ตอนที่ 4

การได้เจอเพื่อนเก่าแบบนั้นทำให้ฉันอารมณ์เสียมากหลังจากซื้อของเสร็จ ก็รีบตรงดิ่งกลับบ้านทันที ช่วงนี้รู้สึกว่ามันแปลกๆเพราะน้องชายของฉันชอบละเมอ หัวเราะตอนกลางคืนบ่อย ทั้งที่เราสองคนก็นอนด้วยกันแต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรน้องฉันจะมีอาการแปลกๆ มา 2-3 เดือนแล้ว

วันนี้ฉันจึงจะไม่นอนจะแอบส่องดูว่าน้องฉันเป็นอะไร ชื่นชอบละเมอตอนกลางคืน ในช่วงกลางคืน ทุกอย่างมีความเงียบสงบ ฉันที่แกล้งนอนหลับก็ยังรู้สึกตัว จนใกล้ถึงเวลาเที่ยงคืนที่น้องของฉันชอบตื่นขึ้นมาหัวเราะ นอนละเมออยู่บ่อยๆ

วูบบบบ!

เสียงลมพัดเข้ามาภายในห้องทั้งๆที่ฉันปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อยแล้วกันขโมยและกันลมผ่านเข้ามาในห้องก็เปิดแอร์แต่เหมือนมีลมพัดวูบเข้ามาภายในห้อง ทำเอาฉัน รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที ก่อนจะเห็นเงาร่างสีดำ มันยืนอยู่ข้างเตียง มือของคนคนนั้นยื่นออกมา ผัวของน้องชายฉันอย่างเอ็นดู ก่อนที่ฉันจะรีบคว้ามือ คนของคนคนนั้นทันที

หมับ!!

"เฮ้ย!!"

ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อฉันตั้งใจจะคว้ามือของเงาสีดำนั่นกลับกลายเป็นว่าฉันคว้าถูกแต่อากาศไม่ถูกมือของเขาคนนั้น ฉันต้องร้องตะโกนออกมาอย่างตกใจ

"แกเป็นใครเนี่ย ทำอะไรน้องชายของฉัน ต่อให้เป็นผีวิญญาณร้ายหรืออะไรนะถ้าแกกล้ามังแกต๊อกฉันฉันจะเตะแกให้กระเด็นไปติดฝาเลย!!!"

"เธอเห็นฉัน?"

"ก็ใช่น่ะสิ!"

"ในที่สุดก็มีคนเห็นฉันแล้ว"

"เธอเป็นใคร"

"ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร แต่ฉันอยู่ที่นี่มานานแล้ว ตอนเด็กๆฉันก็เคยมาเล่นกับเธอที่นี่ แต่พอเธอโตขึ้นเธอจำฉันไม่ได้"

"เธอเป็นผีอยู่ที่นี่มานานแล้วหรอ"

"ใช่ฉันอยู่มานานแล้ว แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ฝันเห็นเด็กคนนี้น่ารักฉันก็อยากเล่นด้วย แต่ตอนเช้าเธออยู่ฉันก็เลยไม่ค่อยกล้าเล่นกับเด็กคนนี้"

"เป็นผีอยู่ส่วนผีมายุ่งอะไรกับคน"

"ฉันก็แค่เหงาอยากมีเพื่อนคุยบ้าง"

"ถ้าเหงาก็ไปคุยกับพ่อกับแม่ฉันเขาตายไปตั้งนานแล้ว"

"ที่นี่นอกจากฉันก็ไม่มีวิญญาณตัวอื่นเลยมีแค่ฉันคนเดียว"

"พ่อของฉันกับแม่เลี้ยงตายไปตั้งนานแล้วถ้าไม่อยู่ที่นี่เขาจะไปอยู่ที่ไหนแล้วทำไมเธอถึงไม่ไปเกิดใหม่"

