บทที่ 5

“เบาๆ หน่อยเสี่ยวฟาง เจ้าอย่าปากพล่อยไปบอกใครล่ะว่าข้าไม่อยู่เรือน”

เสี่ยวฟางรีบส่ายหน้า “บ่าวไม่ทำอย่างนั้นหรอกเจ้าค่ะ คุณหนู”

“ดี เจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว” หลังไล่สาวใช้กลับไป เซียวหมิงก็หวนคิดถึงบุรุษกับสตรีที่อยู่ในศาลาดอกเข็ม หากนางจำไม่ผิดบุรุษผู้นั้นก็บิดาของนาง ส่วนสตรีนั้นเป็นใครกันยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ในโลกโบราณที่แสนจะซับซ้อน นอนดีกว่า…

เช้าวันต่อมาหญิงสาวรับประทานอาหารเพิ่งเสร็จก็มีแขกมาเยือนทันที อัครเสนาบดีนั่นเองที่เดินเข้ามาในเรือนเล็กของนาง

“คารวะท่านพ่อ” หญิงสาวรีบยอบกายคำนับอย่างอ่อนน้อม

“อือ เมื่อคืนเจ้าได้ออกไปไหนหรือไม่”

หรือเขาสงสัยนาง

เซียวหมิงยิ้มบางๆ “ไม่เจ้าค่ะ ข้าอยู่ในเรือนตลอด”

“คุณหนูนอนแต่หัวค่ำเจ้าค่ะนายท่าน” เสี่ยวฟางเสริมขึ้น

ใบหน้าอัครเสานบดีเซี่ยดูเหมือนจะไม่เชื่อ เขาไม่อยากให้เรื่องที่เขาพบสตรีผู้นั้นแพร่งพรายออกไป ดูเหมือนว่าบุตรสาวเขาความทรงจำหายไป ตั้งแต่วันที่หายออกจากจวนดีเหมือนกันที่นางจำอะไรไม่ได้

“เอาล่ะ ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว”

หญิงสาวรีบเดินส่งบิดาที่หน้าเรือนทันที แล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ไม้จันทร์หอมตามเดิม เซียวหมิงหวนคิดเรื่องในอดีตของเจ้าของร่างเดิมยิ่งคิดยิ่งปวดศีรษะ เหมือนมีบางอย่างขาดหายไป

“เสี่ยวฟาง ข้าถามอะไรได้หรือไม่”

เสี่ยวฟางรีบเดินมาหาเจ้านาย

“เจ้าค่ะ”

“ข้าอยากรู้ว่ามารดาที่แท้จริงข้าไปไหน”

เสี่ยวฟางมองคุณหนูอย่างฉงน “คือบ่าวจำได้ว่าอดีตฮูหยินได้ตายไปตั้งแต่คลอดคุณหนูเจ้าค่ะ อีกทั้งบ้านเดิมของอดีตฮูหยินก็โดนเผ่าทั้งจวนไม่มีใครรอดเลยแม้แต่คนเดียว”

ใบหน้าเซียวหมิงเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“แบบนี้นี่เอง”

“ท่านลืมจริงๆหรือเจ้าคะ”

“เสี่ยวฟางตั้งแต่ข้า โดนโจรจับเข้าป่าไผ่ในครานั้นข้ารู้สึกว่าความทรงจำข้าหายไป”

“โธ่! คุณหนู” เสี่ยวฟางเซียวหมิงอย่างสงสาร

มารดาของเซี่ยเซียวหมิงตายไปตั้งแต่คลอดนางแล้ว คนตระกูลเดิมก็ยังไม่มีใครรอดพ้นจากกองเพลิง ช่างน่าสงสารเซี่ยเซียวหมิงยิ่งนัก

“คุณหนูบ่าวนึกออกแล้วเจ้าค่ะ ตอนนั้นรู้สึกว่าจะมีแม่นมหวังคนสนิทของ อดีตฮูหินมาอยู่ที่จวนเซี่ยด้วยเจ้าค่ะ”

“แล้วตอนนี้นางไปไหนแล้ว”

“คือพอนายท่านเซี่ยแต่งงานใหม่ ฮูหยินคนใหม่ไล่แม่นมหวังออกไปเจ้าค่ะ”

“ทำไมฮูหยินใหญ่ถึงได้ใจร้ายแบบนี้นะ” เซียวหมิงเอ่ยขึ้น ดูท่าทางเดียวที่นางจะรอดจากจวนนรกแห่งนี้คือการยอมให้สวรรค์เลือกนางให้เป็นชายาอ๋อง

เพื่อความอยู่รอดในโลกใบใหม่ ขืนอยู่ในจวนนางต้องตายแน่ ไม่เป็นที่รักของบิดา มารดาเลี้ยงก็โหดรอบด้านมีแต่อสรพิษ น่ากลัวยิ่งนัก!

