ตอนที่ 8 ความหลัง

ส่วนมากแมวกับหมาจะไม่ถูกกัน แต่สำหรับบ้านนี้เขาเป็นพี่น้องกัน มังคุดออกจะเกรงใจฟักทองด้วยซ้ำเพราะมังคุดเป็นน้องต้องเกรงใจพี่แมวที่ตัวโตกว่าแถมยังเป็นเพศผู้อีก แต่ฟักทองก็ใช่ว่าจะข่มขู่ให้น้องสาวกลัว ทั้งสองตัวเป็นเพื่อนเล่นที่ดีต่อกัน ในยามที่เธอไปทำงานเทียนหอมจะส่องลูกทั้งสองจากกล้องวงจรปิดขนาดจิ๋วของเธอ

เทียนหอมเป็นลูกสาวคนโต พ่อของเธอเสียไปตั้งแต่เธอยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย และแม่เธอก็ไม่ได้มีใครมาแทนพ่อของเธอเลย บ้านเธออยู่นครปฐม นาน ๆ ที เธอจะกลับไปเยี่ยมบ้านสักครั้ง

ติ๊ง

เสียงข้อความของเธอดังขึ้น มือขาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แค่เห็นชื่อคนที่ทักมาหัวใจที่เคยห่อเหี่ยวมานานก็กลับสดชื่นขึ้นมาเหมือนกับดอกไม้ที่กำลังจะตายแล้วได้รับน้ำฝนที่โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า

คราม: กลับตอนไหนทำไมไม่บอกพี่

อ่านแล้วเผลอฉีกยิ้มกว้างออกมา

เทียน: กลัวพี่ครามตื่นค่ะ ไม่อยากรบกวน

คราม: ขอโทษที่พี่ทำให้เทียนนอนไม่สบายตัว

เทียน: พี่ครามหลับได้เทียนก็สบายใจแล้วค่ะ

ต่างคนต่างเงียบ

ดวงตากลมเหลือบมองเห็นฟักทองกับมังคุดวิ่งเข้าไปใกล้สวนผักที่ปลูกไว้ มันตีลังกาพุงปลิ้นเล่นกันอย่างสนุกสนาน

เทียน: เทียนไปดูลูกก่อนนะคะ

พิมพ์เสร็จก็กดส่งข้อความแล้วไม่ได้สนใจโทรศัพท์อีก หย่อนมันเข้าในกระเป๋ากางเกงขาสั้นแล้วรีบวิ่งไปยังแปลงผัก เพราะลูกของเธอกำลังหยอกกัน กลิ้งทับต้นผักในแปลงจนมันหักและช้ำไปหมด

“มังคุดดดด!” เจ้าของตากลมตะโกนใส่เจ้าหมาน้อยพันธุ์มอลทีสสีขาวที่ตัดขนสั้นน่ารัก มันอยู่ในชุดสีเหลืองอ่อนที่มีระบายเล็กน้อย มองแล้วเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยผู้ซุกซน

“นิสัยไม่ดี” ทำสายตาดุใส่พวกมันทั้งสอง แต่เหมือนพวกมันจะไม่สำนึก

แฮ่ก แฮ่ก มังคุดนั่งหอบลิ้นห้อยจ้องหน้าแม่เทียนหอมตาละห้อย

“ซนนะเราอะ ฟักทองทำไมไม่บอกน้องเนี่ย” ตัวที่โดนดุก็นั่งมองหน้าแม่ตาแป๋ว ทำไม่รู้ไม่ชี้ จะบอกได้อย่างไรก็มันเล่นด้วยกันอะแม่ แถมพวกหนูก็สนุกมากด้วย

คนตัวเล็กได้แต่ส่ายหน้าพาสัตว์เลี้ยงซุกซนทั้งสองเดินเข้าบ้านไป

หมดกันผักที่เพิ่งปลูกได้ไม่นาน

คนตัวโตถึงกับคิ้วขมวดมุ่น เทียนหอมมีลูกแล้วอย่างนั้นหรือ เขาไม่เคยรู้มาก่อน แววตาของคนตัวสูงสลดวูบลงเมื่ออ่านข้อความที่เธอส่งมา ทำไมหัวใจมันคันยุบยิบเหมือนมีอะไรมาไต่ก่อกวน ในใจรู้สึกผิดหวังขึ้นมาหน่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว เก็บความคันไว้ไม่ไหวก็ต้องหาตัวช่วย

คราม: ตัวเล็ก

ใยไหม: ว่า?

ปกติไม่เคยทักหาน้องก่อนหรอกนะ แต่ครั้งนี้คงมีเรื่องอะไรสำคัญแน่

คราม: เทียนมีลูกแล้วเหรอ

หืม?

ไปเอาข้อมูลมาจากไหน ปกติไม่เห็นเคยสนใจ แต่จะว่าไปแล้วแกล้งพี่ชายก็ดีเหมือนกันนะ

ใยไหม: สอง

คราม: ไม่เห็นรู้เรื่อง

คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้น ลิ้นสากดุนกระพุ้งแก้มเหมือนใช้ความคิด นี่เขาพลาดไปได้อย่างไร ทำไมเพื่อน ๆ ไม่มีใครเล่าให้เขาฟังบ้าง

ใยไหม: สติกเกอร์หมียิ้มเจ้าเล่ห์

ใยไหม: ก็เฮียไม่ได้เป็นพ่อเขานี่

คราม: กวน

ใยไหม: โกรธ?

คราม: เรื่อง?

