บทที่ 4

เซียวหมิงมองเซี่ยหูเตี๋ยดูเหมือนว่า น้องรองจะบ้าบุรุษผู้นี้ ครั้งนี้หูเตี๋ยพูดกับนางดีเหลือเกิน หรือนางจะชอบอ๋องชิงสุ่ยเยว่

มุมปากของเซียวหมิงยักยิ้มขึ้นมา “น้องรองชอบอ๋องชิงสุ่ยเยว่รึ”

เซี่ยหูเตี๋ยปรายตามองพี่สาวแล้วหยิบพัดมาบังหน้า “พี่หญิง ข้า…”

“เจ้าไม่ต้องบิดบังข้า เอาหูมานี่” จากนั้นเซียวหมิงก็กระซิบกระซาบเซี่ยหูเตี๋ย ใบหน้าน้องสาวยิ้มอย่างขวยเขิน

“พี่หญิงจะดีหรือ”

“น้องรอง ดีสิ”

“ขอบคุณพี่หญิงที่ชี้แนะข้า ข้าขอตัวนะเจ้าคะ” เซี่ยหูเตี๋ยยิ้มหวานแล้วยอบกายคำนับหันหลังเดินจากไป

ทำให้เสี่ยวฟางตะลึงงงกับการมีมารยาทของคุณหนูรองที่มีต่อคุณหนูใหญ่ เสี่ยวฟางพลันเหลือบมองคุณหนูใหญ่หัวเราะอย่างมีความสุข…

เพลาพลบค่ำหลังจากที่เซียวหมิงรับประทานข้าวเสร็จ นางก็ทิ้งตัวลงที่เตียงนอนอย่างสบายใจหวนคิดเรื่องที่บอกเซี่ยหูเตี๋ยเมื่อตอนเช้าไม่รู้ว่ายัยคุณหนูรองจะทำตามแผนสำเร็จหรือไม่

เซียวหมิงบอกให้หูเตี๋ยไปขอร้องอัครเสนาบดีเซี่ยให้หูเตี๋ยไปแทนเซียวหมิงไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะสำเร็จหรือไม่ เซียวหมิงรอฟังข่าวดีจากเซี่ยหูเตี๋ยอย่างใจจดใจจ่อ

โครมประตูถูกเปิดออกอย่างแรง เสี่ยวฟางกับเซียวหมิงมองผู้มาเยือนเรือนอย่างตกใจ

“เซียวหมิง!” เซี่ยหูเตี่ยนั่นเอง เรียกชื่อเซียวหมิงเสียเต็มยศ ทำไมไม่เรียกพี่หญิงเหมือนตอนเช้าเล่า

“น้องรองเจ้าไปกินรังแตนมาจากไหนกัน” เซียวหมิงลุกจากเตียงสาวเท้าไปหาน้องสาว

“เจ้าดูสิท่านพ่อตบหน้าข้า ไม่ยอมให้ข้าไปแทนเจ้า ในการคัดเลือกพระชายาในครั้งนี้ยังไงก็เป็นเจ้าที่ต้องไป”

ใบหน้างามมีรอยแดงจริงๆ

“เอาน่า ข้าไม่คิดว่าท่านพ่อจะตบเจ้า”

“ยังไงเจ้าก็ต้องไปดูตัว”

“น้องรองไปพักผ่อนเถอะ” นางไล่เซี่ยหูเตี๋ยออกไปจากห้อง ด้านเซี่ยหูเตี๋ยเดินสะบัดแขนเสื้ออกจากห้องด้วยท่าทีไม่พอใจ

“คุณหนูท่านแนะนำคุณหนูรองจนทำให้นางโดนนายท่านตบ ฮูหยินใหญ่ต้องมาคิดบัญชีกับท่านแน่”

เซียวหมิงหันไปมองหน้าสาวใช้ อะไรกันเนี่ยชีวิตเซี่ยเซียวหมิงถึงได้อาภัพเยี่ยงนี้ นางไม่ถูกกับแม่เลี้ยงหรอกหรือ ร่างบางทิ้งตัวลงที่เตียงหวนคิดถึงฮูหยินคนปัจจุบัน นางหลับตาลงภาพที่ปรากกฎฮูหยินใหญ่มีใบหน้าอ่อนเยาว์เวลาที่เจอพบกับเซี่ยเซียวหมิงตอนนั้น ดูเหมือนว่าลูกเลี้ยงจะกลัวแม่เลี้ยงเป็นอย่างมาก

“ข้าเข้าใจแล้ว”

วันรุ่งขึ้นเป็นไปตามที่เสี่ยวฟางกล่าวมาไม่มีผิดหลังจากที่เซียวหมิงรับประทานอาหารเช้าเสร็จคนจากเรือนฮูหยินใหญ่ก็เรียกนางไปพบที่ห้องโถงทันที

เซียวหมิงทำใจไว้แล้ว

นางย่างกรายมาที่เรือนใหญ่โดยมีเสี่ยวฟางเดินรั้งท้าย ในใจสาวใช้ก็อดที่จะเป็นห่วงเจ้านายไม่น้อย เสี่ยวฟางภาวนาให้เจ้านายได้รับเลือกเป็นพระชายาจะต้องไม่โดนใครข่มเหงรังแกอีก