ค่ำคืนนั้นเซียวหมิงก็ยังค่อยๆ เดินสำรวจรอบจวนตามเดิม นางก็อยากจะรู้ว่าชีวิตคนโบราณเป็นอย่างไร นางเดินไปสักพักเห็นช่องหมาลอด

หญิงสาวยักยิ้มที่มุมปากทันที

ยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงดาวแพรวพราวช่างงดงามยิ่งนัก สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านขายของทั้งยังแขวนประดับด้วยโคมไฟโบราณ ภาพแบบนี้หาชมได้อยากยิ่งนัก นางจะดีใจหรือเสียใจดีนะที่ได้ย้อนมาในโลกอีกมิติหนึ่ง

ผู้คนยิ้มอย่างเป็นมิตรเดินสวนกันอย่างขวักไขว่ ข้ามมิติมาก็มาเจอแม่เลี้ยงใจยักษ์เสียแล้ว เลิกคิดถึงแม่เลี้ยงได้แล้ว นางมาเที่ยวเพื่อหาความสุข เซียวหมิงสลัดใบหน้าฮูหยินใหญ่ออกจากสมอง

เซียวหมิงเหลือบมองป้าย หอนางโลม น่าสนใจดีแฮะ! เอ่ยถึงหอนางโลมวันนั้นนางเข้าเมืองหลวงมาเห็นบุรุษกับสตรีทะเลาะ บุรุษกินสตรีที่หอนางโลมแต่สตรีต้องการให้บุรุษผู้นั้นไถ่ตัวนางออกจากหอนางโลมพวกเขาทั้งสองทะเลากันจนเซียวหมิงยื่นมือเข้าสอด บอกบุรุษผู้นั้นช่วยเหลือสตรีนางนั้น ไม่รู้ว่าบุรุษผู้นั้นทำตามที่นางขอหรือไม่!

“คุณชายเชิญท่านเข้าไปดื่มสำราญที่หอเราเจ้าค่ะ” สตรีนางนั้นมีใบหน้างามเชื้อเชิญเซียวหมิงที่แต่งกายเป็นบุรุษ

“รบกวนแม่นางแล้ว” เซียวหมิงในคราบบุรุษเอ่ยขึ้น นางเดินตามสตรีรูปงามเข้าไปข้างใน โอ้!แม่เจ้าสถานที่แห่งนี้ช่างงดงามราวกับสวรรค์ยิ่งนัก

สตรีแต่ละนางนั่งกับบุรุษแต่ละโต๊ะ อีกทั้งยังมีการแสดงแบบโบราณอีกด้วย เซียวหมิงนั่งลงที่โต๊ะโดยมีแม่นางน้อยรินสุราให้ เซียวหมิงตื่นตาตื่นใจยิ่งนักในเหตุการณ์ครั้งนี้ นางดื่มเหล้าจอกแล้วจอกเล่าสายตาพลันมองการแสดงบนเวที

“นายท่าน ท่านเมาแล้วกระมัง” สตรีนางนั้นทำท่าเหนียมอายกับเซียวหมิง

ดวงตาเซียวหมิงเริ่มพร่ามัวแล้ว “ให้เจ้าค่าสุรา” นางต้องรีบกลับจวน สตรีนางนั้นรับเงินจากเซียวหมิง “ขอบคุณนายท่าน”

“ข้าว่านายท่านค้างที่นี่ก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ”

นางจะค้างได้อย่างไร? เสี่ยวฟางได้อกแตกตายเป็นแน่ถ้าไม่เห็นนางอยู่ในเรือนนอน

“ข้าต้องกลับแล้ว” เซียวหมิงลุกขึ้นถึงกลับเซทันที

“นายท่านยืนยังไม่ไหว มากับข้า” สตรีนางนั้นลากเซียวหมิงขึ้นมาชั้นสองแล้วพาเซียวหมิงเข้าห้องไม่ลืมล็อคประตู

เซียวหมิงนอนที่เตียงไม่คิดว่าสุราจะแรงขนาดนี้

“นายท่านรอสักครู่ ข้าอาบน้ำประเดี๋ยว” สตรีนางนั้นเดินเข้าฉากกั้นห้องน้ำไปแล้ว

เซียวหมิงได้สติรีบลุกขึ้น ไม่ได้การแล้วนางต้องรีบหนี ร่างบางเดินย่องเบารีบออกมาจากห้องนั้น

“นายท่านกลับมานะเจ้าคะ”

เซียวหมิงรีบวิ่งไปหลบอีกห้องหนึ่งซึ่งห่างจากห้องสตรีนางนั้นสามห้อง หญิงสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบ เกือบแล้วไหมล่ะ เกือบได้ถูคันฉ่อง (มีอะไรกับผู้หญิงด้วยกัน)

อวก! นางจะอวก ใช่ต้องเดินไปที่ห้องน้ำ ในนี้น่าจะมีห้องน้ำหญิงสาวไม่รอช้า รีบเดินไปที่ฉากกั้นห้องน้ำ

อวก! นางอวกอย่างหมดไส้หมดพุง

ในอ่างไม้นั้น พรึบ! บุรุษร่างสูงโปร่งโผล่ขึ้นจากอ่างไม้

“เจ้าเป็นใคร” ดวงหน้าหล่อเหลาเอ่ยถามบุรุษที่ไร้มารยาทเข้ามาในห้องของเขา

เซียวหมิงเหลือบมองเรือนร่างอันสวยงามถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอ “ข้า…ขออภัยขอรับ เข้าผิดห้อง” เซียวหมิงกล่าวจบร่างบางหันหลังกลับไปแต่ทว่าก้าวไปได้เพียงก้าวเดียว

พรึ่บ!

นางได้อยู่ในอ่างไม้กับบุรุษผู้นั้นเรียบร้อยแล้ว หนวดปลอมเมื่อโดนน้ำถึงกับหลุดออกมาทั้งยังเส้นผมยามสลวยสยายลงมาหลังหมวกหล่น

นางเป็นสตรี!