยอมตกลงทำตามที่เจ้านั่นบอก แต่ถ้าทัชลองทบทวนอีกสักนิด คำตอบของทัชคงจะไม่ใช่แบบนี้แน่ๆ” เธอจับมือนุ่มของเด็กหนุ่มแล้วบีบเบาๆ

“ผมขอบคุณคุณน้ามากนะครับ..แต่ผมตัดสินใจแล้วจริงๆ และผมก็ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่ผมตัดสินใจลงไปมันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด..คุณน้าได้โปรดอนุญาตด้วยครับ”

นิพภามองหน้าทัชนิ่งๆหลังจากที่ทัชพูดประโยคนั้นจบ เธอรู้ดีว่าความนิ่งและท่าทีที่ไม่รู้สึกอะไรของทัช มันกลับมีความเจ็บปวดอยู่ในแววตาคู่นั้น เธอ..คือคนที่รู้ดีมากที่สุด นั่นก็เพราะ..

..

..

ย้อนกลับไปในช่วงที่ทัชก่อนจะขึ้นปีหนึ่ง

นิพภาที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว จู่ๆก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านหลังของตัวเอง เธอจึงหันไปมองและพบว่าทัชที่ยืนอยู่

“อ่าวทัชแล้วตากิมละ ถ้ายังไม่เข้ามาก็บอกให้รีบๆหน่อย น้าทำกับข้าวเอาไว้รอ” เธอพูดขึ้น

“คุณกิมฝากบอกมาว่าจะกลับดึกๆน่ะครับ พอดีมีงานที่มหาลัย” ทัชพูดบอก เพราะก่อนที่ทัชจะกลับมาที่นี่ กิมได้โทรบอกเขาแล้ว..และถึงแม้ว่าสิ่งที่กิมบอกเขามันจะตรงข้ามกับสิ่งที่เขาบอกนิพภาก็เถอะ

“หึ มีงานที่มหาลัยหรือกำลังจะไปหาใครกันแน่ เฮ้อออเจ้าลูกคนนี้นี่ น้าล่ะปวดหัวกับมันจริงๆ” นิพภาส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นอย่างรู้ทัน ก่อนจะหันไปปิดแก๊สแล้วหันกลับไปมองหน้าเด็กหนุ่มมอปลายอีกครั้ง

“ทัชมีอะไรหรือเปล่า? ปกติทัชไม่มายืนทำหน้าลำบากใจกับน้าแบบนี้นะ” นิพภาถามขึ้น เพราะสีหน้านิ่งๆแต่แววตาที่ดูเครียดของทัช มันทำให้คนที่เลี้ยงเด็กตรงหน้ามาตลอดชีวิตนั้นรับรู้ถึงความเปลี่ยนไปได้ดี

“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณน้านิดหน่อยครับ” ทัชหลบสายตาของนิพภา

“คงเป็นเรื่องสำคัญมากใช่ไหม ไม่อย่างนั้นคนที่ไม่กลัวอะไรเลยอย่างทัช..คงไม่หลบสายตาของน้าหรอก”

“..................” ทัชนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร

“ตามน้าขึ้นมาข้างบน” พูดจบเธอก็เดินนำเด็กหนุ่มไปทันที

เมื่อมาถึงในห้อง นิพภาก็จับแขนของทัชให้ไปนั่งที่ปลายเตียงกับเธอ

“ทัชมีอะไรหรือเปล่า บอกกับน้ามาได้ตรงๆเลยนะ น้ายินดีรับฟังทุกเรื่อง”

ทัชสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะสบตากับนิพภานิ่ง

“ผมชอบคุณกิมครับ”

นิพภาชะงักเมื่อได้ยินประโยคที่เธอไม่เคยคิดมาก่อน

“ชอบ? ทัช..หมายถึงอะไรเหรอ น้าไม่เข้าใจ”

ทัชเม้มปากนิดๆแล้วนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าหญิงสาวที่เปรียบเสมือนแม่แท้ๆของเขา

“ทัช..ลุกขึ้น เราไม่จำเป็นต้องนั่งคุกเข่าแล้วพูดกับน้า” นิพภาพูดเสียงดุเล็กน้อย แต่ทัชก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกตามที่นิพภาพูดเลยสักนิด

“ผม..ชอบคุณกิมครับ ชอบแบบ..แบบที่ผู้หญิงชอบผู้ชาย” ทัชก้มหน้าพร้อมกับหลับตานิ่งเพื่อรับผลที่เขาทำผิดต่อนิพภา แต่สิ่งที่ทัชสัมผัสได้ คือฝ่ามือนุ่มๆกำลังจับไหล่ของเขาอยู่

“ทัชครับ..ทัชฟังน้านะลูก” นิพภายิ้มบางๆส่งให้กับเด็กน้อยในสายตาของเธอ

“ไม่ว่าทัชจะรักหรือชอบใครก็ตาม..สิ่งที่ทัชรู้สึกอยู่มันไม่ได้ผิดอะไรเลย ทัชไม่ได้ทำผิดต่อน้าหรือใครทั้งนั้น เพราะฉะนั้นถ้าทัชไม่อยากให้น้ารู้สึกไม่ดี..ทัชก็ต้องเลิกรู้สึกไม่ดีกับตัวของทัชเองก่อน” เสียงนุ่มของนิพภาทำให้ทัชมีน้ำตาเอ่อคลอ

“ผะ..ผม..”

“ถ้าทัชชอบตากิมจริงๆ ทัชรู้ใช่ไหมว่าเขาเป็นคนยังไง น้าไม่ได้ห่วงเรื่องที่ทัชชอบกิมนะ แต่คนที่น้าห่วงก็คือทัช..กิมไม่เคยจริงจังกับใคร เวลาจะคบคนไหนก็คบได้ไม่นาน ลูกน้าเป็นคนเหลวไหลมากแค่ไหน แล้วแบบนี้ทัชยังจะกล้าเอาหัวใจดวงน้อยๆดวงนี้ของทัช มาแลกกับคนที่ไม่เคยรักใครเลยอย่างลูกชายของน้าจริงๆเหรอ” นิพภาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลไม่น้อย

“แต่ผมรักเขาไปแล้วครับ รัก..ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงคุณกิมก็คงไม่มีทางคิดกับผมมากเกินไปกว่าน้องชายคนนึง” เสียงที่สั่นเครือของทัชบอกกับผู้มีพระคุณออกไป จนทำให้นิพภาที่ได้ฟังอดที่จะรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้ เธอดึงเด็กหนุ่มเข้ามาปลอบทันที

“ไม่เป็นไรนะทัช..ไม่เป็นไร”

“ฮึก..”

“น้ารู้ว่าคนเก่งอย่างทัช จะผ่านเรื่องราวแบบนี้ไปได้อย่างแน่นอน แต่ทัช..ทัชแน่ใจในเรื่องนี้แล้วจริงๆใช่ไหมลูก เพราะมันคือเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตของทัชเลยนะ และมันอาจจะเปลี่ยนชีวิตของทัชไปตลอดกาลด้วย”

“ผม..ฮึก ผมแน่ใจครับ” ทัชตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“แต่มันจะเจ็บนะทัช เพราะตากิมไม่เคยคิดจะรักใครเลย..ลูกชายของน้ามันยังชอบรักสนุกอยู่”

“ผมยอมครับ ผมยอมรับทุกอย่างที่ตัดสินใจ”

++++++++++++++