"อาจเพราะว่าฉันยังติดค้างอะไรสักอย่างฉันทำอะไรไม่ได้มันทำให้ฉันไปสู่สุคติไม่ได้"

"แล้วเธอต้องการบุญหรืออะไรล่ะจะทำไปให้"

"ฉันนับถือคริสต์ ฉันอยากรู้ว่าฉันเป็นใคร"

"เธอจะให้ฉันตามหาว่าเธอเป็นใครงั้นหรอ"

"ใช่เธอช่วยฉันหน่อยนะระหว่างที่อยู่ที่นี่ฉันก็จะดูแลเด็กคนนี้ให้"

"ไม่ต้องหรอก เรื่องของเธอเดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง"

ฉันที่ต้องเลี้ยงทั้งน้องและก็ผีในบ้าน ไม่ต้องมาสืบหาว่าผิดตัวนี้เขาชื่ออะไรเป็นใครมาจากไหนแล้วต้องการที่จะทำอะไรในชีวิตของเขา ชีวิตวัย 20 ของฉันได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ

เสียงหัวเราะของน้องชายฉันในช่วงเช้าก็ยังมีความสุขอยู่แบบนั้น ทำเอาฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ก็ใครซะอีกก็ยัยผีขี้เหงา ที่เอาแต่หยอกล้อน้องชายของฉัน โดยปกติแล้วเด็กจะเห็นผี ก็ตอนเด็กๆไม่ใช่หรอตอนนี้ก็ 2 ขวบแล้ว ยังจะมองเห็นผีหรอเนี่ยแต่ยังไงก็ตามเด็กก็ยังเห็นแบบนี้อยู่ดี

"บ้านหลังนี้พ่อของฉันเป็นคนสร้างขึ้นมามันไม่มีประวัติอะไรเลยนะ"

"ฉันแค่รู้สึกคุ้นเคยกับพ่อของเธอเท่านั้นแต่อย่างอื่นฉันก็จำไม่ได้แล้ว"

"ที่แห่งนี้ก็เป็นของบรรพบุรุษไม่มีใครที่ตายไปตั้งแต่ ยังเป็นสาวแบบเธอ"

"ฉันอาจจะเกี่ยวข้องกับพวกเธอก็ได้"

"จะเกี่ยวข้องกับฉันอย่างนั้นหรอ จะเป็นไปได้ยังไง แม่ของฉัน ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เธอคลอดฉันแล้วก็หายไป เป็นไปไม่ได้ว่าเธอจะเป็นแม่ของฉัน"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันฉันจำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว"

"จะทำไงดี ประวัติของที่นี่ก็ไม่ได้บ่งบอกว่ามีใครเสียชีวิตในบ้านหลังนี้เลย"

"เธอมีรูปของแม่เธอหรือเปล่า"

"ไม่มีพ่อของฉันเอารูปไปเผาทิ้งหมดแล้วไม่มีรูปของแม่ฉันเลย"

"งั้นหาคนมาวาดรูปฉัน แล้วค่อยไปหาตัวตนที่แท้จริงของฉันก็ได้"

"คนที่สเก็ตภาพจากคำพูดของคนได้ก็มีแค่ตำรวจสืบสวนเท่านั้นแหละ"

"ช่างจิตกรมีตั้งมากมาย เธอจะหาใครสักคนที่สเก็ตภาพของฉันได้ ก็พอแล้วนี่"

"จะลองพยายามก็แล้วกัน"

กว่าจะหาช่างภาพมาได้ก็ยากอยู่เหมือนกัน และยิ่งฉันเป็นคนบอกให้เขาวาดภาพตามคำพูดของฉันมันก็ยากนิดนึง กว่าจะภาพเป็นรูปเป็นร่างได้ก็ใช้เวลาเกือบทั้งวัน ทั้งลบและวาดใหม่อยู่หลายครั้ง จนในที่สุด ภาพนั้นก็ออกมา เป็นรูปเป็นร่างสักที