ร้อนแรงในรถ

บัวกลายเป็นสารถีจำเป็น ช่วยขับรถพาภาคย์และแอร์สาวมุ่งหน้าไปยังบ้านโรจน์ปรมะ ด้วยความกระอักกระอ่วนใจ เพราะตลอดทางสองชายหญิงที่นั่งอยู่เบาะโดยสารตอนหลัง เอาแต่นั่งคอลเคลียกันอย่างแนบชิด คลอเคลียราวกับไม่เกรงใจคนขับที่นั่งเป็นหัวหลักหัวตอบ้างเลย

“เปิดเพลงหน่อย” คนตัวสูงที่นั่งเบาะหลังสั่งใช้

“คะ...?”

“ฉันบอกให้เปิดเพลง” เขาย้ำเสียงกระด้าง

“...ค่ะได้ค่ะ” บัวตอบรับโดยพลัน ทำตามที่เขาสั่งในทันที

บัวไม่ค่อยคุ้นชินกับการขับรถในเวลากลางคืนสักเท่าไหร่ ว่ากันตามตรงคือเธอขับรถไม่แข็งนัก แต่ก็พอเอาตัวรอดไปได้

แม้บรรยากาศข้างนอกรถจะมืดค่ำ แต่ยังคงมีแสงไฟตามไหล่ทางสอดสาดเข้ามาภายในรถ ให้คนที่ลืมตัวมองกระจกหลังเพราะความคุ้นชิน เห็นภาพที่ไม่เหมาะไม่ควรเข้า

ต้องขอบคุณพระอาทิตย์ที่รีบตกดินแล้วส่งความมืดเข้ามาแทนที่ ไม่เช่นนั้นบัวอาจต้องมีภาพติดตาที่ชัดเจนจนลบไม่ออกก็เป็นได้

แม้ไม่ได้อยากมอง แต่สายตากลับเหลือบเห็น เมญ่าแอร์สาวสวยที่ควรจะเอนหลังสบาย ๆ อยู่เบาะหลังเคียงข้างกับพี่ชายของเธอ

แต่ ในตอนนี้คุณเธอนั่งก้มหน้าซุกหว่างขาของเขา ผมของแอร์สาวที่เคยรวบตึง ตอนนี้ถูกปล่อยให้ยาวสยาย ราวกับจงใจใช้ส้นผมปิดบังสายตาของคนที่เป็นส่วนเกินภายในรถ

เจ้าหล่อนคงไม่ได้ก้มหน้าไปงมหาขนตาในซอกขาของพี่ชายนอกไส้ของบัวแน่นอน และบัวก็ไม่ใช่คนไร้เดียงสาที่จะดูไม่ออกว่าจังหวะในการโยกศรีษะขึ้นลงของแอร์สาว มันเป็นลักษณะของคนที่กำลังทำอะไรอยู่

เฮือก!

ทันทีที่เห็นภาพนั้นบัวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เธอยกมือปิดปากรีบเบือนสายตาไปทางอื่น ก่อนจะรีบปรับระดับของกระจกมองหลังให้หันไปยังทิศทางอื่นเช่นกัน ทั้งยังเพิ่มระดับเสียงเพลงที่เปิดคลอในรถให้ดังยิ่งขึ้น เพราะว่าไม่อยากได้ยินเสียงประหลาดจากการกระทำของพวกเขาทั้งสอง

บัวไม่กล้ามองคนเบาะหลังอีกเลย เพราะก่อนที่เธอจะเลื่อนปรับระดับของกระจกมองหลัง เธอดันสบเข้ากับสายตาคมของชายหนุ่มที่นั่งทำตัวสบายอารมณ์อยู่บริเวณเบาะหลังเข้าอย่างจัง พี่ชายของเธอกระตุกยิ้มหยันใส่บัว จนเธอต้องรีบเบนสายตาไปทางอื่น

เดิมที่คิดว่าจะให้ขับรถไปส่งแอร์สาวที่ที่พักของเธอ แต่กลับถูกพี่ชายต่างสายเลือดสั่งการให้พาทั้งคู่ไปที่บ้านโรจน์ปรมะด้วยกัน

เมื่อมาถึงคนงานที่รับใช้ต่างพากันดีใจและตื่นเต้นที่นายน้อยของบ้านกลับมาเสียที พวกเขาคิดว่าผู้หญิงสวยที่คุณภาคย์พากลับมาด้วยเป็นแฟนสาวของเธอ

แต่รัฐภาคย์ไม่ได้แนะนำตัวเมญ่ากับพวกคนรับใช้ และบอกให้แม่บ้านไม่ต้องเตรียมอาหารให้เพราะเขากินมาแล้ว ก่อนจะไล่ให้คนงานกลับไปพักผ่อนที่เรือนนอนของตัวเอง หรือทำอะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่การมาวุ่นวายกับเรื่องของเขา

“ว้า น่าเสียดายป้าอ่อนรึก็อุตส่าห์ทำอาหารของโปรดคุณภาคย์ไว้รอตั้งหลายอย่างแน่ะ~” แม่บ้านวัยกลางคนกล่าวด้วยใบหน้าละห้อยมองสำรับอาหารที่จัดเตรียมไว้บนโต๊ะ

“พี่ภาคย์คงอยากพักผ่อน เพราะเดินทางมาเหนื่อยๆ เก็บใส่ตู้เย็นไว้รออุ่นให้พี่เขาพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะป้า” บัวช่วยพูดรักษาน้ำใจของแม่บ้านคนเก่าแก่

“นั่นสิคะ ว่าแต่....คุณคนสวยคนนั้นใครกันคะคุณบัว แฟนคุณภาคย์หรือคะ?” ป้าอ่อนป้องปากถามอย่างใคร่รู้

“แฟนมั้งคะ อย่าถามอะไรบัวเลยค่ะ บัวก็รู้ไม่มากหรอก แล้วลุงผลเป็นยังไงบ้างคะ?” บัวตอบพลางเปลี่ยนเรื่องคุย

“ก็ดีกว่าเมื่อกลางวันแล้วค่ะ”

“งั้นป้าก็กลับไปดูแลลุงผลต่อเถอะจ้ะ คืนนี้คงไม่มีอะไรต้องเรียกใช้แล้ว” หญิงสาวบอกอย่างใจดี

“ก็ได้ค่ะ งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ” ป้าอ่อนตอบรับก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปทางประตูหลัง ที่เชื่อมไปยังทางเดินของสวนหลังบ้าน ซึ่งมีบ้านหลังเล็กที่ปลูกไว้ให้เป็นที่พักของแม่บ้านและคนงานที่รับใช้บ้านโรจน์ปรมะได้อยู่อาศัย