อย่าเถียง

ค่ำวันนั้น

หลังจากนั่งทานมื้อค่ำอยู่เงียบ ๆ เพียงลำพัง บัวที่ทานอิ่มแล้วจึงลุกเก็บจานไปล้าง ใช้เวลาครู่หนึ่งจึงจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น

แต่ในระหว่างที่บัวหันหน้ากลับไปมองดูที่โต๊ะอาหาร เพื่อตรวจสอบดูให้แน่ใจว่ายังมีอะไรให้ต้องล้างอีกหรือไม่

ก็พบว่ามีผู้ชายร่างสูงใหญ่กำลังยืนจังก้า เท้าสะเอวในสภาพที่เปลือยท่อนบน และส่วนท่อนล่างพันด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาวยาวระดับเข่า โดยกำลังจ้องเขม็งมาที่เธออยู่ในตอนนี้

“อุ้ย! พ-พ พี่ภาคย์!” บัวทำจานใบสุดท้ายที่ถืออยู่ในมือล่วงลงในอ่างล้างจาน เพราะตกใจที่จู่ ๆ อีกฝ่ายโผล่มาโดยไม่ให้สุ่มให้เสียง

หลังจากล้างจานใบสุดท้ายเสร็จบัวเช็ดมือกับผ้าขนหูที่แขวนอยู่ไม่ไกล รวบรวมสติในชั่ววินาที ก่อนจะทำใจกล้าด้วยการหันไปเผชิญหน้าเพื่อพูดคุยกับผู้ชายที่ทำให้เธอหวั่นใจได้เสมอ

“พี่ภาคย์มีอะไรรึเปล่าคะ? ท-ทำไมถึงลงมาจากห้องในสภาพนี้?” บัวกั้นใจถามโดยไม่มองหุ่นร่างที่เพอร์เฟคตรงหน้า

“ที่นี่มันบ้านฉัน ต่อให้แก้ผ้าเดินโทง ๆ ไปตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน...” คนเย็นชาตอกกลับแกมค่อนแขวะคนถามอย่างไม่แยแส

“บัวไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ...”

“อย่ามาเถียงฉัน!”

“ขอโทษค่ะ...” หญิงสาวหน้าสลดก้มมองพื้นไม่กล้าสู้หน้าเจ้าของบ้านตัวจริงที่แสนจะดุดันและปากร้ายกับเธอเสมอ

“งั้นบัวขอตัวนะคะ” บัวออกตัวสาวเท้าหมายจะเดินกลับขึ้นห้องนอนของตัวเอง แต่ถูกคนตัวสูงยับเท้ามายืนขวางไม่ให้เธอไปพ้นจะพื้นที่นี้

“พี่ภาคย์ต้องการอะไรคะ?” บัวเงยหน้ามคนตัวสูงที่ยืนขวางทางพร้อมกับเอ่ยปากถามความต้องการของเขา แน่นอนว่าครั้งนี้บัวก็เลี่ยงไม่ให้สายตาจ้องมองไปยังแผงอกและกล้ามท้อง ที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของคนหุ่นดีมาก

“ไวน์”

“ไวน? ทำไมคะ?”

“ที่ยกไปก่อนหน้านี้มันไม่อร่อย ฉันจะกินไวน์ปีเก่า ๆ ที่พ่อเก็บเอาไว้ แต่ไปหาในตู้ที่เคยเก็บแล้วไม่เจอไม่รู้ตาแก่นั่นย้ายไปซ่อนไว้ที่ไหน” คนตัวสูงเท้าสะเอวบ่น ในขณะที่บัวทำหน้าครุ่นคิดชั่วครู่ แล้วพูดขึ้นว่า

“อ๋อ...ไวน์ปีเก่า ๆ ในตู้นั้นคุณลุงท่านย้ายมาเก็บอีกไว้ตู้แล้วน่ะค่ะ พี่ภาคย์อยากดื่มเหรอคะ?”

“เออสิ ถ้าไม่กินจะเสียเวลาเดินลงมาหาเพื่อ?” ขนาดคำตอบยังมีแต่คำประชดแดกดัน แต่บัวชินแล้วจึงไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของพี่ชายต่างสายเลือดสักเท่าไหร่

เธอเดินนำลูกชายเจ้าของบ้านมายังอีกห้อง ที่ภายในมีตู้เก็บขวดเหล้าและไวน์รสดีจากทั่วโลกเอาไว้ รัฐภาคย์จำได้ว่าในอดีตห้องนี้เคยเป็นห้องเก็บของ แต่ตอนนี้ถูกรีโนเวทให้เป็นห้องเก็บอุณภูมิที่เต็มไปด้วยเหล้า, บรั่นดี,วิสกี้ ไวน์ และเครื่องดื่มชนิดต่าง ๆ ที่เจ้าสัวศักดิ์ดาเก็บสะสมไว้หลายร้อยขวดไปซะแล้ว

“พี่ภาคย์จะเอายี่ห้ออะไรของปีไหนคะ?” หญิงสาวตัวผอมบางหันมาถามคนตัวสูงที่ยืนอยู่ปากประตูทางเข้าห้อง

“เธอรู้รึไง? หรือว่าช่ำชองเรื่องเครื่องดื่มแล้ว?”

“เปล่าค่ะ ก็แค่ตอนที่จัดห้องคุณลุงท่านวานให้บัวช่วยเรียง ถ้าพี่ภาคย์อยากได้ยี่ห้อไหนปีอะไร เผื่อว่าบัวจะพอช่วยหาได้บางน่ะค่ะ....”

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”

“งั้นบัวไปก่อนนะคะ เชิญพี่ภาคย์เลือกตามสบายเลยค่ะ” บัวตัดบทตั้งใจชิ่งหนี เพราะรู้สึกว่าอยู่ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น รังแต่จะถูกอีกฝ่ายพูดจาไม่ดีใส่

“อย่าเพิ่งไปฉันมีเรื่องจะใช้เธอ” เหมือนเช่นเคยที่ถูกคนตัวสูงใหญ่ยืนขวางทางออก

“คะ?”

“ขวดนั้น ฉันอยากได้ขวดสีแดงที่อยู่ชั้นบนสุดของตู้นั่น ไปเอาให้หน่อย” คนตัวสูงกว่าออกปากใช้คนตัวเล็กกว่าให้ไปหยิบของที่อยู่เหนือหัว ซึ่งถ้าใช้ความสูงของเขา ย่อมเอื้อมมือไปหยิบลงมาอย่างง่ายดายอยู่แล้ว

แต่ภาคย์ไม่ทำ เขาเลือกที่จะใช้แรงงานยัยน้องสาวตัวผอมบางของเขาอย่างจงใจแกล้ง