ไม่เคยรู้สึกผูกพันรักใคร่

กลางดึกคืนหนึ่ง ณ คฤหาสน์หลังงามที่เงียบสงัด บริเวณชั้นสองของตัวตึกเงียบเชียบ ลึกเข้าไปด้านในสุดของปีกซ้ายของตึกใหญ่อันเป็นห้องส่วนตัว รัฐภาคย์ โรจน์ปรมะ ของลูกชายเจ้าของอาณาจักรโรจน์ปรมะ ที่เป็นที่รู้กันดีว่าเขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวหากไม่มีเหตุจำเป็น

แม้เวลาจะล่วงเลยมาค่อนคืนแล้ว ทว่าภายในห้องนอนของทายาทคนสำคัญของบ้าน แม้แสงไฟในห้องถูกหรี่ให้ลดความสว่างลงบ้าง แต่ก็ยังสว่างพอที่ให้มองเห็นความเคลื่อนไหวภายในห้องได้อย่างชัดเจน

ทุกซอกส่วนภายในห้องถูกจัดแต่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยนิสัยรักความสะอาดของผู้เป็นเจ้าของ ทว่าเวลานี้บริเวณข้างเตียงใหญ่ที่ปูด้วยพรมสีเข้มคุณภาพดี กลับมีเสื้อผ้าอาภรณ์ของชายหญิงถูกถอดทิ้งกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

เวลานี้บุรุษเจ้าของห้องผู้รักความเป็นระเบียบ ไม่ได้ใส่ใจเก็บกองเสื้อผ้าเหล่านั้น เขายังไม่ได้นอนหลับ หากแต่กำลังง่วนอยู่กับการซุกหน้าเข้าหาเนินเนื้อสามเหลี่ยมที่นุ่มหวาน สาละวนอยู่กับการใช้นิ้วเรียวยาวแหวกกลุ่มหญ้าบางเบา เพื่อเปิดทางให้ลิ้นสากได้เกลี่ยร่องเนื้อที่เปียกลื่นได้สะดวกขึ้น

ริมฝีปากหนาเม้มขบกลีบเนื้อที่ชุ่มน้ำเหลวลื่น ดูดดื่มสูดเลียน้ำคาวรสหวานชื่น

แม้เจ้าของร่างอรชรที่นอนแผ่กายให้เขาเล่นกับเนื้อกายนุ่มเนียนของหล่อน จะไม่ส่งเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน

แต่ภาคย์รู้แน่แก่ใจว่าหล่อนกำลังหวั่นไหวให้กับรสสัมผัสอันร้อนแรงของเขาอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงไม่หลั่งน้ำเชื่อมหวานเยิ้มออกมาให้เขาลิ้มรสมากมายเพียงนี้

ชายหนุ่มแสยะยิ้มเหยียดกึ่งพอใจกับการตอบสนองของคนเบื้องหน้าก่อนก้มหน้าดอมดมผืนนาเนื้อที่หอมกรุ่นสาบสาวอีกครั้ง หมายฝากย้ำสัมผัสที่สร้างความปั่นป่วนแก่เจ้าของร่างอรชรนี้

เขาเป็นชายผู้มากด้วยประสบการณ์รัก ผ่านสถานการณ์ที่พาผู้หญิงขึ้นเตียงมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่กับผู้หญิงใต้ร่างคนนี้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา

เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา

หากแต่เป็น ‘น้องสาวของเขา’ ผู้ที่เวลานี้ควรนอนหลับพักผ่อนอยู่ที่ห้องนอนของตัวเอง หาใช่มานอนเปลือยกายครางกระเส่า เป็นเครื่องสนองตัณหา ช่วยบำบัดความใคร่ในกามอารมณ์ของ ‘พี่ชาย’ ต่างสายเลือดอยู่เช่นนี้

สโรชินี เปรมกุล หรือ บัว นอนนิ่งหายใจหอบร่างสะท้านสั่น หญิงสาวพยายามเก็บกลั้นเสียงของตน ไม่ให้หลุดส่งเสียงครางที่เกิดจากความรู้สึกหวั่นไหวต่อการกระตุ้นที่เขารุกล้ำเข้าหา

เธอไม่ต้องการให้พี่ชายที่รังเกียจเธอยิ่งกว่าสิ่งใด คิดเอาเองว่าเธอกำลังพอใจที่ได้ร่วมเสพความสุขทางกายกับเขาในค่ำคืนนี้

อย่างไรก็ตาม มันก็ช่างเป็นสิ่งฝืนทนได้ยากเหลือเกิน

แม้ว่าเธอจะพยายามข่มความรู้สึกตัวเองเอาไว้เพียงใด แต่ร่างกายที่อ่อนระทวยนี้ กลับตอบสนองและทำในสิ่งที่สวนทางกับความคิดของเธออย่างสิ้นเชิง

ในเวลานี้ร่างกายที่ไร้อาภรณ์กำลังคอยตอบสนองทุกสัมผัสปลุกเร้าที่ช่ำชองและร้อนแรงของเขา ราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงเชื่อง ๆ ตัวหนึ่ง ที่เจ้าของให้ทำอะไรก็ทำโดยปราศจากการขัดขืนดื้อแพ่ง

ก่อนหน้านี้บัวเคยฝืนสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกของตนไว้ ทว่ามันกลับยิ่งเพิ่มความท้าทายให้กับคนเหนือร่าง ที่ต้องการเอาชนะความอดกลั้นของเธอมากขึ้นเป็นเท่าทวี