ร่างงามในอาภรณ์สีเหลืองที่ปักด้วยดิ้นทองลายดอกไห่ถางมวยผมม้วนขึ้นปักด้วยปิ่นงามวิจิตรห้อยพู่ระย้าลงมา นางนั่งที่เก้าอี้กำลังรอพิพากษาใครบางคนที่เป็นต้นเหตุทำให้ไข่มุกในดวงใจโดนทำร้ายเมื่อวานนี้

มือเรียวงามยกช้าร้อนๆ ขึ้นมาจิบอย่างใจเย็น เมื่อหวนคิดใบหน้าบุตรสาวที่โดนตบเมื่อคืนคนเป็นแม่แทบอยากจะฉีกเนื้อคนตัวต้นเหตุของเรื่องจริงๆ

“คารวะท่านแม่”

เสียงนี้ทำให้ฮูหยินใหญ่วางถ้วยชาลง “คุกเข่า!”

เซียวหมิงทำตามที่สตรีตรงหน้าสั่ง เหมือนในซีรีย์ไม่มีผิดเลยทำอะไรผิดก็คุกเข่า น่าเบื่อชะมัดเซียวหมิงบ่นใจ

“ท่านแม่ให้ข้าคุกเข่าทำไมเจ้าคะ” นางแสร้งถามฮูหยินใหญ่

“เจ้ามันตัวปัญหา ชอบก่อเรื่องหลายวันก่อนก็หายตัวไปจากจวนทำให้คนทั้งจวนเป็นห่วง พอกลับมาก็สร้างเรื่อง เจ้าบอกให้น้องสาวไปแทนเจ้าเรื่องดูตัวพระชายา ช่างเจ้าเล่ห์เพทุบายยิ่งนัก บิดาเจ้าเป็นคนตัดสินใจไปแล้ว แต่เจ้าก็ยุยงให้น้องรองไปขอร้องบิดา นางโดนบิดาตบหน้าข้าเสียใจยิ่งนัก”

ฮูหยินใหญ่ร่ายยาวจนเซียวหมิงฟังแทบไม่ทัน

นางผิดด้วยหรือ

“แล้วท่านแม่จะให้ลูกทำยังไง”

“ตบเจ้ายังไงล่ะ โทษฐานที่เจ้าทำให้น้องรองโดนบิดาตบ”

หา! ถึงกลับตบคืนเชียวหรือนี่

“เด็กๆ ตบหน้า” เซียวหมิงยังไม่ทันตั้งตัว ใบหน้างามโดนมือสะบัดใส่สองครั้งถึงกับเลือดกบปาก

ช่างโหดร้ายยิ่งนัก!

“ต่อไปอย่าเอานิสัยชั่วของเจ้าใส่ลูกข้าอีก ไสหัวไป” เซียวหมิงพูดอะไรไม่ออก เสี่ยวฟางได้แต่ประคองเจ้านายให้กลับเรือนโดยด่วน!

ภายในเรือนเล็กเสี่ยวฟางทายาให้เจ้านาย เซียวหมิงแสบร้อนที่มุมปากยิ่งนัก นางไม่อยากจะคิดเลยว่าเซี่ยเซียวหมิงตัวจริงจะต้องทรมานเช่นไรในจวนนรกแห่งนี้ คราแรกตั้งใจว่าจะอยู่อย่างสงบไม่อยากจะออกเรือนหรือเป็นชายาอ๋อง ดูท่าแล้วเห็นทีจะต้องเป็นชายาอ๋องถึงจะรอดจากขุมนรกนี้…

เพลาพลบค่ำหญิงสาวย่างกรายว่าจะเดินเข้าไปในศาลาสวนดอกเข็มแต่ทว่า เซียวหมิงกลับพบหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่พลอดรักกัน

หญิงสาวรีบพรางตัวเข้าไปในมุมมืดทันที

“พี่ใหญ่ข้าคิดถึงท่านยิ่งนัก” สตรีชุดดำโอบกอดบุรุษผู้นั้น

“ข้าก็คิดถึงเจ้าน้องเซี่ยอี้” บุรุษผู้นั้นหอมที่หน้าผากงามอย่างแผ่วเบา

แกร๊ก! เสียงเหยียบกิ่งไม้

“ใคร!” บุรุษผู้นั้นเอ่ยถาม

“เหมี่ยว!” เจ้าแมวเหมียวเดินออกมาจากก่อไผ่พอดี

ทำให้ทั้งสองโล่งอก สตรีนางนั้นรีบทะยานขึ้นท้องฟ้าเข้าสู่ความมืดมิด ด้านบุรุษก็กลับเข้าเรือนใหญ่ตามเดิม…

เซียวหมิงรีบออกมาจากพุ่งไม้ป่าไผ่ ดีนะเจ้าเหมียวช่วยชีวิตนางไว้ หญิงสาวไม่รอช้ารีบสาวเท้ากลับเรือนเล็กทันที

“คุณหนูไปไหนมาเจ้าคะ” เสี่ยวฟางนั่นเองนางยังไม่กลับเรือนคนใช้