น้องอย่าร้องนะ

พ่อของฉันแต่งงานมีภรรยาใหม่ เขาเพิ่งแต่งงานได้ 1 ปีภรรยาใหม่ของพ่อก็ตั้งท้อง ตัวของฉัน ในตอนนั้นอายุ 18 ปีแล้ว กำลังจะเข้ามหาลัย แต่เมื่อ แม่เลี้ยงคลอดน้องออกมา พ่อกับแม่เลี้ยงของฉันก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปทิ้งเด็กตัวเล็กๆคนนี้เอาไว้

"เด็กตัวแค่นี้แกมีจะมีปัญญาเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ยังไง"

"แล้วถ้าไม่ใช่หนูจะเป็นใครหรอคะเป็นคุณป้า หรอ"

"ใครจะไปเลี้ยงลูกคนอื่นแกคิดได้ยังไง"

"แต่ถึงยังไงต่อให้หนูไม่ชอบแม่เขาแต่เด็กคนนี้ก็ถือว่าเป็นน้องชายของหนู ต่อให้ต่างแม่ก็ตาม"

"แต่แกก็มีอนาคตของแกนะ แกจะทิ้งอนาคตของตัวเองที่กำลังจะเข้ามหาลัย เพื่อมาเลี้ยงเด็กคนนี้งั้นหรอ"

"ถ้าป้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะค่ะหนูอยู่ได้"

"ฉันก็ไม่อยากจะว่าแกหรอกนะแต่แกมันดื้อรั้นเหมือนพ่อของแก"

"เชิญเถอะค่ะ หนูไม่ส่งนะคะ"

หลังจากส่งคุณป้ากลับบ้านเสร็จฉันก็หันไปมองเด็กคนนี้ที่นอนอยู่บนเบาะ เด็กที่ได้แค่ 2 เดือน เพิ่งคลอดได้แค่นั้นจริงๆกลับต้องมาเสียแม่ของตัวเองไป แม้กระทั่งพ่อก็เสียไป ชีวิตของบ้านเราเหลือแค่มันแค่ 2 คนแล้วเด็กคนนี้เกิดมาก็ไม่ได้ผิดอะไรสิ่งที่ฉันจะทำได้ก็คือการดูแลเด็กคนนี้ให้ดีที่สุดเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับเด็กคนนี้ เป็นเพื่อนเป็นพี่ เป็นทุกๆอย่างสำหรับเด็กคนนี้ฉันจะไม่โกรธไม่เกลียดเขาฉันจะรักเขาให้ดีที่สุด

การใช้ชีวิตของฉันในการเลี้ยงดูเด็ก ทารกที่เพิ่งเกิดได้ 2 เดือนก็เป็นสิ่งที่ยากลำบากแต่ยังดีที่พ่อกับแม่ยังทิ้งทรัพย์สมบัติเอาไว้ให้ฉัน ไม่อย่างนั้น ก็คงจะอดอยากมากกว่านี้แต่งานก็ต้องทำเหมือนกัน ฉันจึงเป็นนักเขียนนิยายออนไลน์ ขอให้แต่ละเดือนมีเงินใช้ เพื่อให้น้องได้มีเงินซื้อนม สมบัติของพ่อแม่ที่ให้มาก็เอาวางไว้ว่าใช้ในอนาคต

"มาย เด็กดีมากินนมกัน"

ฉันเอาขวดนมที่ชงเสร็จแล้วป้อนให้เด็กคนนี้แต่ก็เหมือนว่า เด็กไม่ยอมกิน ฉันจึงตรวจดูผ้าอ้อมต่างๆแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติแต่เสียงร้อง ของน้องชายตัวเองกลับทำให้ฉันรู้สึกปวดใจ ในขณะนั้นแฟนของฉันก็โทรมา ฉันจึงกดรับสายเขาไป

"มาหาฉันหน่อยสิ"

"เราไปไม่ได้เราต้องดูแลน้อง"

"ทำไมเด็กคนนี้จะต้องเป็นเธอมาดูแลด้วย"

"แล้วถ้าไม่ใช่ฉันจะเป็นใครอย่าพูดแบบนี้อีกนะฉันไม่ชอบ"

"ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกันเวลาฉันชวนเธอไปไหนก็ว่าจะพบเด็กคนนี้มาด้วยมันน่ารำคาญ"

"เขาคือน้องของฉันก็คือครอบครัวคนสุดท้ายของฉันแล้ว"

"แล้วไงอ่ะเธอเป็นแฟนฉันนะถ้าเธอไม่ต้องการอยู่กับฉันก็เลิกกับฉันไปเถอะ"

"เลิกก็เลิกสิฉันไม่กลัวอยู่แล้วต่อไปนี้ไม่ต้องโทรมาอีกนะ"

"เธอจะเลิกกับฉันจริงๆหรอ"

"ใช่ ในเมื่อนายรังเกียจน้องฉันฉันก็ไม่จำเป็นต้องดีกับนายอีกลาก่อน"

ฉันวางสายไปทันทีผู้ชายคนนี้ฉันไม่ต้องการอีกแล้ว ฉันไม่ต้องการให้ใครมาดูถูกน้องของฉัน เขาก็แค่เด็กบริสุทธิ์คนนึง ฉันไม่ต้องการให้เขาต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ ต่อฉันรักแฟนของฉันมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้มากไปกว่าฉันรักน้องของฉันหรอก

"น้องมาย เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะจะได้รู้ว่าหนูเป็นอะไร"

"แง๊ๆๆ!!!"

หลังจากนั้นฉันก็พาน้องชายไปหาหมอในทันทีก่อนจะพบว่า น้องของฉันท้องอืดหมอจึงจัดยาให้ และให้น้องดูอาการสัก 2-3 ชั่วโมงถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็จะให้กลับบ้านได้ หลังจากที่รู้ว่าน้องเป็นอะไรน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา ฉันกลัวน้องจะเป็นอะไรไปเพราะถ้าน้องของฉันเป็นอะไรไปจริงๆฉันก็กลายเป็นคนที่เหลือแต่ตัวเองที่ยืนอยู่บนโลกใบนี้เพียงคนเดียว ยังโดดเดี่ยวไร้ซึ่งครอบครัวของตัวเอง