ใยไหม: เมื่อคืนทำไรเพื่อนไหมปะ

ใยไหมไม่พูดกับเขาเรื่องนั้นอีก แอบขำอยู่คนเดียว ชอบทำหน้าดุดีนักแกล้งซะให้เข็ด

คราม: ไม่เหลือ

ดูความกวนน้องสาว ยอมกันซะที่ไหน โดนเขาเอาคืนเหมือนกัน แต่เชื่อเถอะพี่ชายเชื่อสิ่งที่เธอบอกสนิทใจ

ส่งไปแล้วก็โยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงนอนไม่ได้อ่านข้อความที่น้องสาวส่งมาอีกสองสามครั้ง มือประสานกันรับท้ายทอยไว้ด้านหลังศีรษะ ปิดเปลือกตาลงเบา ๆ แต่จิตใจกลับไม่สงบเหมือนท่าทางที่แสดงออกมา

ภายในห้องรับแขกเทียนหอมเอามือนั่งเท้าคางมองดูลูกทั้งสองที่นอนหลับอยู่บนโซฟาตัวนุ่ม ซึ่งเป็นตำแหน่งประจำของทั้งคู่ เกือบเจ็ดปีแล้วสิที่เธออาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังนี้เพียงลำพัง นอกจากแม่กับน้องสาวแล้วเธอก็ยังมีใยไหม และสองเสือที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ตอนนี้คอยเป็นเพื่อน มังคุดและฟักทองเป็นเพื่อนต่างสายพันธุ์ที่ลงตัวที่สุด ชีวิตเธอเหลือแค่นี้จริง ๆ ถ้าไม่นับผู้ชายที่อยู่ในหัวใจเธอมาตลอดตั้งแต่เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีหนึ่ง

เหตุการณ์ในวันนั้นมันไม่เคยเลือนหายไปจากใจเธอได้เลย

‘ไหมฝากเพื่อนด้วยนะเฮีย’

‘อือ’

พี่ชายของเพื่อนรับปากว่าจะมาส่งเธอที่บ้านหลังจากที่นั่งดื่มกันอยู่พักใหญ่ทุกคนต่างเมากันหมด ใยไหมขอตัวกลับก่อนเพราะแฟนหนุ่มมารับกลับบ้าน หลังจากใยไหมกลับไปแล้วเกือบสองชั่วโมง

‘เฮ้ยคราม มึงดูแลน้องเขาดี ๆ นะเว้ย’ ตรัยคุณบอกครามเมื่อเขาและธันวาเตรียมจะกลับบ้าน

‘เออ ไม่ต้องห่วงพวกมึงกลับไปก่อนเลย’

‘เออ ๆ โชคดี’ ธันวากล่าวทิ้งท้าย พูดแค่นั้นเพื่อนทั้งสองก็ขอตัวแยกย้ายกันกลับ พวกเขาไว้ใจซึ่งกันและกัน ไม่ว่าพี่คนไหนก็ต้องดูแลใยไหมและเทียนหอมได้เป็นอย่างดีไม่แพ้กัน

ครามพยุงร่างเทียนหอมเข้ามาในรถตัวเองอย่างลำบาก ปรับเอนเบาะและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เป็นอย่างดี แล้วพากายใหญ่มานั่งฝั่งคนขับ อุปสรรคครั้งนี้คือเขาไม่รู้จักบ้านเทียนหอมแล้วสภาพนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหม จะรบกวนน้องสาวตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว และคิดว่าใยไหมคงหลับไปแล้ว คนนั้นหลับลึกเสียด้วยสิ ก่อนกลับก็ลืมถามไม่คิดว่าเทียนหอมจะเมามากจนคุยไม่รู้เรื่อง

แต่ก็ลองดู

‘บ้านเทียนไปทางไหน’

‘อือ เอิ้ก ทางไหนก็ได้ค่ะ ไปข้างหน้ามั้ง’ พูดเสียงยานคาง นิ้วทั้งห้าชี้ไปด้านหน้าจนเดาทิศทางไม่ได้ หนังตาแทบจะปิดอยู่รอมร่อ

เมาทั้งคนถามทั้งคนตอบ คนที่มีสติมากกว่าตัดปัญหาแบบง่าย ๆ เพราะนอนที่ไหนก็คงมีค่าเท่ากัน ยังไงเทียนหอมก็เป็นเหมือนน้องสาว จะนอนที่คอนโดเขาหรือบ้านของเธอก็คงไม่ต่างกัน อีกอย่างเขาก็เมามากแล้วจะได้ไม่ต้องขับรถกลับไปกลับมา มันอันตรายเขาก็รู้

‘งั้นไปนอนคอนโดพี่ก่อนก็แล้วกันนะ’

ถ้ารอให้เธอสร่างเมาคงได้นอนในรถกันพอดี ซึ่งเขาไม่มีทางเลือกทำอย่างหลังแน่นอน ขายาวตัวโตอย่างเขาต้องนอนบนเตียงกว้าง ๆ นุ่ม ๆ เท่านั้น

‘อือ ไปไหนก็ได้ ขอให้มีพี่คราม’ สติสตังแทบไม่หลงเหลือ เพราะความไว้ใจด้วยจึงไม่ได้กลัวอะไร อีกอย่างการได้อยู่ใกล้ ๆ คนที่เราแอบชอบมันโคตรมีความสุขเลยล่ะ อย่างน้อยเธอก็ยังมีเวลาอยู่กับเขาตามลำพังต่ออีกหน่อย ก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อ กลัวใจตัวเองเหมือนกัน กลัวว่าจะแสดงอะไรออกมาให้เขาจับได้