รัฐภาคย์เป็นดั่งนักล่าผู้เจนจัด ที่ช่ำชองในการสรรหาวิธีมากำราบเหยื่อ ให้ยอมศิโรราบต่อหน้าเขา

ในขณะที่บัวไม่ต่างจากลูกกวางน้อยหลงฝูง ที่ไม่ได้เก่งกาจหรือมีกำลังมากพอที่จะขัดขืนหรือต่อกรกับนักล่าผู้มากประสบการณ์เช่นเขา

ผิวกายขาวผ่องไร้ซึ่งตำหนิ เวลานี้ยังคงถูกลิ้นเปียกชื้นโลมเลียทั่วร่าง ราวกับราชสีห์ที่โลมเลียผิวเนื้อของเหยื่อเพื่อทำความสะอาดก่อนกัดกินให้สิ้นความกระหาย

ลิ้นชื้นสากลากสัมผัสทุกอณูรูขุมขนบนร่างหอมหวาน ประหนึ่งกำลังเล่นลากเส้นวาดอาณาเขตแสดงความเป็นเจ้าของ เช่นเดียวกับก้อนเนื้อทรวงอกสวยที่เคยแข็งเป็นไต ซึ่ง ณ ตอนนี้แปรสภาพเป็นเนื้อเหลวด้วยฝีมือการบีบคลึงของเขา

รัฐภาคย์จู่โจมรุกล้ำทุกซอกส่วนที่คุ้นเคย แม้หญิงสาวจะอดกลั้นได้ดี ทว่าพี่ชายของเธอนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่า

เพียงแค่เขาเน้นแรงทิ่มแทงตอกแก่นกายร้อนเข้าใส่ช่องทางหวาบไหวซ้ำไปมาได้ไม่กี่ครั้ง คนใต้ร่างก็เริ่มหลุดส่งเสียงหอบครางกังวาลหวานก็ออกมาให้คนเหนือร่างได้สะแยะยิ้มเหยียดให้กับการพ่ายแพ้ของเธอ

แต่ยิ่งเธอกัดฟันอดกลั้นความปั่นป่วนที่ถูกเขากระตุ้นรุมเร้ามากเท่าใด เขาก็ยิ่งต้องการแสดงความเหนือชั้น ด้วยการกระหน่ำโหมไฟสวาทให้แผดเผาหลอมกายของน้องสาวที่เขาเฝ้าชิงชังอย่างไร้ซึ่งความปราณีสงสาร

บัวเจ็บใจที่เผลอไผลรู้สึกดีกับสิ่งที่เขากระทำให้ ทั้ง ๆ ที่ควรรังเกียจ แต่กลับเกิดความปรารถนาจนโอนอ่อนผ่อนตามไปทุกจังหวะการเคลื่อนไหวที่เข้ากันได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ

เมื่อรัฐภาคย์ตักตวงรสหวานของราคะจากร่างกายของน้องสาวจนหนำใจ เขาก็ผละลุกจากไปดุจดั่งนักล่าที่กลืนกินเหยื่อจนอิ่ม แล้วเหลือทิ้งไว้เพียงเศษซากและร่องรอยของชัยชนะที่ดิบเถื่อนของเขา

นิ้วมือเรียวเล็กลูบสำรวจพื้นที่อ่อนไหวที่เปียกชื้นด้วยคราบน้ำคาวขาวขุ่น ที่ถูกฉีดพ่นใส่ในตัวของเธอจนไหลย้อยออกมาด้านนอก

พี่ชายของเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ปกติเขาระวังมาก แต่ครั้งนี้กลับทำโดยไม่ป้องกัน

ใช่แล้ว....เขามันคนบ้าบิ่นเอาแต่ใจ แต่หากเธอท้องเขาก็ไม่แยแส มีแต่จะสะใจและสมเพชเสียด้วยซ้ำ

บัวยันตัวเองให้ลุกขึ้น เอื้อมมือเปิดลิ้นชักโต๊ะหัว หยิบหนังสือเล่มหนาออกมา กางหน้าที่ปิดไม่สนิทเพราะมีบางอย่างถูกซุกซ่อนอยู่ เป็นแผงแคปซูลยาคุมฉุกเฉินที่เธอซื้อเผื่อไว้ ขึ้นมากินเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้น

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขามีเซ็กส์กัน

แต่หากถามว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนั้น มันก็มากเกินกว่าที่บัวจะนับนิ้วได้ เธอไม่เพียงเป็นน้องสาวต่างสายเลือดของชายผู้ที่รังเกียจเดียดฉันท์เธอยิ่งกว่าสิ่งใด

หากแต่ยังมีอีกหนึ่งหน้าที่สำคัญ นั่นคือการเป็นเครื่องสนองตัณหา คอยบำบัดความใคร่ในกามอารมณ์ให้แก่พี่ชายไม่แท้คนนี้ โดยที่ไม่สามารถเอ่ยปากเรื่องดังกล่าวกับใครได้

ทั้ง ๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยรู้สึกผูกพันรักใคร่

ทั้ง ๆที่รู้ว่าเขาเกลียดชังเธอมากแค่ไหน

แต่ก็ยังทำตัวไร้เดียงสา หลับหูหลับตาก้าวขาเดินมาติดบ่วงพันธะการต้องห้ามที่ผูกมัดกายและใจของเธอไว้ที่ชายผู้นี้จนดิ้นไม่หลุด!